Heraut #44 - Ismus

De Heraut
Het lijfblad van de politicoloog
Jaargang 2011-2012
#44

Lieve lezers,
Allereerst wens ik jullie nog een gelukkig 2012! Voor je ligt de eerste Heraut van het nieuwe jaar. De leuke feestmaand de
Maar vergeet niet: ontspanning is ook belangrijk, dus ga even lekker zitten om deze Heraut te lezen.
In de afgelopen tijd is weer genoeg gebeurd op politiek gebied. Het duo Merkel en Sarkozy zorgde voor een nieuw EU-ve
slag plaats die het leven kostte van drie mensen en zorgde voor 75 gewonden. In Noord-Korea overleed de ‘Geliefde Leid
fors verlies wel een meerderheid. De Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) maakte echter mel
het jaar ook dat in Nederland verschillende verkiezingen plaatsvinden voor de Politicus van het Jaar.
In deze Heraut kun je onder andere lezen over de ismus excursie naar De Wereld Draait Door en Pauw&Witteman en de d
rubrieken weer te vinden. In ´Advocaat van de duivel’ kun je bijvoorbeeld lezen over pedofielenvereniging Martijn. Ook
De Heraut staat natuurlijk altijd open voor nieuwe redactieleden of gastredacteuren. Mocht je geïnteresseerd zijn, spreek
Veel leesplezier!
Redactioneel
Meer dan duizend woorden
Advocaat van de duivel
Vivian Sanders
Hoofdredacteur De Arabische dictators
Column; Revolutie
10 jaar revolutionaire besturen
De Pluim
Joost mag het weten
Interview Kees van Kersbergen
Column: Boe roepen om het boe roepen
Docenten over ismus
Filmrecensies
The Lost City, Ai Wei Wei: Never Sorry & 5 Broken Cameras
Woord van de voorzitter
+ ismus-agenda
2
3
4
5
7
13
14
15
17
18
20
22

mber is helaas voorbij en het is weer back to business. De tentamens zijn bijna dus dat betekent leren en samenvatten!
rag waarin automatische sancties zijn opgenomen wanneer landen de begrotingsregels overtreden. In België vond een aan
Kim Jong-il en in Tsjechië ex-president Václav Havel. In Rusland behield regeringspartij Verenigd Rusland ondanks een
g van verkiezingsfraude en tienduizenden mensen gingen de straat op om te protesteren. Ten slotte betekent het einde va
Lieve lezers,
d van Václav Havel. Daarnaast zal de Heraut met een eigen Politicus van het Jaar komen. Verder zijn natuurlijk onze vas
Pluim, Joost mag het weten en de filmrubriek zijn weer vertegenwoordigd.
Tien jaar ismus. Tien jaar geleden waren de meeste huidige ismi – mijzelf incluis – een jaar
of tien. ismus bestaat dus al ons halve leven! Niet dat wij ons daarvan bewust waren: tien
jaar geleden zaten wij nog op de basisschool, met als belangrijkste zorg met wie je ging
spelen die middag. Van politicologie hadden we nog nooit gehoord en van ismus al helemaal
niet. Tien jaar geleden waren er echter wel andere ismi, de eerste ismi, die door de oprichting
van ismus er voor zorgden dat wij nu ismi kunnen zijn.
een van onze redactieleden aan of stuur een mailtje naar deheraut@fm.ru.nl.
Tien jaar ismus betekent dat we dit jaar wat te vieren hebben! Het hele jaar zijn al verschillende
lustrumactiviteiten georganiseerd die in het teken van het lustrumthema - revolutie
– staan. Als kers op de taart volgt een speciale lustrumweek, met elke dag leuke activiteiten.
Het programma voor de week, en de andere activiteiten van ismus, vind je natuurlijk achterin
deze Heraut.
Tien jaar ismus is de reden dat deze Heraut in het teken staat van ismus en haar lustrumthema.
