Voorjaar 2013 - Cycle Sport Groningen

Billy Talk
Voorjaar 2013

Colofon
Cycle Talk jaargang 9, nr. 1
Cycle Talk verschijnt vier keer per jaar en wordt
verspreid onder alle leden en sponsors van Cycle
Sport Groningen. Elk lid van de vereniging kan bijdragen
aan de inhoud van het blad. De redactie
heeft het recht bijdragen in te korten en anonieme
en kwetsende bijdragen te weigeren.
Redactie Cycle Talk
Tessa Nederhof, Berend Slagter
Layout Cycle Talk
Eelko Steenhuis
Redactieadres
Martenstraat 7
9724 LA Groningen
Cycle Sport Groningen, opgericht op 2 februari
2004 (KvK 02083132), biedt training en begeleiding
aan leden die op serieuze wijze de ietssport
willen beoefenen en leden (en jeugdleden vanaf
twaalf jaar) die willen kennismaken met de wedstrijdsport.
Secretariaat Cycle Sport Groningen
André Wilting
Winschoterdiep 1024
9723 AC Groningen
(050) 313 80 17
secretaris@cyclesportgroningen.nl
www.cyclesportgroningen.nl
Bestuur Cycle Sport Groningen
Sipke Benus
voorzitter@cyclesportgroningen.nl
André Wilting
secretaris@cyclesportgroningen.nl
Guus Dijkstra
penningmeester@cyclesportgroningen.nl
Jan Prenger
Hein Linker
Bert Smilda
In dit nummer:
Van de veurzitter 3
In de voorvork 5
Terugblik 6
De Cyclesporter 8
Eiwit 10
Gran Canaria 12
Groenewoud Assurantiën 17
Eerste jaar CSG 18
Bronco’s Platenbak 20
Groenewoud Assurantien 22
De CT-keuken 26

Van de veurzitter
Het is wat laat om te spreken van het nieuwe jaar. Toch is dat zo, ook al is het al april.
De wegtrainingen zijn al weer begonnen en even snel ook weer uitgesteld. Na een korte
periode van beter weer kwam er sneeuw en ijs. Schaatsen onder en/of noppen op de ietsbanden.
Het jaar is ook begonnen met een goede start van het cyclo-seizoen. Een zeer goed georganiseerde
avond op 16 januari door de cyclocommissie. De opkomst was groot. Vele aspecten
werden op deze avond belicht door deskundigen, vanuit de vereniging zelf of van
daarbuiten. Dit soort initiatieven vergroten het plezier en de samenhang binnen de vereniging.
En door functiegerichte voeding, training en voorbereiding zullen de prestaties vast
ook groeien. Prachtig compleet initiatief. En ondertussen hebben ook al de nodige leden zich
ingeschreven voor de geselecteerde cyclo’s.
Nieuwe kleding voor de vereniging. Anders van lay-out en kleur. Ik heb daar vooral positieve
reacties op gehoord. Zelf ben ik er ook content mee. Het ziet er goed uit en vooral: het was
echt op tijd, nog voor we op de racert zaten. Dat is winst en een wens van veel leden.
Inmiddels is ook de jaarvergadering geweest. Extra aandacht was er voor de centen en het
huishoudelijk regelement. De vereniging heeft een degelijke begroting voor komend jaar.
We zijn zuinig, wat past bij deze tijd. We versterken onze inanciële positie het komend jaar
iets om de eenmalige uitgaven aan de koersbak op te vangen. CSG is inancieel gezond en
kan tegen een stootje. De contributie hoeft niet omhoog.
Ook hebben we een huishoudelijk regelement aangenomen. Dit regelement regelt de meer
praktische zaken binnen de vereniging. Het is goed om zo’n document te hebben, we spreken
samen wat spelregels af. Dat geeft duidelijkheid.
Tijdens de jaarvergadering is aan Oege de jaarlijkse cyclo-trofee uitgereikt. Zeer verdienstelijk
gewonnen. De vraag is: wie houdt hem er voor dit jaar vanaf?
De laatste stap in de jaarvergadering was het bekendmaken van de CycleSporter van het Jaar.
And the unanimous winner is: Ronald Heringa. Ook vanaf deze plek, van harte gefeliciteerd.
Zeker na zo’n indrukwekkend jaar. Een terechte winnaar.
En nu klaar met dat schrijven, seizoensdoelen stellen, op de iets en vlug wat.
Veel plezier bij het lezen van deze nieuwe Cycle Talk.
3

