Hallo allemaal. Om eerlijk te zijn heb ik op dit moment weinig tot ...

Hallo allemaal. Om eerlijk te zijn heb ik op
dit moment weinig tot niets te vertellen.
Dat ik het druk heb in mijn werk, mag algemeen
bekend zijn. Daar zal ik u ook verder
niet mee vermoeien. Wel zijn Ton en ik
bezig om voor het najaar 2011 een uitstapje
te regelen. Op dit moment zijn er drie
opties. Münster (Duitsland), Mechelen
(België) of zingen in de St. Jan in Den
Bosch. Alle drie prachtige gelegenheden
ons eens aan een ander publiek te presenteren.
Zodra daar iets definitiefs over bekend
is hoort u het. Rest mij slechts u een
fijne vakantie te wensen. Uiteraard zullen
we dit op 30 juni vooraf laten gaan door
een benefietconcert in de Dorpskerk voor
het hospice 'de Waterlelie'.
Hartelijke groet,
Henk van Merriënboer
2

1 colofoon • 2 voorwoord • 3 index • 4 van de
redactie • 5 wij feliciteren • 6 HOSPICE DE
WATERLELIE • 8 column Arjan • 10 onze reis
naar bali • 18 HALLO, MAG IK… • 22 een stukje pophistorie
• 26 mag ik mij even voorstellen • 28
districtfestival film en videogroep rijnmond • 30 how great
thou art • 32 helmpie • 33 WEETJES • 34 agenda
3

Jaargang nummer 11 zit er weer op. Deze keer een enorme toezending van
kopij, dus het gaat de goede kant op. Ook voor de redactie is het leuk om
zoveel leuke reacties te ontvangen. Om dat dit het laatste nummer van het
seizoen is dus een extra dikke uitgave. In deze uitgave een bijzonder vakantie
verhaal met een beetje spanning van Arie van Sintmaartensdijk over
Bali. Ook dit keer twee koorleden die zich graag aan ons voor willen stellen.
Nummer drie komt in de volgende editie aan het woord.
Een reactie van Filmclub Rijnmond t.g.v. hun 40 jarig jubileum. Nieuw is een
bijdrage van Peter Stok over de popmuziek vanaf de zestiger jaren. De
column van Arjan en natuurlijk het voorwoord van onze voorzitter. Genoeg
leesvoer om de vakantie mee door te komen. De redactie gaat ook dit jaar
weer een weekje fietsen in de Achterhoek. Of zo als Herman Finkers zegt:
“Een stoplicht springt op rood, een ander weer op groen: in Almelo is altijd
wat te doen”.
Wij wensen een ieder een prettige vakantie met lekker weer en verwachten
iedereen weer terug met een volle zangaccu op 25 augustus 2011.
Het eerstvolgende nummer verschijnt op 6 oktober 2011.
Kopij inleveren voor 24 september 2011.
4

5
Op: wordt: jaar:
24 juni Geert Dijkhuis 81
1 juli Wim van Bilsum 69
1 juli Arie Pronk 83
5 juli Cees Neuteboom 63
9 juli Jan Bonnier 69
10 juli Arie Ophorst 72
10 juli Bas Slooter 73
12 juli Cor Kreft 60
15 juli Jan Bos 65
15 juli Lies Herlaar 62
15 juli Gerard Thoen 71
23 juli Cees Brons 68
26 juli Ger Beikes 64
3 aug. John van Keulen 63
9 aug. Heerco Steen 68
14 aug. Henk Muilenburg 62
17 aug. Jan Freeke 68
21 aug. David Dziworshi 70
26 aug. Cor Kannegieter 80
27 aug. Hans Schouten 69
29 aug. Arie v.d. Stelt 69
30 aug. Koos Keereweer 70
31 aug. Piet van Poppel 72
2 sept. Kees Groenendijk 71
9 sept. Aart van Bodegom 72
9 sept. Gerard Mulder 65
13 sept. Bas Vogel 78
13 sept. Martin Stolk 63
14 sept. Paul van Grevenbroek 69
16 sept. Koos Bouter 64
27 sept. Daan IJselendoorn 70
Allemaal alvast van harte gefeliciteerd en een fijne
verjaardag toegewenst.

Wat een geweldig idee om dit koorjaar af te sluiten met een benefietconcert t.b.v. het
hospice “De Waterlelie.” Deze instelling ligt mij zeer aan het hart. Wat een bijzonder
huis is dat. Mensen die daar mee te maken gehad hebben zullen dat zeker beamen.
Het huis heeft vijf logeer kamers waar patiënten die nog maar kort te leven hebben hun
einde in liefdevolle verzorging kunnen beleven. De verschillende kamers zijn van alle
gemakken voorzien. Maar de patiënten mogen hun kamer geheel met eigen meubeltjes
of dierbare spullen inrichten zodat zij zich helemaal thuis kunnen voelen. De verzorging
van het huis is volledig in handen van vrijwilligers.
En dat is nu het fijne, deze mensen doen dit vrijwillig omdat zij graag iets voor hun
mede mens willen betekenen. Dus één en al liefde.
Natuurlijk is er een professionele hulp aanwezig. De wijkverpleging doet de
verpleegkundige en de huisarts de medische zorg.
Maar er is meer aan het hospice verbonden.
Sinds twee jaar is de Vrijwillige Palliatieve Terminale thuiszorg bij het Hospice
aangesloten. Voorheen was deze dienst onderdeel van Mee Zuid Holland Zuid en
later van Careijn.
Deze thuiszorg kunt U inschakelen als het verzorgen van de terminale patiënt voor
U, of het gezin een zware belasting gaat worden. De mantelzorger heeft ook tijd en
ruimte nodig om energie op te doen om deze zware taak zo goed mogelijk af te
maken. De vrijwilligers van deze organisatie komen graag bij U thuis om deze taak
even op zich te nemen zodat de mantelzorger er even uit kan. Even tijd voor zich
zelf kan maken. Even op adem komen. Even ergens naar toe zonder op de tijd te
hoeven letten. Alles kunt U met de vrijwilliger bespreken. Wanneer wilt U hulp. Hoe
lang, een paar uur, een ochtend, een middag, of een stukje van de avond, de
vrijwilligers doen dit werk met liefde. Zij krijgen eerst een maandenlange opleiding.
6

