Mijn naam is Casper. Casper Comnata. Zeventien lentes heb ik ...

Incompetentie
30 september
Dertig september 2011 zou de geschiedenis induiken als de dag
waarop ik de nieuwsgierigheid naar niemandsland voor het eerst
in mijn handen zou houden, alsook de dag waarop ik voor het
eerst in mijn nog jonge leven mijn vrienden zou laten staan voor
een meisje. Een meisje op wie ik helemaal niet verliefd was dan
nog wel. Ik kon er niets aandoen.
Iets in mij bleef herhalen dat ik die middag meer zou hebben aan
haar dan aan de aanwezigheid van mijn vrienden in een naar
slachtafval stinkende frituur.
En gelijk had de stem. Wat konden mij die smerige frieten
schelen?
Alsof ook zij door een vloed van nieuwsgierigheid werd
meegezogen naar niemandsland, kwam ze nog voor ik de stem
een antwoord kon schenken naar mij toegesneld. Lachend. Hoe
kon het ook anders? Hoewel, natuurlijk kon het anders. Al zou
dat van haar gezicht niet af te lezen zijn. Zij was anders. Of juist
niet? Misschien was iedereen zoals zij? Het zou alleszins zo
moeten.
Het was een studie die dringend nood had aan onderzoek. Al zou
ik er me niet mee bezighouden.
De zon bleef schenen zoals ze de hele zomer lang nooit had
geschenen. En terwijl mijn vrienden terug slenterden van de
frituur bedacht ik dat de zon daar alle redenen toe had. Als ik de
zon zou zijn, ik zou vandaag ook geschenen hebben. Al was het
maar om de ogen van zij die het zonlicht niet verdienden, te
irriteren. Wie ook op irritatie mocht rekenen van mijn zonlicht
was de incompetente conducteur die er ei zo na voor zorgde dat
ik mijn voetbalmatch deze avond had gemist.
Mijns inziens stopt de trein vertrekkend uit Gent en rijdend
richting Oostende, niet in Brussel-Zuid. Waarom de klootzak mij
op de trein had gezet die een half uur later het Brusselse
grondgebied betrad was mij dan ook een raadsel. Al een geluk
voor hem dat ik ook uit Brussel een trein kon nemen die me
enkele ogenblikken na aankomst richting kuststad leidde.
Weliswaar veel te laat, maar toch op tijd om de wedstrijd aan te
vangen, besliste de trainer die mij voorin posteerde.
14 minuten duurde mijn wedstrijd. 14 minuten, en dat wegens
de tweede incompetente aap die de afgelopen drie uur mijn pad
had gekruist. Een aap die het nodig vond me met overdreven veel
theater een rode kaart onder de neus te duwen. Goedja, Dat ik
mijn makkers in de steek had gelaten vond ik erger dan de
schorsingsdagen die me boven het hoofd hingen, en de 3-5
nederlaag die een onrechtstreeks gevolg was van mijn rode
kaart.
Er waren ergere dingen in het leven zuchtte ik terwijl het koude
water uit de douche sijpelde, en terwijl ik zuchtte dacht ik enkel
aan Elise.