Winter 2011/2012 - Cycle Sport Groningen

Cycle Talk
Jaargang 8 nr. 1
Winter 2011-2012

Advertentie
3

Nieuws
5
De veldrit/atb-trainingen die deze winter door
Jan Prenger zijn verzorgd, waren een groot succes.
Jan kent de boswachterij op zijn duimpje
en weet leuke ritten te combineren met goede
technische oefeningen. Wordt volgend jaar vervolgd!
Niet bij iedereen is bekend dat de licenties
niet ieder jaar automatisch worden verlengd.
De licentie voor aankomend jaar moet dus
handmatig worden aangevraagd. Doe dit niet
te laat, want dan is een nieuwe sportkeuring
noodzakelijk.
Nadat de cyclocommissie de afgelopen
jaren voedselpakketjes heeft uitgereikt,
kiest de commissie in 2012 voor een wat
andere aanpak. Er worden twee clubcyclo’s
aangewezen waar in de trainingen
naartoe wordt gewerkt en waar we met
een zo groot mogelijke groep naartoe
gaan. Dat zijn Les Trois Ballons (9 juni) en
de Claude Criquelion (25 augustus). In de
trainingen zullen meer faciliteiten voor
de cyclorijders worden geboden. Zo is er
voor de liefhebbers om de vier weken een
langere duurrit van 4,5 tot 5 uur en worden
er een aantal heuveltrainingen rond
Tecklenburg georganiseerd. Voor de clubcylo’s
worden mensen gezocht die mee
willen ter ondersteuning om bijvoorbeeld
onderweg bidons en voeding aan te reiken.
Reis- en verblijfkosten worden voor
hen vergoed.
Oege Hiddema zal volgend jaar voor het eerst
geen deel uitmaken van het Veltec Granfondo
team. Hij heeft aangekondigd dit jaar meer op
de trainingen van CSG aanwezig te zijn. Leerzaam,
want hij weet hoe een cyclo voorbereid
en gereden moet worden.
Ook dit jaar zal er een trainingsweekend voor
de wedstrijdrijders worden georganiseerd. Dit
weekeind is natuurlijk ook voor de dames met
een licentie bedoeld. Als voorlopige datum
wordt het weekeind van 10 maart genoemd.
De bestemming zal opnieuw de Voerstreek
zijn.
De plannen voor het komend seizoen
worden gepresenteerd op de Algemene
Ledenvergadering, die op woensdag 1 februari
om acht uur ‘s avonds plaatsvindt.
De stukken voor de ALV komen circa een
week voor de vergadering op het ledendeel
van de site te staan. Komt allen!

Begin januari neemt een aantal bestuursleden
afscheid en zullen nieuwe bestuursleden
zitting nemen in het bestuur. Florian,
Josanne en Ivo verlaten het bestuur.
Er zijn vervangende kandidaten voor hen
gevonden in de personen van Guus Dijkstra,
Bert Smilda en Jan Prenger. Andere leden
kunnen zich uiteraard ook kandidaat
stellen. Over de status van de bestuursauto
houdt het bestuur voorlopig de kaken
stijf op elkaar.
Het veldritseizoen loopt bijna op zijn eind.
Jan en Ivo hebben dit jaar voor het eerst
een aantal nationale veldritten gereden.
Dat was vooral aanklampen en proberen
wat puntjes te sprokkelen. Bij de ICWwedstrijden
doen Florian, Frank, Jan en
Tessa mee in de top van de klassementen.
De bon die ploegleider Andre in de ronde
van Brabant in de volgerskaravaan te pakken
had is nog niet kwijt gescholden door
de oicier van justitie. Nu zal de kantonrechter
zich hierover gaan buigen.
Nieuws
Aankomend voorjaar kan er weer in Mallorca
worden getraind, en wel van 15 tot
en met 22 april. Er wordt in niveaugroepen
geietst (en eventueel gezwommen).
Bij terugkomst kun je neerplofen bij het
zwembad, want een privékok verzorgt het
eten. Op de vlucht na is de reis all-inclusive
(ook de ietshuur). Opgeven kan via
Florian: lorianschmidt@planet.nl. Wees er
snel bij, want vol is vol!
6

