download soemoed 29/1 als pdf - Nederlands Palestina Komitee

een gewelddadig en wreed volk en
ondertussen blind te zijn voor de
wreedheid waar zij, dag in dag uit,
gedurende 33 lange jaren aan onderworpen
waren, een wreedheid gericht
tegen de gehele Palestijnse gemeenschap.
Dit is het soort wreedheid dat
kenmerkend is voor elk bezettend regime.
Het is een wreedheid die alleen
maar is toegenomen gedurende de
'Oslo'-jaren, die gekenmerkt worden
door een grote kloof tussen de mooie
woorden over een 'vredesproces' en
de realiteit.
Het uitgaansverbod in Hebron en het
feit dat deze strafmaatregel volstrekt
vanzelfsprekend wordt gevonden door
het Israelische publiek, weerspiegelt
het verwrongen denken dat zich heeft
ontwikkeld in de geesten van de Israeli's
in de afgelopen jaren van Oslo.
Volgens dit kromme denken zouden de
Palestijnen een situatie van coëxistentie
moeten accepteren waarbij ze volstrekt
ondergeschikt zouden zijn aan de
Israeli's en waarin ze vanzelfsprekend
gedegradeerd zouden zijn tot mensen
die recht hebben op minder, veel minder,
dan de joden. Maar uiteindelijk
waren de Palestijnen niet bereid om
met deze scheve overeenkomst genoegen
te nemen.
De nieuwe Intifada, die zowel het
karakter heeft van een volksopstand als
als Israeli's het over
'vrede' hebben, hoeft
het niet noodzakelijk
over vrede te gaan
fragment:
Het is fair om te stellen dat het Israelische
publiek er meer voor klaar is om
Jeff Halper
Uit opniniepeilingen onder joodse Israeli's blijkt steeds
dat een ruime meerderheid (rond 60 procent) van hen
zich uitspreekt vóór vrede, c.q. vóór voortzetting van 'het
vredesproces'. Tegelijkertijd bestaat er een nog ruimere
meerderheid die vóór het behoud van joodse nederzettingen,
een ongedeeld Jeruzalem, gesloten grenzen voor
Palestijnse vluchtelingen en vóór een (nog) harde(re) aanpak
van de Intifada is. Zijn deze zaken niet met elkaar in
tegenspraak? Over wat voor soort vrede, over wat voor
soort relatie met de Palestijnen hebben joodse Israeli's het
eigenlijk, als zij zich vóór vrede uitspreken? Daarover in
het onderstaande Jeff Halper. [de redactie]
vrede te sluiten met ('concessies te
doen aan') de Palestijnen dan Israelische
politici. Er is onder Israeli's sprake
van een algemene moeheid, een
van semi-militair verzet, is een laatste
poging om de Israeli's een spiegel voor
te houden en te zeggen: 'Kijk maar
eens goed naar jezelf en zie hoe racistisch
je bent geworden'.
uit: Ha'aretz / NRC-Handelsblad van
23 januari 2001
Amira Hass is redactrice van Ha'aretz.
Van haar hand verscheen: Drinking the
Sea at Gaza - Days and Nights in a
Land Under Siege; Londen [Hamish
Hamilton] 1999; 379 pp.
gevoel dat hun dagelijkse veiligheid,
geestelijke rust en economische vooruitgang
gegijzeld gehouden worden
door zaken die een generatie eerder
voor hen van belang zouden zijn
geweest - nederzettingen, de ondeelbaarheid
van Jeruzalem, de Tempelberg,
zelfs de kwestie van een Palestijnse
staat -, maar die hen vandaag de
dag niet al te zeer meer bezighouden.
Als er iets is dat Ehoed Barak, Ariel
Sharon, Shimon Peres, Benjamin Netanyahoe,
Yossi Sarid [Meretz], opperrabbijn
[van de oriëntaalse joden] Ovadia
Yosef, staf-chef Shaul Mofaz en de
gemiddelde Israelische man of vrouw
in de straat bindt, dan is het wel de
volledige irrelevantie van het Palestijnse
volk.
'Vrede' is voor de gemiddelde Israeli in
puur instrumentele termen gedefinieerd:
persoonlijke veiligheid, geen
autobussen die de lucht ingaan,
arbeidsrust. Politici voegen daar nog
enkele andere elementen aan toe:
nationale veiligheid (in dermate allesomvattende
termen gedefinieerd, dat er
weinig werkelijke soevereiniteit voor
de Palestijnen overblijft), controle over
zoveel mogelijk territorium en het
maximale aantal kolonisten, zeggenschap
over natuurlijke hulpbronnen en
plaatsen met een symbolische betekenis,
minimale concessies (inclusief ten
aanzien van het recht op terugkeer van
vluchtelingen). De meeste Israeli's
delen een volstrekt gebrek aan interes-
SOEMOED jaargang 29 • nummer 1 • februari 2001 35