Advertentie
4

Binnenbandjes
In de voorvork
Banden plakken is vreemd. Met bandenlichters, een stukje schuurpapier, wat lijm en een
set plakkers die je zelf nog bij moet knippen aan het klooien met een emmer water, daarna
voorzichtig weer oppompen, hopen dat de boel houdt en met samengeknepen billen de
eerste rit maken.
Gelukkig plakken we tegenwoordig nauwelijks meer. Binnenbandjes zijn zo goedkoop dat je
net zo goed een nieuwe kan monteren, bovendien is het nog betrouwbaarder ook. Het oude
bandje gooi je thuis met linke boog in de prullenbak. Bedankt voor de bewezen diensten,
het was leuk zolang het duurde.
Maar wat nou als je een ontzettend ijne binnenband hebt? Talloze goede herinneringen aan
dit bandje. Samen met jou grenzen verlegd, teleurstellingen meegemaakt, overwinningen
gevierd. Jij en het bandje waren onderdeel van een groter geheel, groter dan de som der
delen. Het kleine rafelrandje, de minuscule haarscheurtjes, het kromme ventieltje neem je
daarom met plezier voor lief. Met liefde schuur je een stukje op, voorzichtig breng je precies
voldoende lijm aan en de plakker plak je precies op de juiste plek.
Het bandje hang je op een speciale plek in de schuur en je neemt je voor om ‘m te gebruiken
bij elke belangrijke prestatie die je wilt leveren. Natuurlijk, de kans bestaat dat het een keer
ontzettend mis gaat. Je kent dit bandje een beetje, de kans is groot dat het met een grote
knal gebeurt, waarna het waarschijnlijk met een sisser aloopt. Een risico, maar de voordelen
wegen makkelijk op tegen de nadelen.
Billy Bronco stopt als redacteur bij Cycle Talk. Hij is ons speciale binnenbandje, we hangen
‘m in de schuur en pompen ‘m bij elke uitgave nog 1 keer liefdevol op. Geen verwachtingen,
geen verplichtingen, alleen goede hoop op een prachtig resultaat in zijn nieuwe eigen
hoekje: “Bronco’s Platenbak.”
Bert, enorm bedankt voor je jarenlange inzet bij Cycle Talk! Deze editie dragen we op aan jou,
we hopen nog lang te mogen genieten van je briljante vondsten.
5

De Cyclesporter
‘Met een tentje achterop zo veel mogelijk van de wereld zien‘
Door Ed Brabander
Eigenlijk was ik als jongetje al verkocht aan
de wielersport. Op televisie volgde ik de
Tour de France en de grote klassiekers. Op
mijn 15e was het tijd voor mijn eerste licentie,
als nieuweling. Klaargestoomd voor mijn
eerste wedstrijdjes kwam er een probleem
aan mijn schildklier aan het licht. Er volgde
een operatie en lang herstel: het actief wielrennen
verdween naar de achtergrond. Enkele
jaren later
volgde
een tweede
poging.
Weer een
licentie aangevraagd
nadat ietsen met vrienden
me steeds beter af ging. Paar trainingswedstrijdjes
op rondjes a la Corpus gereden
en ik dacht klaar te zijn om
de grote mannen te trefen in
een echt criterium. De Ronde
van Heerjansdam, zo’n rondje
van 1200meter klinkertjes
met een stuk of zes bochten.
Een stuk of zes rondjes verder
moest ik er hijgend en totaal
verzuurd vanaf. Daar was ik
blijkbaar nog niet klaar voor…
Na zeven jaren criteriums en
klassiekers had ik ze zo ongeveer
allemaal al een beetje
gezien. Echt grote successen
hebben er nooit ingezeten.
Waardeloze sprinter, matige
klimmer, leuke tijdrijder. Genoeg
om te scoren op districts- of clubkampioenschappen,
trainingskoersjes of een
matig bezet criterium (met niet al te lastige
bochten graag!), maar tekortkomen in het
grotere werk.
8
“Echt grote successen hebben er nooit ingezeten.
Waardeloze sprinter, matige klimmer, leuke tijdrijder.”
Het laatste seizoen dan toch nog maar een
keer op een hele vroege zondagmorgen met
de ploeg mee naar de Omloop van Scheemda,
een wedstrijd die voor westerse renners
op een wel heel onaantrekkelijke afstand ligt.
Veel wind die dag en al snel diverse waaiers.
Nou ben ik geen peloton-held, dus maar
weer eens in een derde waaier terechtgekomen.
Voelde me sterk en kwam zowaar in
de eerste waaier
terecht. Me daar
rustig gehouden,
hopende op een
beslissing op het
A7-viaduct. Desbetrefendeviaduct
inderdaad met hoge snelheid overgestoken…
liggend achter in de bezemwagen,
samen met de drie voorgangers die me in
hun val meesleepten. Fiets
total loss, handen en ribben
kapot en alle wielerlust
daar nabij Oostwold
achtergelaten. Toen nog
niet wetende dat ik me een
paar jaar later zo dichtbij
deze onheilsplek zou gaan
vestigen…
Na een jaartje afbouwen
middels trainingskoersjes
en het behalen van een
trainersdiploma zou ik met
een aantal clubgenoten de
Ronde van Senegal gaan
rijden. Een uitbrekende
burgeroorlog gooide roet in het eten. Hard
toe aan toch een soort vakantie, gingen we
dan maar met een georganiseerde ietsreis
mee naar Marokko. Daar ontmoette ik mijn
Groningse vriendin Myrthe en een jaar later
maakte ik de overstap naar het Noorden. Die

