W T A C W A T E R S T A D JAARGANG 18 NUMMER 3

26 jaargang 18 nummer 3
Ronde van Vlaanderen – 3 april 2010
Het is al weer vijf jaar geleden dat ex-Waterstadter Christiaan Kooijman en Budd Saan
debuteerden op de kasseien in Vlaanderen. Na zoveel jaar is het afzien vergeten, en
staan we op zaterdag 3 april 2010 opnieuw aan de start voor de hoogmis van het
Vlaamse wielrennen: “De Ronde van Vlaanderen”.
Om 7h zijn we vanuit Zuidland vertrokken richting Ninove, de start en finish plaats van
de 150km tocht. Met circa 18.000 deelnemers is er een behoorlijke opstopping om
een parkeerplaats te vinden. Ergens op een industrieterrein weten we gelukkig toch
nog een plekje te bemachtigen. Na een paar kilometer fietsen zijn we bij de inschrijving.
Het is allemaal op z’n Belgisch aangegeven, dus moeilijk te vinden. In tegenstelling
tot de Amstel Gold geldt hier geen deelnemersstop. Wij hebben nummers ver in de
17.000. Om 10h15 gaan we op weg voor onze “Ronde”.
Het is behoorlijk regenachtig weer en de voorspellingen zijn ook niet best. Met dikke
regenjacks rijden we de eerste relatief vlakke kilometers richting Oudenaarde. Het
is wel flinke wind tegen en de eerste kasseistroken dienen zich aan. Gisteren nog de
bidonhouders naar binnen gebogen en alle boutjes nog even nagetrokken, maar de
schakelhendels vergeten, want na de eerste strook staat mijn achterrem vast omdat
de hendel gezakt is door de hevige trillingen. Ik vond het al zo zwaar gaan en af en toe
slipte me achterwiel ook. Na wat sleutelwerk loopt het weer soepel. In Oudenaarde in
een grote opslagloods is de eerste verzorgingspost. Alles is keurig geregeld en echt
last van de enorme mensenmassa hebben we niet. Dit is ook het voordeel van laat
starten.
Met volle tanks rijden we nog een lang recht stuk tegen de wind richting de eerste
hindernis: De Kluisberg. We zijn zo’n beetje
half wedstrijd, maar nu begint het pas echt.
Vele korte maar steile klimmetjes volgen
elkaar in hoog tempo op. En de meeste
hebben als wegdek de gevreesde kasseien.
Soms is er nauwelijks sprake van wegdek.
De stenen lijken volledig willekeurig neergesmeten
en opgevuld met blubber. Met dit
regenachtige weer is het soms een echte
modderstroom over de toch al gladde kasseien.
Toch zijn beruchte hellingen als de “Oude
Kwaremont” en “Paterberg” goed te nemen.
Alleen bij de “Koppenberg” gaat het mis.
Mensen voor ons moeten afstappen op het
stuk van 22% en dan valt het helemaal stil en
moet iedereen lopend naar boven. Even later
doe ik toch nog een poging om fietsend verder te gaan, maar de stenen zijn te glad en
het achterwiel slipt gewoon door. Na de “Steenbeekdries”, waar ook in de afdaling kasseien
liggen, is de tweede verzorgingspost. Hier is het wel erg druk maar allemaal erg
effectief ingedeeld en de vrijwilligers vullen de bidons in een razend tempo.
Gelijk hierna komt de “Taaienberg”. Ik heb de profs vaak het gootje op zien zoeken en
w t a c w a t e r s t a d