In deze Heraut vind je onder andere foto’s uit de oude doos en interviews met de
oude besturen van ismus. Daarnaast kun je een interview met Kees van Kersbergen lezen, de
politicoloog die tien jaar geleden aanwezig was bij de oprichting van ismus. Verder hebben
we de docenten van politicologie gevraagd om herinneringen en goede wensen aan ismus.
Ten slotte zijn natuurlijk ook de vaste rubrieken weer te vinden, die voor deze keer in het
teken van ismus en revolutie geschreven zijn. Zo gaat de Advocaat van de Duivel van deze
editie over de dictators van de Arabische revolutie en de welbekende Joost over de revolutie
binnen de PvdA.
De Heraut is natuurlijk altijd op zoek naar nieuwe redactieleden of gastredacteuren. Mocht
je geïnteresseerd zijn, spreek dan een van onze redactieleden aan of stuur een mailtje naar
deheraut@fm.ru.nl.
Veel leesplezier!
Vivian Sanders
Hoofdredacteur

Door Roos van Straaten
Elke editie een foto die de belangrijkste, grappigste, meest toonaangevende of
vreemdste politieke gebeurtenis weergeeft van de afgelopen tijd. Een foto zegt immers
meer dan duizend woorden. Dit keer het revolutionaire vertrek van Hero Brinkman.
20 maart 2012 is Hero Brinkman uit de PVV-fractie gestapt. Hij voelde zich gedwarsboomd
in zijn pogingen om de partij te democratiseren en kon zich ook niet vinden in de manier
waarop er met moslims wordt omgegaan door de PVV. “Ik vind de Islam ook een middeleeuwse
religie, maar dat betekent niet dat je die mensen weg hoeft te zetten als tweederangs
burgers” – aldus Brinkman. Saillant detail is dat hij zijn vertrek heeft gemeld bij Wilders
per sms. Zijn vertrek heeft grote gevolgen voor de coalitie. De PVV, CDA en VVD hebben
nu samen niet langer een meerderheid in de Kamer. Brinkman blijft echter de coalitie steunen
dus vooralsnog geen vuiltje aan de lucht. Of gaat dat Brinkmans persoonlijke revolutie
worden en brengt hij het kabinet ten val? .. Wordt vervolgd.

Edelachtbare,
Wie vandaag de dag nog naar de chaos in de
Arabische wereld verwijst met termen als ‘Arab
Spring’ is of een aan dwaasheid grenzende optimist,
of het slachtoffer van de manipulatieve
mediaberichtgevingen van persbureaus die zij
tot voorkort nooit als betrouwbaar of onafhankelijk
zouden bestempelen. Het feit dat in Egypte
wel een miljoen mensen de straat op zijn gegaan
(op een bevolking van 80 miljoen) is voor deze
optimisten, die zichzelf tot ‘de internationale gemeenschap’
hebben gebombardeerd, voldoende
grond om aan te nemen dat Hosni Mubarak zijn
draagvlak volledig kwijt is en zo snel mogelijk
zijn biezen moet pakken. Hetzelfde denken zij
over de Syrische president Bashar Al Assad.
Omdat de Syrian National Council, die veel baat
heeft bij het beeld van massamoorden, inschat
dat er ruim 9000 doden zijn gevallen, een getal
dat door niemand bevestigd kan worden maar die
voor waarheid worden aangenomen door schokkerige
Youtube-filmpjes waarvan je de pixels
kunt tellen, vindt diezelfde gemeenschap dat ook
Assad zijn knopen moet tellen en het land moet
verlaten.
Het al dan niet kunnen verifiëren van berichten
uit het Midden Oosten terzijde, is het verder interessant
om de kosten tegenover de baten te zetten
van de revoltes die nu gaande zijn. Ja, de regeringen
van deze landen zijn corrupt, inefficiënt, te
bureaucratisch en bovendien niet democratisch
gekozen. Maar de vraag is wat we ervoor terug
krijgen wanneer de huidige regimes vallen. Dubieuze
groeperingen als de Moslimbroederschap
zullen ongetwijfeld meedoen aan verkiezingen
(of eerst beweren geen politieke ambities te hebben
en vervolgens zich toch verkiesbaar stellen,
zie Egypte) en op de Al Qaida manier aan stemmen
komen.
