Logboek Dwaalster rondje Engeland zomer 2011 – Tjeerd ...

op de boot ook bedden en eten hebben en of Nederland verder weg is dan Aberdeen. We kijken
niet meer op van dit soort vragen, we krijgen ze vaker en geven er gewoon antwoord op. De
jongetjes gaan in de weg zitten kijken wat je doet en zich proberen voor te stellen wat wij voor
diersoort zijn. Ze slingeren af en toe een nieuwe vraag op je af die ze dan net te binnen is
geschoten. Ondertussen lopen familieleden af en aan die een vis gevangen hebben en die trots
komen laten zien. Te kleine vissen worden nonchalant teruggezet, maar wel pas nadat ze half
dood zijn van het showen. Ze vallen van de pier meters diep op het wateroppervlak waar ze een
harde klap van krijgen. Knappe vis die zo’n avontuur overleeft… Het doet me pijn om dit te zien.
Als je vraagt waarom ze de vis eigenlijk terugzetten, heeft het antwoord niets te maken met
vissenwelzijn, voortplanting, duurzaamheid etc., nee, de vis is simpelweg te klein om op te eten.
Met het vangen en opeten van vissen heb ik geen moeite, maar het zijn wel dieren en geen
voorwerpen. Bij ons aan boord wordt een gevangen vis in een teiltje zout water opgevangen
zodat hij kan blijven ‘ademen’ en daarna zo snel mogelijk dood gemaakt zodat hij zo kort mogelijk
stress heeft.
Vanuit Stonehaven zijn we, heel luxe, met de auto opgehaald door de Schotse vrienden om een
avondje in Aberdeen door te brengen (waar geen jachthaven is). We hebben nog een dagje
rondgewandeld in Stonehaven en zijn daarna ’s nachts de Firth of Forth overgestoken naar onze
laatste Schotse haven: Eyemouth. Hoewel we het gevoel hebben alweer flink zuidelijker te zijn
gevaren, zijn we nog altijd ter hoogte van Noord Denemarken. Eyemouth was de uitvalsbasis voor
een dagje Edinburgh en we werden er welkom geheten door de Zee van Tijd: Tjeerds zus met
gezin. Voor hen in drie weken vakantie het noordelijkste punt, voor ons het teken dat we alweer
dicht bij huis zijn geraakt. Fijn om hen allemaal weer te zien. Ook de havenmeester van Eyemouth
was blij ons te zien; we hadden hem in Fort Augustus al ontmoet en hem beloofd langs te komen.
In Eyemouth zelf is van alles te doen aan musea en bezienswaardigheden. Tegelijkertijd is het een
werkhaven met zijn eigen vreugde en verdriet, waar een aanzienlijk deel van de vis aangeland
wordt die je later in de supermarkt terugvindt. Ik had er nog wel een week kunnen blijven zonder
me te vervelen. Maar als je overal een week blijft, kun je niet om Engeland heen zeilen. En het
weer en de koelwaterproblemen die steeds weer opduiken en dan een dag klussen vereisen,
hadden ons al te lang opgehouden, we moesten door.
Engelse Oostkust
De Schotse gastenvlag ging er na drie weken af en de Britse werd weer gehesen: bestemming
Holy Island of Lindisfarne, een eiland waar ik me niet thuisvoelde. De natuur was weliswaar mooi,
maar ook erg ‘gemaakt voor de toeristen’. Elke dag bij laag water is er een ‘causeway’ waarover
de dagjesmensen het eiland kunnen bereiken. Het eiland stroomt dan vol met touringcars en alle
horeca zit vol. De abdij en het kasteel staan bol van de toeristen en iedereen loopt hetzelfde
rondje ‘nature trail’. Met hoog water is de weg veranderd in zee en dan zijn alle café’s en
winkeltjes gesloten en is het er uitgestorven. Er hangt een religieuze pelgrimsfeer waar ik me
geen raad mee weet. Wij zijn denk ik te verwend geraakt met mooie ankerplekken, je wordt er
kieskeurig van. Van de Farne Islands, een paar mijl verderop, stelde ik me dan ook weinig voor.
Hier gingen we voor anker, omringd door zeehonden en krijsende meeuwen en werden
aangenaam verrast. De natuur (en de National Trust) is hier de baas. Er is geen horeca, er zijn wel
wardens die met veel geduld en optimisme al je vragen beantwoorden. De wardens wonen op
het eiland onder spartaanse omstandigheden en bivakkeren er 9 maanden. Ze liften mee met
toeristenbootjes als ze boodschappen moeten doen en hebben nauwelijks stroom en water.
Helden. En er zijn broedende vogels waar je dichtbij kunt komen zonder dat ze een teken van
verstoring lijken te vertonen. Het getij is er behoorlijk aanwezig. We kwamen aan met laag water
en lagen duidelijk beschut in een kom met natuurlijke dammen van enkele meters hoog er
omheen (met daarop zeehonden e.d.). Een paar uur later leken we op open zee te liggen: al het
land (behalve het hoofdeiland) was onder water verdwenen. Het landschap en de zee om je heen
veranderen continu, de rustende zeehonden schuiven bij opkomend tij op naar boven totdat ze