Interview - J.P. van den Bent Stichting

12
Interview
Paulien Zagt,
lid van de regionale cliëntenraad
Zwolle
‘Niet in elkaars vaarwater’
Voordat Sylvia op zichzelf ging wonen,
dacht mevrouw Zagt er al over na. “Ik
heb altijd bovenop haar gezeten, ik was
bijna dwangmatig geworden in het re-
gelen. Ik vroeg me af, hoe ga ik dat
doen, dat loslaten. Ik werd me ervan
bewust dat ik mijn emotionele ballast
niet bij de begeleiding neer moest leg-
gen. Dit om voor Sylvia de nieuwe weg
niet te blokkeren.” Door bewust bezig
te zijn met het loslaten, werd het voor
mevrouw Zagt makkelijker dingen over
te laten aan medewerkers. Iets gebeurt
misschien op een ander manier dan ze
zelf voor ogen heeft. Bij de bespreking
over het ondersteuningsplan heeft ze
zich dan ook op de achtergrond ge-
houden. “Je bent zo gauw geneigd je
eigen bagage mee te geven. Je voelt je
natuurlijk wel de ervaringsdeskundige.”
Bewust op de achtergrond
Sylvia, de dochter van mevrouw Zagt, woont sinds vorig jaar in een apparte­
ment in Het Blokhuis in Genemuiden. Enkele ouders hebben in 2000 het initia­
tief voor deze woonvorm genomen. Sylvia wordt begeleid door medewerkers van
de JP van den Bent stichting. “De ene zorgaanbieder had nog mooiere verhalen
dan de ander, maar bij de JP gaf voor mij het motto ‘zeggen wat je doet, doen
wat je zegt’ de doorslag om voor hen te kiezen.”
Mevrouw Zagt wilde zich niet in het
vaarwater van de begeleiders begeven.
Ze geeft een mooi voorbeeld. “Als er bij
Sylvia bloed geprikt moest worden, liep
dit altijd uit op een groot drama. Dus
toen ik hoorde dat dat ging gebeuren,
heb ik niets hierover verteld. Na afloop
heb ik de begeleiding natuurlijk met-
een gebeld. Het bleek goed gegaan te
zijn. Ze waren met twee begeleiders en
één van hen heeft haar afgeleid. Gewel-
dig!”
‘Meekijken, meedenken, meevoelen’
De begeleiders gaven de ouders de kans
om in kleine stapjes los te laten. “Ik
ben heel blij met hoe het gegaan is en
met hoe het nu gaat,” vertelt mevrouw
Zagt. “Ik heb vertrouwen gekregen dat
een ander ook mijn kind kan begeleiden.
Een fijn gevoel, want natuurlijk dacht ik
er wel eens aan hoe het met mijn kind
moest als ik dood zou zijn.” Ze voelt
zich uiteraard nog even betrokken bij
haar kind. “Daarom ben ik ook lid ge-
worden van de regionale cliëntenraad.
We proberen signalen op te vangen over
wat er speelt. Met de ouders van deze
locatie komen we ongeveer één keer in
de twee maanden bij elkaar. Via de le-
den van de lokale cliëntenraad spelen
we dan punten door naar de locatieco-
ordinator.” Het overleg met en de steun
van de JP ervaart ze als heel bijzonder.
“Ze staan heel open tegenover de ou-
ders. Ze hebben in alles meegekeken,
meegedacht en meegevoeld.”