Door Ilona Chmoun
De eerder genoemde internationale gemeenschap
zou hier natuurlijk geen bezwaar tegen hebben;
de partij met de meeste stemmen wint nou eenmaal
de verkiezingen, zo werkt dat in een democratie.
Maar een democratie vestigen omwille
van het democratisch ideaal, is dit wel de juiste
manier van nation-building in landen die een lange
geschiedenis van dictaturen en corruptie kennen
en helemaal niet bekend zijn met consensus
en concessies die inherent zijn aan democratieen?
Moeten wij westerse waarden opleggen aan
de Arabische Wereld? Is de white man’s burden
niet heel erg 19 de eeuws? En zelfs als we zo graag
willen dat die landen democratiseren, welke garantie
hebben we dat het goed gaat komen en
dat we er geen complete puinhopen van maken?
Democratie werkt hier en nu, niet in Arabische
landen, daarvoor ontbreekt de voedingsbodem.
Het is als tegen een klaproos zeggen dat het in de
woestijn moet groeien, want dat kan het in een
weiland ook.
En omdat die klaproos het niet zal overleven in
een woestijn is de kans groot dat de democratie
het ook niet zal doen als de vruchtbare voedingsboden
van de Verlichting ontbreekt in het
Midden Oosten. Is het erg dat daar geen democratieën
zullen ontstaan (althans, niet zoals wij
ze kennen)? Nee. Die vraag kan fundamenteler
gesteld worden: is een goede dictator fout? Ook
niet. Het is beter een stabiel land te hebben waar
je op politiek gebied je mond moet houden maar
verder een normaal leven kan leiden (Singapore)
dan een land dat democratie opgelegd krijgt en
na 10 jaar nog niet weet hoe het ermee om moet
gaan (Irak).
I rest my case, your honor

Revolutie
Door Vivian Sanders
5
Het jaar 2011-2012 is een bijzondere voor ismus: zij bestaat 10 jaar. Om dit lustrum te
vieren werd een lustrumcommissie ingesteld die een lustrumthema koos: revolutie. Daardoor
zijn wij dit jaar getrakteerd op verschillende lezingen over revoluties en revolutionaire
activiteiten. Maar wat betekent ‘revolutie’ eigenlijk?
Met een beetje hulp van Wikipedia: “Een revolutie is een plotselinge radicale omslag of verandering.
Het is daarmee de tegenhanger van evolutie, wat een geleidelijke verandering is. De
verandering kan slaan op een plotselinge verandering in de sociale of politieke instellingen,
maar ook op een grote culturele of economische omslag.” Daarom is de term revolutie heel
breed en loopt zij van de Russische tot de seksuele revolutie.
Revoluties doen zich dus voor in alle soorten en maten. Tegen een autoriteit, tegen een systeem,
voor een innovatie, met geweld of juist geweldloos. Een revolutie zonder geweld wordt een
fluwelen revolutie genoemd (niet te verwarren met de Fluwelen Revolutie, die alleen slaat op
de revolutie in Tsjecho-Slowakije in 1989). Naast de politiek-sociale revoluties zijn er ook een
aantal economische of maatschappelijke revoluties, zoals de industriële revolutie en de wellicht
wat minder bekende neolithische revolutie (FYI: dat was de eerste landbouwrevolutie).
De term revolutie komt oorspronkelijk uit de astronomie, waar het de ‘omwenteling van een
hemellichaam om zijn as’ betekent. In de afgelopen paar eeuwen hebben zich tientallen revoluties
voorgedaan. Van de meesten heb je wel eens gehoord en met sommigen (Franse Revolutie)
werd je zowat doodgegooid op school. Hieronder een aantal revolutionaire weetjes die je waarschijnlijk
nog níet weet.
