Digitale versie - De Linker Wang

18
Een heroïsche Heiland
OKTOBER 2011 - nR. 4
haijo de jonge
Het drama in noorwegen vervult ons
niet alleen met gevoelens van ontzetting,
maar doet ook de vraag rijzen
wat deze Anders Breivik bezielde. Het
is te gemakkelijk om hem weg te zetten
als een gevaarlijke eenzame gek,
als een gestoorde moordlustige en zijn
misdaad als een kwaadaardig incident.
Zelf heeft hij zijn daad ideologisch
gemotiveerd en dat is niet weg te poetsen
als camouflage.
Hij meent echt dat onze wereld, en
vooral zijn land, in groot gevaar is.
Hij voorziet de ondergang van de
westerse beschaving en weet ook hoe
dat komt. Waarschuwende woorden
helpen niet, er moeten radicale daden
worden verricht om de mensen wakker
te schudden. De vijand is als een vijfde
colonne binnengedrongen en niemand
heeft dat door, ja zelfs zijn er verblinde
mensen die de indringers in bescherming
nemen.
‘god wil het’
Alarm slaan is niet meer genoeg, er
moet opgetreden worden. Dat vereist
heldendom, maar dan kan van de
huidige machthebbers niet worden
verwacht; zij zijn daarom mede
schuldig aan onze ondergang. Ons
volk heeft een nieuwe leider nodig, die
de moed heeft radicale maatregelen te
nemen. Democratie als pappen en nat
houden voldoet allang niet meer, deze
tijd vraagt om heldenmoed en doodsverachting.
Daarom zal ik, de goede
en heroïsche strijd strijden om ons
volk te redden en zowel de indringers
als hun helpers vernietigen. Strijd met
mij mee, het moet, God wil het, onze
christelijke beschaving kan alleen zo
worden gered.
In mijn postzegelverzameling bevindt
zich een speciale uitgifte van de Deutsche
Post van 1937 waarop rondom
een viertal zegels met het portret van
Adolf Hitler, deze tekst is afgedrukt:
WER EIn VOLK RETTEn WILL, KAnn
nUR HEROISCH DEnKEn. Ook hier
een man die zich verbeeldde, zijn volk
te moeten redden van kwaadaardige
machten die - in dit geval de Duitse
- beschaving en ziel bedreigden. Ook
hier de suggestie dat de machteloze
politici die aan het bewind waren in
feite de vijfde colonne hielpen. En als
die vijfde colonne werd een bepaalde
minderheidsgroep aangewezen, in dit
geval de Joden. Wij kennen verloop
en afloop van de geschiedenis, die op
deze voorgeschiedenis volgde.
gevarenzone
Duitsland leverde zich machteloos uit
aan een man die beweerde de Duitse
malaise te kunnen overwinnen door
de schuld te geven aan Joden, die als
kapitalisten en socialisten het arme
Duitse volk uitzogen. En toen de
politici hem de ruimte gaven volgde
de gefrustreerde massa de heroïsche
dictator die de Joden liet vermoorden
en zijn soldaten sneuvelen en die miljoenen
anderen in het ongeluk stortte.
Breivik is gearresteerd en hij wordt nu
verfoeid en straks veroordeeld. Vrijwel
niemand wil iets met hem te maken
hebben, maar zijn gedachtegoed blijft
de geesten vergiftigen. Zolang mensen
geloven dat de ellende in onze eigen
westerse wereld wordt veroorzaakt
door een tsunami van hier binnendringende
gevaarlijke en boosaardige
vreemdelingen die door blinde leidslieden
worden gekoesterd, dan zijn
we nog in de gevarenzone. Van een
heroïsche Heiland, die dit aanwakkert,
hebben wij geen heil te verwachten.
Dr. Haijo de Jonge is lezer te Ermelo.
Bas Roufs
RITUEEL sLAChTEN
BLIjFT ONDER VOOR-
WAARDEN mOgELIjk
De GroenLinkse bijeenkomst over
ritueel slachten op 24 mei jl. had een
emotioneel maar ook constructief karakter.