De Cyclesporter
‘ik wil nog steeds meer en beter en dat kon ik bij de damesgroep niet krijgen. Zo ben ik bij
CSG terechtgekomen‘
Natasja van der Zwaag (1973)
Hoe lang ben je al lid van CSG?
Ik ben pas in augustus lid geworden, na
een paar trainingen te hebben meegeietst.
Ik was meteen enthousiast en heb de hele
zomer meegetraind. Dit heeft me al zo veel
verbeterd dat ik meteen besloot lid te worden
en daar heb ik nog steeds
geen spijt van. Ik hoop dat de
verbetering komend seizoen
doorzet.
Wat deed je voordat je lid werd
bij CSG?
Ik heb de ALO Groningen gedaan
en ben dus eigenlijk gymjuf.
Ik doe hier niks mee, want in het dagelijks
leven ben ik accountmanager. Het sporten
zit wel in mijn bloed. Ik heb tot de ALO altijd
heel fanatiek geturnd
en daarna ben ik gaan tennissen.
Toen ontdekte ik het
snowboarden, maar dat kan
alleen in de winter. Dus pakte
ik in de zomer het windsurfen
weer op. Maar wat doe je dan
als het niet waait? Aangezien
ik het ijn vind om te kunnen
sporten wanneer je wilt, ik
al ongeveer tien jaar op de
sportschool RPM volg en dat
superleuk vind, werd het ietsen.
Ik kocht een goedkope
raceiets en ging zelf op weg.
Op de sportschool ging ik intussen
ook door met RPM en daar kwam ik
in het voorjaar 2010 in gesprek met een andere
dame die op maandagavond met een
stel andere vrouwen altijd een stuk ietst. Dat
leek me ook wel wat en begon mee te ietsen.
Door toenemend enthousiasme wilde ik ook
7
wel een betere en bovenal lichtere iets, dus
ben ik gaan sparen en kon begin dit jaar mijn
nieuwe carbonnen Cube ophalen. Dat was
een wereld van verschil. Dit jaar heb ook al
ongeveer vijftien toertochten geietst, maar
ik wil nog steeds meer en beter en dat kon
ik bij de damesgroep niet krijgen. Zo ben ik
“Verder hoop ik dat CSG me kan helpen mijn
grenzen te verleggen en te ontdekken wat voor
mij haalbaar is om te doen”
bij CSG terechtgekomen en ik hoop nog veel
te leren. Met de damesgroep iets ik ook nog
steeds elke maandagavond.
Waarom ben je lid geworden?
I k ietste al wel, maar
nog niet erg lang. In januari
2010 heb ik mijn
startiets aan de kant gezet
en een nieuwe Cube
gekocht bij Cycle Trend.
Daar werd ik door Steven
gewezen op CSG. Hij
zei telkens ‘ga eens een
keertje meeietsen, dan
kun je zien of het leuk is’.
Meteen na de eerste keer
meetrainen, waar ik overigens
helemaal doodging, was ik verkocht.
Na elke training kon je me bij elkaar vegen,
maar het ging telkens een stukje makkelijker.
Ik merkte al snel dat ik sneller en langer kon
ietsen. Dit geeft een enorme motivatie om
er komend seizoen tegenaan te gaan. Dus

edankt Steven.
Wat verwacht je van CSG?
Graag wil ik nog steeds sneller en beter worden
en zo mijn grenzen verleggen. Ik verwacht
net zulke goede trainingen als deze
zomer, want daardoor kwam er al een enorme
verbetering. Wat ik heel ijn
vind van de trainingen, is dat ze
meestal zo zijn opgebouwd dat
iedereen aan zijn trekken komt.
Als er alleen maar heren zijn,
hoef ik me niet vervelend te voelen
en kan iedereen trainen op
zijn eigen niveau.
Verder hoop ik dat CSG me kan
helpen mijn grenzen te verleggen
en te ontdekken wat voor
mij haalbaar is om te doen, dan
denk ik aan bijvoorbeeld ICW’s.
Maar ook samen met andere leden
wellicht tochten of cyclo’s rijden. De mail
over de cyclo’s heb ik ook zeker met interesse
gelezen, maar ik zag weinig reacties van dames.
Het is voor mij nog wel allemaal erg onduidelijk
in die zin. Ik weet ook nog niet hoe
de organisatie precies werkt en wat er wel en
niet mogelijk is bij CSG. Dat moet ik nog ontdekken.
Wat ik zou willen, is wat hulp bij een
trainingsschema of adviezen over trainingen
of voeding. Of dat er is, weet ik dus niet.
En van het komende seizoen?
Met de gedachten over komend seizoen ben
ik nog volop bezig. Ik weet niet goed wat de
mogelijkheden zijn voor mij. Wel ben ik al gewezen
op de ICW-wedstrijdjes en die zou ik
graag eens willen proberen komend seizoen.
Maar kan ik dat? Ook een cyclo zou ik heel
graag willen ietsen, lijkt me een enorme uitdaging.
Verder heb ik al een aantal toertochten
staan, onder andere alle tochten van de
Vacansoleil4Challenge en de Amstel Gold
Race.
De Cyclesporter
Wat doe je als je niet ietst?
Als ik niet iets, dan ben ik in de sportschool,
aan het werk of bij vrienden. Ik ben alleen,
dus kan mijn tijd indelen zoals ik het wil. Ook
ga ik elk jaar sowieso een keer op wintersport
om te snowboarden, want dat is ook nog
steeds een passie. In oktober
ben ik met een vriendin naar
Tenerife geweest en heb daar
ook nog heerlijk kunnen ietsen
op de mountainbike.
Verder zit ik in het bestuur van
Stichting Daniëlle. Een stichting
die wensen vervult van
jongeren tussen de 18 en 30
jaar die een levensbedreigende
vorm van kanker hebben.
Het is erg bijzonder om hiermee
bezig te zijn. Voor deze
stichting gaan we ook de Amstel
Gold Race ietsen en de Alpe d’Huez beklimmen.
Uiteraard om geld op te halen. Ook
lees ik veel en kan er enorm van genieten lekker
thuis te zijn en wat aan te rommelen.
Geboortejaar: 1973
Lengte: volgens paspoort 1,66, volgens
sportarts 1,64
Gewicht: 58 kg
Waar ik naar luister: ik heb een brede muzieksmaak,
houd vooral van rock zoals
Greenday, maar ben ook enorm fan van Pink.
Wat ik graag lees: hangt enorm van mijn bui
af, soms no-nonsense om lekker te ontspannen
en ook vaak waargebeurde verhalen of thrillers.
Ik lees wel veel boeken en ietstijdschriften.
Waar ik graag naar kijk: veel sport, maar
geen voetbal. Grey’s Anatomy en ilms.
Eerder beoefende sporten: turnen, tennis.
Nu nog snowboarden, windsurfen,
mountainbiken en wielrennen.
8