7
Dit resulteert in het behalen van het certificaat “Vrijwilliger Palliatieve Terminale
zorg.” Na het behalen van dit certificaat mag men de hulp gaan beoefenen. Eerst
nog onder leiding van de coördinator maar als alles goed gaat, dan ga je er
zelfstandig op af.
Zelf ben ik enkele jaren vrijwilliger geweest. Door persoonlijke omstandigheden
ben ik er nu tijdelijk mee gestopt. Maar het heeft mijn leven enorm verrijkt.
Prachtig werk, veel mensen ontmoet. Met heel veel mensen hun verdriet proberen
te delen. Maar ook in deze situatie’ s veel kunnen lachen.
Je bent er niet alleen voor de patiënt maar in de praktijk voor het hele gezin. Bij
alle gezinnen waar ik mijn vrijwilligerswerk heb kunnen doen heeft dat een
geweldig voldaan gevoel gegeven. Je hebt gelijk vanaf de eerste ontmoeting een
vertrouwensband.
Ik weet ook niet hoe dat komt maar het is een gegeven. Bij de ene patiënt ben ik
maanden geweest. Bij de ander maar enkele dagen. Al deze mensen staan in mijn
geheugen gegrift.
Het is zo jammer dat weinig mensen weten dat deze organisatie bestaat. Ik ben wel
eens op weg gegaan naar een nieuwe aanvraag maar onderweg hoorde ik dat de
patiënt net was overleden. Dat is dan toch wel heel erg jammer. De vriendin van
deze patiënt had het zo moeilijk gehad de laatste weken. Wij hadden dat zoveel
lichter kunnen maken.
Hoeveel keer wij niet hebben gehoord “Had ik dit maar eerder geweten”, dan was
ik veel eerder met jullie in zee gegaan.
De band die de vrijwilligers onderling opbouwen is ongekend. Meestal een keer per
zes weken kwamen we bij elkaar om onze ervaringen te delen. Ook om bij elkaar
kracht te zoeken om verder te gaan. Iedere keer weer ging ik met een geweldig
gevoel bij deze bijeenkomsten vandaan.
Verder worden er veel bezoeken afgelegd achter de schermen van een ziekenhuis,
Bejaardenhuis, verzorgingshuis of rouwcentra. Veel aandacht besteden we aan
rouwzorg. Zelf heb ik voor dit onderwerp een meerdaagse cursus mogen volgen.
Hierbij ontmoeten veel vrijwilligers uit het hele land elkaar en delen hun motivaties.
Geweldige ervaringen zijn dat. Om nooit te vergeten.
Altijd aan het einde van deze sessies een mooi gedicht, muziek of ritueel.
Beste mede zangers. Het is geen leuk onderwerp maar het overkomt ons allemaal.
Denk er eens over na. Ik zeg altijd regel wat je regelen kan. Weet van het bestaan
van het Hospice en van de thuishulp die je op dit terrein kunt krijgen.
Voel je er wat voor om ook vrijwilliger te worden neem dan kontakt op met een van
de coördinatoren van vptz en hospice “de Waterlelie”. Zij nodigen je graag uit voor
een kennismakingsgesprek. Telefoon nummer 0181-698889 of kijk op hun site
www.hospicedewaterlelie.com
Hans Bremer
2 e tenor

Hoe heerlijk is een goede nachtrust, maar
hoe vervelend als deze ruw wordt verstoord
in het holst van de nacht. Dit overkwam mij
in de afgelopen week.
Het leek wel een straatrace buiten in de
normaal zo rustige buurt bij ons huis. Een
kabaal en schreeuwen verstoorde mijn
nachtrust. Je springt je bed uit en door het
raam kijkend zag ik een politieauto midden
op de kruising staan en … verder niets te
zien. Dus je gaat weer liggen. Kort daarna
weer een hoop herrie en naar buiten kijkend
zie je vier politieauto’s stoppen bij een auto,
en ja hoor … bij mijn eigen auto! Snel
aangekleed en naar buiten en in het donker
zag ik al snel dat mijn autoraampje was
ingeslagen, het glas lag overal in en rondom
de auto. ‘Niet aankomen’ riep een agent, dus
gehoorzaamde ik direct. Een auto inbraak
dus, in mijn eigen auto, mijn hele dashboard
lag open en mijn navigatie bungelde nog aan
enkele draadjes.
‘Meneer, de inbreker hebben we op heterdaad
te pakken en zit in de politieauto’, vandaar
dus dat kabaal en schreeuwen ze hadden
hem in de kraag gegrepen: chapeau agent!
Gelukkig herkende ik de jongen, die zo
8

9
rond de 19 jaar oud moet zijn, niet. In
ieder geval durfde hij niet naar mij te
kijken terwijl ik recht in z’n ogen keek
met een zaklamp op z’n gezicht
gericht. Eigenlijk heb ik dan nog
medelijden ook, hoe komt zo’n jongen
toch zover om dit soort dingen te
doen. Je hoort bij je ouders thuis in je
eigen slaapkamer en in je bedje te
slapen en van de straat af te zijn. Tsja,
wat zal de toekomst van zo’n ventje
zijn. Echt meer medelijden dan
boosheid, gek hè, maar boos was ik
echt niet.
Maar ja, dan allemaal gegevens
doorgeven en andere formaliteiten en
wachten tot de auto weggesleept
wordt om DNA sporen en
vingerafdrukken veilig te stellen.
Jammer van de auto, maar die wordt
wel weer gerepareerd, al ben je hem
wel dagen kwijt, maar balen van de
tijd die je er mee kwijt bent, vele uren
moet ik je zeggen, de dagen er na.
De rust was weergekeerd na zo’n 5
kwartier en ik stapte mijn bed weer in,
en, wonder boven wonder, zelfs in
slaap gevallen tot de wekker ging. Een
droom? Nee, het was werkelijkheid.
Maar ‘I have a dream’ dat toch eens
ndit soort jongetjes tot inkeer mogen
komen. Wat moet er van terecht
komen … op die leeftijd een strafblad
en dan … van kwaad tot erger? Lieve
jongen, een goede toekomst gewenst!
Arjan

Onze reis naar Bali
Op donderdag 13 januari kwam ik thuis na de zang en vertelde Jacomijn (mijn
vrouw) dat haar zus had gevraagd of we mee gingen naar Bali!
Ik had steeds gezegd dat ik niet meer wilde vliegen i.v.m. de verscherpte controles
en mijn protheses, waardoor ik altijd extra gecontroleerd wordt. Ook de zware
koffers vormen een probleem. Maar ik zei: als we met hun meegaan zie ik het wel
zitten.
Eerst iets over Bali.
Bali heeft de grote van ong. ¼ van Nederland. Er leven 3.5 miljoen mensen. Het
verkeer bestaat voor 40% uit auto’s en 60% uit brommers en motoren. Een helm is
voor korte stukken niet verplicht. Soms zitten ze met 4 personen op de brommer,
de kids staan dan tussen hun pa en het stuur en mama heeft er nog 1 op schoot!
Bali is hoofdzakelijk Hindoeïstisch, elke woning heeft zijn eigen tempeltje en een
beeld van een Hindoegod.
De beelden zijn aan de onderkant bedekt met een doek, want de onderkant wordt
als onrein gezien.
10

