Digitale versie - De Linker Wang

More documents

Recommendations

Info

18 Een heroïsche Heiland OKTOBER 2011 - nR. 4 haijo de jonge Het drama in noorwegen vervult ons niet alleen met gevoelens van ontzetting, maar doet ook de vraag rijzen wat deze Anders Breivik bezielde. Het is te gemakkelijk om hem weg te zetten als een gevaarlijke eenzame gek, als een gestoorde moordlustige en zijn misdaad als een kwaadaardig incident. Zelf heeft hij zijn daad ideologisch gemotiveerd en dat is niet weg te poetsen als camouflage. Hij meent echt dat onze wereld, en vooral zijn land, in groot gevaar is. Hij voorziet de ondergang van de westerse beschaving en weet ook hoe dat komt. Waarschuwende woorden helpen niet, er moeten radicale daden worden verricht om de mensen wakker te schudden. De vijand is als een vijfde colonne binnengedrongen en niemand heeft dat door, ja zelfs zijn er verblinde mensen die de indringers in bescherming nemen. ‘god wil het’ Alarm slaan is niet meer genoeg, er moet opgetreden worden. Dat vereist heldendom, maar dan kan van de huidige machthebbers niet worden verwacht; zij zijn daarom mede schuldig aan onze ondergang. Ons volk heeft een nieuwe leider nodig, die de moed heeft radicale maatregelen te nemen. Democratie als pappen en nat houden voldoet allang niet meer, deze tijd vraagt om heldenmoed en doodsverachting. Daarom zal ik, de goede en heroïsche strijd strijden om ons volk te redden en zowel de indringers als hun helpers vernietigen. Strijd met mij mee, het moet, God wil het, onze christelijke beschaving kan alleen zo worden gered. In mijn postzegelverzameling bevindt zich een speciale uitgifte van de Deutsche Post van 1937 waarop rondom een viertal zegels met het portret van Adolf Hitler, deze tekst is afgedrukt: WER EIn VOLK RETTEn WILL, KAnn nUR HEROISCH DEnKEn. Ook hier een man die zich verbeeldde, zijn volk te moeten redden van kwaadaardige machten die - in dit geval de Duitse - beschaving en ziel bedreigden. Ook hier de suggestie dat de machteloze politici die aan het bewind waren in feite de vijfde colonne hielpen. En als die vijfde colonne werd een bepaalde minderheidsgroep aangewezen, in dit geval de Joden. Wij kennen verloop en afloop van de geschiedenis, die op deze voorgeschiedenis volgde. gevarenzone Duitsland leverde zich machteloos uit aan een man die beweerde de Duitse malaise te kunnen overwinnen door de schuld te geven aan Joden, die als kapitalisten en socialisten het arme Duitse volk uitzogen. En toen de politici hem de ruimte gaven volgde de gefrustreerde massa de heroïsche dictator die de Joden liet vermoorden en zijn soldaten sneuvelen en die miljoenen anderen in het ongeluk stortte. Breivik is gearresteerd en hij wordt nu verfoeid en straks veroordeeld. Vrijwel niemand wil iets met hem te maken hebben, maar zijn gedachtegoed blijft de geesten vergiftigen. Zolang mensen geloven dat de ellende in onze eigen westerse wereld wordt veroorzaakt door een tsunami van hier binnendringende gevaarlijke en boosaardige vreemdelingen die door blinde leidslieden worden gekoesterd, dan zijn we nog in de gevarenzone. Van een heroïsche Heiland, die dit aanwakkert, hebben wij geen heil te verwachten. Dr. Haijo de Jonge is lezer te Ermelo. Bas Roufs RITUEEL sLAChTEN BLIjFT ONDER VOOR- WAARDEN mOgELIjk De GroenLinkse bijeenkomst over ritueel slachten op 24 mei jl. had een emotioneel