Visie - ACV

aaltijd voor asielzoekers’
weet Dusart. “Het is voor een stuk
overleven voor de mensen. Ze hebben
ook andere dingen te doen: een interview
bij Fedasil of een afspraak bij
een advocaat. Gelukkig maar.”
Meer dan een bed
Een jongen van een jaar of tien begint
te glunderen wanneer Dusart hem
aanspreekt over zijn interview aan
Karrewiet, het jeugdjournaal van de
VRT. Een cameraploeg van Koppen
standpunt ACW
arriveert net. Het blijft toch een ietwat
pervers effect: pas als de temperatuur
onder nul duikt, krijgt het opvangtekort
de volle aandacht. “Wij
zijn niet 100 % tevreden met de maatregelen
van de staatssecretaris. Haar
boodschap is: ‘Geen mensen meer op
straat’, en dat is het. Maar de crisis
omvat veel meer dan dat. Deze mensen
hebben recht op opvang en bescherming
zoals de opvangwet voorziet.
Dat wil bijvoorbeeld zeggen: een
'Politici, haal deze mensen van straat'
Het ACW is kwaad en ongerust
over de opvangcrisis en doet
een oproep aan de politici om
te zorgen voor bijkomende
noodopvang.
Een dak boven het hoofd is geen
luxe, we hebben met mensen te
doen. Beste politici, wij vragen
om de ogen niet te sluiten voor
het menselijk leed dat zich op dit
moment afspeelt op straat. Wij
vragen dat u uw verantwoordelijkheid
opneemt.
De huidige crisissituatie is niet
nieuw: al drie jaar lang kampt ons
land met een structurele crisis in
de opvang van de asielzoekers.
Die deed in totaal al 15 500 mensen
op straat belanden. Het gaat
hier vaak om mensen die in ons
land terechtkomen vanuit een
oorlogs- of conflictsituatie.
Cia Jansen
Anne Dussart (SOS Opvang): "Wij bekijken
het vanuit humanitair standpunt.
Wie asiel aanvraagt, heeft
recht op opvang. Daarna is het aan
de overheid om te beslissen of iemand
recht heeft op een verblijfsstatuut
of niet. Het is niet aan ons
om te oordelen over hun situatie."
leefruimte waar ze overdag kunnen
verblijven, medische begeleiding als
dat nodig is en de mogelijkheid voor
de kinderen om naar school te gaan.”
Wat betekent deze opvangcrisis voor
de mensen in kwestie? “Niemand wil
in een land toekomen waar hij bescherming
aanvraagt en op straat belandt.
De mensen voelen toch af en
toe wel stress. Ze weten niet of ze de
volgende nacht mogen terugkomen.
Dit zijn mensen die gevlucht zijn, dat
mogen we niet vergeten. Als je naar
de nationaliteiten kijkt, zie je dat deze
mensen vooral uit confl ictgebieden
komen. Ze dragen een zware last
mee uit hun verleden. We moeten
blijven duidelijk maken dat er voor
deze mensen nog altijd geen regeling
is.”
Draagvlak
Is er dan echt geen hoop op een oplossing
voor de opvangcrisis? “Wat
ik zelf als heel positief ervaar: politici
zeggen vaak dat er geen draagvlak
is voor een opvangbeleid voor
asielzoekers. Maar we zien hier dat
vrijwilligers, bedrijven, sociale restaurants
en allerlei organisaties onze
noodopvang steunen. Dat is een
breed gedragen maatschappelijk signaal.
En toch blijft de overheid deze
doelgroep negeren.”
Lieve Van den Bulck
Het ACW steunt SOS Opvang, een
broodnodig project. Maar de opvang
van asielzoekers blijft een
opdracht voor de overheid. De regering
moet op korte termijn extra
noodopvang en opvangplaatsen
organiseren, met toegang tot
juridische begeleiding, medische
zorgen en behandelingen. Liever
vandaag dan morgen.
Gepest?
14 februari 2003. Ik dook wat dieper
weg achter mijn schoolbank. De
leerlingenraad had een fantastische
actie bedacht: de hele school kon
roosjes kopen voor Valentijn, die
dan in de klas bezorgd zouden worden.
Eén euro voor een gele vriendschapsroos,
één euro voor een rode
liefdesbloem. Alle klasgenoten deden
mee met de hype, maar ik bleek
niet echt populair. Geen enkele roos
met mijn naam op het kaartje. Gepest?
14 februari 2006. Liesbet, een
vroegere vriendin, staat wat beduusd
voor haar klas, een actieve
bende van twintig tienjarigen. Juf
Carine, de collega van het tweede
leerjaar, is net binnengevallen. Of
Liesbet haar muziekles niet op een
ander moment had kunnen plannen,
snauwde ze in het bijzijn van alle
leerlingen, in plaats van tijdens de
overhoring van de vijfdejaars?
Had juf Carine haar dan niet kunnen
verwittigen, zoals ze dat met
alle andere leerkrachten doet? Voor
schut gezet, voor de ogen van de
klas. Gepest?
14 februari 2011. Yassin, een aangetrouwde
neef, baalt. Sinds kort
moet hij op zijn werk de pauzes verplicht
doorbrengen in de refter, met
alle collega-arbeiders samen. De
Belgische werknemers bekijken
hem met een scheef oog - heeft het
na al die jaren nog iets met zijn
vreemde naam en huidskleur te maken?
Twee keer vijf minuten wandelen
naar de refter, dat brengt zijn
welverdiende kwartiertje rust terug
tot vijf minuten. Gepest?
14 februari 2010. Amina, intussen
een goede vriendin, staat weer voor
de deuren van Fedasil. Sinds november
slaapt ze op een kartonnen
doos, in een iet of wat windvrije inham
van een gebouw aan een Brussels
parkje. Nog altijd spoken de
beelden door haar hoofd, van militairen
die met mitrailleurs zwaaien,
van het haastige vertrek, van de
kinderen die ze moest achterlaten.
Nog altijd geen opvangplaats. Nog
altijd geen antwoord, of ze in dit
koude land mag blijven of niet. Gepest?
14 februari 2012. Kinderen ondernemen
allerlei acties voor de Week
tegen Pesten. Intussen blijft het
vriezen dat het kraakt en slaagt
mijn overheid er weer niet in om
vluchtelingen - vaak met trauma’s
- te beschermen en op te vangen.
Deze week staan weer tientallen
werknemers op straat, omdat hun
bazen de crisis gebruiken als uitvlucht,
of omdat die bazen elders
in de wereld andere werknemers
nog meer kunnen uitpersen als citroenen.
Valentijn is niet altijd een dag van
peperkoeken hartjes.
Lieve Van den Bulck
| ACW NIEUWS | ALGEMEEN | 10 FEBRUARI 2012 |
3