11
Daarom moet ook een ieder in een tempel zijn onderkant bedekken door middel
van een sarong. Op Bali wordt ook veel geofferd aan de goden. Elke dag wordt er
van palmbladeren gemaakt mandje met offertjes voor de huizen neer gezet.
Daar zitten wat bloemen, rijst en fruit in. Dus
je begrijpt het hele eiland staat vol met die
mandjes. Uit eerbied en respect loop je er niet
overheen maar netjes er langs. Het blijft staan
tot het is vergaan. Dus het ziet er niet zo
schoon uit, en zijn ook veel verwilderde
honden en kippen.
Er wordt hoofdzakelijk rijst verbouwd, verder
nog wat groentes en veel fruit. De minder
goede rijstsoort oogsten ze 3x per jaar de betere soorten 1x en 2x.
Bali is prachtig groen en er groeien ontzettend veel soorten planten en bomen.
Na een reis van 24 uur kwamen we aan op Bali.
Toen we uit Nederland vertrokken vroor het nog een graad of 4
en op Bali kwam de warmte ons tegemoet als een warme deken,
dat was even wennen. Het is er altijd rond een graad of 30 C.
Maar de volgende dag vonden we het heerlijk.
We werden van het vliegveld opgehaald door onze reisleidster
die goed Nederlands sprak en ons naar het resort gebracht.
Ze vertelde ons van het Hindoeïstisch Nieuwjaar en dat daardoor
ons programma aangepast zou worden.
Het nieuwjaarsfeest is heel bijzonder
en zou gelijk op deze dag beginnen.
We waren wel moe na de reis, maar wilden er toch niets van missen. Op het strand
(ong. 100mt van ons resort) kwamen de Balinezen die middag bijeen om er te
bidden voor de god van de zee. Ze waren allemaal zoveel mogelijk in het wit
gekleed.
Er waren op het strand 2 grote stellages waar de mensen hun offers konden
plaatsten. Ook werden ze aan de rand van de zee neergezet.

Er waren honderden mensen aanwezig die allemaal in kleermakerszit op het strand
zaten. Er werden ook dansen opgevoerd. De toeristen moesten allemaal gaan
zitten. Daarna ging de priester bidden en dat werd een gebed zonder eind. Alle
mensen op het strand deden er aan mee. Soms werden er bloemen tussen de
handen gedaan en dan omhoog gehouden.
Daarna weer andere bloemen en zo ging het maar door.
Maar na een uurtje of 2 was het dan toch voorbij. De volgende dag waren we vrij.
De daarop volgende dag gingen we aan onze rondreis beginnen. Het was altijd 1
dag rondreis en dan een dag rust. Dat was goed te doen.
Op hun oudejaarsdag, dat was vrijdag 4 maart werden grote poppen (net zoals bij
ons carnaval) door de straten gedragen en werd er geschreeuwd om de boze
geesten van het eiland te verjagen. Die poppen maken allemaal een loopbeweging
omdat ze de boze geesten voorstellen die het eiland moeten verlaten.
12

13
We kwamen veel van die gemaakte poppen tegen, elk dorp had wel zijn eigen
poppen. Daardoor waren er ook veel wegen afgezet en gingen we door de dorpen
rijden omdat dat toch
wel heel leuk was.
Die avond was er een
optocht van alle poppen
en toen het donker werd
waren de poppen
verlicht. Onderweg
stopten we bij een
gemeenschappelijk
onderkomen waar de
mannen bezig waren om
het avondmaal te
bereiden. Ze zaten in
een overdekte ruimte en
waren allemaal kruiden
aan het hakken zoals
kurkuma, gember,
sereh, laos (ook wel
thaise gember
genoemd), rode en
groene pepertjes,
knoflook en sjalotten.
Het rook er heerlijk, die
geur vergeet ik nooit
meer. Dat zou door de
rijst gedaan worden met
wat aal, die vangen ze
op de rijstvelden.
We werden vroeg naar ons volgende resort gebracht met de mededeling dat we de
volgende dag van ´s morgens 6 uur tot de andere morgen 6 uur niet van ons resort
af mochten.
Ook mochten we geen herrie maken en niet te veel licht aan doen.
We mochten wel in het zwembad en er zou ook voor ons gekookt worden. We
werden na het eten door het personeel met een zaklamp naar onze kamer
gebracht.
Nou het was schitterend weer, dus dat was geen probleem en we kregen daardoor
een heel ontspannen dag.
Ook het personeel mocht niet meer van het resort naar huis.
Niemand mocht op straat en ook het vliegveld was gesloten!
Waarom is dit allemaal, het is nl. zo, als het eiland stil en donker is kunnen de boze
geesten, die de avond daarvoor van het eiland afgejaagd werden, het eiland niet
meer terug zouden kunnen vinden. Als je toch de straat op zou gaan werd je door
de bewaking naar binnen geslagen met een bamboestok.
Die bewakers werden door de priesters, voor de geesten onzichtbaar gemaakt.
De volgende dag vertrokken we naar de heilige bronnen van Tampaksiring. Aan
deze bronnen wordt een geneeskrachtige werking toegeschreven. Jaarlijks gaan er
duizenden Balinezen naar toe en omdat het nieuwjaarsdag was, was het er heel
druk.

Wij nemen ook deel aan het reinigingsritueel. Het water was heel
erg koud! Onderweg stopten we bij een uitzichtpunt op één van de mooiste
rijstterrassen van Bali.
We hadden de chauffeur gevraagd of hij binnendoor wilde rijden om te genieten
van de schitterende natuur op het eiland en de rijstvelden. We zagen vrouwen die
met één handbeweging een aantal vlaggetjes in werking stelden die alle vogels
wegjoegen van de rijstplantages. Die vlaggetjes waren met touwen aan elkaar
verbonden.
Na een rustdag vervolgden we onze reis naar het dorpje Tenganan waar de Baga
leven, daar was ook feest en was er een speenvarken aan het spit. We mochten
alles bekijken en ook foto,s maken. Er was ook een gebedsdienst aan de gang. Die
zie je heel veel op Bali.
14

15
Iedereen was in feestkleding, dat is een mooi
en kleurig geheel. Daarna brachten we een
bezoek aan de Goa lawah tempel. Dat is een
heilige grot vol met vleermuizen, bij de ingang
staan veel offers en wierook stokjes om goden
te eren en kwade geesten te verdrijven.
Onze volgende excursie was naar de dolfijnen ‘s
morgens om 6 uur was het vertrek, maar er viel
de hele nacht regen en er was onweer dus
dachten we dat het niet door zou gaan.
Maar de weergoden waren ons goed gezind en we vertrokken om half 7 met een
klein motorbootje richting dolfijnen. We hebben er heel veel gezien, en dat verveelt
nooit. Om half 10 gingen we met onze laatste excursie naar een buitenpaleis van
justitie waar via muurschilderingen te zien was wat de straf was van de begane
overtredingen en die waren niet mals! Daarna zijn we naar de Pura Besakih, tempel
der tempels geweest, die ligt prachtig gelegen op de flanken van de heilige berg
Gunung Agung.
Bij deze tempel hoort vinden wij, één van de mooiste parken die we gezien hebben.