maar ook constructief karakter. De emoties hingen samen met het spanningsveld tussen godsdienstvrijheid en dierenwelzijn. Anderzijds was er een breed draagvlak voor het idee van een convenant, waarin wordt aangestuurd op een compromis tussen overwegingen rond dierenwelzijn en godsdienstvrijheid. In juni 2011 heeft de Tweede Kamer over dit onderwerp gedebatteerd. GroenLinks, D66, PvdA en VVD hebben een compromis weten in te brengen in het wetsvoorstel - zoals het uiteindelijk door een meerderheid in de Tweede Kamer is aangenomen. De reikwijdte van dat compromis is ruimer dan je in eerste instantie zou denken. Onverdoofde rituele slacht wordt niet ten principale verboden. Wel wordt deze activiteit gebonden aan een voorwaarde: je moet een ontheffing aanvragen. Die ontheffing volgt als wordt aangetoond dat het dierenleed niet groter is dan bij gangbare slacht. Wat kunnen we met deze uitkomst? Binnen en buiten GroenLinks blijkt dat er geen consensus bestaat. Een jurist kan gruwen van de verschuiving en verzwaring van de bewijslast in het compromisvoorstel van de ‘paars-plus’ partijen. Maar de deur naar onverdoofd ritueel slachten wordt niet dicht gegooid, het blijft onder voorwaarden mogelijk. Lobbywerk is nodig om de papieren wet werkbaar en acceptabel te maken voor uitvoerders van koosjere of halal slacht. Dit zou kunnen met een aangepaste regeling om lacunes in het paars-plus compromis op te vullen. Onduidelijk blijft hoe iemand kan bewijzen dat een dier ‘even veel’ of ‘minder’ lijdt in vergelijking met gangbare slacht. Op 22 september vond nogmaals een gedachtewisseling plaats in samenspraak met een panel van ter zake deskundigen. Afspraken over hoe het bewijs geleverd moet worden zijn nodig. Daarom is op 22 september een eerste poging gedaan om voor betrokkenen een ‘bewijsaanbod’ te formuleren. http://landbouwwerkgroep.groenlinks. nl/ritueelslachten Blijven werken aan vertrouwen in de overheid {EEN ANDERE WANg Ieder voor zich of toch liever samen? Ruard ganzevoort Het was een indringend beeld, de graaiers die op de A2 hielpen bij het ‘opruimen’ van geld dat uit een geldauto was gevallen. Indringend, want wat zouden wij zelf hebben gedaan? Doorrijden? Het geld oprapen en afgeven aan de bewakers? Of toch maar meenemen? In gesprekken erover bleek de moraal vaak flinterdun. Toen doordrong dat de graaiers waarschijnlijk allemaal op video stonden, ging de een na de ander bij de politie het geld (of een deel ervan) inleveren. Dat is ongeveer het morele niveau van een kat of een klein kind: alles mag als het maar niet gezien wordt… Het morele basisprincipe van mijn en dijn is niet altijd even sterk. geld van burgers Datzelfde principe van mijn en dijn wordt juist wel ingeroepen in allerlei discussies over overheidsuitgaven. Of het nu gaat om kunstsubsidies, salarissen van politici en bestuurders, of zorgkosten, er is al gauw iemand die roept: ‘dat doen ze wel van mijn geld.’ En eerlijk is eerlijk, het kabinet lokt dat ook uit. Men verkoopt de harde bezuinigingen onder meer met het argument dat men zuinig is op ons geld. Dat siert de overheid natuurlijk. Het is goed dat ministers beseffen dat ze namens ons beleid maken en uitvoeren en dat het geld dat ze daarbij uitgeven ons gezamenlijke geld is. Die boodschap wordt vervolgens vooral door kritische stemmen snel overgenomen: ‘dat doen ze van ons geld.’ Inderdaad. Maar het gaat fout als dat vervolgens vertaald wordt naar het individuele niveau. ‘Dat doen ze van mijn geld.’ Meestal betekent dat ook gelijk: ‘en dat zou niet moeten. Mijn geld wordt besteed aan zaken waarmee ik het niet eens ben.’ De – goede – boodschap dat de overheid zich bewust is dat men geld van de burgers uitgeeft, wordt een verlammende redenering als iedereen het met elke uitgave eens moet zijn. Dat verlammende wordt versterkt door berekeningen dat ongeveer de helft van het geld van burgers door de overheid wordt ingenomen en dat we pas na juli ‘voor onszelf gaan verdienen.’ Voortdurend wordt het beeld neergezet dat de staat een groot geldverslindend monster is dat voortdurend loert op onze eigendommen. En als ze ons geld eenmaal hebben, kunnen wij niets anders doen dan mokkend toezien hoe ze ons geld verspillen. Afbraak solidariteit Wat we snel vergeten, is dat we met ons gezamenlijke geld onze samenleving in stand houden. Dat we de zaken zo geregeld hebben dat niet iedereen zijn eigen riool bouwt, maar dat het handiger is als we dat samen doen. Dat je beter collectief scholen en ziekenhuizen kunt bouwen dan ieder voor zich. Dat havens, spoorwegen, bossen, cultuur, sportvoorzieningen en al die dingen meer structuur geven aan de samenleving waar we allemaal elke dag van profiteren. En dat ook investeren in de rest van de wereld – ontwikkelingssamenwerking, defensie – uiteindelijk oplevert dat we met ons allen in een betere, meer leefbare wereld wonen. Dat ‘ons geld’ precies ‘ons’ geld is omdat we daarmee onze gezamenlijke belangen en doelen kunnen dienen. Elke euro belasting die ik betaal is een investering in de samenleving, ook als die misschien wordt uitgegeven op een manier die ik zelf niet gekozen zou hebben. Dat is ook het signaal van de ‘pluk ons’-beweging, rijke mensen die vinden dat ze wel wat meer belasting kunnen betalen. Het kabinetsbeleid is erop gericht ‘nederland terug te geven aan de nederlanders.’ Dat is vooral economisch bedoeld. De staat moet kleiner en mensen moeten vooral zaken weer zelf gaan betalen. Maar daarmee is het beleid ook gericht op een afbraak van de solidariteit, een afbraak van de collectieve De gedachte dat elke overheidseuro diefstal is van de burger, is ongelooflijk dom verantwoordelijkheid, een afbraak van de gezamenlijkheid. Sport, gezondheid en onderwijs worden meer een individueel belang dan een collectieve verantwoordelijkheid. Cultuur en natuur zijn geen investering in de samenleving maar een kostenpost. Het kabinet denkt misschien met deze koers te doen wat mensen willen: ‘ons geld terug.’ Maar feitelijk zaagt het aan de poten van de samenleving. Dat men sober wil omgaan met de collectieve uitgaven is verstandig en noodzakelijk in het economische klimaat van nu. Dat men heel kritisch kijkt naar overhead en onnodige kosten in het overheidsapparaat is ook belangrijk, want elk bureaucratisch systeem neigt naar zelfverdikking. En als sommige taken ook of beter privaat kunnen worden georganiseerd, dan moeten we dat vooral willen. gezamenlijkheid Maar dat men de gedachte aanwakkert dat elke overheidseuro diefstal van de burger is, is ongelooflijk dom. De overheid is namelijk van ons samen en doet namens ons de dingen die we niet zo makkelijk zelf kunnen organiseren. Daarom moeten we investeren in vertrouwen in de overheid en in verantwoording van het beleid. En vooral niet meegaan in het idee dat de overheid tegenover ons staat. De vraag is niet of de burger of de staat er beter van wordt, maar hoeveel we willen bijdragen aan de gezamenlijkheid van de samenleving. niet het ‘mijn of dijn’, maar het ‘mijn of ons’ is de eigenlijke kwestie. Prof. dr. Ruard Ganzevoort is voorzitter van De Linker Wang. 19 OKTOBER 2011 - nR. 4
