Logboek Dwaalster rondje Engeland zomer 2011 – Tjeerd ...

Eveline
2011/07/13 18:58:37
Spannend
Niks te lang hoor!! Het leest als een professioneel reisverhaal :-)) we want more!
Wonen op een zeilboot
26 juli 2011
Een boot is te klein om drie maanden met zijn tweeën op te leven en drie maanden zijn te lang om
voortdurend op elkaars lip te zitten. Maar niet heus. Ik mis ons huis helemaal niet (oké, de poes
wel) en vind het bijna een beetje beangstigend dat we thuis zoveel ruimte en zoveel spullen
hebben. Wat moet je ermee…?
Hier op de boot is de ruimte overzichtelijk en compact en alles heeft een vaste plek. In de punt
liggen onze kledingtassen, waar we bij gebrek aan een kledingkast uit leven. We hebben één
echte kast met zeil-­‐ en bootspullen en een paar kleine kastjes waarin alles zit wat we bijna
dagelijks nodig hebben. En dan zijn er nog diverse plekken die je geen ‘kast’ kunt noemen maar
waar we wel spullen bewaren. In de tafel is een vak met flessen drank, onder de kaartentafel
liggen navigatiespullen, onder de banken bewaren we eten in kratten en plastic zakken. Onder de
tafel hangt de groente in een netje. Onder het bed in de punt staat o.a. de Cobb barbeque. Toen
we de boot kochten, maakten we ons wat zorgen over de hoeveelheid ruimte, maar het lijkt de
knapzak van Douwe Dabbert wel. Eigenlijk hebben we meer dan genoeg bergruimte, je moet
alleen even weten hoe je het handig indeelt.
Er is wel wat discipline nodig om alles op die vaste plek terug te leggen, zeker omdat je vaak eerst
van alles moet optillen en wegschuiven om dat voor elkaar te krijgen. Soms lijkt het wel of je de
hele dag niets anders doet dan spullen verplaatsen. Als iets niet goed is opgeborgen, wordt het
tijdens het zeilen door de zwaartekracht naar een nieuwe plek gestuurd. De afwas kun je dus
geen dagje laten staan en spullen kun je niet ‘even ergens neerleggen’ en ze daar laten slingeren.
Maar dat betekent dus ook dat de boot (bijna) altijd opgeruimd en netjes is en dat je nooit iets
kwijt bent en dat is eigenlijk best wel fijn. Thuis kost dat meer moeite…
Het is ook erg fijn dat alles zo dicht bij elkaar is. ’s Morgens krijg ik ontbijt op bed, vooral omdat je
elkaar anders in de weg loopt bij het ochtendritueel. Heerlijk. Het bed staat praktisch in de
keuken, dus het kost ook geen moeite om de yoghurt even aan te geven. Met vier stappen ben je
de hele kajuit door gelopen. Ondanks de kleine oppervlakte zijn er wel duidelijk verschillende
ruimtes. Zit je buiten in de kuip, dan hoor en zie je nauwelijks wat er binnen in de kajuit gebeurt,
tenzij je je hoofd naar binnen steekt. Achter de kaartentafel zit je in een hoekje achter een schot
uit de looproute. Zit je op het voordek, dan ben je helemaal ver weg van alles. Maar daar waait
het meestal nogal. Als je wilt, kun je elkaar dus prima even ontwijken. Maar eigenlijk zijn die
momenten zeldzaam. Het is een kwestie van het tempo terugschakelen en niet ‘even snel’ iets
willen pakken of doen. Elkaar letterlijk en figuurlijk de ruimte geven en elkaar respecteren, het is
eigenlijk heel simpel. Een boot is echter wel een snelkookpan: thuis kun je nog wel eens een
conflict uitstellen maar op de boot lukt dat niet, je ontloopt elkaar -­‐en dus je conflict-­‐ namelijk
niet. Als er iets aan de hand is, moet het worden opgelost. Als het moment zich daar niet voor
leent (bijvoorbeeld omdat het zeilen alle aandacht vereist), dan maar direct daarna – maar dan
moet er in de tussentijd nog wel effectief worden samengewerkt. Je kunt niet even ergens anders
gaan zitten sippen als je overstag moet of een haven binnenvaart. En je krijgt ook wel meer
respect voor elkaar als dat effectief samenwerken ook op de minder glorieuze momenten toch
goed gaat en de boot en wij weer veilig aankomen. Meestal is het ‘conflict’ daarna ook niet meer
zo belangrijk en snel opgelost.