Dorpskrant 2.4 sept. 2007.pdf - Mildam

De lengte was gelijk aan het door de vanger gepachte stuk bos. De
takken van de bomen werden achterover gebogen en vastgemaakt aan
de bomen die erachter stonden.
Het eigenlijke vanginstrument was de „bûgel‟. Die werd in de flechtreed
in een tak van een boom geduwd, die daarvoor opengespleten werd. Ze
werden op willekeurige hoogte opgehangen, op onderlinge afstanden
van ongeveer twee à drie meter. Er zijn jaren geweest dat er in bepaalde
stukken bos wel 10 à 12.000 bûgels hingen.
Vanaf 1 oktober kwam in de bûgel het eigenlijke
lokmiddel te hangen: een trosje
„kwikkebeien‟ (lijsterbessen). De vogels,
die in grote aantallen uit Scandinavië en
Rusland kwamen, streken neer in de dichte
sparrenbossen om in de ochtend naar de
flechtreden te komen, waar ze uitgehongerd
de kwikkebeien kwamen eten. Zittend op de
bûgel raakten ze verstrikt en verhingen zich.
Elke middag kwam de lijstervanger om de
dode dieren op te halen en de bûgels te
voorzien van nieuwe lijsterbessen.
Overigens…… met de naam „lijster‟ werd een
grote variëteit aan vogels bedoeld: bonte
lijster, kleine koperwiek, merel, beflijster,
krans, kraaklijster en de kramsvogel. In november kwam er een einde
aan het vangen. De gevangen dieren werden thuis gesorteerd en in
grote korven verpakt. Ze gingen vaak dezelfde dag nog op transport
naar België en Frankrijk, waar ze als lekkernij werden verkocht.
In Bakhuizen is een aantal jaren een „lysterboun‟ geweest, een soort
coöperatie met een eigen poelier en vaste afnemers in België en Frankrijk.
In 1918 maakte de regering, vanuit beschermingsoogpunt, een
einde aan het vangen. Maar het bleef slecht te verteren voor de lijstervanger
dat er bij onze zuiderburen geen verbod kwam.
Boukje Nijholt
23
Mildamster Brêge