'κουκουλοφοροι' als pdf - Get a Free Blog

9
Wij zijn hier / Wij zijn overal / Wij zijn een
beeld uit de toekomst
Ego te provoco
Als ik niet brand
Als jij niet brand
Als wij niet branden
Hoe zal het duister dan ooit tot licht worden?
(Nazim Hikmet, “Als Kerem”)
Met de angst tussen hun tanden geklemd janken de honden: terug naar de
normaliteit – het dwazenfeest is voorbij! De filologen van de assimilatie zijn
al begonnen met het opgraven van hun messcherpe liefkozingen: “We zijn
klaar om te vergeten, om te begrijpen, om jullie de uitbundigheid van deze paar dagen
te schenken, maar gedraag je nu anders halen we onze sociologen, onze antropologen
en onze psychiaters erbij! Als goede vaders hebben wij met terughoudendheid jullie
emotionele uitbarsting getolereerd – en kijk nu hoe de schooltafeltjes, de kantoren
en de winkelruiten ons leeg aangapen! De tijd is gekomen om terug te keren, en wie
deze heilige taak weigert zal hard geraakt worden, zal gesociologiseerd worden, zal
gepsychologiseerd worden”. Een bevel zweeft over de stad: “Sta jij klaar op je
post?” Democratie, sociale harmonie, nationale eenheid en al die andere beerputten
die stinken naar de dood hebben hun lijkbleke armen al uitgestrekt.
Macht (van de staat tot aan de familie) probeert niet simpelweg om de opstand
en haar generalisering te onderdrukken, maar om een subjectieve
relatie te produceren. Een relatie die het politieke leven bepaalt, een ruimte
van collaboratie, compromis en overeenstemming. “Politiek is de politiek van de
overeenstemming; de rest is bendeoorlogen, rellen en chaos.” Dit is de ware vertaling
van dat wat ze ons toebrullen, van hun poging om de levende kern van iedere
actie te ontkennen en om ons te scheiden en isoleren van dat wat we kunnen
doen: niet om twee tot een te maken, maar om constant het ene, iedere
keer opnieuw, te delen in twee. Deze grootmeesters van de harmonie, de baronnen
van rust en vrede, van wet en orde, roepen ons op om dialectisch te
worden. Maar deze trucjes zijn wanhopig oud geworden en hun ellende is o
zo doorzichtig in de dikke buiken van de vakbondsbureaucraten, in de levenloze
ogen van de bemiddelaars die als aasgieren rond iedere aanval circuleren,
rond iedere passie voor het echte. We hebben ze gezien in Mei ’68, we hebben
hen gezien in Los Angelos en Brixton en we hebben ze al decennia lang de
inmiddels bleke botten van de Polytechnische opstand in ‘73 zien likken. Gisteren
zagen we ze weer toen ze, in plaats van op te roepen tot de permanente
algemene staking, bogen voor de legaliteit en het stakingsprotest afbliezen.