Cycloklassement
constant presteerde, voor te blijven. In de strijd om plaats drie bleek het zwaardere programma
van Ivo de doorslag te geven. Sterk rijden in de Transalp legde duidelijk meer gewicht
in de schaal dan de mooie vijftiende plaats van Joost op de middenafstand tijdens de
Dolomietenmarathon (waar hij wegens omstandigheden naartoe was uitgeweken). Joost
had daarnaast de pech dat de Magniique des Ardennes op het laatste moment werd geannuleerd.
1. Oege Hiddema (3) 2.818 ptn
Transalp, Dolomietenmarathon, Ötztaler
2. Johan Boonstra (3) 2.581 ptn
Trois Ballons, Marmotte, Dolomietenmarathon
3. Ivo Beetz (3) 2.494 ptn
GF Eddy Merckx, Transalp, Ballons Vosgiens
4. Joost Bakker (3) 2.443 ptn
Trois Ballons, Dolomietenmarathon, Münsterland Giro
5. Eppe Kerbof (3) 2.134 ptn
Trois Ballons, Ballons Vosgiens, Münsterland Giro
6. Roel Kerkhof (3) 2.094 ptn
SRC, Dolomietenmarathon, Münsterland Giro
7. Henk Lammerts (3) 1.972 ptn
SRC, Dolomietenmarathon, Münsterland Giro
8. Bert Platzer (2) 1.540 ptn
Ballons Vosgiens, Münsterland Giro
9. Bert Smilda (2) 1.490 ptn
Dolomietenmarathon, Münsterland Giro
10.Richard Kremer (2) 1.409 ptn
Trois Ballons, GF Eddy Merckx
11.Irene Lako (2) 1.091 ptn
SRC, Dolomietenmarathon
12.Raymund Prins (2) 1.086 ptn
SRC, Dolomietenmarathon
10

Advertentie
11

lekker om in het zonnetje uit te pufen.
Het is per slot van rekening vakantie. Na
de afdaling wordt de Passo Palada in de
spaarstand beklommen en wordt, na nog
een stop, afgedaald richting Bolzano. Bij de
inish wacht ons een simpele pastamaaltijd
om ons op te laden voor de volgende dag.
Etappe 2: 91 km – 1980 hm
Vandaag staat de
door ons gevreesde
Passo Pampeago
(10,1 km, 10,5%) op
het programma. Het
routeboek vermeldt
dat de eerste 5,8 kilometer
stroken tot
zestien procent bevat
en dat de laatste
4,3 kilometer een
gelijkmatig karakter,
met een gemiddelde
van acht procent
heeft. De realiteit
blijkt toch wat genuanceerder
te zijn.
Zo zit er een strook
van 2,2 kilometer in
met een gemiddeld
stijgingspercentage
van 14,1 procent. Menig coureur zwalkt
hier omhoog. Ik behoor nog niet tot die
categorie, maar met nog geen zestig toeren
per minuut neemt het verlangen om
af te stappen meter per meter toe. Het
tweede deel van de beklimming blijkt ook
niet helemaal conform afspraak. De eerste
twee kilometer gaat met ruim 11,5 procent
omhoog. Daarna volgt, tot mijn afgrijzen,
zelfs een kleine afdaling! Na ruim vijgtig
minuten kom ik als 52e boven.
Etappe 3: 144 km – 2128 hm
Op de derde dag begint de vermoeidheid
Giro delle Dolomiti
toe te nemen. Gelukkig hebben we een stevige
klim als opwarmer voor de twee klimtijdritten
op respectievelijk de Passo Nigra
(7,3 km, 7,7%) en Valle San Nicolò (6,9 km,
8%). Zowel de eerste als de tweede klimtijdrit
verlopen voor mij erg goed, waarbij ik
tijdens de tweede tijdrit ook nog eens een
moraal boost krijg door een ex-tourwinnaar
in te halen: Der Jan, alias Max Kraft. Het is
opvallend om te zien
dat hij nog onverminderd
populair is bij
vooral de Duitse deelnemers.
Vandaag eindig
ik respectievelijk
als 51e en 44e, waardoor
na drie dagen
koersen de top vijftig
van het algemeen
klassement binnen
handbereik ligt.
Etappe 4: 162 km –
3235 hm
Na de rustdag staat
het Sella-rondje op
het programma, welbekend
bij de deelnemers
aan de Dolomieten
Marathon.
Vanuit Bolzano worden achtereenvolgens
de Passo Gardena en de Passo Campolongo
in een rustig tempo beklommen. Op de
Passo Pordoi gaan de remmen weer los. Na
een litsende start krijg ik het op het einde
toch wat moeilijker, maar weet ik toch goed
door te zetten. Het resultaat is een verdienstelijke
43e plaats in de daguitslag.
Etappe 5: 63,2 km – 1851 hm
Vandaag beklimmen we de legendarische
Passo dello Stelvio (24,8 km, 7,5%). Uitslapen
zit er ook dit keer niet in, omdat we
eerst met de auto naar de start in Prato allo
14