overstap kostte me uiteraard wel mijn baan,
maar was daarmee ook hét moment voor
een lange ietsreis door Zuid-Amerika. Zeven
maanden zwerven door de Andes, over
zoutvlaktes, door Patagonië en door regenwouden.
Wildkamperen, koken op een benzinebrander,
voor meerdere
dagen eten en water mee
op de iets. Afzien op passen
boven de 4000 meter op onverharde
wegen, kamperen
bij -20°c en alweer muf brood
eten. Genieten van zo veel
indrukken en vrijheid, een geweldige
tijd!
Samen met Myrthe iets ik in
tien jaar door zo veel mogelijk
landen. Twee keer per jaar op
ietsvakantie, naar landen als
Namibië, IJsland, Bulgarije,
India en Canada. Thuis kilometers
maken op de raceiets,
alleen en soms samen door
de leegte van het Groningse land. Weer kwamen
er plannen voor een lange ietstocht
en weer konden we het realiseren. Met een
tentje achterop zo veel mogelijk van de wereld
zien, dit keer naar Azië. Klimmen door
de leegte van de Tibetaanse grensprovincie,
naar adem happend tot 5000m, kamperen
met hoogteziekte, kennismaken met supervriendelijke
mensen en heerlijk eten in (smerige)
lokale eettenten. Elke dag avontuur, de
route alleen bepaald door de moesson en de
prachtige hoogtepunten die we perse wilden
zien. 9000 km verder,15 kilo lichter en
honderden foto’s rijker weer naar huis.
Inmiddels ben ik de trotse vader van Teun (0),
Oscar (3) en Isabel (5), dus het ondernemen
van grote exotische ietsreizen is moeilijk geworden.
Met twee kinderen nog wel ietsreizen
naar Schotland en Noorwegen gemaakt.
Dat blijkt een stevige fysieke uitdaging te
zijn. Met een ietskar gevuld met peuters en
een complete kampeeruitrusting wordt de
De Cyclesporter
gemiddelde Schotse heuvel al snel een uitgebreide
krachtraining…
Aangezien ik probeer autoloos door het leven
te gaan, is het woon-werkverkeer(35km)
een mogelijkheid om ook doordeweeks
enige kilometers te maken. Ik werk namelijk
op de Bloemenveiling
in Eelde als keurmeester
en op locatie (voornamelijk
Noord-Duitsland).
Vanaf 2012 weer wat vaker
de raceiets gepakt. Na een
tijdje begint het toch wat te
kriebelen en een eerste indruk
van CSG leerde me dat
ik me daar misschien wel
thuis zou kunnen voelen
als vooralsnog niet-wedstrijdrijder,
maar ook als
niet-toerder. Programma
2013? Een aantal ICW’tjes
zie ik wel zitten, gecombineerd
met een tweetal cyclos’s.
Algemene gegevens:
Geboortejaar: 1971
Lengte: 187 cm
Gewicht: 75 kg
Beroep: keurmeester
Waar ik naar luister: Midnight Oil, U2
Wat ik lees: de krant (als ik tijd heb)
Waar ik naar kijk: Wielrennen (maar dan wel
op De Belg)
Favoriete wielrenner(s): Jens Voigt, dat
soort mannen
Eerder beoefende sporten: Hardlopen,
roeien (indoor!)
9

