'κουκουλοφοροι' als pdf - Get a Free Blog

49
De wet is hol van het ene tot het andere bittere uiteinde; ze is betekenisloos,
zonder enig ander doel dan het opleggen van geformaliseerde macht.
Tegelijkertijd probeert de dialectiek van links conflict, confrontatie en oorlog
te codificeren met de logica van het laten samensmelten van tegenstellingen.
Op deze manier bouwt ze een orde op; een gepacificeerde toestand
waar alles haar keurige kleine plekje heeft. Maar de bestemming van conflict
is niet de synthese – net zoals de bestemming van oorlog niet de vrede is.
Sociale opstand omvat de condensatie en explosie van duizenden negaties,
maar toch bevat ze zelfs niet in een enkele van haar atomen, noch in een
enkele van haar momenten, haar eigen negatie, haar eigen einde. Dit weegt
altijd zwaar en donker als een zekerheid uit de instituten van de bemiddeling
en normalisering, van de beloftes van links om te mogen stemmen
vanaf 16 jarige leeftijd tot ontwapening maar het behouden van de politie,
de belofte van een verzorgingsstaat, etc. zij die, met andere woorden, zich
willen volvreten met de politieke winst die ze uit de wonden van anderen
kunnen trekken. De zoetheid van hun compromis druipt van het bloed.
Sociaal tegengeweld kan niet verantwoordelijk gehouden worden voor iets
wat ze niet aan neemt: ze is vernietigend van begin tot einde. Als de strijd
van de moderniteit ons iets te leren heeft is het niet haar tragische hechting
aan het subject (klasse, partij, groepering) maar haar systematische antidialectische
proces: de handeling van vernietiging draagt niet per se die
van schepping in zich mee. Met andere woorden, de vernietiging van de
oude wereld en de opbouw van een nieuwe zijn twee discrete maar parallelle
processen. De kwestie is vervolgens welke methoden van vernietiging
ontwikkeld kunnen worden op diverse punten en momenten in de opstand.
Welke methoden kunnen niet alleen het niveau en de breedte van de opstand
behouden, maar ook bijdragen aan haar kwalitatieve vooruitgang. De
aanvallen op de politiestations, de confrontaties en de wegversperringen,
de barricades en de straatgevechten vormen nu een alledaags en gesocialiseerd
fenomeen in de metropolis en daarbuiten. En ze hebben bijgedragen
aan een gedeeltelijke destabilisering van de cirkel van productie en consumptie.
En toch is het slechts een gedeeltelijke aanval op de vijand; direct
en overduidelijk voor iedereen maar gevangen in slechts een dimensie van
de aanval tegen de heersende sociale relaties. Echter, het proces van productie
en circulatie van goederen zelf, met andere woorden, de kapitaalrelatie,
wordt slechts indirect geraakt door de mobilisaties. Een geest waart
door de brandende stad: die van de oneindige, wilde, algemene staking.