We bezochten ook nog een plaatselijke markt waar we wat soorten fruit gekocht
hebben die er voor ons vreemd uitzagen maar we wilden ze toch proeven dus werd
er gekocht met behulp van de reisleidster.
Het was heerlijk al zou je niet
vermoeden als dat het
drakenfruit heet! De Git Git
waterval bezocht, dat is de
hoogste waterval van Bali
met een hoogte van 60
meter.
Als er water nodig is voor de
rijstvelden dan wordt de
waterval geknepen zodat de
rijstvelden meer water
krijgen.
Als laatste hebben we de Tanah Lot tempel bezocht. Deze tempel ligt in zee en bij
hoog water kom je niet droog bij de tempel. Het is de drukst bezochte tempel op
Bali. Ook omdat er hele mooie zonsondergangen zijn te zien.
Daarna zijn we naar ons hotel in Sanur gegaan voor 3 heerlijk ontspannen dagen.
De 1 e avond voor het slapen gaan lazen we op de deur, wat te doen bij een
tsunami en of aardbeving.
16

17
We gingen slapen en om 01.00 uur werd ik wakker en schudde mijn bed heen en
weer gedurende enkele seconden. Ik dacht droom ik nu of is het werkelijkheid!
Toen we gingen ontbijten hoorden we van andere gasten dat zij het ook gemerkt
hadden.
In de middag bij het zwembad vertelden onze reisgenoten dat er een ernstige
aardbeving en tsunami had plaatsgevonden in Japan.
Later op de middag kwam er bericht van het thuisfront dat er een tsunami op
komst was. Op onze kamer gingen we toen naar het nieuws kijken en zagen dat de
tsunami de volgende morgen in Indonesië zou zijn. De vrouwen werden wat
ongerust en gingen aan de balie vragen of we gevaar liepen.
Het hotel ligt aan het strand! Maar er lag een brief van het reisbureau dat er op Bali
geen gevaar was. De volgende nacht was er weer een naschok voelbaar, dus weer
schrikken! We hadden geen last van hoogwater.
Waarna we toch nog 3 heerlijke dagen hadden aan het mooie strand van Bali!
Het was einde regentijd toen we er
waren en hadden in het begin elke
nacht een flinke bui hadden en later
ook wel overdag maar het bleef
heerlijk weer een constante
temperatuur van gemiddeld 28 tot
30 graden.
Na 2 weken kwam er
einde aan een zeer
bijzondere vakantie.
Arie en Jacomijn van Sintmaartensdijk.

Ook ik werd verzocht om mij via het clubblad van ons koor voor te stellen
waaraan ik graag wil voldoen. In 1933 zag ik het levenslicht in Rotterdam-zuid
vanaf 1937 (datum ingebruikname) bijna onder de rook van stadion Feyenoord.
We waren thuis met pa, moe en 4 kinderen. Door de oorlog en de slechte tijd
voor de tweede wereldoorlog hadden we het thuis niet breed. Vooral tijdens de
oorlog geconfronteerd met het hongerlijden. Allerlei zaken komen weer in de
herinnering terug zoals het kolen zoeken langs de rangeerterreinen van de
spoorwegen, stekelbaarsjes vangen en na vermaling opeten. Wat ik nog heel
goed weet is dat ik een broodje gestolen had in een bakkerij en dat mijn moeder,
een goudeerlijk mens, na de oorlog 12 cent bij de bakker ging betalen voor dat
gestolen brood. Schoolgaan was een hoofdstuk apart want vooral het laatste jaar
van de oorlog kwam daar niet veel van terecht.
Na de oorlog had ik het voorrecht naar de Mulo te mogen gaan wat later werd
gevolgd door het doorlopen van de HBS aan de Mare in Rotterdam Vreewijk. Mijn
toekomst lag wel, naar mijn mening, in het zeemansberoep. Door een redelijk
strenge beleving van mijn vader van het geloof ging de vlieger van het varen voor
mij niet zonder meer op. Gelukkig kende ik een ouderling van de gereformeerde
kerk (Breepleinkerk) wiens zoons aan het studeren was voor machinist op de
grote vaart en die heb ik uiteraard snel gevraagd om mijn vader over te halen, en
dat lukte. Na het volgen van een 2-jaars opleiding aan de machinistenschool in
Rotterdam en het volgen van een stagejaar bij de Rotterdamsche Lloyd is mijn
18

19
zeemansleven begonnen bij de Lloyd en wel op de schepen Tomini, Tosari en
Ampenan.
De mooiste reis was via Engeland, panama, Hawaï, nieuw Guinea (toen nog
Nederlands), Indonesië en terug via het Suez kanaal, Egypte terug naar
Nederland. Mijn aversie tegen het uniform dragen en de toch wel strenge kleding
voorschriften bij de Lloyd zijn de oorzaak geweest om naar Vinke Houtvaart over
te gaan. Omdat mijn evenwichtsorganen niet waren opgewassen tegen de
voortdurende slingerbewegingen van de schepen eindigde mijn
scheepswerktuigkundige periode na een kleine 7 jaar.
Inmiddels had ik mijn toenmalige vrouw ontmoet en ben daar in 1956 mee in het
andere bootje gestapt n.l. het huwelijksbootje. Omdat in die periode, men
noemde dat de bestedingsbeperking, het werk niet voor het opscheppen lag
moest ik wel minder attractieve baantjes accepteren. Gelukkig werd in op 1 april
1959 bij het toenmalige Pakhuismeesteren aan de Vondelingenplaat als tankmeter
in dienst genomen. Inmiddels waren we verblijd met de komst van een dochter in
1958, de tweede dochter werd in 1961 geboren. Zij hebben inmiddels ook totaal
5 kinderen ( en ook echtgenoten). Tot mijn vertrek uit de dienst van
Pakhuismeesteren (later Pakhoed) heb ik genoten van een uitstekende
dienstbetrekking. Eerst in de operationele afdeling en later in de administratieve,
werkvoorbereidende, en douanezaken behartigende afdelingen leiding te
hebben gegeven volgde in 1972 na een hernia operatie de overstap naar de
afdeling algemene zaken die beveiliging, veiligheid, communicatie en huisvesting
omvatte.

Toen in 1990 de mogelijkheid zich voordeed om op 56 jarige leeftijd de dienst te
verlaten heb ik dit met beide handen aangegrepen, mijn vrouw was n.l.
ongeneeslijk ziek en ikzelf werd in 1989 gehinderd door een hartinfarct. Omdat ik
tijdens mijn werkzame periode nogal vaak werd “gehinderd” door
gepensioneerden die zo graag nog eens op het werk wilden praten over de “goeie
ouwe tijd”, heb ik in 1993 een club opgericht van gepensioneerden die nu nog
steeds 3 tot 4 maal per jaar bij elkaar komen en kunnen onder het genot van een
biertje of borreltje babbelen over het verleden. Er bestaat verder nog een
vereniging van gepensioneerden (1200 leden) van Vopak (ontstaan uit de fusie
van Pakhoed en van Ommeren) die jaarlijks boottochten voor de leden
organiseert, waarvan ik met plezier de voorzitter mag zijn. Ook mocht ik in 2003
medeoprichter voor de belangenvereniging van gepensioneerden van Vopak zijn.
20