Eiwit
Elke drie uur 20 gram eiwit zorgt voor een optimaal resultaat bij topsporters. Voedingssupplementen
en creatineshakes hebben we niet nodig en nuchter trainen is alleen aan
te raden onder gecontroleerde omstandigheden. Dat zij sportdiëtiste Anja van Geel tijdens
een symposium. Voor veel lezers is het meeste al bekend, maar toch willen we je
haar verhaal niet onthouden.
Door Tessa Nederhof
Elke drie uur 20 gram eiwit zorgt voor een
optimaal resultaat bij topsporters. Voedingssupplementen
en creatineshakes
hebben we niet nodig en nuchter trainen is
alleen aan te raden onder gecontroleerde
omstandigheden. Dat zij sportdiëtiste Anja
van Geel tijdens een symposium. Voor veel
lezers is het meeste al bekend, maar toch
willen we je haar verhaal niet onthouden.
Belang van eiwit
“Eiwit hebben we nodig voor de opbouw
van bindweefsel, celmembranen, spiercellen
et cetera”, aldus
Anja van Geel. Deze
sportdiëtiste begeleidt
onder andere
Olympische sporters.
“Eiwit gebruiken
we niet alleen
als bouwstof, maar
ook bij het herstel
van spierschade.
Bij trainen ontstaan
er haarscheurtjes
in de spieren die
zich weer moeten
herstellen. Herstel
is dan ook net zo belangrijk als de training
zelf. Het draait om de juiste balans tussen
training en rust.”
Opname
“Eiwit heeft een maximaal efect wanneer
er iedere drie uur 20 gram van wordt opgenomen.
We kunnen niet meer dan 20 gram
per eetmoment opnemen, dus meer inne-
10
men heeft geen zin. Na een zware inspanning
wordt eiwit sneller ingebouwd in het
spierweefsel. Daarom is het voor topsporters
van belang binnen een half uur na een zware
inspanning eveneens 20 gram eiwit in te nemen.
Dat betekent dat er nog voor het douchen
eiwitinname moet plaatsvinden.”
Energiebalans
“Calorieën halen mensen niet alleen uit eiwit,
maar ook uit koolhydraten en vet. Het evenwicht
tussen calorieopname en -verbruik
wordt de energiebalans
genoemd. Bij een goede
energiebalans blijft het
lichaamsvetpercentage
steeds hetzelfde. Bij een
negatieve balans gaat
het vetpercentage omlaag
en is spiermassa
opbouwen niet mogelijk.
Het is voor topsporters
dan ook niet verstandig
om een Sonja
Bakker-dieet te volgen.”
Verbranding
“Bij een lage intensiteit van sporten vindt er
vooral vetzuurverbranding plaats. Bij sporten
op hoge intensiteit verbranden we vooral
koolhydraten. Maar onze koolhydraatvoorraad
is niet zo hoog. Na ongeveer anderhalf
uur fanatiek sporten is de voorraad op.
Wanneer je fanatiek doorgaat, schakelt het
lichaam over op eiwit als brandstof, waar-

door spierafbraak plaatsvindt. Een ammoniaklucht
is het gevolg. Als je wilt dat dit niet
gebeurt, moet je tijdens het sporten genoeg
koolhydraten aanvullen.”
Supplementen
“Sporters hebben in verhouding meer koolhydraten,
minder vet en meer eiwit nodig.
Genoeg eiwitopname kan onder andere
worden bereikt door het gebruik van voedingssupplementen,
proteïneshakes en
sportdranken. Ik raad dat echter niet aan.
Deze middelen vallen niet in de categorie
‘gezonde voeding’. Ik adviseer zo veel mogelijk
voedingsstofen uit de basisvoeding te
halen. Als je elke dag een hersteldrank moet
gebruiken, is dat geen goede basis. Dat kun
je niet je hele sportcarrière volhouden. Alleen
in bijzondere situaties, zoals trainingen
in het buitenland, raadt ik soms zulke middelen
aan. In sommige landen is normale eiwitrijke
voeding niet voorhanden. Maar over
Eiwit
het algemeen kun je een verhoogde eiwitbehoefte
gemakkelijk uit normale voeding
halen.”
Nuchter trainen
“Nuchter trainen lijkt volledig tegenstrijdig
met de meeste voedingsadviezen. Toch
wordt het In sommige situaties wel toegepast.
De vetzuurverbranding kan er iets door
verhogen. Het is echter wel van belang om
het verantwoord te doen. Niet tijdens een
duurrit, maar bijvoorbeeld bij een herstelloopje.
Vaker dan 1 tot 2 keer per week is niet
aan te raden en het moet goed worden ingepast
in het trainingsschema. Na de training
moet de sporter de voedingsstofen snel
weer aanvullen!”
Waarin zit eiwit?
Een portie van 20 gram eiwit zit bijvoorbeeld in 600 gram
(chocolade)melk, 250 gram kwark, 80 gram biefstuk, tonijn
of kipilet, drie eieren, 150 gram vleesvervanger of 150
gram gemengde noten. “Recent onderzoek toont aan dat
chocolademelk beter werkt dan de meeste hersteldranken”,
aldus de sportdiëtiste.
Energie en eiwitvoorziening
Een sporter haalt in de optimale situatie voor 60 tot 70
procent van zijn energie uit koolhydraten en voor 30 tot 40
procent uit vet. De ideale dagelijkse eiwitvoorziening ligt
op 1,6 gram/kg lichaamsgewicht voor mannelijke duuratleten
in de topsport, op 1,2 gram/kg voor mannelijke
duuratleten, 0,8-1,0 gram/kg voor recreatieve duursporters
en op 1,5-1,7 gram/kg bij de opbouw van krachtsport. Voor
vrouwelijke sporters liggen de aanbevelingen 15 procent
lager.
11