De emoties hingen samen met
het spanningsveld tussen godsdienstvrijheid
en dierenwelzijn. Anderzijds
was er een breed draagvlak voor het
idee van een convenant, waarin wordt
aangestuurd op een compromis tussen
overwegingen rond dierenwelzijn
en godsdienstvrijheid.
In juni 2011 heeft de Tweede Kamer
over dit onderwerp gedebatteerd.
GroenLinks, D66, PvdA en VVD hebben
een compromis weten in te brengen
in het wetsvoorstel - zoals het
uiteindelijk door een meerderheid in
de Tweede Kamer is aangenomen. De
reikwijdte van dat compromis is ruimer
dan je in eerste instantie zou denken.
Onverdoofde rituele slacht wordt niet
ten principale verboden. Wel wordt
deze activiteit gebonden aan een voorwaarde:
je moet een ontheffing aanvragen.
Die ontheffing volgt als wordt aangetoond
dat het dierenleed niet groter
is dan bij gangbare slacht.
Wat kunnen we met deze uitkomst?
Binnen en buiten GroenLinks blijkt
dat er geen consensus bestaat. Een
jurist kan gruwen van de verschuiving
en verzwaring van de bewijslast in het
compromisvoorstel van de ‘paars-plus’
partijen. Maar de deur naar onverdoofd
ritueel slachten wordt niet dicht
gegooid, het blijft onder voorwaarden
mogelijk. Lobbywerk is nodig om de
papieren wet werkbaar en acceptabel te
maken voor uitvoerders van koosjere
of halal slacht. Dit zou kunnen met een
aangepaste regeling om lacunes in het
paars-plus compromis op te vullen.
Onduidelijk blijft hoe iemand kan bewijzen
dat een dier ‘even veel’ of ‘minder’
lijdt in vergelijking met gangbare
slacht. Op 22 september vond nogmaals
een gedachtewisseling plaats
in samenspraak met een panel van ter
zake deskundigen. Afspraken over hoe
het bewijs geleverd moet worden zijn
nodig. Daarom is op 22 september een
eerste poging gedaan om voor betrokkenen
een ‘bewijsaanbod’ te formuleren.
http://landbouwwerkgroep.groenlinks.
nl/ritueelslachten
Blijven werken aan vertrouwen in de overheid
{EEN ANDERE WANg
Ieder voor zich of toch liever samen?
Ruard ganzevoort
Het was een indringend beeld, de graaiers die op de A2
hielpen bij het ‘opruimen’ van geld dat uit een geldauto
was gevallen. Indringend, want wat zouden wij zelf hebben
gedaan? Doorrijden? Het geld oprapen en afgeven aan de
bewakers? Of toch maar meenemen? In gesprekken erover
bleek de moraal vaak flinterdun. Toen doordrong dat de
graaiers waarschijnlijk allemaal op video stonden, ging de
een na de ander bij de politie het geld (of een deel ervan)
inleveren. Dat is ongeveer het morele niveau van een kat of
een klein kind: alles mag als het maar niet gezien wordt…
Het morele basisprincipe van mijn en dijn is niet altijd even
sterk.
geld van burgers
Datzelfde principe van mijn en dijn wordt juist wel ingeroepen
in allerlei discussies over overheidsuitgaven. Of het nu
gaat om kunstsubsidies, salarissen van politici en bestuurders,
of zorgkosten, er is al gauw iemand die roept: ‘dat doen
ze wel van mijn geld.’ En eerlijk is eerlijk, het kabinet lokt dat
ook uit. Men verkoopt de harde bezuinigingen onder meer
met het argument dat men zuinig is op ons geld. Dat siert de
overheid natuurlijk. Het is goed dat ministers beseffen dat ze
namens ons beleid maken en uitvoeren en dat het geld dat
ze daarbij uitgeven ons gezamenlijke geld is.
Die boodschap wordt vervolgens vooral door kritische stemmen
snel overgenomen: ‘dat doen ze van ons geld.’ Inderdaad.
Maar het gaat fout als dat vervolgens vertaald wordt
naar het individuele niveau. ‘Dat doen ze van mijn geld.’
Meestal betekent dat ook gelijk: ‘en dat zou niet moeten.
