Marleen van der Geer - de Voorruiters

De Teugels van Marleen
Ik ben de eerste die het spits af mag bijten in deze rubriek. Sommige mensen zullen ‘de
teugels’ nog wel kennen uit het boekje dat een aantal jaar geleden 4 keer per jaar
verscheen. In ‘De Teugels’ vertelt steeds een ander lid van de Voorruiters zijn of haar
verhaal over paarden. Hoe je met paarden in aanraking bent gekomen en over het paard/ de
paarden waar je op rijdt. Aan het einde van het verhaal mag degene die het geschreven
heeft, de teugels doorgeven aan een ander lid van de Voorruiters, zodat diegene zijn of haar
verhaal kan vertellen.
Bij mij is het allemaal begonnen in 1995, toen zat ik in groep acht van de basisschool. Ik was
toen 11 jaar en ging met een vriendin mee naar de manege waar zij paard reed. Daar hielp ik
met paarden poetsen en ik keek een beetje rond. Ik begon paarden steeds leuker te vinden
en ging iedere week naar de bibliotheek om boeken te lezen over paarden. Ja echt, ik heb
alle boeken gelezen over paarden die in de bibliotheek te vinden waren. Toen kwam mijn
vader met het idee om een pony te kopen. Hij hoorde van een kennis dat mennen erg leuk
was, dus dat wilde hij ook wel proberen. Die kennis had een kleine pony te koop staan, daar
zijn we toen wezen kijken. Het klikte meteen en een week later stond Karina bij ons in de
stal. Die stal hadden we snel opgeknapt van een oud schuurtje. Karina was toen 14 jaar oud
en een lieve, maar wel drukke pony. Ik heb een jaar lang een beetje zelf gerommeld met
Karina, totdat ik (samen met mijn ouders) heb besloten om bij de Voorruiters te gaan rijden.
Toen we Karina anderhalf jaar hadden, wilde Jenny ook graag gaan paardrijden en ik was
eigenlijk al te groot voor Karina. Onze (bijna) buurman Gijs van Leeuwen had een pony
gekocht voor zijn dochter, maar na een maand had zij geen zin meer om paard te rijden. Dus
kwam Gijs bij mijn vader aan met de vraag of Chery niet iets voor ons was. We hebben er
even over nagedacht en toen hebben we Chery gekocht. De eerste paar maanden is Chery
bij de buren op stal blijven staan, omdat wij zelf nog geen plaats hadden. We hebben toen
twee stallen in de kas gebouwd, waar Chery en Karina konden staan. Het rijden met Chery
ging steeds beter en ik besloot in 1999 om officiële wedstrijden te gaan rijden. Ik haalde
winstpunten met de dressuur en kwam al gauw in de L terecht. Dat was een stukje
moeilijker. Ondertussen was ik ook fanatiek geworden met springen en ging ook
springwedstrijden starten. Dat was echt het leukste dat ik tot nu toe heb gedaan. Vooral
Hippomania in augustus in Lisse was mijn favoriete wedstrijd. Ook met springen heb ik in de
L gereden, totdat Jenny te groot werd voor karina. Dat was in 2000. Toen moesten we een
beslissing nemen, of een nieuw paard kopen voor Jenny, of Jenny zou op Chery gaan rijden
en ik zou een nieuw paard kopen. Dat laatste is gebeurd. We zijn op zoek gegaan naar een
paard voor mij en zijn terecht gekomen bij een handelaar in Heerjansdam. Die had Harlando
te koop staan. Op dat moment zag hij er niet uit. Hij was heel mager en zat vol met wondjes,
maar toch vonden we het een leuk paard. Hij zag er zo lief uit.. en dat is ie nog steeds!!!
Toen Harlando kwam is Karina weer verhuisd naar het kleine schuurtje waar ze in het begin
in stond. Harlando was wel even wennen. Hij was een stuk groter dan Chery. De eerste
wedstrijd die ik met hem reed, was niet veel meer dan 5 min. door de bak rennen in galop. Ik
kon hem nog niet zo goed aan, maar langzaamaan ging dat ook steeds beter. Vooral het
springen was voor ons altijd leuk. Harlando vertrouwt mij helemaal en springt alles wat ik wil.
Alleen vreemde waterbakken durft ie niet zo goed in. In december 2002 werd Harlando ziek,
eerst dachten we aan een griepje, maar op een gegeven moment bewoog hij bijna niet meer.
We hebben toen foto’s laten maken bij de dierenarts en die constateerde dat Harlando
artrose in zijn nek heeft. Dit wil zeggen dat hij pijn heeft in de gewrichten in zijn nek, omdat er
geen gewrichtssmeer meer tussen zit. Artrose komt meestal voor in de benen, maar mijn
paard is weer bijzonder en heeft het in zijn nek. Het kan nooit meer over gaan en het zal
naar verloop van tijd steeds slechter met hem gaan. De maanden die daarna volgden heb ik
niet kunnen rijden, wel heb ik hem iedere dag gelongeerd.

Na een tijdje kon ik er weer op gaan zitten en ben langzaam weer begonnen met rijden, van
het begin af aan. Hij kon alle oefeningen uit de L, maar toen moest ik weer bij het begin
beginnen. Vooral met buigen had hij veel moeite en actief lopen is nog steeds niet zijn
sterkste kant, omdat hij dan zijn rug veel moet gebruiken. Nu kan ik wel weer L proeven met
hem rijden.
Eind 2002 zijn we verhuisd naar de Jacoba van Beierenweg, we hebben de stallen
meegenomen en een stalletje voor Karina eraan gebouwd.
Nu heeft Har nog steeds terugslagen, dan staat hij weer stil in zijn box, nu weet ik hoe ik
daar mee om moet gaan. Hij heeft ook zijn goede momenten, vooral als het weer wat
warmer is. Als we gaan springen, leeft hij helemaal op en wil hij het liefst alleen maar
galopperen. Ik heb al een paar keer buiten de vereniging met cross wedstrijdjes meegedaan,
dat gaat heel erg goed! Dan ben ik echt trots op mijn paard dat hij, ondanks de artrose toch
nog zoveel kan doen! Maar voor hoelang, dat weet ik niet. Zondag gaan we weer lekker
crossen bij de Hubertus in Lisse, dan kan Harlando weer laten zien waar hij goed in is. Bij de
dressuur ziet iedereen hem vaak als een sloompie, maar het kan ook anders!
Het was een heel verhaal, maar ja, om 8 jaar paarden te beschrijven heb je al gauw een heel
stuk tekst.
Groetjes van Marleen
Ik wil de teugels doorgeven aan Bonnie!