Giro delle Dolomiti
Stelvio moeten rijden. Omdat we direct
met de klim zullen beginnen en ik geen
idee heb van de breedte van de weg, heb
ik een plekje vooraan in het peloton opgezocht.
De eerste kilometer verloopt geneutraliseerd
achter de auto, waarna de tijdswaarneming
begint en het tempo direct
omhoog schiet.
Al snel rij ik met een groep van acht man
omhoog. Opvallend is dat de groep vooral
op de steilere stroken hard door trekt, maar
op de ‘vlakkere’ stroken maar beperkt versnelt.
Doordat ik mijn vermogen constant
hou lijk ik wel een jojo. Op de minder steile
stroken bepaal ik het tempo en op de steilere
stroken verlies ik de aansluiting. Na
ruim tien kilometer begint het steilere gedeelte,
waarbij ik de groep laat gaan.
Maar al na enkele kilometers rij ik de achterste
renners in de groep weer voorbij en
bij de inish heb ik ze allemaal te pakken!
Door het grote hoogteverschil en de lichte
regen is het op de top vrij fris. Om te verkomen
dat je staat te kleumen, zoals ik, kun
je bij de organisatie een kledingtas inleveren.
Helaas heb ik dat niet gedaan. Na drie
kwartier kleumen ga ik met de eerste groep
naar beneden.
Gelukkig is het opgehouden met regenen
en begint de zon al snel te schijnen, waardoor
ik heerlijk kan genieten van de prachtige
afdaling. Met een 42e plek in de daguitslag
heb ik met nog één korte etappe te
gaan mijn top vijftig notering zo goed als
zeker gesteld.
Etappe 6: 61,1 km – 381 hm
De laatste dag staat er één enkele, maar
steile klim op het programma: de Prissian
(2,5 km, 11,5%). In het routeboek staat dat
de klim 3,5 km lang is met een gemiddelde
van onder de tien procent. Daardoor trek
ik de eerste steile meters link door. Na de
15
eerste bocht ben ik dan ook verrast dat het
wegdek nog altijd steil omhoog blijft lopen.
Al snel is het duidelijk waarom de klim zo
steil is; de klim is geen 3,5 maar 2,5 kilometer
lang. Eenmaal boven ben ik goed leeg, maar
ook voldaan dat de laatste beproeving erop
zit. Met plaats 41e in de eindklassering komt
er een einde aan een mooie en succesvolle
wielerweek.

Giro delle Dolomiti
Etappe Passo Afstand % Tijd Wattage Hartslag Cadans Snelheid
1 Passo Mendola 14,8 6,1 48:43 275 179 75 18,3
2 Passo Pampeago 10,1 10,5 50:31 276 175 65 12,4
3(1) Passo Nigra 7,7 7,9 29:03 291 173 74 15,9
3(2) Valle San Nicolò 5,6 7,4 20:31 295 175 74 16,3
4 Passo Pordoi 9,0 6,7 30:29 287 173 74 17,7
5 Passo Stelvio 23,7 7,5 1:33:43 270 167 78 15,2
6 Prissiano 2,5 11,5 11:59 326 169 69 12,5
16

