Mijn naam is Casper. Casper Comnata. Zeventien lentes heb ik ...

Climax
25 oktober
Het was verschrikkelijk erg gesteld met de mensheid. Dat was zo
feitelijk als de stelling van Pythagoras, maar dat zelfs de
mensheid zijn toppunt zou bereiken qua achterlijkheid, dat had
ik nooit durven insinueren. Ik was dan ook blij dat ik deze climax
nog mocht meemaken, en liet het allemaal niet aan mijn hart
komen. De climax had zich afgespeeld in Harare, één of andere
Afrikaanse stad, waar ik nooit geweest was, en tevens nooit zou
komen, tenzij mijn eiland daar ergens in de buurt zou liggen,
hetgeen ik ten zeerste betwijfelde gezien het IQ van de
gemiddelde inwoner.
Een Zimbabwaanse man die daarginds betrapt werd, terwijl hij
de liefde bedreef met een ezel, had de rechter die hem van mij
part voor tienduizend jaar het gesticht mocht in zwieren,
namelijk wijsgemaakt dat de prostituee die hij die avond had
opgescharreld op café, tijdens de daad plotseling in een ezel was
veranderd. Van een oetlul gesproken.
Ik nam mezelf voor dat ik de man eigenhandig zou castreren als
ik hem ooit tegen het lijf zou lopen, en hoopte hartelijk dat dit
nooit het geval zou zijn. Dergelijke mensen zorgden ervoor dat
mijn darmen weigerden naar behoren te functioneren, met
chronische stoelgangsproblemen tot gevolg.
Goedja, de rechter zou waarschijnlijk hetzelfde oordeel vellen als
ik enkele ogenblikken geleden had geveld. Levenslang achter slot
en grendel, samen met Arthur, want ook deze klootzak had het
weer voor elkaar gekregen nieuwsgeile journalisten meerdere
pagina's van de krant te vullen met walgelijke informatie over
zijn debiele persoonlijkheid.
Hiroshima
26 oktober
Roddels waren voor mensen die te zwak waren de waarheid te
achterhalen, of te dwaas bleken deze te begrijpen. Ik schonk dan
ook bitter weinig aandacht aan het geroddel over mijn
persoonlijkheid betreffende het feit dat ik een relatie zou hebben
met Elise volgens sommige bronnen, en Emelie volgens andere.
Als je iemand de huid vol schelden, beschouwt als bitter weinig
aandacht schenken althans, want dat was hetgeen ik deed bij de
huiden van laatstgenoemde bronnen. Wat dachten ze wel? Ik was
nog liever een inwoner van Hiroshima op zes augustus 1945 dan
dat ik mij ooit nog dichter dan twee meter rond Emelies vunzige
persoon zou begeven. Ik stak nog liever mijn haar in brand. Eens
ik er eigenhandig voor had gezorgd dat de laatste roddelaars
waren uitgeroddeld, fietste ik vermoeid terug naar huis.
Roddelen was mijn inziens een teken van jaloezie, en dat was
gezien mijn populariteit misschien wel terecht. Of niet? Jawel,
maar alleszins niet op Emelie. Ik had dan wel haar leven gered,
het feit dat mensen er ook maar aan dachten dat dergelijk
misbaksel ook maar aan mijn enkels kon reiken, betekende me
dunkt dat hun wellustige geilheid hen wanhopig deed
jeremiëren. Een relatie met Elise zou er evenmin nooit van
komen. Daarvoor had ik te veel respect voor de kleine meid, en
meisjes waar je veel respect voor had, daar kon je maar beter
geen relatie mee beginnen. Er waren genoeg meisjes die op mij
maar niet op respect zaten te wachten.
Hoe zou het voelen om niet populair te zijn vroeg ik me af, terwijl
de de regendruppels kapot sprongen op de tegels van het
voetpad. Het was een vraag waar ik geen antwoord op kon
verzinnen. Trouwens, zij die dat wel konden, maar liever niet
zouden kunnen, hadden het aan zichzelf te danken.