Clubblad Nummer 3 - Achilles-Top

Nader bekeken CLUBBLAD ACHILLES TOP
eenvoudig, maar hij verloor daarbij nooit het primaire doel uit het oog: ver te springen. Ik denk dat Baer in
die tijd in zijn eentje meer uren in de atletiek stak dan alle leden van onze de trainingsgroep samen. Het
was een prachtige tijd die ik als een kostbare herinnering bewaar."
Kirchroadsj plat
Namen van jonge atleten die tijdens ons gesprek weer in Baers' geheugen opduiken zijn Nico Juchem,
Rob Smeets, Janny en Nico Hirsch, René Pieters, Wim Mehlkop, René Thomas en Theike Jacobs. In de
beginjaren van zijn periode bij Achilles Top had Baer nogal wat moeite met het onvervalste Kerkraads
dialect dat toen door vrijwel iedereen in de groep werd gesproken. Anderzijds waanden zich sommige
atleten zich op een andere planeet als Baer zich van het het Sittards dialect bediende, waar de humorist
en dialectschrijver een gepassioneerd pleitbezorger van is. Dat leidde wel eens tot misverstanden over
en weer, tot communicatiestoornissen en hilarische gebeurtenissen. Een daarvan schildert Baer Smit, en
ligt al in de kreukels van het lachen eer hij een woord gezegd heeft. "Echt goed Nederlands spraken die
jongens destijds niet. Ze bedienden zich voornamelijk van het koelduutsch. Vlak voor het begin van een
bostraining met de hierboven genoemde groep kwam opeens Nico Hirsch naar me toe. Hij vroeg of hij
"even uit" mocht gaan. Ik begreep niet wat hij bedoelde. "Mijnheer, ich mot ens jroeës oes!" herhaalde de
als maar heen en weer wiebelende Nico. Maar ik begreep hem nog steeds niet. Opeens zei hij: "mijnheer,
ich mot ens sjiese." Toen was het raadsel voor mij totaal compleet."
Om Nico voor een ramp te behoeden kwam Theike Jacobs, die de dialoog tussen Smit Nico Hirsch had
gevolgd, tussenbeide en sprak de gedenkwaardige woorden: "Mijnheer, er is niets ergs met Nico, hij
vraagt alleen maar of hij even het bos in mag. Hij moet schijten."
Een net zo hilarische situatie beleefde Baer Smit tijdens een training met dezelfde groep. "We overlegden
over hoe we op een vrij hooggelegen en moeilijk bereikbare plek konden komen waar ik graag als
conditietest naartoe wilde met de groep. René Pieters zei toen: Mijnheer, darf ik een voorslag doen? Als
we daar links omhoog sjtiege en dan weer daarhinge op de vot naar onge roetsje zijn we op die plaatsj."
Noodlot slaat toe
In 2001 sloeg het noodlot voor Baer Smit toe. Hij werd 's nachts wakker en voelde meteen dat er iets mis
was. Er vloeide water uit zijn mond en het linker deel van zijn gezichtsspieren waren verlamd. Uiteindelijk
stelde een neuroloog het zogenaamde syndroom van Meige vast, dat verschillende symptomen kent. In
de situatie van Baer Smit raakte er een zenuw in de hersenen bekneld. Bij hem manifesteerden zich
ongemakken zoals ongecontroleerd openen van de kaak naargelang de bewegingen die de
gezichtsspieren maken, het maken van abnormale tongbewegingen, moeilijk spreken en zelfs
veranderingen in de stem.
"Dat was voor mij een ingrijpende gebeurtenis. Ik speelde nog trompet bij een sjpaskapel in Sittard en gaf
rondleidingen aan toeristen in Sittard. Dat viel van de ene dag op de andere weg. Maar ik ben niet bij de
pakken neer gaan zitten. Met de hulp van echtgenote Corrie en de steun van de verenigingen waar ik
actief was toen ik ziek werd ben ik weer opgekrabbeld. Bij de jaarlijkse Sittardse dialectrevue waarin ik
actief meespeelde wilde men niet dat ik stopte. Er wordt nu zodanig creatief met de teksten "gespeeld"
dat ik mijn rol altijd zonder problemen kan blijven spelen. Recent nog stond ik tijdens de revue met Corrie
op de planken. Ik ben ook nog voor andere instellingen actief. Mijn ziekte blijft lastig, maar ik laat mij er
niet klein door krijgen.", aldus Baer Smit.
Achilles Top
Het deed Baer Smit goed om onlangs via het uitreiken van de ere medaille van Achilles Top door een
bestuursdelegatie weer eens herinneringen op te kunnen halen. "Helaas komen dit soort ontmoetingen
en überhaupt ontmoetingen met oude bekenden van de club steeds minder voor. Toch haal ik nog vaak
herinneringen op aan mensen met wie ik nauw samenwerkte in Kerkrade. In dat opzicht mag ik Theo en
Tiny Kessels, waarmee ik nauw samenwerkte tijdens de trainingen. Theo reed altijd het busje als we
verder weg aan wedstrijden deelnamen. Hij was altijd stipt op tijd. Je kon steeds op hem rekenen, iets dat
ook voor Tiny geldt. Afspraken waren bij hen afspraken. Wat ik ook nooit zal vergeten is, dat Jo Hanssen
naar de receptie kwam bgv mijn afscheid van het onderwijs en mij de medaille schonk die hij met het
Nederlands team tijdens de Koninkrijks Spelen had gewonnen."
Het opstellen van de competitieploegen leidde in de periode van Baer Smit nooit tot problemen. "Daar
bemoeide ik me vrijwel niet mee; dat liet ik helemaal aan de groep zelf over. Voor een wedstrijd kwamen
de atleten bij een van de leden thuis samen en bepaalde zelf wie welke onderdelen zou gaan doen. Als
het dan achteraf mis ging kon niemand zeuren. Ze waren immers zelf verantwoordelijk voor de
samenstelling van het team."
TUSSEN START EN FINISH 9