Advertentie
17

Advertentie
20

enner snel dichtbij zijn maximale prestatieniveau
zal belanden. Vroeg in het seizoen is
dat ongewenst. De meeste renners kiezen
ervoor vroeg in het seizoen extensieve (D1)
duurtrainingen te doen. Het duurvermogen
wordt dan wel opgebouwd, maar het algehele
prestatievermogen blijft voor verbetering
vatbaar.
Intensieve duurtraining (D2)
Intensieve duurtraining is een trainingsvorm
waarbij absoluut gezien de meeste vetten
per tijdseenheid worden verbrand. Sporters
ervaren het als meest prettige trainingszone
(lopers spreken van runners high).
Trainen in deze zone is met name interessant
voor duursporters die over weinig tijd beschikken,
zoals de meeste CSG-renners, maar
die toch een duurtrainingsefect nastreven.
Doe de D2 trainingen wel in blokjes. Dat wil
zeggen een lange periode in D2, afgewisseld
met kortere periodes in D1. Bijvoorbeeld tien
minuten in D2, afgesisseld met vijf minuten
in D1 (of 15 minuten-10 minuten, 30 minuten-20
minuten, etc.). Fiets maximaal twee
uur per training in D2.
Duurtrainingen doe je altijd met een hoge
trapfrequentie, met honderd omwentelingen
per minuut als ondergrens, en liever
meer. Dit heeft te maken met je spiervezels.
Je snelle (witte, weinig bloed bevattende)
spiervezels, die je vooral gebruikt bij uitputtende
zeer intensieve korte inspanningen
(sprints, demarrages), produceren met name
melkzuur (lactaat) waardoor je benen vollopen.
Je trage (rode en veel bloed bevattende)
spiervezels consumeren dat lactaat.
Duurtraining is gericht op het mobiliseren
van bloedvaatjes van je trage vezels, je wilt
immers ook je herstelvermogen verbeteren.
Dat is niet zoveel meer dan tijdens enorme
zware inspanning zo snel mogelijk van je surplus
aan lactaat af zien te komen. De bloedvaatjes
‘groeien’ het best bij een trapfrequen-
Trainingen eerste kwartaal
tie van honderd of hoger.
Jaarplanning 2012
Het seizoen 2011 zit erop. Oktober is met
name een maand om wat bij te komen van
het afgelopen seizoen, even niets doen aan
training. De komende maanden worden
wensen en ambities uitgesproken, er komen
voorstellen voor cyclo’s en wedstrijden in
2012 en meestal is overleg met het thuisfront
handig om je ietsplannen voor 2012 te kunnen
verwezenlijken.
Voorbereidingsperiode 1 (VP1)
De eerste voorbereidingsperiode loopt tot
en met februari en wordt gekenmerkt door
het trainen van core stability, kracht en duurvermogen.
De clubtrainingen beginnen vanaf
januari. Tot dan zijn andere sporten prima
om te doen. Core stability, spinnen, zwemmen,
hardlopen, crossen en atb-en, schaatsen:
doe wat je leuk vindt.
De noodzaak om ook in de winterperiode het
niveau van kracht op peil te houden is echter
steeds meer wetenschappelijk aangetoond!
Zeker vanaf ongeveer je 35e levensjaar verlies
je aan spierkracht. Gerichte training kan
het verval verlangzamen en ervoor zorgen
dat het niveau zeer respectabel blijft of weer
wordt.
Dit jaar is een behoorlijk aantal renners van
CSG het krachthonk van Sportief Negentig
ingedoken om onder deskundige begeleiding
van Bram naast core stability ook enig
ijzer te verplaatsen.
Krachttraining op de iets
Speciiek kracht trainen kan ook op de iets.
De essentie voor wielrenners is om de trage
spiervezels te versterken. De snelle vezels
moeten na enkele seconden uitgeput raken
zodat vooral trage spiervezels actief
zijn. De intensiteit is matig, je blijft onder je
MLSS (omslagpunt), het ideale toerental per
minuut (tpm) is 60 op een zeer groot verzet
22

(52x11/12).
Zoek een steile helling
of viaduct, liefst een die
abrupt van vlak naar
zeer steil overgaat. Je
komt aanrijden met
een tpm van 60 en je
probeert op de helling
dat toerental 20 tot 30
trappen vast te houden
(ongeveer twintig
seconden). Zakt de
tpm tot onder de 50
dan stopt de oefening.
Zorg voor een volledig
herstel van tussen de 3
en de 6 tot 8 minuten
rustig trappen. Herhaal
deze oefening een keer
of 6. Meerdere van dit
soort trainingen (tot
twee of drie keer per
week) verhogen de effectiviteit.
Varieer bijvoorbeeld
door zowel
in het krachthonk als
ook speciiek buiten te
trainen.
Volgende keer meer...
Succes!
Trainingen eerste kwartaal
24

