Mijn naam is Casper. Casper Comnata. Zeventien lentes heb ik ...

Gaza
28 september
Net nu ik met mijn hoofd zowat de hoogste wolken kon strelen
werd ik met mijn neus terug naar de grond gekatapulteerd, om in
een fractie van een seconde te beseffen hoe relatief het uitgeven
van een boek wel niet was.
Hoe ze er bijkwam dat ik te vertrouwen ben, was mij een raadsel,
en Elise mocht van geluk spreken dat ik dat werkelijk bleek te
zijn. Voor hetzelfde geld was ik een absolute klootzak die haar
verhaal morgenvroeg zou gaan rondbazuinen in de hele school.
Hoe dank ook, ofwel had ik een hoofd dat er redelijk te
vertrouwen uitzag, ofwel had Elise goede bronnen geraadpleegd
toen ze zich informeerde over mijn al dan niet te vertrouwen
zijn.
Hoe een glimlach soms alle ellende kon verbergen. Zelfs ik kon er
met mijn gedachten niet bij. Machteloos voelde ik me, en voor het
eerst in mijn leven besefte ik dat zelfs Casper niet voor elke
rottigheid in de wereld een oplossing kon bieden.
Dat Libische rebellen Khadaffi nog steeds geen kogel door het
hoofd hadden geramd interesseerde mij even geen moer meer,
net als het feit dat de Palestijnen nog steeds geen vrede hadden
gesloten met de Israëli. Gaza kon immers dichter bij huis liggen
dan je vermoedde, en zeker als een Palestijnse soldaat je
meesleurt in zijn eigen Gazastrook.
'Enkel mijn twee beste vriendinnen zijn hiervan op de hoogte, en
jij nu ook'.
Het was een zinnetje dat me niet losliet. Waarom kwam een
meisje uit het derde jaar me hier mee lastigvallen? En hoewel ik
worstelde met mijn geweten, besloot ik na te komen wat ze van
mij verlangde. Zwijgen. Ik was immers te vertrouwen. Blijkbaar.
Zwerver
29 september
Terwijl de leerkracht wiskunde iets stond te bazelen dat leek op
intervallen, had ik deze ochtend meer aandacht voor een
lekkende kraan, dan voor de relatieve dichtheid die op dat
moment op het bord werd gekrijt. Ook de lach die me begroette
op mijn weg tussen intervallen en la conjugaison des verbes bleef
een hele voormiddag in mijn gedachten ronddwalen. Als een
zwerver die doelloos de vuilnisbakken afschuimt op zoek naar
een oud brood dat door rijke luizen onaangeroerd was
weggesmeten. Wat een prachtig kind was de zwerver in Elise, en
terwijl ik staarde naar de rijke luizen op de speelplaats, besefte ik
dat geen van hen allen zijn brood onaangeroerd zou laten.
Niet dat ze zelf hongerig waren, gewoon omdat ze als onwetende
zieners leefden in hun eigen wereld.
Of het nu de stem was van John Lennon of de ontzettend foute
danspassen van de leerkracht Esthetica durf ik niet met
zekerheid zeggen, maar feit was dat de vergetelheid meester
werd en mijn zoektocht me iets na één uur in Penny Lane bracht,
waar de Beattles de eerste die dag bleken die me aan iets anders
lieten denken dan Elise. Niet voor lang, want de namiddagpauze
zorgde ervoor dat dezelfde lach opnieuw zwerver werd in mijn
hoofd.
Het was geweldig tegen mijn principes zelf naar een meisje toe te
stappen, en al zeker als dat meisje drie jaar jonger bleek dan mij,
maar iemand die er in slaagde langer dan vierentwintig uur aan
een stuk mijn gedachten te overrompelen, en er bovendien voor
had gezorgd dat een verschrikkelijke nachtmerrie me omstreeks
01u14 uit mijn slaap had gerukt, verdiende mijns inziens de kans
duidelijkheid te scheppen in mijn hoofd. Wat zeg ik? Het was
haar geraden duidelijkheid te scheppen. Voor mijn geweten
helemaal verbrijzeld werd onder het aanstormende gewicht.