Beelden in de storm - RRKC

Hoewel de uitgangspunten tussen commissie IBC en afdeling BKOR op dit
punt wezenlijk verschillend zijn, mag van beide instellingen worden
verwacht dat beleidsmatig de relatie kunstwerk – omgeving voldoende
wordt uitgewerkt. De commissie IBC zal per gebied uitgangspunten moeten
formuleren.
De kans op het ‘elkaar tegen komen’ wat nog iets heel anders is dan
‘gezamenlijk optrekken’ wordt in de toekomst groter. Als men de
spelregels, zoals die zijn opgesteld bij de instelling van de commissie IBC
bekijkt valt op dat de rol van de directeur CBK daarin duidelijk verwoord
is. De commissie IBC adviseert aan het College via de directeur CBK. De
werkelijkheid is inmiddels een andere, de commissie IBC richt zich in de
persoon van de voorzitter met haar adviezen rechtstreeks tot het
college van B en W. Naar de mening van de Rotterdamse Raad voor Kunst
en Cultuur dient de coördinerende rol van de directeur CBK hersteld te
worden. Dit dient haar inziens meerdere doelen.
1 Ten eerste dwingt dit de directie van het CKB een beleid te formuleren
waarin zowel de commissie IBC als de afdeling BKOR een taak heeft op
het gebied van kunst in de openbare ruimte. De beleidsvoornemens
worden door de wethouder Kunstzaken of in opdracht van hem door de
directeur CBK ingebracht in de raadscommissie voor cultuur en niet
meer als nauwelijks opgemerkte ingekomen stukken afgehandeld, zoals
nu met het werkplan van de commissie IBC en het beleidsplan CBK
gebeurde.
De Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur heeft geen behoefte aan
een discussie over het bestaansrecht van BKOR en/of commissie IBC.
Wel moeten potentiële conflicten en competentiekwesties voortijdig
gesignaleerd en voorkomen worden.
Het buiten het bestaande territorium realiseren van kunstuitingen door
beide instellingen moet worden afgestemd. Voorgenomen projecten
moeten vanaf nu sitespecific worden. Ook als een autonoom tot stand
gebracht beeld wordt gekocht moet vooraf duidelijk worden waarom dat
beeld op een bepaalde plaats thuishoort. Aanschaf van een beeld en de
plek waar het thuishoort horen gekoppeld te zijn. Het ‘gezeul met
beelden’, waarvan niet alleen Santaclaus een voorbeeld was, ook
Zadkine’s Verwoeste Stad schoof heen en weer, behoort daarmee tot
het verleden. Kunst in de openbare ruimte wordt daarmee kunst in een
vooraf bepaalde openbare ruimte. Kunst komt nooit meer ‘zo maar
ergens’ terecht en ruimtes worden niet ‘toevallig’ gevonden.
2 Ten tweede kan serieus werk gemaakt worden van wat wij eerder al
noemden: ‘goed opdrachtgeverschap’. Het begrip ‘goed
opdrachtgeverschap’ valt uiteen in twee belangrijke componenten. De
ene component is gericht op de kwaliteit van het product, de andere op
de kwaliteit van het proces. Een opdrachtgever formuleert enerzijds de
eisen die aan de output van het productieproces moeten worden
gesteld: functionele kwaliteit, esthetische kwaliteit; het proces is er op
gericht om voldoende draagvlak te creëren bij alle betrokkenen
(kunstenaar/ontwerper, financiers, gebruikers, omwonenden,
passanten).
De commissie IBC heeft het accent vooral gelegd op de kwaliteit van het
product: een hoogwaardig beeld van een belangrijk internationaal
kunstenaar op een goede plek in de stad. De commissie heeft niet sterk
geopereerd als het gaat om het scheppen van voldoende draagvlak voor
deze werken.
31