Gran Canaria
Gran Canaria, land van de Zilverrug!
Waar haantjesgedrag in de kroeg tijdens het WK Wielrennen in Valkenburg niet toe kan
leiden. Het jaar 2013 zou ons jaar worden en daar hoort natuurlijk een professioneel trainingskamp
bij. En dan niet naar Zuid-Spanje ofzo. Nee, daar was de kans op slecht weer
in februari veel te groot voor. Gran Canaria moest en zou het worden. Goed voor een
gemiddelde temperatuur van 22 graden en nagenoeg geen neerslag. De tickets konden
geboekt gaan worden voor De Renner, Wi(e)lco, Stefen en Hoewie.
Door Raymond Huwae
Alles was tot in de puntjes voorbereid.
Vliegen vanaf Bremen met Ryanair. Mooie
bungalow geregeld in Maspalomas met
een mooie porch en zwembad dat niet gedeeld
hoefde te worden met Duitse pensionados
en Engelse ‘breezer meisjes’. Vooraf
goed besproken wie wat zou meenemen.
Zelfs de onderbroekwisseldag was al van
tevoren bepaald. Aan de voorbereiding
zou het dan ook niet liggen. We hadden
naast onze handbagage en ietskofers
ook een gezamenlijkekoffer
geboekt
(bij Ryanair
moet je alles
boeken en
dus ook betalen).
Daar
konden dan
mooi onze
helmen, ietsschoenen,
maltex en
fietsgereedschap
in. Op
alles voorbereid
dus. Tenminste
totdat we de op de dag van vertrek
op de luchthaven van Bremen aankwamen.
Neeeee! Dat gaan we niet menen!
Onze kofer met ietsschoenen pompen
en vrijetijdskleding staat nog in Harkstede!
Pff, een goed begin is het halve werk.
12
De eerste dag dan maar eerst nieuwe ietsschoenen,
helmen en andere meuk proberen
te regelen. Gelukkig is Gran Canaria een ietseiland
bij uitstek en fungeert de plaatselijke
ietsverhuurder (Freemotion) als holeverancier
voor al onze vergeten ietsspullen. De
ietsschoenen kon ik zelfs nog voor de helft
van de prijs meenemen, dat was dan weer
een meevaller. Rond het middaguur met
aangename 23 graden op de iets gestapt.
Wilco fungeert als gids en brengt ons naar
Soria. Ongelofelijk
wat is
dat lekker. Als
kleine kinderen
in de snoepwinkel
op de
iets. Even geen
wind, regen of
sneeuw. Kleine
70 km geietst
met zo’n
1000hm. Mooie
rustige wegen,
automobilisten
die zich volledig
aanpassen
aan de ‘geldindelabrengendeietsmalloten’.
’s Avonds toch maar even biertje doen in Playa
de Inlges. Ik had hier en daar al verhalen
gehoord over dit verdorven oord. Wij wilden
dit toch even met eigen ogen aanschouwen.
Nou, dat hebben we geweten. Het carnaval

leek volop in gang te zijn toen we aankwamen
in Playa des Ingles. We werden omringd
door travestieten, leernichten en gaybears.
De namen van de kroegen varieerden van
‘Cellar’ tot ‘ Barenhohle’. Dit was niks voor
ons, nog één biertje en dan linea recta de taxi
weer in! (alhoewel, de Cellar had wel de nodige
aantrekkingskracht op bepaalde mensen
binnen de groep ;-)) Helaas liepen we op
weg naar de taxi nog langs een afgesloten
parkeerterrein waar de vrouwen dansten,
het bier rijkelijk vloeide en de ritmische muziek
onze harten sneller deed kloppen. Hier
waren we bang voor, vier mannen met ruggengraten
als tuinslangen. Twintig bier en
vier uur later doken we alsnog de taxi in. Au!
Dit moest en zou rechtgezet gaan worden.
De hele week verder hard trainen en geen
drank meer voor de boys. Een wijntje bij het
eten mocht nog net, maar dat was dan ook
echt wel de limiet. Het hoogtepunt van de
trainingsweek werd dan ook de klim naar
Pico las Nieves ( 1939m) Een rit van rond de
120 km met in totaal bijna 3000hm. De klim
Gran Canaria
leidde ons langs dorpen met mooie namen
als Fataga, El Horno, Soria en Ayacate. Een
helse rit die de hele dag in beslag zou nemen.
Het was niet zozeer de lengte van de rit die
het zwaar maakte, voornamelijk het grillige
karakter van de klim vergde nodige inspanning.
Lange stukken van 6% worden afgewisseld
met korte stukken van bijna 18%.
De stranden op Gran Canaria mogen er zijn.
Zo ook het strand van Maspalomas. Mooie
branding, ijn kiezelstrand en een heerlijke
temperatuur van het zeewater om onze
zwaar overtrainde lichamen in te badderen.
Hand in hand met de sportklasse boys liepen
we de zon tegemoet, een ijne strandwandeling
stond op het program. We hoorden het
gegil van de kinderen die het grootse plezier
hadden in het bouwen van hun zandkastelen
en zagen hoe welgestelde Scandinavische
gezinnen zich hadden gesetteld op het
strand. Op een gegeven hoorden we steeds
minder kinderen en zagen we de gemiddelde
leeftijd van het strandpubliek stijgen.
13

