Uit liefde zorgen

e v a i n b e e l d
Zij brachten je naar bed, hielden
je hand vast bij je eerste stapjes en
gaven je een kus op je zere blauwe
plek... Nu hebben papa en mama jou
nodig. Ria, Adriana en haar zussen,
en Marcel zijn mantelzorgers.
Ria: "Mijn vader hoort helemaal bij ons
gezin. Als hij niet naar de dagopvang gaat,
eet hij bij ons thuis. Op zaterdag blijft hij
tot laat en op zondag komt hij meestal
meteen uit de kerk. Alle kinderen vinden
het gezellig. Niemand zal verzuchten: 'Is
opa er alweer...'
Steevast vraagt hij 's middags of hij nog
iets voor mij kan doen. Dan geef ik hem
aardappels om te schillen. Tussendoor
krijgt hij vaak een knuffel. Heel belangrijk,
want door wie wordt een weduwnaar van
87 jaar nog vastgepakt?
Tekst: Hilde Tromp Beeld: ruben Timman
Uit liefde zorgen
Op het sterfbed van mijn moeder heb ik
beloofd om voor mijn vader te zorgen. Ik
voel me daarom erg verantwoordelijk.
Maar gelukkig hoef ik het niet alleen te
doen. Naast het feit dat mijn zus en zwager
er ook voor mijn vader zijn, helpt het hele
gezin mee. Maar bovenal is God er. Hij
heeft mij laten zien dat ik dit kan. Soms is
het zwaar. Bijvoorbeeld toen mijn vader
nog auto reed en er niet mee wilde stoppen.
Of toen hij naar de dagopvang ging en
zei: 'Mijn dochters willen dat ik hierheen
ga.' Maar dit zijn slechts momenten. We
tellen vooral de zegeningen, de dingen die
hij nog wel kan en weet. Het allerliefste
nam ik hem bij ons in huis, maar hij woont
graag zelfstandig. Wie weet in de toekomst...
Ons gezin houdt het zorgen met
vreugde vol!"
e v a i n b e e l d
'Tussendoor
geef ik hem
vaak een
knuffel'
Ria van Ballegooijen (49) is getrouwd met
Gijs van Ballegooijen (53). Samen hebben
ze vijf kinderen: Luca (19), Chiara (17),
Zita (17), Vienna (13) en Thula (9). Ria valt
op dit moment in op een basisschool.
22 eva 5 eva 5
23

e v a i n b e e l d
'De liefde bindt ons samen'
Adriana: "Ze zeiden dat ze niet meer thuis
kon wonen. Mijn moeder Mirah had tweemaal
een herseninfarct gehad. Hierdoor
raakte ze halfzijdig verlamd en werd haar
spraakvermogen aangetast. Het past in
onze Indonesische cultuur om te zorgen,
dus hebben we er alles aan gedaan om
haar weer thuis te krijgen. Samen met mijn
zeven zussen (en de hulp van thuiszorg)
verzorg ik haar in haar eigen woning.
Ik ben elke dinsdag bij haar. Als ik 's morgens
kom, ga ik eerst haar haren kammen
en opsteken. Ik doe huishoudelijk werk,
ontvang visite en verzorg haar. Soms gaan
we met de auto op pad. Gezellig ergens
een likeurtje drinken! Tot 's avonds laat
blijf ik. Ik stop mijn moeder in bed, masseer
haar benen en vaak lezen we uit de Bijbel
en zingen we samen. Tot slot schil ik een
appeltje voor de nacht.
Omdat ze een groot hart heeft en alles
verwacht van Hem die haar kracht geeft,
geeft het zorgen voor onze moeder een
soort geluksgevoel. Daarnaast bindt de
liefde voor elkaar en onze moeder ons als
zussen samen. Want ook al zijn we er ieder
alleen, er zijn altijd wel zussen die je tijdens
het zorgen opbellen: 'Gaat het goed met
mama?', of: 'Ga je wel op tijd naar huis?' Ik
moet niet te veel denken aan de tijd dat ze
er niet meer is, maar dank God zolang we
mogen zorgen."
Adriana Verweij (55) is getrouwd en heeft
twee volwassen kinderen. Ze werkt enkele
dagen per week als secretaresse.
Van links naar rechts op de foto staan:
Carolien Schippers, Mary Kruit, Jeanne Agteres,
Carola Hoefnagel, Thilda Meulenberg ,
Mirah Vorsterman van Oijen-Djojoastro, Adriana
Verweij en Mirah's 'zonnetje' en jongste kleinkind:
Isabelle Hoefnagel met haar hondje Snuffie.
'In het lijden van mijn
moeder ontmoet ik God'
Marcel: "Soms heb ik het gevoel dat mijn
leven aan me voorbij gaat. Ik ga niet meer
voor mijn eigen dromen sinds ik zeventien
jaar geleden voor mijn moeder ben gaan
zorgen. Uiteindelijk drijft de liefde voor
God mij. Want in het lijden van mijn moeder
ontmoet ik God.
Ik studeerde nog en woonde in de weekenden
thuis. Mijn vader leefde al niet meer.
Geen moment had ik bedacht om voor haar
te gaan zorgen als ze ziek zou worden. Tot
het moment dat ze haar kopje op de grond
liet vallen en alleen nog maar zachtjes
kon murmelen. Ze had een beroerte. Ik
ben weer thuis gaan wonen, mijn moeder
kwam in een verpleeghuis terecht en ik
ben gedeeltelijk voor haar gaan zorgen. Ik
voelde me ertoe geroepen.
Inmiddels heb ik een woning vlakbij haar
verpleeghuis. De afgelopen jaren waren
heel intens. Jaren waarin ik heb moeten
leren een stapje terug te doen. Er zijn ook
anderen die voor haar kunnen zorgen.
Maar nog dagelijks kom ik bij haar. Soms
alleen maar om haar hand vast te houden
omdat ze huilt. Ze zegt niet wat ik moet
doen en ik kan het verdriet niet wegnemen.
Ik kan er alleen maar zijn.
Ik vraag regelmatig aan God of ze thuis
mag komen. Dan heb ik mijn moeder
afgeleverd op de plek waar ze hoort en zal
zij werkelijk vrij zijn."
e v a i n b e e l d
Marcel van Dam (41) werkt als webredacteur
bij de EO. Daarnaast is hij Creative
Director bij Crossroads in Den Haag. Marcel
heeft nog een zus en een broer die ook regelmatig
voor hun moeder zorgen.
Ook in Eva-radio komen mantelzorgers
aan het woord.
Zaterdag 16 juni, 9.03 uur, Radio 5.
Met dank aan: www.defranseschool.nl, Hattum
24 eva 5 25
eva 5