Na een goed half uur klaart het op en kunnen
we alsnog vertrekken. Ik sluit als laatste aan
bij het startveld en merk hoe de mensen naast
me, op hun dure raceietsen, grinnikend mijn
ATB inspecteren. Ik krijg wat bemoedigende
woorden toegeworpen.
Bij het
lossen van het
startschot bedenk
ik me plotseling
twee dingen.
Dat ik toch
geen extra lesje
water heb gekocht
en, erger
nog, dat mijn
lunch bestond
uit twee koiekoekjes.
Als me
dat straks maar
niet opbreekt.
In de eerste
vijf geneutraliseerdekilometers
blijkt mijn
materiaalkeuze
niet zo slecht
als gedacht. De
straten van het
schilderrijke Willemstad
staan
namelijk blank,
mooi! Ik schakel
een tandje groter en raas door de plassen
naar voren. Wie het laatst lacht... Aangekomen
bij de pontjesbrug, een drijvende draaibrug,
meld ik me op de tweede rij van het peloton,
in het wiel van Steven Kruijswijk. Die
kijkt nerveus om zich heen, doodsbang dat
een overenthousiaste toerist als ik hem van
de sokken rijdt.
De pret van het rijden op een ATB vergaat
me al snel als we vanuit Willemstad naar het
noordwesten rijden. Bij het vrijgeven van de
Amstel Curaçao Race
koers zijn de wegen weer kurkdroog, daar
gaat mijn voordeeltje. Ik zit echter in een
heerlijke roes en probeer uit alle macht te
volgen als de weg direct link omhoog loopt.
Dat lukt niet. Een linke groep renners rijdt
bij me weg en
ik zwem tussen
twee groepen.
Om te voorkomen
dat ik
me nu al over
de kop iets,
wacht ik op het
groepje achter
me. Ze zijn met
vijftien man en
onderhouden
een tempo dat
eigenlijk nét iets
te hoog voor me
ligt. Toch klamp
ik aan omdat ik
geen lauw idee
heb hoeveel er
nog achter me
aan komt. Voor
hetzelfde geld
rijden we helemaal
achteraan
en word ik straks
ingehaald door
een dikke vent
met een baard.
Doorbijten dus.
Na een uur ietsen moet ik op een steile klim
toch capituleren. Ik zit even slecht en bovendien
hapert mijn versnellingsapparaat,
wat eigenlijk helemaal niet slecht uitkomt.
Mijn kompanen verdwijnen langzaam uit het
zicht. Gelukkig biedt de top een mooi uitkijkpunt
en zie ik in de verte een nieuw groepje
aankomen. Bij dit zevental rijden ook twee
mountainbikers, lotgenoten dus. We knikken
naar elkaar en proberen ons op de glooiende
26

Amstel Curaçao Race
wegen staande te houden.
Tegenwind
Van local hero Marc de Maar hoorde ik dat
de wind op Curaçao altijd uit dezelfde hoek
waait. Tijdens de koers zullen we hem dan
ook eerst in de rug hebben om daarna dertig
kilometer tegenwind voor de kiezen te
krijgen. En waaien doet het vandaag! Mijn
parkoerskennis is beperkt, maar ik voel dat
het keerpunt nooit ver meer kan zijn; we zijn
immers al van de kust af het binnenland ingedraaid.
De volgende bocht naar links zou
een einde aan de pret moeten maken. Daar
moet ik dus wel in een groepje zitten om een
uitzichtloos lijdensweg te voorkomen.
Net als ik me dat bedenkd, besluit een renner
in het zwart om hard op kop van ons groepje
te gaan sleuren. Ik vervloek hem en besluit
op eigen tempo verder te rijden. Een collegamountainbiker
moet dan al lossen uit mijn
wiel, maar de andere ietst nog vlak voor me.
De man kijkt achterom en schreeuwt iets on-
27
verstaanbaars naar me. Pas als hij zijn linkerarm
uitsteekt begrijp ik hem: dé bocht is op
komst!
We passeren samen de top en zetten een helse
achtervolging in. Kop over kop op de grote
plaat (helaas een relatief begrip op deze
iets) krijgen we het groepje binnen handbereik.
Maar daar is de bocht ook al. Gaat dit
goed komen? Mijn benen vallen er zowat af,
maar mijn strijdmakker neemt gelukkig het
laatste stuk voor zijn rekening. Letterlijk tien
meter voor de bocht vinden we de aansluiting.
De opluchting is groot en ik geef hem
een schouderklopje. Missie geslaagd.
De dertig kilometer die volgen zijn een verademing.
Niemand wil met zijn snuferd in de
wind ietsen en ik voel me ook niet bepaald
geroepen. Alleen op de vele klimmetjes gaat
het tempo de hoogte in en moet ik alle zeilen
bijzetten om het wiel te houden. Daar ontwikkel
ik een mooie routine in. Zodra er iemand
versnelt ga ik zittend in het zadel mijn
eigen tempo rijden. Het is stoempen, want