Mijn geld wordt besteed aan zaken waarmee ik het niet eens
ben.’ De – goede – boodschap dat de overheid zich bewust
is dat men geld van de burgers uitgeeft, wordt een verlammende
redenering als iedereen het met elke uitgave eens
moet zijn.
Dat verlammende wordt versterkt door berekeningen dat
ongeveer de helft van het geld van burgers door de overheid
wordt ingenomen en dat we pas na juli ‘voor onszelf gaan
verdienen.’ Voortdurend wordt het beeld neergezet dat de
staat een groot geldverslindend monster is dat voortdurend
loert op onze eigendommen. En als ze ons geld eenmaal
hebben, kunnen wij niets anders doen dan mokkend toezien
hoe ze ons geld verspillen.
Afbraak solidariteit
Wat we snel vergeten, is dat we met ons gezamenlijke geld
onze samenleving in stand houden. Dat we de zaken zo geregeld
hebben dat niet iedereen zijn eigen riool bouwt, maar
dat het handiger is als we dat samen doen. Dat je beter collectief
scholen en ziekenhuizen kunt bouwen dan ieder voor
zich.
Dat havens, spoorwegen, bossen, cultuur, sportvoorzieningen
en al die dingen meer structuur geven aan de samenleving
waar we allemaal elke dag van profiteren. En dat ook
investeren in de rest van de wereld – ontwikkelingssamenwerking,
defensie – uiteindelijk oplevert dat we met ons allen
in een betere, meer leefbare wereld wonen. Dat ‘ons geld’
precies ‘ons’ geld is omdat we daarmee onze gezamenlijke
belangen en doelen kunnen dienen.
Elke euro belasting die ik betaal is een investering in de samenleving,
ook als die misschien wordt uitgegeven op een
manier die ik zelf niet gekozen zou hebben. Dat is ook het
signaal van de ‘pluk ons’-beweging, rijke mensen die vinden
dat ze wel wat meer belasting kunnen betalen.
Het kabinetsbeleid is erop gericht ‘nederland terug te geven
aan de nederlanders.’ Dat is vooral economisch bedoeld.
De staat moet kleiner en mensen moeten vooral zaken weer
zelf gaan betalen. Maar daarmee is het beleid ook gericht op
een afbraak van de solidariteit, een afbraak van de collectieve
De gedachte dat elke overheidseuro diefstal is
van de burger, is ongelooflijk dom
verantwoordelijkheid, een afbraak van de gezamenlijkheid.
Sport, gezondheid en onderwijs worden meer een individueel
belang dan een collectieve verantwoordelijkheid. Cultuur
en natuur zijn geen investering in de samenleving maar een
kostenpost.
Het kabinet denkt misschien met deze koers te doen wat
mensen willen: ‘ons geld terug.’ Maar feitelijk zaagt het aan
de poten van de samenleving. Dat men sober wil omgaan
met de collectieve uitgaven is verstandig en noodzakelijk in
het economische klimaat van nu. Dat men heel kritisch kijkt
naar overhead en onnodige kosten in het overheidsapparaat
is ook belangrijk, want elk bureaucratisch systeem neigt naar
zelfverdikking. En als sommige taken ook of beter privaat
kunnen worden georganiseerd, dan moeten we dat vooral
willen.
gezamenlijkheid
Maar dat men de gedachte aanwakkert dat elke overheidseuro
diefstal van de burger is, is ongelooflijk dom. De overheid
is namelijk van ons samen en doet namens ons de dingen
die we niet zo makkelijk zelf kunnen organiseren. Daarom
moeten we investeren in vertrouwen in de overheid en in verantwoording
van het beleid. En vooral niet meegaan in het
idee dat de overheid tegenover ons staat. De vraag is niet
of de burger of de staat er beter van wordt, maar hoeveel
we willen bijdragen aan de gezamenlijkheid van de samenleving.
niet het ‘mijn of dijn’, maar het ‘mijn of ons’ is de eigenlijke
kwestie.
Prof. dr. Ruard
Ganzevoort is
voorzitter van De
Linker Wang.
19
OKTOBER 2011 - nR. 4