Gran Canaria
Waarschijnlijk had dit publiek dusdanig lang
in de zon gelegen dat hun laatste stukje respect
voor de zwaartekracht was verdampt.
Natuurlijk dien je iedereen in hun waarde te
laten, maar testikels die tot net boven de knie
reiken verdienden geen schoonheidsprijs en
mogen netjes opgeborgen worden in een
short. Tenminste, al helemaal als je meent
een sprintje naar de zee te moeten trekken.
Doorlopen werd er gemompeld, doorlopen!
Na alle nudisten van middelbare leeftijd
gepasseerd te hebben stonden wij daar ineens
oog in oog met de inheemse Canarische
Zilverrug. Een grote gebruinde naakte
man geposteerd aan de rand van de groep
om alle bewegingen van zijn stam waar te
nemen. Ook wij werden door de man opgemerkt.
Hij keurde onze komst goed met een
subtiel knikje. Amai, we wisten niet hoe snel
we van het grootste gaystrand van Gran Canaria
moesten afkomen. Ik weet het, wielrenners
moeten eigenlijk zo min mogelijk lopen
(laat staan rennen) maar we waren binnen no
time weer terug op de boulevard van Maspalomas.
Veilig terug tussen de Duitse pensionados.
De laatste dag (nog lichtelijk getraumatiseerd
van de Zilverrug) hebben we nog een
ouderwetse Tour de Sportief gereden. Oftewel
rammen, linkeballen en elkaar laten zien
hoe sterk je wel niet bent. De rit zou gaan
naar Soria. Eerste een dikke vijftien kilometer
over de glooiende kustweg, vervolgens
rechtsaf het dal in richting “El Horno”, tien
kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage
van 3%. Aan het einde van het dal
linksaf de klim naar Soria opdraaien, negen
kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage
van bijna 8 %. Zo gezegd, zo gedaan.
Wilco een voorsprong gegeven van twintig
minuten op Sytze, Stefen en mij. Ons doel
was dan ook om de Wilco voor Soria te pak-
14
ken te krijgen. Dit was niet onmogelijk maar
ook zeker geen makkie, we moesten vanaf
start hard doorrijden. Op de kustweg konden
we goed tempo maken, wind op kop, hier
moest Wilco wel last van hebben. Vervolgens
het dal indraaien om hordes met Italiaanse
en Zwitserse toeristen in te halen. (voelt toch
stiekem wel heel lekker). Halverwege het dal
komt er echter een renner aansluiten. Type
Eppe gehuld in een shirt van de Dolomieten
Marathon. Onze gast herstelt in het laatste
wiel en na een minuut komt hij langszij, geeft
er een snok aan en probeert bij ons weg te
rijden. Niks ervan, dat gaat niet gebeuren,
plakken zullen we. Met een in mijn ogen een
ietwat te zwaar verzet blijft de man onvermoeibaar
doorgaan. Wij geven echter niet
op en blijven in zijn wiel. We draaien de klim
op naar Soria, we kunnen nog volgen, maar
ik rijd wel op mijn tandvlees. Ik hoor aan Steffen
zijn ademhaling dat ook hij het moeilijk
heeft. Sytze zit met een Geesink verzet nog
heerlijk in het wiel. Dit tot grote irritatie van
onze ‘gastrenner’, deze probeert ons dan ook
bij elke bocht los te rijden. Halverwege de
klim moesten Stefen en ik lossen, hartslag
over de 200 en lactaat uit de oren. Sytze kan
nog tot 1 km voor de top nog volgen maar
ook dan gaat hij voor de bijl. Op hetzelfde
moment haalt hij Wilco bij, missie geslaagd!
In Soria een heerlijk papajasap gedronken
om vervolgens via de diezelfde weg rustig
huiswaarts te gaan. Onze daalkoning Wilco
had echter hele andere plannen en dook als
Sammy Sanchez de afdaling in. Stefen sloot
in het dal bij Wilco aan en ik wist genoeg.
Wachten op Sytse en samen het gat naar die
twee boys proberen te dichten. Kop over kop
door het dal, wind in de rug en teller constant
op 45 k/m.
Bij het opdraaien van de kustweg zien we ze
rijden, we kunnen ze ruiken. Stefen voorop
en Wilco in zijn wiel. Nog een paar Limburgse
klimmetjes en we hebben ze te pakken, niet

