Logboek Dwaalster rondje Engeland zomer 2011 – Tjeerd ...

To London or not to London – that’s the question
6 juni 2011
En dan komt na de vele voorbereidingen, het afscheidsfeestje en het uitzwaaien op de kade door
familie opeens het moment dat je met zijn tweeën op de boot zit en wegvaart. Nog enigszins
onwennig, want veel vaarroutine hebben we dit jaar nog niet opgedaan.
Gelukkig maakt het weer het ons makkelijk: zon, warm en perfecte zeilwind. Ook de tweede
vaardag is zo en ’s avonds leggen we aan in IJmuiden waar we het zout van de zee al ruiken. Het
plan is om de volgende ochtend vroeg over te steken naar Queenborough, aan de monding van
de Thames, zodat we van daaruit naar London kunnen. Tijdens een oversteek is koken meestal
een hele uitdaging, vandaar dat we de tijd in het Noordzeekanaal benut hebben voor het
voorbereiden van rijst met kip en groenten. De boot en bemanning zijn er klaar voor. We willen zo
snel mogelijk oversteken, anders verliezen we tijd en moeten we er misschien voor kiezen om
London over te slaan. En dat zou best een teleurstelling zijn.
Zoals dat echter gaat bij zeilen, heeft het weer andere plannen met ons. The Met Office toont
weerkaartjes waar we onvermijdelijk in 6-­‐7 Bft met mogelijk 8 Bft komen met ‘showers’. En
daarmee bedoelen ze geen lekkere warme douche bij aankomst. Het KNMI en andere
weerkaarten zijn optimistischer. We zijn niet kinderachtig en hebben 8 Bft op zee met regen en
een kapotte stuurautomaat al eerder doorstaan. Maar erin verzeild raken is wel iets anders dan er
bewust op af koersen. Onze grens tussen spanning en angst ligt afhankelijk van de windrichting
en golven op zo’n 7 Bft en wij blijven liever aan de comfortabele kant van die grens. Hoeveel
waarde hecht je aan één slecht weerbericht temidden van meerdere ‘kan prima’-­‐weerberichten?
We besluiten dat we het risico niet willen nemen en kiezen ervoor om die avond naar Vlissingen te
varen, met 5-­‐6 Bft. We schieten dan in elk geval in zuidelijke richting een flink stuk op. Opeens
hebben we een dag over en dat betekent in stralend zonnig weer wandelen naar IJmuiden en
kibbeling eten in plaats van bikkelen op zee. Op het land lijkt het altijd wel mee te vallen met de
wind en Tjeerd twijfelt of we niet tòch hadden moeten oversteken, totdat The Met Office een
officiële ‘gale warning’ (windkracht 8) uitgeeft voor het gebied waar we doorheen zouden
moeten.
’s Middags op zee waait het hard. Met een snelheid die we nog niet eerder gehaald hebben,
stromen en varen we de goede kant op. De eerste drie uur zijn heerlijk maar daarna slaat bij mij de
zeeziekte toe en ik heb geen trek in avondeten. De boot ligt voor de wind van links naar rechts te
rollen en duikt van achter naar voren van de golven af: the full-­‐rollercoaster-­‐experience. Daar
gaan alle stoere verhalen, ik heb me zelden zo ellendig en miserabel gevoeld en als we na 5 uur
varen Scheveningen zien liggen, vraag ik met een zielig stemmetje of het anders niet verstandiger
is om daarheen te gaan, wetende dat London dan wel onwaarschijnlijker wordt. Gelukkig sleept
Tjeerd me er doorheen en varen we door naar Vlissingen.
Tjeerd, die het ook solo wel zou redden, houdt de wacht terwijl ik zielig in bed lig op te warmen.
Maar ik ben er als ik nodig ben. Als de genuaboom losschiet, vlieg ik mijn bedje uit en sta in enkele
seconden (met de emmer naast me) klaar om bij te springen. Als het schemert, opper ik om voor
het donker wordt alvast een tweede rif te zetten, wat nogal een gedoe is als je voor de wind vaart
met bullentalie en genuaboom. Ook ben ik er als de motor voor de zekerheid gestart moet
worden omdat dat containerschip ons lichtje lijkt aan te zien voor een boei waar hij heen moet
varen. De boom zit zo weer vast, het rif is in 20 minuten gezet en het containerschip draait bij.
Maar het is toch prettig als je dit soort situaties met zijn tweeën het hoofd kunt bieden. Om 4.00
u ’s nachts leggen we heel stil aan in Vlissingen, waar mijn voorouders allemaal havenloods waren
en waar we ons best een dagje kunnen vermaken. London lijkt nog haalbaar.