JubileumMagazine - De Kroon

Twee jaar later, in 1995, bleek zijn vijfjarig zoontje Mitchell een tumor
te hebben in de hersenstam. Kans op overleven: één procent. Voor
Michael en zijn vrouw Carla was dat het sein om een verbeten strijd aan
te gaan met die andere negenennegentig procent: de dood. Een strijd
die de aandacht trok van kranten, radio en tv en die van hen in 1995
enkele maanden Nederlands bekendste ouderpaar maakte. Dat hemel
en aarde bewoog de allerlaatste strohalm te pakken te krijgen:
een behandeling in Houston, Verenigde Staten.
Om Mitchell daar te krijgen, was een bedrag van enkele tonnen nodig.
Een verhaal in het Utrechts Nieuwsblad leidde tot aandacht van
tv-programma’s als Hart van Nederland en de Vijf Uur Show. Binnen
drie dagen was er drie ton binnen. De Kroon stortte een flink bedrag
en hielp Michael en Carla het geld onder te brengen in de Stichting
Mitchell. Tijdens de eerste behandelingen in Houston slonk de tumor
met tien procent. Er was hoop. Michael en Carla werden door het
artsenteam opgeleid om de behandeling thuis zelf te kunnen geven.
Tweeëneenhalf jaar hield Mitchell het vol, voor hij op 24 oktober 1998
toch nog overleed.
‘Verkopen, provisies,
geld verdienen….,
ik zag er ineens het
zinloze van in’
Groenprojecten
Sindsdien neemt Michael Brugman elk jaar standaard op 24 oktober vrij.
Hij herinnert zich die dag in 1998 nog precies. Ze waren ter gelegenheid
van Carla’s verjaardag die avond uit eten gegaan, voor het eerst in jaren.
,,We zaten nog maar nauwelijks in het restaurant en ik kreeg een raar
gevoel. En zij ook. We hebben heel snel gegeten en zijn naar huis gegaan.
Ik stormde de trap op en daar lag hij in zijn bedje. Overleden. We zeggen
nu nog wel eens: het leek wel alsof hij had gewacht tot we een keer weg
waren. Om ons verder geen pijn te doen.’’
Het is een cliché, maar alles wordt relatief na een dergelijke gebeurtenis.
,,Verkopen, provisies, geld verdienen…., ik zag er ineens het zinloze
van in. Door de stichting Mitchell kende ik het bedrijf De Kroon.
De Groenprojecten was net opgestart in 2003. Ik wilde wat anders, solliciteerde
en werd direct aangenomen. In 2005 werd ik bedrijfsleider. Tomeloze
inzet, positiviteit en werkvreugde hebben me gevormd tot wat ik nu
ben. Mitchell heeft me deze richting gewezen. Hij is nog dagelijks bij ons
en wekelijks leggen we een bloemetje en branden we een kaarsje bij zijn
grafje. Mitchell had al een broertje Gino. Die is nu 15. Na Mitchell kregen we
nog een dochter, Gioia. Italiaans voor ‘juweel’. Zij is nu 10. Als ze ons vragen
hoeveel kinderen we hebben, zeggen wij steevast: drie.”
43 |