Memoranda van mijn diensttijd in Ned. Oost Indie ... - Ouwe Raman

192
beschietingen, die niet van veel betekenis waren,
hebben de voorste wagens Tjombang bereikt.
Er wordt hevig geschoten en af en toe horen
we doffe knallen. Mortieren? Er worden onder
bescherming van onze pantserwagens nog meer
troepen naar voren gebracht. Na een keurig maar
kort gevecht rukken we Tjombang binnen.
Daar verschijnt voor onze ogen een afschuwelijk
beeld van 4 mensen die opgehangen zijn aan
een boom. Ze zijn vreselijk toegetakeld. Het is
verschrikkelijk om aan te zien. We snijden de
touwen door en na onderzoek bleek dat het 4
mensen waren die met ons sympathiseerden.
Ofschoon het geen blanken zijn, gaat er toch
een rilling door ons allemaal heen. In ons hart
verafschuwen we zulke methodes.
Toen we later verder trokken, kwamen we nog
meer van dit soort taferelen tegen. We werden er
min of meer onverschillig onder, maar de eerste
liet een diepe indruk op ons achter.
Het stadje was dus bezet en met weinig verliezen
aan onze kant (5 gewonden, geen gesneuvelden)
was dit ons eerste succes van betekenis.
Er werd ons een plaats aangewezen, de wagens
werden langs de weg geparkeerd, bewaking
werd uitgezet, putten werden gegraven, er werd
gegeten en de nacht stond voor de deur.
Na me verfrist te hebben, liep ik nog even het
kamp door. Bij een paar mariniers aangekomen,
werd ik uitgenodigd om even bij het door hen
aangelegde kampvuur te komen zitten. Ik gaf aan
hun uitnodiging gehoor en al heel gauw werd me