21
In 1995 kwam mijn vrouw na een langdurig ziekbed te overlijden, ik kan
terugzien op een fijn huwelijk. Inmiddels is Tiny mijn nieuwe fijne partner die ik al
heel lang kende omdat het de vriendin van mijn eerste vrouw was, en door haar
komst heb ik er nu nog twee zoons en twee kleinzoons bij.
Heb ik verder nog hobby’s? Ja, vanaf 1971 was ik bestuurlijk en als beheerder
van een clubhuis aan een sportvereniging in Spijkenisse verbonden totdat vorig
jaar men vond dat ik over de “houdbaarheid” datum was, waarna op een
onvriendelijke manier mij te kennen werd gegeven dat ik maar beter kon
vertrekken. Voor deze werkzaamheden als vrijwilliger mocht ik op 9 september
2003 uit handen van de wethouder Gert-Jan ’t Hart een Koninklijke
onderscheiding ontvangen. Gelukkig kreeg ik al snel een aanbod om beheerder te
worden van de ontmoetingsruimte van de Felicitaskerk in Spijkenisse, die ik
uiteraard heb geaccepteerd. Ook voor de ontmoetingsruimte van ons
appartementengebouw ben ik als beheerder nog aan de slag en organiseer,
samen met anderen, bingo’s en etentjes.
Hoe ben ik bij het Randstedelijk terechtgekomen? Wij waren al donateurs en
omdat ik thuis nogal veel zong en floot (ja, ik ben een vogel!) raadde Tiny mij
aan om naar het Randstedelijk Mannenkoor te gaan. Ik wilde absoluut niet, maar
toen op de landelijke korendag het koor in de hal van het gemeentehuis optrad,
heeft Tiny mij op slinkse wijze daarheen gelokt en ging ik opnieuw de boot in
door de indringende wijze waarop Arjan (mijn favoriet) ons benaderde. Heb ik er
spijt van? Nee, absoluut niet, de wijze waarop men tijdens de repetitieavonden
met elkaar omgaat en de manier waarop ikzelf ben ontvangen sprak mij enorm
aan, 1 februari dit jaar ben ik lid geworden en hoop dat nog heel lang te kunnen
zijn.
Vriendelijke groet aan allen,
Bas Vogel (ze zeggen dat ik bariton ben)

een stukje pophistorie
Muziekbeleving zal waarschijnlijk zoveel vormen kennen als er verscheidenheid aan
mensen bestaat. In een poging het fenomeen muziek alleen al te definiëren, komt
men vaak niet verder dan een persoonlijke uitlating omtrent gevoelens, welke
ontstaan tijdens het luisteren naar voorkeursklanken. Die voorkeuren zijn en
worden voortdurend door talloze aspecten beïnvloed. Los van muzikaal talent zijn
daar eigenschappen als o.a. karakter, opvoeding, culturele interesse en
emotionaliteit van grote invloed. Belanghebbende zaken die ieder wel eens
overdenkt als men achter de persoonlijke drijfveer van de eigen muziekbeleving
tracht te komen.
Als ik mijn eigen muzikale evolutie beschouw, herinner ik mij de eerste momenten
van mijn persoonlijke muziekbeleving op zo‟n 8 à 9-jarige leeftijd: een fenomenaal,
nog nooit eerder gehoord hysterisch gekrijs van een mannenstem, begeleid door
een zwaar stuwend en bonkend rock ‟n roll-ritme slokte me volledig op. Ik werd
meegesleept door de eerste pioniers van het naoorlogse verschijnsel van de
populaire muziek: Little Richard met zijn eerste wereldhit: “Tutti Frutty!” Ik vond ‟t
geweldig en m‟n leven is na die tijd nooit meer hetzelfde geworden.
Na Little Richard volgde al snel Bill Haley met zijn “Rock around the clock” (1954).
22

23
Mede door deze baanbrekers van mijn persoonlijke
muzikale interesse, (mijn ouders draaiden tijdens mijn
jongere jaren regelmatig klassieke muziek, maar als
kind nam ik daarvan slechts zijdeling kennis),
volgde ik alles op het gebied van „rock and roll‟
met getuite oren en luisterde met vriendjes
naar alles wat een ritmisch karakter
vertoonde en door onze ouders steevast
met „rotzooi‟ werd aangeduid. Toch,
misschien wel een beetje door hun
beginnend rebellerend zoontje
aangestoken, vond ik na enige tijd
platen van “Les Paul en Mary Ford” naast de
grammofoon, die mijn ouders als populaire variant
naast hun klassieke muziekvoorkeuren, aangeschaft
bleken te hebben.
Geen rock ‟n roll natuurlijk van dit fameuze duo, maar ook ìk was
toen al in staat om het virtuoze van Les Pauls‟ gitaarspel en het
loepzuivere harmonieuze, veelal dubbel of driedubbel opgenomen zanggeluid van
zijn toenmalige echtgenote Mary Ford te waarderen, zonder nog te kunnen weten
welke iconische betekenis dit soort nieuwe muziekuitingen voor al het navolgende
zou hebben.
Al het genoemde kwam toentertijd vrijwel uitsluitend uit Amerika, zoals voorts Elvis
Presley, Jerry Lee Lewis, Chuck Berry en The Everly Brothers om er slechts een
paar van de bekendsten te noemen.
Totdat de jaren zestig aanbraken.
Verslaafd aan alles wat klonk als pop/rockmuziek was ik vaak niet weg te
slaan bij het luxe radiotoestel van mijn vader. Urenlang zocht ik met de glimmende
draaiknop langs de talloze, veelal exotische plaatsnamen die het toestel
vermeldde, teneinde misschien weer een flard nieuwe popmuziek op te vangen.
Radio Luxembourg was toendertijd een geliefde afstemplek, daar dit station veelal
popmuziek van mijn favorieten ten gehore bracht. Het station al draaiend naderend
klonk er al een gedeeltelijk door ruis verstoord geluid door de speakers; ik spitste
mijn oren en probeerde zuiverder af te stemmen, dat lukte gedeeltelijk…… Maar
wat was dit?! Er klonk een volledig onbekende sound van een fenomenale
opzwependheid uit de radiospeaker; een soort van meerstemmig gezongen rock ‟n
roll, begeleid door meerdere gitaren en een uiterst strakslaande drummer……
Na mijn zo‟n 6 jaar eerder beleefde muzikale cultuurschok, wist ik wederom niet
wat ik hoorde!
Naast de fantastische zang en „beat‟ van deze muziek, vertegenwoordigde dit geluid
gevoelsmatig voor deze inmiddels 16-jarige puber, de totale rebellie van zijn

