Voorjaar 2013 - Cycle Sport Groningen

Gran Canaria
Waarschijnlijk had dit publiek dusdanig lang
in de zon gelegen dat hun laatste stukje respect
voor de zwaartekracht was verdampt.
Natuurlijk dien je iedereen in hun waarde te
laten, maar testikels die tot net boven de knie
reiken verdienden geen schoonheidsprijs en
mogen netjes opgeborgen worden in een
short. Tenminste, al helemaal als je meent
een sprintje naar de zee te moeten trekken.
Doorlopen werd er gemompeld, doorlopen!
Na alle nudisten van middelbare leeftijd
gepasseerd te hebben stonden wij daar ineens
oog in oog met de inheemse Canarische
Zilverrug. Een grote gebruinde naakte
man geposteerd aan de rand van de groep
om alle bewegingen van zijn stam waar te
nemen. Ook wij werden door de man opgemerkt.
Hij keurde onze komst goed met een
subtiel knikje. Amai, we wisten niet hoe snel
we van het grootste gaystrand van Gran Canaria
moesten afkomen. Ik weet het, wielrenners
moeten eigenlijk zo min mogelijk lopen
(laat staan rennen) maar we waren binnen no
time weer terug op de boulevard van Maspalomas.
Veilig terug tussen de Duitse pensionados.
De laatste dag (nog lichtelijk getraumatiseerd
van de Zilverrug) hebben we nog een
ouderwetse Tour de Sportief gereden. Oftewel
rammen, linkeballen en elkaar laten zien
hoe sterk je wel niet bent. De rit zou gaan
naar Soria. Eerste een dikke vijftien kilometer
over de glooiende kustweg, vervolgens
rechtsaf het dal in richting “El Horno”, tien
kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage
van 3%. Aan het einde van het dal
linksaf de klim naar Soria opdraaien, negen
kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage
van bijna 8 %. Zo gezegd, zo gedaan.
Wilco een voorsprong gegeven van twintig
minuten op Sytze, Stefen en mij. Ons doel
was dan ook om de Wilco voor Soria te pak-
14
ken te krijgen. Dit was niet onmogelijk maar
ook zeker geen makkie, we moesten vanaf
start hard doorrijden. Op de kustweg konden
we goed tempo maken, wind op kop, hier
moest Wilco wel last van hebben. Vervolgens
het dal indraaien om hordes met Italiaanse
en Zwitserse toeristen in te halen. (voelt toch
stiekem wel heel lekker). Halverwege het dal
komt er echter een renner aansluiten. Type
Eppe gehuld in een shirt van de Dolomieten
Marathon. Onze gast herstelt in het laatste
wiel en na een minuut komt hij langszij, geeft
er een snok aan en probeert bij ons weg te
rijden. Niks ervan, dat gaat niet gebeuren,
plakken zullen we. Met een in mijn ogen een
ietwat te zwaar verzet blijft de man onvermoeibaar
doorgaan. Wij geven echter niet
op en blijven in zijn wiel. We draaien de klim
op naar Soria, we kunnen nog volgen, maar
ik rijd wel op mijn tandvlees. Ik hoor aan Steffen
zijn ademhaling dat ook hij het moeilijk
heeft. Sytze zit met een Geesink verzet nog
heerlijk in het wiel. Dit tot grote irritatie van
onze ‘gastrenner’, deze probeert ons dan ook
bij elke bocht los te rijden. Halverwege de
klim moesten Stefen en ik lossen, hartslag
over de 200 en lactaat uit de oren. Sytze kan
nog tot 1 km voor de top nog volgen maar
ook dan gaat hij voor de bijl. Op hetzelfde
moment haalt hij Wilco bij, missie geslaagd!
In Soria een heerlijk papajasap gedronken
om vervolgens via de diezelfde weg rustig
huiswaarts te gaan. Onze daalkoning Wilco
had echter hele andere plannen en dook als
Sammy Sanchez de afdaling in. Stefen sloot
in het dal bij Wilco aan en ik wist genoeg.
Wachten op Sytse en samen het gat naar die
twee boys proberen te dichten. Kop over kop
door het dal, wind in de rug en teller constant
op 45 k/m.
Bij het opdraaien van de kustweg zien we ze
rijden, we kunnen ze ruiken. Stefen voorop
en Wilco in zijn wiel. Nog een paar Limburgse
klimmetjes en we hebben ze te pakken, niet