mijn redelijk ongetrainde benen lopen al
aardig vol. Elke afdaling benut ik vervolgens
om weer aansluiting te vinden. Die tactiek
brengt mij met dit groepje naar Willemstad,
waar nog een laatste beproeving wacht: de
vijfenvijftig meter
hoge Koningin Julianabrug.
Julianabrug
De renner in het
zwart heeft blijkbaar
zin in de beklimming,
want
hij sleurt al bij
het binnenrijden
van Willemstad
op kop. Omdat ik
wat krampen voel
opkomen, besluit
ik vast wat gas terug
te nemen en
afscheid van de
rest te nemen. Vlak
voordat ik mijn
benen stil wil houden,
zie ik uit mijn
linker ooghoek
een hond de straat
op rennen. Hij wil zijn tanden in onze kuiten
zetten, maar ziet een tegemoetkomende
auto over het hoofd. Bam! De auto rijdt met
twee wielen over zijn achterwerk. Jankend
blaast het beest de aftocht. Verschrikt kijk
ik een andere renner aan. Hij blijkt op Curaçao
te wonen en is wel wat gewend. ‘Maak
je geen zorgen, dat gebeurt hier elke dag’,
roept hij lachend.
Het incident zorgt voor wat adrenaline waardoor
de klim minder pijn doet, maar nog
steeds tergend lang duurt. Het wereldse uitzicht
dat ik op de top voorgeschoteld krijg,
doet vervolgens werkelijk alle ellende vergeten.
Ik heb honger, dorst en de kramp zit tot
Amstel Curaçao Race
achter mijn oren, maar wat is dit geweldig!
De laatste kilometers door Willemstad voelen
als een ware triomftocht, overal staat publiek.
In een roes passer ik de streep, waar ik me op
de dames van het AA Drink promotieteam
stort om mijn
dorst te lessen.
Eenmaal bijgekomen
hoor ik
dat Marcel Kittel
de koers gewonnen
heeft
door na twee
uur koers Andy
Schleck te verslaan.
De Duitser
ziet er afgepeigerd
uit.
Opmerkelijker
is de negende
plaats van de
pas 17-jarige
Gyasi Sulvaran,
een renner van
Pedal Pushers
Cycling Club
uit Curaçao.
Zijn achterstand
bedroeg
slechts twee minuten. Mijn achterstand is
‘iets’ groter, maar met een 138e plaats ben ik
gezien de omstandigheden zeker niet ontevreden.
Een lekkere koude Amstel Bright op
de afterparty heb ik wel verdiend. Van die
beloning kan ik helaas maar kort genieten
omdat, jawel, de weergoden ook nu de pret
bederven.
28

Homp
29

2011 Mount Washington Auto Road Bike Hill Climb 8/20/2011
Name
Address
#126 Johan Gibcus, Mount Washington Bike Hill Climb 2011 © Photo by Leo Kenny Photography, 2011
© Homp Design 2011
Homp
30