• Het symbool van de Franse Revolutie, Marianne, draagt een Frygische muts. Deze kegelvormige
muts met een naar voren gebogen punt was tijdens de Franse Revolutie een vrijheidssymbool
van de Jakobijnen en wordt daarom ook wel jakobijnenmuts genoemd. De
muts is tegenwoordig vooral bekend als het hoofddeksel van de smurfen.
• Zoals velen zullen weten was de bestorming van de Bastille op 14 juli 1789 het begin van
de Franse Revolutie. Maar waarom werd de Bastille bestormd? Aanleiding hiervoor was dat
koning Lodewijk XVI de populaire minister van Financiën Jacques Necker had ontslagen.

6
Necker had namelijk gezegd dat hij wil dat de Derde Stand dubbel vertegenwoordigd wordt
in de Staten Generaal en Lodewijk ziet hem als aanstichter van de revolutie. Ironisch genoeg
is zijn ontslag dus juist de aanstichting van de revolutie.
• De meeste revoluties worden simpelweg vernoemd naar het land waarin ze plaatsvinden:
de Russische Revolutie, de Cubaanse Revolutie, de Duitse Revolutie. Sommige revoluties
krijgen echter een originelere naam. Zo kregen de recente protesten in Tunesië de naam Jasmijnrevolutie.
Deze revolutie volgde op de zelfverbranding van Mohammed Bouazizi op 17
december 2010 en was gericht tegen het bewind van President Ben Ali. De revolutie is vernoemd
naar de jasmijn, de nationale bloem van Tunesië.
• Ook de Anjerrevolutie heeft een originele naam. De Anjerrevolutie is de grotendeels geweldloze
militaire staatsgreep die op 25 april 1974 in Portugal plaatsvond. Met de staatsgreep
werd de fascistische dictator Caetano afgezet. Deze revolutie krijgt haar naam als er
4 doden vallen in Lissabon: iemand begint rode anjers uit te delen op straat. De soldaten
steken deze anjers in de loop van hun geweren.
• Het lijkt gangbaar om een revolutie, wanneer deze niet naar het land vernoemd wordt, dan
maar naar een bloem te vernoemen. Tijdens de Rozenrevolutie in 2003 wordt de Georgische
president Edoeard Shevardnadze afgezet, waarna Georgië een democratie werd. Op het
hoogtepunt van de revolutie interrumperen oppositieleider Saakasjvili en zijn medestanders
een toespraak van de president, met rozen in hun handen.
• Tijdens de Franse Revolutie zijn naar schatting tienduizenden mensen onder de guillotine
gestorven. Dit executiemiddel werd vernoemd naar Joseph Ignace Guillotin, die opvallend
genoeg juist tegenstander was van de doodstraf. Hij had echter gepleit voor de guillotine als
tussenstap naar afschaffing van de doodstraf. Deze zou in ieder geval beter zijn dan de tot
dan toe gangbare executiemanier: de bijl, waarmee de beul vaak een aantal keer moest slaan
voordat het hoofd echt van de romp was.

Door Patty Claassens
Dit collegejaar staat voor ismus in het teken van de tiende verjaardag, ons tweede lustrum.
In de voorbereidingen naar de lustrumweek zijn de lustrumcommissieleden met
een camera en een blaadje vol vragen op zoek gegaan naar de oudbesturen. Het is zowaar
gelukt om negen van de tien besturen bij elkaar te krijgen, hoewel het niet altijd in volledige
samenstelling was. Deze interviews geven een mooie inkijk in de geschiedenis van
ismus. Naast dat deze op de gevoelige plaat, die film heet, is vastgelegd, is het geschreven
woord uitermate geschikt voor een vergelijkend perspectief. Het huidige bestuur,
bestaande uit Malu Verkuil (voorzitter), Stijn van den Eijnden (secretaris), Roel Meijer
(penningmeester), Laura Maas (PR-coördinator) en Jeroen Hellebrekers (activiteiten-coordinator),
heeft in hun interview aangegeven dat het bij ismus draait om het huiskamergevoel.