generatie, uitgeschreeuwd over de hoofden van de behoudende/volgzame
gezagsdragers en ouders van de naoorlogse “babyboomers”.
Het was gebeurd: Ik had aldus voor het eerst kennis gemaakt met de groep „The
Beatles‟ met het nummer “Please please me!” (1963) en nooit zou popmuziek meer
hetzelfde zijn.
Om de betekenis van een groep als „The Beatles‟ naast mijn persoonlijke belevenis
van deze muziek, nog verder te illustreren, hierbij een citaat uit de
popencyclopedie:
“The Beatles bezitten vooral in hun helderste momenten (en die zijn talrijk), een
katalyserende kracht op de popmuziek, die zijn weerga niet kent. Er is geen band
geweest die de eenvoudige rock and roll, blues en countrymuziek in het algemeen,
en de muziek van Chuck Berry, Little Richard en The Everly Brothers in het
bijzonder, met zo‟n stormachtige vaart in de richting heeft gestuwd van wat men
onder het fenomeen popmuziek verstaat”.
Hieruit blijkt duidelijk dat het bijna onbevattelijk is
hoe groot en verstrekkend de mondiale invloed van
deze vier wondertalenten, afkomstig uit Liverpool op
de evolutie/ontwikkeling van de populaire muziek is
geweest, en nog altijd is. In de opvolgende
decennia tot heden is de navolging van met name
de meerstemmige zang-harmonie dikwijls te
herkennen. Ook het zoeken naar alternatieve
harmonieën bijvoorbeeld m.b.v. een veel breder
akkoordenscala dan het voordien gebruikelijke,
vastliggend schema, vind nog altijd navolging. Iets
waarmee toenmalige beginnende gitaarstudentjes
zoals ik, in een poging een Beatlesong na te spelen,
dikwijls ontmoedigend te maken kregen.
Vanaf die zestiger jaren tijdens mijn jeugd maakte mijn verslingering aan
popmuziek een zo mogelijk nòg stormachtiger ontwikkeling door met natuurlijk vele
andere favorieten in het genre.
Het opvolgend decennium kenmerkte zich o.a. weer door de opkomst van de popen
„blanke‟ blues gitaarfenomenen die eind zestiger jaren hun voorbeelden hadden
gevonden in gitaristen als Jimi Hendrix ( tot 1970), alsmede Eric Clapton( vanaf ±
1966). Ook muzikanten die hun diepe voetafdruk in de mondiale pophistorie
hebben achtergelaten, maar daarover misschien een volgende keer.
Peter Stok.
24

25
E
en 15-jarige” AMISH ” jongen (speciaal gelovigen die alleen maar met
paard en wagen rijden en alle moderne zaken niet goddienstig vinden en
er dus geen gebruik van maken) komt voor de eerste keer in zijn leven
samen met zijn vader in een modern winkelcentrum.
Stomverbaasd kijken zij naar alles wat zij zien en in het bijzonder naar twee
blinkende zilveren muren, die regelmatig open- en dichtschuiven.
De jongen vroeg: “Vader,wat is dit ? ” Waarop de vader heel eerlijk
antwoordde: “Zoon, ik heb nooit iets gelijkaardig in mijn leven gezien, ik weet
echt niet wat het is”.
Terwijl vader en zoon met open mond naar de zilveren muur stonden te
kijken, komt er een oude dame in een rolstoel aangereden en drukt op een
knopje.
De muur gaat open en de dame rijdt er met haar rolstoel in, een klein
kamertje waarna de muur zich weer sluit.
Stomverbaasd kijken de jongen en zijn vader naar de kleine cijfertjes boven
de muren, die één voor één oplichten, tot het laatste cijfertje bereikt is.
Daarna beginnen zij in omgekeerde volgorde terug te branden.
Uiteindelijk gaan de muren terug open en een prachtige, rondborstige
blondine komt uit het kleine kamertje tevoorschijn.
Waarop de vader, zonder zijn blik van het prachtige schepsel af te wenden,
zachtjes tegen zijn zoon fluistert:
“Ga vlug je moeder halen !!!”

Toen ik voor de eerste keer op aanraden
van Heerco bij jullie zangclubje kwam, dacht
ik: waar ben ik terecht gekomen?
Allemaal ouwe mannetjes, die een
liedje zongen. Ik vond dat maar zozo.
Inmiddels ben ik erachter, dat ik ook
een beetje oud mannetje ben (65
jaar) en dat de liedjes eigenlijk wel
mooi zijn. Ik ben sindsdien als een
magneet in ons koor getrokken en
heb er een hobby, zo niet een
verslaving, bijgekregen.
Wat betreft mijn muzikale interesse:
die is heel gevarieerd: van klassiek –
Mozart, Beethoven - tot pop: Moody
Blues, Guess Who - en alles wat daar
tussen zit. Ook modern spul: Caro
Emerald, Il Divo, Bublé en heel veel
latin en relax muziek als Zen en Reiki.
Laat ik mij dan nu maar even
voorstellen. Mijn naam is Jan Bos
(geen familie van de schaatser). Naar
die laatste is wel een hyacint
vernoemd. Die stond in ons tuintje
aan het Salamanderveen, dus ik had
ook mijn eigen bloem in de tuin. Ik
heb 27 jaar in Rotterdam Noord
gewoond en ben daarna naar
Spijkenisse verhuisd i.v.m. mijn toen
dagelijkse en nachtelijke arbeid in de
chemie.
Wij zijn inmiddels verhuisd naar de
locatie 4 Werelden aan de Oude Maas
(10 e etage) met een geweldig uitzicht
op de lichtjes van de Botlek/Rijnmond
en de skyline van Rotterdam.
Uiteraard genieten we ook van de
vele bewegingen op de Maas: er vaart
nu net – 20 mei jl. – een ijsbreker
voor onze deur langs. Verder hebben
we duikboten (wel boven water)
langs zien komen, de 2 e Coentunnel is
langs geweest, booreilanden en
plezierjachten van het type iets
kleiner dan een cruiseschip en een
pas gebouwd jacht van de heer
Steven Spielberg en verder de
gebruikelijke coasters en rijnaken.
Verder wordt er bij zeer droog weer
aan de overkant – Zuid-Hollandse
visserij grienden – af en toe een
brandje geblust met een blusboot.
Leuk voor een foto.
Genoeg over ons uitzicht. Ik ben nu al
acht jaar huisman, en dat bevalt me
prima. Druk, druk, druk. Mijn vrouw
Coby zwaait bij ons thuis de scepter
als chef-kok in het kleinste restaurant
van ons aardbolletje, naast haar
drukke fulltimebaan als leerkracht.
Het menu is zeer divers: van hutspot
tot spareribs en nasi. Haar
gehaktballen zijn geweldig lekker.
Daarbij worden er diverse biersoorten
geschonken, zoals La Chouffe, Duvel,
Kwak, Leffe, Jupiler, enz. en als wijn
een hele mooie Cabernet Merlot. Wat
betreft onze verdere huisgenoten: er
lopen nu al weer sinds vier jaar drie
katten rond.
26

