download soemoed 29/1 als pdf - Nederlands Palestina Komitee

over de mythe van Baraks 'faire
compromis'
hoe genereus is genereus?
We maken belangrijke tijden mee in
de geschiedenis van het conflict tussen
Israel en de Palestijnen. De topconferentie
in Camp David, afgelopen
juli, en de strijd die nadien is uitgevochten,
hebben een nieuw hoofdstuk
ingeluid in de lange geschiedenis van
de confrontatie tussen Israel en de
Arabieren.
Geoffrey Aronson
Aan de reeks oude mythen rond-
om de staat Israel dreigt een
nieuwe toegevoegd te worden.
Deze komt op het volgende neer: Israel zocht in het kader
van 'het vredesproces' een 'fair compromis' met de Palestijnen;
daartoe deed de regering van Ehoed Barak tijdens de
topconferentie in Camp David en in latere overlegronden
een ongekend genereus aanbod aan het Palestijns Nationaal
Gezag (PNA) van Yasser Arafat; de PNA weigerde
evenwel op dit aanbod in te gaan, met als gevolg de ineenstorting
van 'Oslo'; voor dit laatste dragen Arafat c.s. bijgevolg
de volle verantwoordelijkheid (evenals voor de Aqsa-
Intifada - zo zij in het uitbreken daarvan al niet zelf de
hand hebben gehad - en voor de politieke val van Barak).
Een simpel en overzichtelijk beeld met de nodige dramatische
elementen - de haven leek immers zo duidelijk in
zicht; wat een tragiek!, wat een kortzichtigheid aan Palestijnse
zijde! (in dit verband is door Israelische politici en
journalisten veelvuldig de beledigende uitspraak van voormalig
minister van Buitenlandse Zaken van Israel, Abba
Eban, aangehaald: 'The Palestinians never miss an opportunity
to miss an opportunity') Een beeld ook dat er door de
(pro-)Israelische propaganda wordt ingehamerd - en met
succes, zo moet men vrezen.
De crusiale vraag bij dit alles blijft natuurlijk wel: Hoe
genereus was het aanbod van Barak eigenlijk? Daarover de
volgende analyse van Geoffrey Aronson van de Foundation
for Middle East Peace te Washington. [de redactie]
De precieze aard van de vooruitgang
die door de onderhandelaars is
geboekt, blijkt moeilijk vast te stellen
- niet alleen voor het grote publiek,
maar ook voor de onderhandelaars
zelf. Israels minister van Buitenlandse
Zaken, Shlomo Ben Ami, sprak van
'de collectieve herinnering van Camp
David'. Echter, in de maanden die
sinds de topconferentie zijn verstreken,
is het overduidelijk geworden,
dat er niet zozeer sprake is van een
collectieve herinnering over wat er
aangeboden werd, maar van een kluwe
herinneringen die op sommige
punten met elkaar in lijn zijn, maar
op vele andere punten met elkaar in
tegenspraak.
De dubbelzinnigheid - inherent aan
de onderhandelingen die tijdens en
na Camp David zijn gevoerd - heeft
niet kunnen verhinderen dat er in
Washington inmiddels een beeld
bestaat van wat er precies is uitgelekt
en wie de mislukking van het overleg
'verweten' kan worden. Pleitbezorgers
van dit beeld beschouwen het aanbod
dat door premier Ehoed Barak op tafel
is gelegd 'genereus' en 'zonder precedent'.
Yasser Arafats weigering het 'faire
compromis' dat Barak in de aanbieding
had te accepteren, vormt een
bewijs van de tragische Palestijnse
drang om 'nooit een gelegenheid
voorbij te laten gaan om een gelegenheid
voorbij te laten gaan', zoals hen
dat ooit door Abba Eban is aangewreven.
De opmerking van Eban is om nog
een andere reden instructief, aangezien
deze destijds de kern vormde
van een Israelische strategie om de
Palestijnse kijk op de wereld en op
hun uiterst moeilijke situatie te delegitimeren.
De algemene opvatting over Camp
David en over het geweld dat erop is
gevolgd - door Washington en Jeruzalem
met de grootste volharding uitgedragen
- dient eenzelfde doel, namelijk
om de Palestijnen - in het bijzonder
Arafat - de verantwoordelijkheid
in de schoenen te schuiven voor het
niet accepteren van een fair deal, die
het beste aanbod inhield dat Arafat
ooit van een Israelische regeringslei-
SOEMOED jaargang 29 • nummer 1 • februari 2001 7