maart/veertigdagentijd - Katholieke geloofsgemeenschap Bennekom

MAANDBLAD VOOR DE KATHOLIEKEN IN BENNEKOM
57-ste jaargang, veertigdagentijd 2012
_______________________________________________________________________________
ELF APOSTELEN
Met interesse en plezier heb ik onlangs de
Elfstedentochtkoorts gevolgd in de kranten, op
internet en tv. Ik ben me nooit bewust geweest
van de intensiteit en dramatische omvang
hiervan. Heb ook weinig referentie natuurlijk: in
mijn hele leven is de barre tocht drie keer
gereden. Ik weet nog wel dat we in 1986 op de
basisschool naar de tv mochten kijken toen
Evert van Benthem voor een tweede keer ging
winnen. Alle kinderen waren voor hém, op de
een of andere manier was Evert onze held
geworden.
Twee weken lang kwamen de 11 rayonhoofden
in conclaaf om verwachtingsvol de komst van
de Tocht te bespreken. Ze trokken naar de
steden om het ijs te controleren. Maar het is
meer dan ijs meten, paaltjes afzetten en
inschrijvingen regelen. Het is een secuur en
diepgaand overleg, want er klinken vele
verschillende stemmen. Iedereen bemoeit zich
ermee, de een weet zeker dat de Tocht gereden
gaat worden, de ander ziet het somber in. De 11
rayonhoofden dragen echter de eindverantwoordelijkheid:
de veiligheid van de deelnemers
moet gewaarborgd worden. Het zijn immers niet
alleen een kleine 300 wedstrijdschaatsers, maar
ook 16.000 amateurschaatsers van allerlei
niveau die welkom zijn. Geen sinecure om zo’n
grote, diverse groep in goede vaarten te leiden.
In verwachting van de Tocht zijn niet alleen de
rayonhoofden druk bezig, ook de boeren en
burgers komen in touw. Nog voordat de 11
heren bepaald hebben wanneer de schaatsen
onder gebonden kunnen worden, beginnen
mannen, vrouwen en kinderen de sloten,
kanalen, vaarten en meren schoon te maken.
Maar de komst van de Tocht bleef uit. En de
teleurstelling was groot.
Na het verraad van Judas kwamen de 11
overgebleven apostelen samen om een
vervanger te kiezen. Ze trokken er op uit om het
Evangelie te verkondigen, christelijke
gemeentes te stichten en te bezoeken, maar
keerden met regelmaat terug om in concilie
brandende theologische en pastorale kwesties te
bespreken. In vurige verwachting van de
spoedige wederkomst van de Heer probeerden
zij een vruchtbare geloofshouding en
verkondiging aan te reiken.
Dit was nodig, want de jonge boodschap kende
vele stemmen en interpretaties. De apostelen
droegen echter de eindverantwoordelijkheid: de
eenheid van de gelovigen moest gewaarborgd
worden. Jezus zond slechts een kleine 72
volgelingen twee aan twee de streek in, maar het
Evangelie moest voor velen, voor duizenden
gaan klinken. Geen sinecure om zo’n grote,
diverse groep in goede paden te leiden.
Maar de komst van de Heer bleef uit. En de
teleurstelling was groot.
Hoe zijn de eerste christenen omgegaan met
deze teleurstelling? We zien dat ze van een
wachtende een actieve houding aannemen. Ze
vouwen de handen in gebed, stropen de
mouwen op voor goede werken. Op die manier
schonen mannen, vrouwen en kinderen de
wegen voor de Heer die Wederkomt.
In al die eeuwen tot nu is er eigenlijk niets
veranderd. Nog altijd is dit kenmerkend voor
het leven in een parochie: Wachtend en
werkend. Verbonden en verscheiden. Soms
verheugd en soms teleurgesteld.
Yuri Saris, pastoraal werker
1