De ismuskamer is een plek voor discussie en voor gezelligheid. Welke gebeurtenissen
hebben geleid tot waar de vereniging nu is? In dit stuk zal worden gekeken naar wat
10 jaar ismus heeft opgeleverd en teweeg heeft gebracht.
ismus zou niet hebben bestaan zonder het oprichtingsbestuur. Voordat ismus bestond konden
politicologen lid worden van de facultaire studievereniging Phoenix. Kees Oskam (later de
voorzitter van het oprichtingsbestuur) had echter al langer een idee om een vereniging speciaal
voor de politicologen te maken. Uiteraard moest er worden nagedacht over een goede naam.
Na ideeën zoals ‘Agora’, kwam de naam ‘ismus’ dan uiteindelijk uit de bus rollen. Samen met
Kees van Kersbergen, die toen nog doceerde aan onze opleiding, zijn Kees, Thomas van Zuijlen
(secretaris), Nathalie Veenman (penningsmeester) en Paul Eijssen (activiteiten-coördinator)
naar de notaris gegaan en op 11 januari 2002 was het zover: studievereniging ismus werd een
feit. Er was toen nog geen sprake van formele ALVs en de vereniging was gehuisvest op de
eerste etage van TvA 5, de kamer waar momenteel
Agnes Akkerman zit.
Uiteraard zijn de besturen ook gevraagd naar het
revolutionaire karakter van hun bestuursjaar, aangezien
‘ismus, al 10 jaar revolutionair’ de slogan
is van dit lustrum. Naast de revolutionaire oprichting,
waarbij de politicologen zich keerden tegen
de toen bestaande structuur, zijn sommige andere
besturen ook revolutionair van start gegaan.
Het bestuur 2002-2003, met daarin Thomas van
Zuijlen (voorzitter), Niels Spierings (secretaris),
Stijn van Rooij (penningsmeester) en Karen Juffermans (activiteiten-coördinator) heeft een
heuse campagne opgezet als tegenbestuur voor de verkiezingsALV voor het bestuur 2005-
2006, waar uiteindelijk dan toch Pier Beerda (voorzitter), Sandra Jacobs (secretaris), Jan-Derk
van ‘t Rot (penningmeester en facultair afgevaardigde) en Lucas van Horck (activiteiten-coordinator)
in plaats zouden nemen. Met het tegenbestuur wilden Thomas en Stijn zich uitspreken
tegen de lage opkomst op de ALVs en de vriendjespolitiek tijdens de aanstellingsALV. Er
waren posters gemaakt waarmee het bovenzaaltje van Café de Fiets werd behangen. Ze hebben
uiteindelijk echter niet doorgezet en zich teruggetrokken voorafgaand aan de stemming.

Bij het bestuur 2006-2007, het eerste lustrumbestuur, was er voor het eerst sprake van
vijf bestuursleden. Naast Carola Vlooswijk als voorzitter, Ate Fokkinga als secretaris,
Anne Marije Maters als penningsmeester en Maaike Verhoek als activiteiten-coördinator
nam Wim Tönissen plaats in het bestuur als de eerste pr-coördinator, een functie die
hij in eigen woorden fantastisch heeft ingevuld.
