€39,- - EGBG

Sport
Verveling
Johan
Faber
„
De Vuelta a España bewijst
bijna dagelijks dat
niet doping, maar verveling
de grootste vijand van de
wielersport is. Lezers die bekend
zijn met het Spaanse binnenland,
zullen bij het zien van de beelden
van deze etappekoers worden herinnerd
aan een gevoel van totale
onthechting. Renners rijden in
een gestaag tempo over kaarsrechte
wegen, die leiden over een
hoogvlakte waar zover het oog
reikt geen menselijke activiteit is
waar te nemen.
‘Natuur’ bestaat op de Meseta
voornamelijk uit stugge graspollen,
zo nu en dan afgewisseld
door een struik of boom. In de
lucht staat soms een roofvogel
afgetekend. Wie geluk heeft, ziet
heel in de verte een kudde schapen.
In dit landschap pruttelt de hersenactiviteit
van de reiziger na verloop
van tijd op een waakvlammetje.
Af en toe passeert het peloton
een typisch Castilliaans dorpje:
schraal, lelijk en zo te zien praktisch
ontvolkt, want op een enkele
grijsaard na staat er nooit een
toeschouwer langs het parcours.
Wel schuift er vaak een haveloze cementfabriek
door de achtergrond,
of een opslagloods voor kapotte
landbouwmachines.
Het enige dat beweegt op de ‘bewegende
beelden’ uit de Vuelta, zijn
de benen van de renners. Maar daar
is alles mee gezegd. Het scenario
van de zogenaamde ‘vlakke’ etappes
(en zelfs van veel etappes met
een ‘geaccidenteerd’ parcours) ligt
namelijk vast. Altijd is er een eenling
of een klein groepje renners
vooruit, maar aan de pedaalslag
van deze vluchters kun je meteen
zien dat ze er niet in geloven. Op de
onbeschutte, in perfecte staat verkerende
asfaltwegen zijn ze immers
kansloos tegen een jagend peloton.
Bovendien hebben de leden van
een kopgroep in dit karige decor
het psychologische nadeel dat ze
zich nauwelijks aan een ‘richtpunt’
kunnen vastklampen – ze rijden
als het ware in het luchtledige, van
niets naar nergens. Op die manier
wordt wielrennen gereduceerd tot
een ordinaire snelheidstest.
Enkele tientallen kilometers
voor de finish van zo’n etappe begint
een handvol ploegen tempo
te maken in het peloton, en een
uur later zijn de koplopers al
achterhaald. Vervolgens wordt de
snelheid nog verder opgevoerd als
aanloop naar de onvermijdelijke
massasprint.
De voorspelbaarheid van het
etappeverloop ligt niet alleen aan
het afstompende parcours van de
Vuelta, maar ook aan wat je een
extreme vorm van risicomijdend
gedrag zou kunnen noemen.
Te veel ploegen in het peloton
prefereren blijkbaar een gegarandeerde
plaats bij de top tien in
een massaprint boven de onzekerheid
(en de inspanning) van een
vlucht. Men rijdt liever met zestig
kilometer per uur het gat naar de
koplopers dicht, dan diezelfde
energie te steken in een gewaagde
ontsnapping. Alle meerdaagse
koersen lijden de laatste jaren
onder dit verschijnsel, en toch
lees of hoor je er nauwelijks over
(des te meer aandacht is er voor
renners die met doping ‘hun sport
kapotmaken’).
Hoewel ik graag naar een massaprint
kijk, wordt mijn liefde
voor het wielrennen zwaar op de
proef gesteld door de vele
„
nutteloze
uren die aan zo’n sprint
voorafgaan. Geduldig wachten tot
er iets gebeurt, hoort bij
het genot van een koers,
maar de Vuelta slaat door
in bodemloze saaiheid.
ZATERDAG
15 SEPTEMBER 2007
Trend Voetbalclubs
controleren media
Objectief? Club-tv’s zijn
gekleurd
Remco Janssen
Jeroen Gunter
AMSTERDAM ......
RTL7 begint morgen met Club TV,
waarbij Ajax, Feyenoord en PSV zelf
het nieuws verzorgen. Vormt het
programma een bedreiging voor de
onafhankelijke voetbaljournalistiek?
‘Onafhankelijkheid? Welke onafhankelijkheid?’
