Web 2.0 binnen het veld van netwerktheorie - NetworkTheory.nl

Web 2.0 en haar geïmpliceerde sociale exponenten: de plaats van de prosumer Stephan Verheul
Peer-to-peer heeft op zichzelf op sociaal vlak weer een iets minder sterk geldend en
kenmerkend karakter, maar biedt wel een vrijere structuur aan de gebruiker op download en
uitwisselingsgebied. Er is hierbij minder controle, maar door het gemis aan een socialere
structuur is een top-down prosumergerichte bestandsdeling als bij YouTube niet op een
dergelijke schaal mogelijk. De vraag is dan ook: hoe zou dit wel vormgegeven kunnen worden,
zodat we de blijvend minder commercieel vrije en minder beperkende topologie van peer-topeer
toepassingen kunnen koppelen aan de socialere aspecten van Web 2.0? Met minder
beperkend doel ik enerzijds op de limitaties van het binnen te halen bestand (mindere kwaliteit,
korter van duur, alleen centraal te bekijken etc.) en anderzijds ook de beschikbaarheid van
bestanden. Bij peer-to-peer kunnen bepaalde obscure bestanden, die slechts onder een hele
kleine groep mensen geliefd zijn wel terug gevonden worden, mits in de applicatie meer
liefhebbers deelnemen die een voorliefde voor dat ene obscure bestand hebben. Bij Web 2.0
gaat het qua bestandsdeling meer om de grotere gemene deler en kunnen impopulaire
bestanden uiteindelijk toch wegvallen.
Een goed voorbeeld van een peer-to-peer programma dat wel socialere aspecten in
zich heeft, is Tribler (Pouwelse et al. 2006). Dit programma, gebaseerd op de kenmerken van
BitTorrent, staat de gebruiker toe om vriendenlijsten en groepen te creëren (optioneel door het
importeren van lijsten uit MSN en Gmail) en het ondersteund tagging en het aanmaken van
persoonlijke profielen.
Het programma zal absoluut haar beperkingen hebben, maar een bovenhangende
sociale structuur met profielen, favorietenlijsten, een-op-een en meer-op-meer communicatie
gekoppeld aan een brede downloadstructuur zoals bij peer-to-peer het geval is, in ieder geval
op een meer hybride of anderszins meer gedecentraliseerde manier, lijkt met name voor de
macht van de prosumer een stuk prettiger. Dit zou bijvoorbeeld ook als voordeel kunnen
hebben dat de mensen in de lijst bepaalde persoonlijke informatie wel te zien krijgen, terwijl
anderen dit niet kunnen zien, zodat privacy sterker gewaarborgd is. Voor een grote
bestandsdeling, zoals met YouTube het geval is, zullen er waarschijnlijk altijd centralere
entiteiten aanwezig moeten zijn. Dit zou bijvoorbeeld opgelost kunnen worden door de inzet van
constant beschikbare super nodes op een brede schaal, zodat de bestanden zo verspreid zijn
over deze super nodes dat het incidentele falen bij het bekijken van een bestand beperkt blijft
tot een minimum.
Een nog grotere verspreiding als bij BitTorrent het geval is, zou er ook voor kunnen
zorgen dat het langzaam verdwijnen van swarms op een structurele manier omzeild kan
worden. Toch mogen we op dit moment zeker tevreden zijn met de mogelijkheden die het Web
2.0 model biedt, maar het voorgaande geeft wel aan dat het in de toekomst zeker nog beter
kan.
Hinchcliffe stelt, na het beschrijven van de veranderende bedrijfsvoering door Web 2.0
toepassingen (Enterprise 2.0) en het idee om YouTube contributors te gaan betalen:
Journal of Network Theory: Web 2.0 Issue 33