27
Mijn vrouw en ik hebben heel wat over de aardbol gecrost in onze vakanties,
eerst met groepen – 2 x - , daarna op eigen houtje: Mexico, Thailand,
Indonesië, Oost- en West VS, Canada, Zimbabwe, Namibië, Ierland, India,
Nepal. Hieruit zijn ‘tig aantal fotoboeken voortgekomen. Uit de foto blijkt wel,
dat mijn interesse voor de wereld er al vroeg inzat. Wat betreft onze huidige
vakanties. Die brengen we dichter bij huis door op de Waddeneilanden en in
Duitsland. Dit i.v.m. onze wederzijdse moeders van ver in de 80 en 90.
Oh ja, ik computer ook een beetje, dia’s en foto’s bewerken en dan een
digitaal fotoboek laten maken. Ik sport drie keer per week bij Delta Sport. Ook
is ons appartement een zeer kleine bieb met boeken en een uitgebreide
stripverzameling en videotheek. Dus wat betreft lezen en films kun je ons als
freaks beschouwen. Verder ben ik ook nog met fotograferen in de weer.
De afgelopen maanden heb ik jullie al een heel klein beetje leren kennen, nu
weten jullie ook wat meer van mij.
Was getekend,
Jan Bos
(1 e tenor)

Districtfestival Film en Videogroep
Rijnmond te Spijkenisse bestaat 40 jaar.
Onderstaand een greep uit het persbericht van het verenigingsbestuur.
"Film en videogroep Rijnmond vierde dit jaar haar veertigjarig
bestaan. Precies op 6 mei 1971 werd de vereniging in Spijkenisse
opgericht. Het verenigingbestuur besloot dat aan dit
bestaansjubileum van maar liefst vier decennia, zeker niet zomaar
voorbij kon worden gegaan. De vereniging zette gedurende elk
tienjarig jubileum al een festival op poten, maar ditmaal moest het
nog groter worden dan ooit. Men koos er bewust voor om het
mooiste theater in Spijkenisse in zijn geheel af te huren, waarin
zeker alle inwoners van deze gemeente welkom waren op dit
festival, temeer daar de lokale overheid als grootste sponsor optrad.
De opening van een districtsfestival is altijd een verassing. De
organisatie legt hier zijn eigen creatieve inbreng in. Het is best wel
moeilijk om weer met iets nieuws te komen en ook niet in herhaling
te treden. Na breed overleg kwam het bestuur overeen om de
opening van het festival feestelijk in te laten zingen. Mede door
eerdere ervaringen en het bijwonen van verscheidene optredens,
werd gekozen om deze opening te laten verzorgen door een
prachtig en spectaculair optreden van het bekende en mooiste
mannenkoor van de stad:
"Het Randstedelijk Mannenkoor"- Spijkenisse.
Dit koor staat onder leiding van dirigent Arjan Breukhoven, die
tevens voor begeleiding op de vleugel zorgde.
Daar dit jubileumfestival deels in retrospectief stond met het
oprichtingsjaar 1971, was verzocht dit ook tot uiting te laten komen
in de zwart/wit uitmonstering van het koor.
28

29
Het doek ging op en daar stonden 83 mannen in wit smokingcolbert,
zwarte pantalon en wit overhemd, in een perfecte opstelling. Al snel
bleek dat dit koor met hun aanwezigheid een professioneel optreden
ging verzorgen. Er werd gekozen voor een repertoire dat alle
aanwezigen prettig en ook bekend in de oren klonk".
Tot zover het citaat uit het betreffende persbericht.
Na aankomst in "De Stoep" rond 9.00 u. ‘s-ochtends, werden de koorleden in
de gelegenheid gesteld een kopje koffie te drinken in de artiestenkantine. Alle
ca. 80 aanwezige zangers vormden volgzaam en gedwee een lange rij voor
het enige aanwezige koffieautomaatje. Echter toen iedereen eindelijk voorzien
was van een eerste opkikker, was het tegelijkertijd einde pauze en werd het
'aantreden voor 't inzingen' geblazen, hetgeen voor een aantal mannen inhield
het eindelijk nèt verkregen koffie/thee dan maar weer te laten staan.
Het theaterpodium was inmiddels voorzien van een brede verhoging teneinde
het koor op de bekende 'trapsgewijze' manier te kunnen presenteren. Deze
verhoging was, net als de gehele verdere bühneruimte matzwart uitgevoerd
en hield aan de achterzijde abrupt op. Voorbij de achtergrens gaapte dus een
duister zwart gat van ca. 1 m. diep. Gelukkig bleef het aantal valincidenten
beperkt doordat men elkaar goed in de gaten hield. Bij het inzingen bleek
reeds dat deze toneelzaal een maximale 'dempingfactor' bezat: De door ons
koor zo veelal gewaardeerde akoestische galm duurde hier nog geen
milliseconde, waardoor tijdens het zingen andere zanggroepen dan de eigen,
nauwelijks of niet gehoord konden worden. Arjan had zoals vaker, een
dubbeltaak: dirigeren en begeleiden, dus de mannen letten scherp op Arjan’s
aanwijzingen met hoofdgebaren en gezichtsmimiek gegeven.
Gelet op bovenstaande opmerkingen m.b.t. de indruk die HRM ook tijdens
deze gelegenheid heeft achter gelaten, kunnen we met tevredenheid op dit
korte maar gezellige concert terugkijken.
Even voorbij elf uur was het weer gepiept en ging ieder weer zijns weegs ter
voortzetting van het weekend.
Peter Stok.

‘HOW GREAT THOU ART’
DE GESCHIEDENIS
Het verhaal begint met Carl Gustaf Boberg (1859-
1940), een Zweedse predikant, schrijver en lid
van het Zweedse parlement. In 1886 genoot
Boberg van een mooie wandeling aan de
Zuidoostkust van Zweden, toen hij plotseling werd
overvallen door een donderbui die gepaard ging
met een hevige stormwind. Toen de storm voorbij
was, keek Boberg uit over de heldere baai. Hij
hoorde een kerkklok in de verte en in de bomen
zongen de vogels. En de woorden van het lied
kwamen bij hem op. O Lord, my God, when I in
awesome wonder, consider all the worlds Thy
hands hath made (O Heer, mijn God, wanneer ik in verwondering, de wereld zie
die U hebt voortgebracht). Het werd een negendelig gedicht. Het is niet moeilijk
om te bedenken wat Boberg voelde toen hij deze woorden bedacht. Er was zo'n
kalmte na de hevige storm, dat hij alleen maar deze vredige woorden kon
uitspreken. Enkele jaren later hoorde Boberg tot zijn verrassing, dat zijn gedicht
werd gezongen op een oude Zweedse melodie. Dit lied, met de Zweedse titel ‘O
Store Gud’ (O Grote God) werd gepubliceerd in 1891 in de weekkrant waar
Boberg redacteur van was. Spoedig na deze publicatie werd het vertaald in het
Duits. In 1927 vertaalde J.S. Prokhanoff de Duitse tekst in het Russisch. In 1925
werd de eerste Engelse vertaling gemaakt vanuit de Zweedse tekst door
ds E. Gustav Johnson te Illinois, getiteld: ‘O mighty God, when I behold the
wonder’. Deze vertaling verschilt veel van de vertaling die wij kennen van S.K. Hine
VERTAALD DOOR STUART K. HINE
In 1933 was de Engelse zendeling/missionaris
S.K.Hine met zijn vrouw werkzaam in de Oekraïne.
Daar leerde hij de Russische versie kennen. Hij zong
het lied met zijn vrouw als duet in Evangeliserende
bijeenkomsten. Zij zagen het effect dat deze
woorden hadden bij de aanwezigen. Later toen ze in
de Karpaten werkzaam waren vertaalde Hine de
eerste drie verzen in het Engels. Toen de oorlog
uitbrak in 1939 moest het echtpaar Hine terug naar
Engeland. Het ging daar verder met zijn
30