Na jaren van besturen waar zowel vrouwen als mannen in plaatsnamen, was het bestuur 2007-2008
louter vrouwelijk. Hierin namen Indra Römgens (voorzitter), Mieke Dinjens (secretaris), Géraldine
Stroux (penningmeester), Ellen Mars (pr-coördinator) en Elisa Kruiper (activiteiten-coördinator)
plaats. Dit was niet het enige revolutionaire aan het begin van hun bestuursjaar. Leden die het oneens
waren met de toen bestaande procedure voor het benoemen van een nieuw bestuur hebben een
eigen bestuur gevormd dat zij ook aan de ALV zouden voordragen. Hoewel zij zichzelf op de ALV
uiteindelijk niet kandidaat hebben gesteld, was het voor de vijf vrouwen wel een spannende start.
Als troost kregen ze hiervoor een kindersurprise-ei. Naar aanleiding van dit incident is de kandidaatstellingsprocedure
veranderd.
Zowel bij het bestuur 2009-2010 als het bestuur 2010-2011 was er sprake van een hobbelige start
doordat bestuursleden voortijdig het schip verlieten. Het bestuur 2009-2010 heeft zelfs een periode
op drie man gedraaid (er was dus een korte periode ook sprake van een geheel mannelijk bestuur)
totdat Eva Spanjer (voorzitter) als reddende engel de mannen te hulp kwam schieten. Er was in dit
bestuursjaar weer sprake van een vierkoppig bestuur (hoewel dit niet zo gepland was) met naast
Eva, Berend den Dulk (secretaris), Reint-Jan Groot Nuelend (penningmeester) en Tijke Eijkemans
(activiteiten-coördinator). Het bestuur 2010-2011 is ook begonnen als vijfkoppig bestuur maar al
snel moesten ook zij door met vier bestuursleden. De vier die overbleven waren Steffen Westerburger
(voorzitter), Loes Jansen (secretaris), Thomas Linders (penningsmeester) en Emiel Wanningen
(activiteiten-coördinator). Zij hebben er, zeer revolutionair, niet voor gekozen een nieuw vijfde
bestuurslid erbij te zoeken, waarmee zij een grote druk op hun schouders haalden. Tijdens deze
bestuursjaren werd de functie van PR-coördinator verdeeld over de vier bestuursleden.
De meest in het oog springende verandering die ismus heeft doorgemaakt is de formalisering van
de bestuurskleding. Het bestuur 2004-2005, bestaand uit Spencer Buth (voorzitter), Pauline Dekhuijzen
(secretaris), Roos van der Velde (penningmeester en facultair aangevaardigde) en Barbara
Antonides (activiteiten-coördinator), koos voor roze blousjes. Een motie van de hand van Niels
Spierings had er zelfs bijna voor gezorgd dat de besturen voortaan verplicht roze bestuurskleding
zou moeten hebben. De vrolijke kleur bleef er wel in, want het bestuur 2005-2006 koos voor oranje
blousjes. Waar het bestuur 2006-2007 nog een slogan op de achterkant van de blouse had staan, is
dat sinds 2007-2008 niet meer voorgekomen. Sinds het bestuur van 2008-2009, het bestuursjaar
met Jeroen Huiting (voorzitter), Wouter van Acker (secretaris), Anneloes Waelpoel (penningmeester),
Anique Claessen (pr-coördinator) en Maaike Jansen (activiteiten-coördinator), werd er echter
voor gekozen om in pak voor de ALV te verschijnen en deze trend heeft zich doorgezet. Hoewel de
dames toen nog geen chokers om hadden, is dat sinds dit jaar wel het geval. Het bestuur 2009-2010
geeft toe inmiddels niet meer in de bestuursblousen, die onderdeel waren van hun formele pak, te
passen.

Er bestaat een sterke correlatie met de professionalisering van de vereniging. Waar
het bestuur 2002-2003 nog beleid maakte van het vermijden van de constitutieborrels,
zijn deze door de latere besturen niet altijd alleen maar uit plichtsbesef bezocht.
Het bestuur 2002-2003 had zelfs standaardbrieven klaarliggen om naar besturen
terug te sturen na het ontvangen van een uitnodiging voor een constitutieborrel.
