Erasmix jg 16

BEJAARD MAAR GOED BEWAARD
Vriendschap en verlies, tot de dood ons scheidt
“Ik heb mijn drie beste vriendinnen leren kennen op
het internaat in Eeklo. Met hen heb ik een stuk van
mijn leven gedeeld. Zo ook de oorlog met die ellenlange
dagen die we samen doorbrachten in de schuilkelder
van mijn vader, toen burgemeester van Eeklo.
Vriendschappen werden toen op dezelfde manier gesmeed
als nu, maar minder gecompliceerd.”
Ze vertelt ronduit en kijkt weemoedig terug in de tijd,
de jaren 1940-1945, toen de oorlog het land platwalste.
Ook al was dat een zware tijd en werd ze op haar
achttiende verplicht om naar Duitsland te gaan, rept
ze met geen woord over de moeilijkheden. “Positiviteit?
Dat is enkel de goede kant onthouden van een
verhaal”, zegt ze met een overvloed aan moederlijke
wijsheid.
“Het waren goede tijden. Wij waren er voor elkaar. Al
die twijfels die er nu bestaan rond de liefde? Daar hielden
wij ons niet mee bezig. Als een vrouw toen huwde,
dan was ze er voor de kinderen. En ik had mijn handen
wel vol met vijf kinderen, waaronder een tweeling.
En na acht jaar nog eentje. Van mijn zes kinderen
krijg ik nu het meeste vriendschap terug. Zij houden
magazine 18
© Florence Van Erps
geroepen en misschien een klets gegeven, maar langdurige
ruzies? Nooit!”
“Ik overleefde de oorlog samen met mijn ouders en
beleefde ondanks de zware tijden mooie momenten
met mijn vriendinnen. We trouwden allemaal en
bleven desondanks erg hecht met elkaar. Jammer
genoeg ben ik ondertussen mijn dierbaarste vriendin
verloren. Marriette heette ze. Ik ging samen met haar
en mijn kleinkinderen naar zee. Dan zongen ze altijd
liedjes die rijmden op haar naam. Tien jaar geleden
verloor ik haar jammer genoeg aan kanker, maar zo
gaat dat. Misschien heb ik ook kanker, maar ik hoef
het niet te weten.”
SEX AND THE CITY AVANT LA LETTRE
“Sinds ik hier vijf jaar geleden in een appartement en wij belazeren
ben komen wonen, zijn al zes nieuwe vriendinnen hier
ook ingetrokken. Die vriendinnen ken ik van hier, in elkander.
Vilvoorde. Ik woon hier al zo lang. Eén van hen is mijn
schoonzuster, zij is recent weduwe geworden. Als je Wat wordt die
de volgende gaan zijn’ en ja, ik heb daar schrik van.”
“Ik heb het hier heel goed in mijn appartement. De
vriendinnen die ik hier heb, zijn godsgeschenken.
Madame Parel, Denise, verzorgt mij heel goed. Ze is
achterkleinkinderen kom ik heel goed overeen. Ooit jaren verpleegster in Congo geweest en kent dus alle
zal ik er niet meer zijn en daar probeer ik hen voor te kwaaltjes. Daarnaast gaan we ook graag dineren sa-
waarschuwen.”
men of brengt ze me eens naar de bank. Dat begint
een lastige wandeling te worden.” De tien jaar jongere
“Mijn broer, die al gestorven is, ging voor de Duitsers Denise heeft een ongeziene collectie kralen en parels.
vechten. Plots was hij weg. Kunt ge dat geloven? Ter- Parelmoer of zoetwaterparels, niets ontbreekt in de
wijl pàpaa burgemeester was? Dan werd er eens goed collectie. Daarmee maakt ze de mooiste juweeltjes.
Boudewijn
De Groot
“Neem alles als
’t niet anders
kan, alleen mijn
vrienden, laat
die dan”
“Vroeger, met mijn vriendinnen van het internaat in Eeklo, Vera, Mariette en Elisa-
in Maldegem stopten we om op een terras eventjes uit te rusten. Enkel Elisabeth
leeft nu nog, maar zij woont in de buurt van Gent.” Aan het woord is Nelly Van Zandijcke,
89 jaar, een weduwe met 6 kinderen, 14 kleinkinderen, 20 achterkleinkinderen
en 7 vriendinnen. Florence Van Erps en Charlotte Bisschop
Fons
Robberechts
“Van ons twee
gaat maar een
naar de uitvaart
van de ander,
oud, kijk eens
hoe grijs.”