20 OKTOBER 2011 - nR. 4 Anne-miek Vroom: ‘Afbraak van voorzieningen verbijstert mij’ ‘Zelfredzaamheid is niet: zoek het zelf maar uit’ Sommige Kamerleden van regeringspartijen ervaart ze als ondeskundig en wereldvreemd. Ze stemde jarenlang CDA maar is daarmee gestopt. ‘Het is verbijsterend dat er zo zwaar bezuinigd wordt op voorzieningen voor mensen die ondersteuning nodig hebben. Terwijl familie, vrienden en buren veel voor mij doen, blijft een persoonsgebonden budget keihard nodig,’ aldus Anne-Miek Vroom (30) uit Zwolle. Ze studeert medische sociologie, doet onderzoek in de Isala Klinieken, is adviseur van een patiëntenvereniging en heeft ernstige fysieke beperkingen. ‘Het idee dat meer mantelzorg helpt om voorzieningen af te kunnen schaffen, getuigt van gebrek aan kennis. Mensen worden er eerder zieker van.’ Theo Brand Als jongste van vier kinderen groeide Anne-Miek Vroom op in een modern gereformeerd gezin (‘typisch CDA’) in de noordoostpolder. Als peuter van 2,5 jaar brak ze haar nek. Ze overleefde het ternauwernood en zou daarna nog maximaal drie maanden kunnen leven, zo was de verwachting. Diagnose: Osteogenesis Imperpecta (OI), een zeldzame ziekte waardoor onder meer alle botten in het lichaam zeer kwetsbaar zijn. ‘Fracturen heb ik als kind veel gehad. Gelukkig kon ik naar de basisschool waar ook mijn zus en broers naartoe gingen. Ik zat wel in een vierkante meter omgeven door glazen wanden. Ook speelde ik niet mee op het schoolplein. Dat zou te gevaarlijk zijn.’ Op kamers Anne-Miek ging naar het voortgezet onderwijs. Maar niet zonder een tweede keer door het oog van de naald te gaan en een zware periode door te maken. Haar wervelkolom drukte in haar hart en longen. Ze moest geopereerd worden, maar aan deze operatie kleefden levensgevaarlijke risico’s. Het ging goed, maar het revalideren duurde lang en viel haar zwaar. Ze vocht zich terug en haalde haar VWOdiploma. Het studentenleven lonkte. Ze begon met een studie sociologie in Groningen waar ze ook op kamers woonde. ‘Ik sloot me aan bij een studievereniging en werd eindredacteur van een studentenblad. Het verliep redelijk goed totdat ik mijn ruggenwervels brak. Alles waarmee ik bezig was, stopte. Ik moest langdurig naar een revalidatiecentrum. Met ons zessen lagen we op één kamer: vijf bejaarden en ik.’ De kans op herstel werd klein geacht. Ik kreeg heel zware medicatie. De artsen wilden me op een gegeven moment tegen de pijn alleen nog een cocktail bieden van onder meer anti-epeleptica en morfine. Tegen deze Mensen die hun leven op de rails proberen te houden, wordt meer en meer kansen ontnomen vorm van palliatieve sedatie heb ik heel bewust ‘nee’ gezegd. ‘Dit meisje kan alleen nog naar een verpleeghuis’, hoorde ik een arts zeggen. Oog in oog ‘Tijdens een verblijf in het academisch ziekenhuis in Utrecht, gebeurde het midden in de nacht… ik werd gegrepen door een diepe innerlijke overtuiging: ‘Ik ga verder. Ik red het!’ Dat besef kwam zo ontzettend diep van binnen. Het laat zich alleen moeilijk beschrijven. Ik noem het een spirituele ervaring of een godservaring.’ ‘Wat er toen gebeurde maar ook andere momenten brachten me bij mijn kern, mijn diepste wezen. Door lange tijd onafgebroken plat te liggen, werd ik gedwongen tot zen. In stilte en meditatie raakte ik niet alleen voorbij mijn pijn, ik kwam rechtstreeks in contact met mijn ik. Alsof we oog in oog stonden. En in de ogen van mijn ik zag ik wat ik de Bron of God noem. Die Bron is vrede, vrede die mij hoop geeft.’ ‘Twee jaar lang heb ik plat op bed gelegen. Ik had veel pijn, verloor mijn zelfstandigheid, moest mijn studie onderbreken. In ziekenhuizen moest ik strijd leveren om de juiste zorg. Waardoor ik dat kon volhouden? Levenslust en doorzettingsvermogen, geworteld in de positieve sfeer en betrokkenheid vanuit het gezin waarin ik was opgegroeid. En ook het positieve van vriendschap. Dat samen vormt een motor voor mij. Door alles wat ik heb meegemaakt en door mijn begrensde mogelijkheden ben ik gedwongen om keuzes te maken. Wat geeft me nu echt plezier en voldoening? Voor mij betekent dat ook dat ik me inzet voor een betere wereld, voor rechtvaardigheid.’ Beeldscherm boven bed Anne-Miek is kritisch over de bureaucratie van overheidsorganen en uitvoeringsinstanties waarin maatwerk vaak ontbreekt. ‘Het heeft me wat gekost, maar uiteindelijk heb ik het kunnen regelen. Ik heb goede afspraken met het UWV, ook betreffende mijn Wajong en eventuele carrière. Ik heb de juiste voorzieningen om te studeren en stage te lopen. Daar ben ik enorm blij mee.’ ‘Dat ik studeer is mogelijk omdat ik een PGB op niveau heb. Maar is dat voor mij - en voor andere mensen in een vergelijkbare positie – door de maatregelen van deze regering, straks nog wel haalbaar?’ ‘Een nieuwe ernstige botbreuk betekent dat ik naar het ziekenhuis moet. Door het PGB kan ik zo snel mogelijk naar huis waar ik door enkele zorgverleners - die ik alles geleerd heb over mijn zeldzame aandoening - word verzorgd. En dat is ook op de gekste tijden. Ook heb ik een bijzondere voorziening van het UWV: een beeldscherm boven mijn bed waarop ik mijn laptop aansluit. Zelfs horizontaal en met spraakbesturing kan ik verder met mijn studie medische sociologie, vrijwilligerswerk voor mensen met zeldzame aandoeningen en mijn inzet voor zorginnovatie waarbinnen de patiënt centraal staat. Soms valt tijdens het werk mijn microfoon op de grond. Mijn hulphond Tiësto legt dan de microfoon weer op mijn schoot.’ Dankbaar Regelmatig mengt Anne-Miek zich in het publieke debat, bijvoorbeeld op Twitter (@AnneMiekVroom). Ze is verbaast dat sommige politici, met name van het CDA, beweren dat nog meer mantelzorg het antwoord is op de problemen. ‘Zelf krijg ik ook hulp van mijn familie. Hun telefoon ligt ’s nachts naast het bed voor het geval ik iets breek of plots hulp nodig heb. Logisch dat je dat voor je dochter of zusje doet. Die zorg heeft ook een grens. Ook familieleden hebben gezinnen en fulltime banen. Ook zij hebben behoefte aan een zondagmiddag op de bank en zo’n rustig middagje schiet er voor hen wel eens bij in. Vaak door mij. Weet jij hoe dat voelt?’ ‘Verlies ik mijn privacy niet? En is het niet te veel wat ik nodig heb? Die vragen beklemmen me soms. Sommige vrienden ben ik verloren. nee, met mijn vrienden drink ik alleen nog wijn. En het liefste ga ik naar hen toe.’ ‘Met mijn Wajong, de vele eigen bijdrages en bijzondere kosten door mijn aandoening houd ik vrijwel geen geld over om reisjes te maken of een nieuwe hobby uit te oefenen. Maar ik ben blij met alles wat ik georganiseerd heb in mijn leven. Regelmatig komt Lisa, een schat van een hulp die mijn huis spik en span maakt. Buiten haar officiële taken zet ze vaak ‘illegaal’ voor me een kopje thee en smeert een broodje. Of kies ik toch voor Suzanne, die me wekelijks helpt bij het zwemmen ten behoeve van zo min mogelijk energieverlies. Wat een regie.’ Acceptatie ‘Ik ben dankbaar voor wat mij toekomt. Wat ons land doet. En burgers die dat samen mogelijk maken. Hoe ik daardoor tot bloei kan komen en weer dingen terug kan geven aan mijn omgeving en aan de samenleving. Ik ben er zelfs een beetje trots op en dat is volgens mij een vorm van acceptatie. Schuldgevoel en schaamte zijn voorbij. En dan is er ineens deze regering en dit beleid. Mensen die hun leven op de rails proberen te houden, wordt meer en meer kansen ontnomen. Het maakt ze juist ongelukkig en ziek wat de samenleving uiteindelijk alleen maar meer geld kost.’ ‘Als de kabinetsplannen doorgaan, raak ik mijn Wajong-uitkering kwijt. Voor mij geldt dan de Wet Werken naar Vermogen. Ik krijg dan maximaal 70 procent van het minimumloon met sollicitatieplicht. Wie biedt mij een parttime academische baan met speciale voorzieningen? Een tweede optie is dat ik volledig afgekeurd wordt, alle mogelijkheden om aan het werk te gaan verlies ik dan. Het beleid gaat er van uit dat mensen een beperking of handicap hebben. Vergeten wordt dat er ook mensen zijn met een ziekte die soms heftig opspeelt waardoor je op veel momenten wel productief kunt zijn en op andere momenten minder of niet.’ maatwerk ‘De Wajong is in 2010 volledig herzien en heeft nog niet de kans gehad om zich in de nieuwe vorm te bewijzen. Het aantal mensen dat Wajong nodig heeft is te hoog, concludeert men. Je moet dan geen voorzieningen schrappen, maar juist zorgen voor een betere indicatie die leidt tot een verantwoorde instroom. Van het CIZ – het indicatieorgaan voor een PGB – heb ik iemand thuis op bezoek gehad. Ik ken ook mensen die geïndiceerd zijn op basis van een telefoontje. Hoe kan dat?’ De Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO) moet volgens haar minder bureaucratisch en meer gebaseerd op vertrouwen. ‘Ik verging van de pijn en toch vond de gemeente dat ik persé het goedkoopste type rolstoelkussen moest, ondanks een medisch advies om een wat beter kussen aan te schaffen. Waarom toch dat wantrouwen en die gerichtheid op budgetten in plaats van mensen? Op langere termijn leidt een goede investering overigens ook tot minder kosten.’ Ook denkt Anne-Miek aan meer maatwerk in de Wajong-regelingen: ‘Ik wens instanties veel wijsheid toe. Om maatwerk te kunnen bieden moet je goed kunnen luisteren. Een succesvolle regeling vraagt om creativiteit bij beleidsmakers en vertrouwen in mensen.’ 21 Anne-Miek Vroom: ‘Ik ben blij met alles wat ik georganiseerd heb in mijn leven’. OKTOBER 2011 - nR. 4
Page 1 and 2: 24 Nostalgie of uitdaging? OKTOBER
Page 3 and 4: 4 jolande sap: ‘groenLinks te lib
Page 5 and 6: 8 kerken denken kritisch mee met re
Page 7 and 8: 12 OKTOBER 2011 - nR. 4 Het Spanje
Page 9: 16 OKTOBER 2011 - nR. 4 Een overweg

Digitale versie - De Linker Wang

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?