Gran Canaria
16

Gran Canaria
17

Eerste jaar CSG
Over asociale hardrijders en wijdebenenietsers
Asociale hardrijders. Bij een lekke band heb je pech. Slechte dag? Zie maar dat je thuis komt.
Zomaar wat vooroordelen die ik als lid van TC Het Trapstel had over CSG. Het Trapstel? Inderdaad,
dat zijn die oude mannen met dikke buiken die aan de andere kant van het gebouwtje
verzamelen op zondagochtend. Slingeraars. Wijdebenenietsers. Appeltaarteters. Zomaar
wat vooroordelen die ik in het afgelopen jaar hoorde als nieuwbakken lid van CSG.
Door Berend Slagter
Tijdens de winter van 2011 had ik wel een
beetje gehad met het voetballen. Ik speelde
competitie in WIldervank, trainde in Groningen
en was het gereis wel wat zat. Het
ietsen begon ik steeds leuker te vinden, ik
begon ook steeds beter te worden en het
was tijd voor iets anders: wedstrijden op
de iets. Ik was al lid van Het Trapstel, maar
dat is een NTFU-vereniging en een licentie
aanvragen is dan niet mogelijk. Bij het orienteren
spraken NWVG en Tandje Hoger
niet echt aan, Cycle Sport eigenlijk wel. Ook
door de opstapdag: lekker laagdrempelig
en een mooie eerste kennismaking.
Het was natuurlijk wel wennen. Tijdens de
zondagtrainingen geen tussenstop met appeltaart
(geen vooroordeel, dat doen we
écht bij Het Trapstel). Korte broek? Benen
scheren. Fietsbel van de iets. Schamen dat
je met een zadeltasje ietst. Spacers onder je
stuur vandaan. Sokken van de juiste hoogte.
Maar ook praten over cadans, hartslag, omslagpunt
en D1 tot en met 3. Het viel me in
ieder geval goed mee dat ik mee kon komen
en dat iedereen erg vriendelijk was. Zo
heb ik in dat kleine jaar dat ik lid ben al veel
waardevolle kennis opgedaan, soms door
schade en schande.
Zo is het “not done” om je helm af te doen
als je op kop van het peloton ietst, zelfs
niet als er net een beest in is gevlogen. Ontzettend
op m’n donder gehad van Esther.
Robbie zegt dat de koers maar 10 minuten
duurt, dus dat het evident is dat je in het be-
18
gin van de koers met je hol open tussen je
kader hangt. Dat taalgebruik heb ik dan weer
van Guido, die het koketteren met Vlaamse
wielertermen helemaal oké vindt. Billy vindt
dat je in geval van twijfel altijd iemand helemaal
de pleuris moet schelden. Prengo zegt
dat remmen in het bos eigenlijk niet hoeft,
Ronald predikt het principe van altijd maximaal
trainen. Guus vindt dat de ideale seizoensvoorbereiding
bestaat uit chips en bier,
Wietzes zweert bij sprongen waar wijlen Neil
Amstrong jaloers op zou zijn. Natasja koopt
bij twijfel gewoon een nieuwe tijdritiets, Sebastiaan
klooit eindeloos met omgedraaide
zadelpennen en obscure verzettentabellen.
Denk je eens in wat er gebeurt als je alle types
in onze club zou verenigen tot 1 uniforme
CSG’er. Ik hoop dat er geen kleine kinderen
meelezen, want het wordt niet fraai. Een
vuilbekkenende, halfbehaarde manvrouw
met een onderstel waar je “u” tegen zegt die
intern verscheurd wordt door twee gedachten:
loeihard trainen en kilometers maken of
op de bank met een goed glas bier en een
ferme zak chips. Nu aan jullie de vraag: welke
CSG’er komt hier het dichtst in de buurt? Ik
doe alvast een inzending: kijk eens op de
omslag van deze Cycle Talk… Maar eigenlijk
maakt iedereen best een goede kans.
Zonder gekheid: ik heb het eerste jaar als
bijzonder prettig ervaren. Een open cultuur
binnen de club, stuk voor stuk mensen die
een ontzettende drive hebben om er met z’n
allen iets van te maken en de iets hét mid-

del vinden om persoonlijke en collectieve
ambities te verwezenlijken. Dat smaakt naar
veel meer en motiveert me enorm om er dit
jaar een prachtig jaar van te maken. En ik ga
natuurlijk mijn best doen om bij beide clubs
wat nuance aan te brengen in het beeld van
de “mannen met dikke buiken” en de “asociale
hardrijders”. Maar stiekem vind ik dat laatste
veel leuker dan appeltaart eten...
Eerste jaar CSG
19

