jul/aug - Academisch Genootschap

geen raakvlak met elkaar schijnen te
hebben. Hoe heb je dan die mensen bij
elkaar weten te houden? Of is er wèl een
raakvlak?”
CV: “Dat raakvlak ben ik, denk ik. We zijn
prikkelend van start gegaan met Jacob
Burckhardt, de man die de moderne mens
als de Renaissance mens in Italië definieerde
en Marcus Aurelius, de Romeinse
keizer, die over zichzelf nadacht en die zich
realiseerde dat hij niet meer dan een stofje
was in de oneindigheid van de kosmos.
Het heeft me als zestienjarige al gefrappeerd,
dat ik dus niet ter zake doe in deze
constellatie van sterren, goden en hoe je het
noemen wilt. Je bent maar een stofje dat
opgaat in de kosmos. En dat staat zo haaks
op het moderne denken van ‘Ik, mijn ego,
mijn bewustzijn’, dat is al waar het allemaal
om draait.”
Op die manier mocht hij telkens iets kiezen
dat hem interesseerde, hoewel ook aan de
groep werd gevraagd wat men wilde. En dat
werkte. Een groot deel is door de jaren bij
elkaar gebleven.
Relativeren
Op mijn vraag wat hem trof over de stijl
binnen het AG, antwoordde hij dat hij getroffen
werd door het feit dat, hoewel veel
AG-leden op leeftijd zijn en daarmee soms
de kwalen komen, ze het daar nooit over
hebben. Als je er naar vraagt komt er iets
relativerends.
Hij ziet dit ook met hun politieke overtuiging:
“Politiek hebben ze allemaal een
andere mening en dat voelen ze ook van
elkaar, maar ze hebben de heusheid om dat
even tussen haakjes te zetten en dat is wijs
en doet recht aan de discussie. Want zodra
mensen op hun eigen stokpaardje gaan
zitten dan is het niet meer interessant.”
Muziek
Muziek is, naast filosofie, wandelen en
lezen, de vierde liefde van Charles Vergeer.
Hij bespeelt het klavechord en klavecimbel
en vertelt vol enthousiasme over oude en
onbekende muziek, die in zijn ogen zó
ondergewaardeerd is, dat hij het de drie
grote B’s (J.S. Bach, Beethoven en Brahms)
bijna kwalijk neemt. Over de tenslotte
ontdekte genialiteit van Bach’s zonen.
En over zijn pogingen de muziek van
Frescobaldi, Froberger, Buxtehude, Couperin
en anderen te vertolken, en het gemak
waarmee geniale musici als Gustav Leonhardt
en Ton Koopman laten horen, dat wat
hij speelt wel dezelfde muziek is, maar dat
het wel heel anders klinkt.
Achteraf ben ik blij dat ik dit interview
mocht afnemen. Ik weet nu dat het AG
zich gelukkig mag prijzen, dat het een mens
met een dergelijke brede kennis en interesse
en met zo’n grote bevlogenheid reeds zo
vele jaren tot zijn ‘huisfilosofen’ mag rekenen.
Wij hopen dat Charles Vergeer nog
lang onze verkenningen in de wereld van de
filosofie zal blijven begeleiden.
13