Het hoekje van Principio
Redactielid Platzer zit omhoog. Zijn Cycle
Talk moet vol en er wordt niet geleverd.
Het is december en de wedstrijden en vakanties
zijn allang uitgemolken en Prengo
is de enige CSG-er die wel eens een crossje
rijdt. En die schrijft niet, maar ietst. Wat
nu? Wie kan hij nu weer benaderen met
een verzoek om kopij. Deze vragen dreinen
in Berts brein wanneer hij op donderdagavond
bij oom Wi€lco zijn rondje krachtoefeningen
(een mens moet toch wat) doet.
Ik (Principio) begin te wauwelen. Des te
minder er gereageerd wordt (en laat dat
maar aan iguren als Stefen en Does over!),
des te meer er uit mijn mond komt. ‘Zeg, Billy!
Kan ik niet een hoekje in dat krantje van
je krijgen? Maakt me niet uit waar ik over
moet lullen, ik lul hem wel vol.’ Eén moment
aarzelt de doctorandus. Wat willen de lezers?
Kan hij die rare snijboon zo maar carte
blanche geven?
‘Kijk eens, Bill! Als ik zó sta, lijken mijn bovenbenen
supergespierd. Wow! Vind je ze
niet mooi? Eigenlijk zijn het geen echte
spieren, hoor! Ik heb mijn benen laten opvullen
met het weggezogen buikvet van
Wout. Snijdt het mes mooi aan twee kanten!
Jezus, ik dacht dat ik stiekem naar de
kont van Tessa aan het gluren was, blijken
het de billen van Billy te zijn! Zou ik dan
tóch homo zijn?’
Hmmmm!!! Bert denkt (voor zijn doen) op
volle snelheid. Dertig seconden later is hij
eruit. Met het nieuwe bestuursbeleid (‘zero
tolerance’) is dit dé kans om van deze malloot
af te komen. ‘Vooruit dan maar! Een
stukje waarin je de vrije hand krijgt. Lul
maar een eind weg, maakt mij het uit!’ De
lach van de schrijver dezes is op dat moment
als die van een drie-jarige die een lolly
krijgt.
Zo ongeveer is dit hoekje geboren.
Nu ben ik een paar pb-tjes (‘Heb je nou nog
geen stukje volgeluld, lul?’) verder. De al-
31
lerlaatste deadline is over anderhalf uur. Zal
ik gaan schrijven over het CSG-tribunaal?
Nee, te afgezaagd. Bovendien weten 133
– 18 = 115 lezers niet eens waar ik het dan
over heb. Is bovendien niet echt iets voor
het ouwehoerhoekje dat Platzer voor ogen
heeft. Is meer iets voor een opera. En die
is met dank aan eXpada al geschreven, Fii
Mercury (I’m just a poor boy, nobody loves
me) en z’n Sirenen (Spare him his life from
this monstrosity!).
Nee, ik moet me richten op de randzaken.
De randjes waar anderen vergeten te stoffen.
Dan haal ik mijn vinger erdoor en kan
ik mooi vertellen wat ik allemaal aan mijn
vinger heb hangen! Stof, zolder, vergane
glorie, vergeelde krantenknipsels. Hebbes!
Ik ga schrijven over vroeger! Toen we nog
geen rellen hadden. En geen forum. En
geen clubblad!
Ik hoor bij de eerste dertig leden sinds de
oprichting van de club. Ik ben een Master.
Ik heb Max en Luuk nog meegemaakt. En
Rudie Wiersma.
Omdat het geen betoog moet worden
(voor je het weet ontaardt geouwehoer in
serieuze beschouwingen) beperk ik me tot
de beschrijving van een zeer toevallig voorval.
Ik was erbij, dus de volgende beschrijving
is uit de eerste hand!
Ik weet niet meer in welk jaar dit speelt. Zeg
2004. De dinsdagavondtrainingen waren
al op dinsdagavond en hielden vaak niet
veel meer in dan dat we met een man of 25
vertrokken om met een man of tien terug
te keren. Ja, in die tijd stond saamhorigheid
nog niet zo hoog in aanzien als tegenwoordig.
Op een zekere dinsdagavond, zeg in juni,
ietsten we het zogenaamde ‘Rondje Peizermade’
een paar keer achter elkaar. Het genoemde
rondje was een rondje dat nu niet
meer per raceiets genomen kan worden. In
die jaren had de gemeente nog geen kaas

gegeten van het aanleggen van schelpenpaden
en grindhopen. Enin, we reden op de
Drentse Dijk. Zuidwaarts. Rudie Wiersma was
de gangmaker (verbaal). Laverend ging hij
door de groep om te verhalen over de wedstrijden
die hij als junior in de jaren tachtig
had gereden en over zijn belevenissen als
‘mechanieker’ (een woord dat de gemiddelde
CSG-er in die dagen nog niet kende). Dat
‘laveren’ dient letterlijk genomen te worden
en dit gevoegd bij het feit dat de gemiddelde
CSG-er in die dagen niet gewend was om in
een groep te ietsen bij snelheden van meer
dan achttien kilometer per uur, maakte dat
een ongeluk op de loer lag.
Rudie mocht graag luidkeels groeten. En hij
had oog voor vrouwelijk schoon. Toen hij
naast Peter Sleutelbeen (die toen nog niet zo
heette) ietste, kwam er een blondine op een
randonneur de groep tegemoet. Rudie deed
zijn ding (luidkeels groeten), maar toen hij
de derrière van de blondine in kwestie ook
wilde bestuderen, maakte hij de elementaire
fout (normaal alleen door kinderen en hoogbejaarden
gemaakt) om zijn schouders met
zijn hoofd mee te bewegen. En zijn stuur met
zijn schouders. En het stuur van Peter Sleutelbeen
met zijn stuur. Een fractie van een
seconde later had Peter zijn nieuwe achternaam
verdiend. En wat bleek? De blondine
bleek de vriendin van Peter te zijn! ‘What are
the chances?’, zoals de voice-over tijdens het
begin van Magnolia zich afvraagt...
En zo eindigt dit stukje toch nog met een
moraal: kijk niet om, maar vooruit! (Zelfs niet
wanneer je denkt dat het verleden of een
derrière mooier is dan de toekomst of een
arrière.)
Met excuses aan redactielid Platzer omdat
het bovenstaande vast weer niet in het beoogde
hoekje past en aan Billy, Tessa, Stefen,
Does, Wout, Farrokh Bulsara, Rudie, Peter en
alle andere personen die zich in één van de
boven beschreven ictieve personages me-
Het hoekje van Principio
nen te herkennen. Wat onmogelijk is natuurlijk,
want het betreft hier natuurlijk slechts
dom geouwehoer...
32

Advertentie
33