Bronco’s Platenbak
21

Groenewoud Assurantiën
Onze clubkleding heeft een linke metamorfose ondergaan dit seizoen, en niet alleen
qua kleurstelling en vormgeving: er is een nieuwe sponsor te bewonderen op ons wonderschone
tenue! Groenewoud Assurantiën is de naam, voor menigeen een bedrijf dat
niet direct een belletje zal doen rinkelen. Tijd om daar verandering in te brengen!
Door Berend Slagter
Op een mooie winterochtend bel ik met Olav
Groenewoud en vraag ik of ik langs mag komen
om een klein interview af te nemen voor
het clubblad. ‘De koie staat klaar!” is het antwoord,
en zo parkeer ik een dik uur laten mijn
iets voor het pand aan het einde van de Helperzoom.
Het adres kwam me eerst vreemd
voor, het ligt in een woonwijk, maar die keuze
is gelijk helemaal duidelijk: wat een prachtige
plek! Uitzicht over de weilanden tussen Winschoterdiep
en Stad in, mooi. Kort nadat ik
aangebeld heb zwaait de deur open en maak
ik kennis met Jur Groenewoud, de vader van
Olav en oprichter en eigenaar van Groenewoud
Assurantiën. Mijn jas wordt aangenomen,
ik schud de hand van Olav en krijg een
lekker bakje koie in een glinsterend kopje.
Olav pakt even de telefoon (dat loopt lekker
door) en ik krijg het met Jur bijna direct over
ietsen. Hij vertelt dat hij tegenwoordig niet
veel meer ietst, maar dat hij zijn zoon wel
22
min of meer aangestoken heeft. Op zijn RIH
maakten hij en Olav op zondagochtend regelmatig
een tocht. Nu ietsen ze niet meer
samen, maar Jur heeft onlangs toch bij een
elektrische iets staan kijken... Vloeken in de
kerk natuurlijk, maar het blijkt al wel snel
dat beide mannen liefhebbers zijn. De RIH is
bijvoorbeeld nog steeds in de familie, Olav
heeft ‘m omgebouwd tot single speed en dat
heeft er uiteindelijk toe geleid dat hij nu de
trotste eigenaar is van een Stevens Stelvio.
Er wordt dus weer geietst, ook door de aan-
moedigingen van Olav’s vriendin...
Dan terzake: het bedrijf. Ik hoor dat het bedrijf
inmiddels meer dan 32 jaar bestaat en
door Jur is opgericht. Olav is inmiddels vennoot
en zal de zaak op termijn gaan overnemen,
ook de vrouw des huizes werkt hard
mee. Een echt familiebedrijf dus! Uitsluitend
werkzaam in verzekeringen, want daar zijn ze

goed in. Erg breed ook, van zakelijk tot particulier,
van groot tot klein. Zo is onze koersbak
bijvoorbeeld bij ze verzekerd! Omdat ze een
relatief klein kantoor hebben kennen ze alle
klanten goed, zijn de lijnen kort en is er veel
ruimte voor persoonlijke aandacht.
Het valt me op hoe nuchter beide mannen
de zaak benaderen: verzekeringen zijn
een noodzakelijk kwaad, niemand zit er op
te wachten, maar als je het doet kan je het
maar beter goed doen. De service staat dan
ook voorop, een goed advies ook. Door hun
onafhankelijkheid (ze zijn niet gebonden aan
bepaalde verzekeraars) kunnen ze goed en
onafhankelijk advies geven, en dat vinden ze
belangrijk.
Al met al krijg ik een prettige indruk van het
bedrijf. Korte lijnen, vriendelijke mensen,
goede instelling. “Schoenmaker, houd je bij
je leest” zegt Olav, en dat levert volgens mij
altijd de beste dienstverlening op. Dat het
sportliefhebbers zijn is natuurlijk helemaal
mooi meegenomen. Waar ze eerder voetbalclubs
als Be Quick en Oranje Nassau sponsorden
zijn ze nu verbonden aan onze prachtige
club, en dat past bij ze. Mede door onze penningmeester
Guus overigens, bevriend met
Olav. Guus heeft trouwens indruk gemaakt,
want Olav ziet zichzelf nog niet snel wedstrijden
rijden tegen iemand als Guus. Dat heb-
Groenewoud Assurantiën
ben we natuurlijk allemaal, dus we besluiten
dat het ontspannen ietsen in de natuur ook
prachtig is. Dat doet Olav vanaf nu wel in
clubtenue, want als nieuwe sponsor mag ik
‘m een setje kleding overhandigen. Dat valt
in de smaak, dus houd die man in de gaten:
rondom woonplaats Zuidhorn racet een verzekeraar
met een missie rond! Zogenaamd
genieten van ietsen in de natuur met vriendin,
maar stiekem bijtrainen om over een
paar jaar Guus volledig naar (een goed verzekerd)
huis te rijden!
23

Advertentie
24

BIDONBANANA
2 gepelde bananen in stukjes
1,5 dl koude espressokoie
1 dl koude melk
90 ml biogarde
desgewenst een schepje suiker
Doe alles in de blender en maak er een romig mengsel van. Vul de bidon en stap op de iets.
BIDONANAS
3 bloedsinaasappels
1 ananas
1 banaan
3 dl koud water
De CT-keuken
Pers de sinaasappels uit. Schil de ananas en banaan en snijd ze in stukjes. Pers de ananas
tot sap in de sapcentrifuge. Doe alles in de blender en meng het tot een mooi sap. In plaats
van gewoon water kun je ook sprankelend sodawater gebruiken.
Vind je ze leuk en lekker, de recepten in deze rubriek en wil je er meer van? Doe je boodschappen
bij de kraam van de Groninger Biologische Groentehandel op de Vismarkt en
vraag naar ons nieuwe, gratis, kookboekje.
27