Johan Derksen,
hoofdredacteur van Voetbal International,
maakt zich geen illusies:
onafhankelijkheid in de sportjournalistiek
bestaat niet. ‘Ik had twintig
jaar geleden nooit durven dromen
dat het deze kant op zou gaan’, zegt
hij. ‘Toen hoefden we bijvoorbeeld
niet ieder interview te laten goedkeuren,
zoals nu het geval is. Het
was veel gemakkelijker om je werk
te doen.’
De ontwikkeling in de sportjournalistiek
is dat voetbalclubs hun publiciteit
steeds vaker in eigen hand
nemen en steeds meer controle willen
uitoefenen op wat de media
over hen berichten. Feyenoord, PSV
en Ajax beginnen vanaf dit weekend
met eigen uitzendingen op RTL7.
PSV schrijft in zijn persbericht:
‘Hoewel de actualiteit altijd het uitgangspunt
is bij het samenstellen
van de programma’s, zal er geen poging
worden gedaan om te concurreren
met de overige media in het
brengen van nieuws. Liever openen
de programma’s deuren die voor
anderen gesloten blijven.’ Want, zo
meldt het persbericht van PSV en
Feyenoord, mét Club TV kruipt ‘de
kijker dicht op de huid van de spelers
en krijgt men zo een uniek kijkje
achter de schermen bij het reilen
en zeilen van een topclub.’ Zo kregen
supporters van PSV vorig jaar al
te zien hoe de spelers hun leaseauto
kregen uitgereikt. ‘Hoe banaal ook’,
zegt manager marketing en media
van PSV Peter Kentie, ‘het leverde
enorm goede kijkcijfers op.’
Nieuws
Sportjournalistiek is onafhankelijkheid kwijt
Voetbalclubs maken
hun eigen nieuws
Clubs en voetballers dwingen sportjournalisten zich te voegen naar hun wensen.
HOLLANDSE HOOGTE
7
NOS-verslaggever Bert Maalderink
vraagt zich openlijk af of de supporters
Club TV zullen slikken. Derksen
denkt dat het – kritiekloze – programma
interessant is voor fans,
maar gelooft dat het grote publiek
meer zit te wachten op journalistieke
verhalen. ‘De aanpak van clubs
om zelf de publiciteit te verzorgen,
werkt niet’, zegt de VI-hoofdredacteur.
‘Kijk maar naar Talpa, dat het
voetbal onder druk van de clubs kritiekloos
bij de mensen thuis bracht.
Dat pikken de mensen niet.’
Geen echte journalisten
Natuurlijk is de clubjournalistiek
van PSV positief en rood-wit gekleurd,
stelt Kentie. ‘Maar bij ons
wordt er ook gevraagd: trainer, waar
het ging het mis? Het was vorig jaar
dan ook geen goednieuwsshow op
PSV.TV (de club liep bijna het kampioenschap
mis en trainer Ronald
Koeman ruziede met voorzitter Frits
Schuitema, red.).’ Bij PSV ging dan
ook de telefoon toen de club op zijn
site ‘exclusief’ sprak met nieuwe
aanwinst Patrick Kluivert. Kentie:
‘Hij had goede ervaringen met Barça
TV. Hingen er meteen journalisten
aan de lijn bij de perschef omdat we
de pers zouden afschermen. Maar
wij willen net als de pers ook iets als
eerste hebben.’
Met journalistiek heeft het volgens
NOS-reporter Maalderink in
ieder geval niets te maken. ‘Bij clubtv’s
werken geen echte journalisten.
En ik zou alle echte journalisten
willen oproepen er vooral niet te
gaan werken.’ Maalderink vindt de
club-tv’s, ook als ze uitzenden op
hun eigen website, een onschuldig
fenomeen. ‘Ik heb er geen gemak
van, maar ook geen last van. Ik denk
dat de regionale omroepen er meer
last van hebben. Als je elke dag
moet concurreren met zo’n club-tv,
lijkt mij dat niet zo leuk.’
Ondanks dat de sportjournalistiek
steeds meer aan onafhankelijkheid
moet inleveren, ziet Derksen
de toekomst niet somber in. ‘Zolang
ik nog mijn ongezouten mening
kan geven in mijn columns, neem
ik de rest op de koop toe. Maar als
ook dat niet meer kan, dan houd ik
ermee op.’ p