31
evangeliserende werk, gewapend met de eerste drie coupletten van het lied. Na de
oorlog schreef Hine het vierde vers als een zegevierende boodschap van eeuwig
leven.
DE MUZIEK EN HET VERVOLG
De muziek van het lied is een arrangement, gemaakt van een oude Zweedse
volksmelodie. De ritmische, warme, zingbare simpelheid is kenmerkend voor veel
andere gezangmelodieën. Naar wordt gezegd, heeft Dr.J.Edwin Orr van Fuller
Theological Seminary, het lied naar Amerika gebracht. Nadat hij het in India had
horen zingen, introduceerde hij het bij verschillende Christelijke groeperingen in
Amerika. In 1954 werd How Great Thou Art gezongen door George Beverly Shea
tijdens de London Crusade van het Billy Graham team. Later zong Orr het lied meer
dan honderd keer tijdens een Billy Graham campagne in New York. Hierdoor kreeg
het lied in Zweden en Amerika nieuwe aandacht en werd het gepubliceerd in
diverse zangbundels.
In 1974 werd het lied in 1974 door de ‘Christian Herald’, na een stemming,
gepresenteerd werd als de nummer één hymn in Amerika. In Groot Brittanië is het
lied het meest favoriet, bij de luisteraars en kijkers van het BBC programma ‘Songs
of Praise’. Op een lijst van favoriete gezangen aller tijden in de krant ‘Today’s
Christian’ stond het lied ‘How Great Thou Art’ in 2001 op de tweede plaats achter
‘Amazing Grace’.
Dat het lied "How Great Thou Art" ook in ons land populair is, blijkt wel uit het feit
dat een Nederlandse vertaling van Rikkert Zuiderveld is opgenomen in de
Evangelische liedbundel: nummer 374 ‘O Heer, mijn God’.
Overgenomen uit Nieuwsbrief nummer 54
van het ‘Speelman Familiekoor’,
auteur: Joke Meijboom-Speelman.

Bij elke nieuwe editie van randverschijnselen wordt deze zo snel mogelijk
verspreid.
Leden die op de oefenavond aanwezig zijn krijgen het exemplaar persoonlijk
uitgereikt.
Donateurs en sponsoren worden via verschillende netwerken bereikt en
overige exemplaren worden per post verstuurd of door de redactie zelf
bezorgd.
Zo toog ook bij het laatste exemplaar de redactie , omdat het toch mooi weer
was, op de fiets door Spijkenisse om de boekjes af te leveren. Aangekomen
in het Centrum van de stad reden we ongemerkt binnen het hekwerk van een
van de bouwplaatsen, die de stad rijk is.
“Hé, Hé meneer “ riep een van de bouwvakkers “ u rijdt hier op een
bouwplaats rond hoor”
Omdat je tegenwoordig op dergelijke locaties moet voldoen aan allerlei
veiligheidseisen, riep één van de redacteuren “Geef ons dan maar een helm”.
Moet u eens raden tegen wie de bouwvakker terug riep : “Die heb je toch al
op?!”
32

33
Ziekte
WEETJES
Zoals we allemaal weten, ben ik langdurig ziek geweest.
Omdat ik hierover nog wel eens vragen krijg, verzoek ik Ger
om het volgende korte stukje te publiceren:
De oorzaak van mijn ziekte was een tekort aan maagzuur,
waardoor mijn lichaam geen vitamine B12 meer opnam. Een
gebrek aan vitamine B12 is wel een zeer sluipende ziekte. Want
in de lever is een grote hoeveelheid reserve vitamine B12
aanwezig. Deze reservehoeveelheid wordt eerst opgemaakt. Ik
was al zover door mijn reserve heen dat ik bijna serieuze
hartproblemen kreeg. De laatste tijd van mijn ziekte ging ik wel
zeer snel achteruit. Nu ik melkzuur gefermenteerde dranken
drink, ben ik gelukkig weer snel genezen. Het gekke is dat mijn
huisarts in feite nog steeds niet weet wat er met mij aan de
hand was. Ik werd gewaarschuwd door mijn goede vriend die
zelf ook een tekort aan vitamine B12 had. Ouderdom was bij
hem de oorzaak... Dus niet: maagzuurtekort! Opeens heeft
deze oude vriend geen tekort aan vitamine B12 meer: hij is
compleet genezen, net als ik!
Samenvattend: ik was niet ziek van hartproblemen: ik heb een
normale conditie die bij mijn leeftijd hoort volgens de
cardioloog. Er is niets met mijn hart aan de hand. Mijn ziekte
werd puur veroorzaakt door een gebrek aan vitamine B12. En
dat is gelukkig weer verholpen waardoor ik geheel ben
genezen.
Ik heb dit stukje geschreven opdat jullie zelf op je eigen
gezondheid kunnen letten, want een arts zit er wel eens naast.
En daar kan hij niet altijd wat aan doen.
HOUD DAAROM JULLIE EIGEN GEZONDHEID IN DE
GATEN!!! BLIJF VRAGEN STELLEN AAN JULLIE ARTSEN!!!
NEEM NIETS VOOR ZOETE KOEK AAN!!! (zoals ik wel deed!)
Dirk van den Engel

Donderdag 30 juni 2011, aanvang 19.30 uur
Benefietconcert t.b.v. “Hospice de Waterlelie” o.l.v. Arjan
Breukhoven, m.m.v. Wendy Roobol-sopraan.
Donderdag 25 augustus 2011, aanvang 19.30 uur.
Eerste repetitieavond na de vakantie in De Kern
Donderdag 15 december 2011, aanvang 20.00 uur.
Eigen kerstconcert in de Dorpskerk te Spijkenisse o.l.v. Arjan
Breukhoven m.m.v. Hoboïste, Yta van der Zwaag; Orgel,
Everhard Zwart; Sopraan, Graziëlla Frerichs.
Woensdag 21 december 2011, aanvang 20.00 uur.
Groot Mannenkoor Kerstconcert in de Groote Kerk te Maassluis
o.l.v.
Arjan Breukhoven m.m.v. Alexander Paperny (uit Rusland)
balalaika; Kinder-en-jeugdkoor „Young Voices‟ o.l.v. Rozemarijn
Kalis; Orgel, Evert van Veen.
Vrijdag 23 december 2011, aanvang 20.00 uur.
Eigen kerstconcert in de Sint Catharijnekerk te Brielle o.l.v. Arjan
Breukhoven m.m.v. Sopraan, Liubov Berlotserkovskaja; organist
Martin Zonnenberg.
34