Spencer, voorzitter in het jaar 2004-2005, was de grondlegger voor de naar hem
vernoemde ‘Buth-methode’ die nog steeds ten grondslag ligt aan de chargeringsvolgorde die wordt
gehanteerd. Doordat de eigen voorzitter eerst iedereen ontslaat, voordat deze de nieuwe voorzitter
aanstelt die op zijn beurt de andere voorzitter ontslaat, is de aftredend voorzitter voor een kort moment
alleenheerser van de vereniging.
Het bestuur 2005-2006 zegt zelf revolutionair te hebben gestreden tegen deze professionalisering.
Jan-Derk meent dat met hun bestuur de Verlichting zijn intrede deed. Sindsdien werd er ‘nagedacht
voordat iets werd gedaan’. Ondanks deze strijd tegen professionlisering was er tijdens hun bestuursjaar
sprake van een subcommissie voor het StudentStem debat met een subvoorzitter, waarmee zij
mogelijkerwijs de meest formele commissiestructuur hebben gehad.
Berend, secretaris van het bestuur 2009-2010, heeft ook een methode die naar hem vernoemd is, namelijk
de ‘methode Heftruuk’ (naar Berends bijnaam). Nadat er in het studiejaar 2008-2009 erg veel
commotie was rondom de procedure voor het inschrijven voor de reis was het tijd voor een duidelijk
methode. De ‘methode Heftruuk’ zorgt er voor dat er van alle jaarlagen mensen mee mogen. Het is
een lotingsprocedure waarbij op basis van het percentage inschrijvingen per jaarlaag plekken per
jaarlaag worden toegekend. De plekken worden vervolgens per jaarlaag verloot.
De meest logische verandering is de groei van het ledenbestand. Het bestuur 2002-2003 telde zo’n
tien leden in het begin, die waren ‘gejat’ van BOW, maar het ledenaantal steeg al in hun jaar tot zo’n
25. Stijn, secretaris 2011-2012 geeft aan dat ismus elk jaar groei heeft gekend wat betreft het ledenaantal,
telkens met minimaal twee personen. Langzaam maar gestaag is de vereniging dus aan het
groeien. Roel, penningmeester 2011-2012, is van mening dat echter de kleinschaligheid van de opleiding,
en daarmee ook de vereniging, wel een kracht zijn. Juist daardoor is de betrokkenheid en activiteit
van de leden zo hoog.
Hoe professioneler en groter de vereniging werd, hoe langer de ALVs gingen duren. Waar de eerdere
besturen nog spreken over vlotte ALVs, klaagt het bestuur 2007-2008 over ellenlange discussies.
Dit lijkt vooral voort te komen uit de behoefte aan formelere procedures. De ALVs die lang waren
gingen, ook in de jaren daarna, over procedures of statuten en vergelijkbare zaken die veel discussie
opriepen onder de leden. Steffen, van het bestuur 2010-2011, noemt de lange ALVs zelfs het meest
revolutionaire aspect aan ismus.
Wat bindt, naast de studie en de vereniging, al deze verschillende besturen? Een rode lijn die duidelijk
ontdekt is tijdens de interviews is het luisteren van foute Nederlandstalige muziek op de ismuskamer.
Het bestuur 2002-2003 hebben de andere TvA 5 bewoners nog boos gekregen door heel hard
het nummer Waterscooter van de Gebroeders Ko op te zetten. In het jaar 2005-2006 werd de, minder
foute en niet nederlandstalige maar wel van Hollandse bodem, CD van Racoon grijsgedraaid. Het
bestuur 2006-2007 wist na al die jaren tijdens het interview foutloos het nummer ‘Later zul je lachen’
van Kinderen voor Kinderen te zingen. Het bestuur 2007-2008 heeft op hun beurt het nummer ‘Viva
Hollandia’ grijsgedraaid. Het bestuur 2009-2010 erkent dat bijna elk fout Nederlandstalig nummer
wel tekenend is voor hun bestuursjaar. Het bestuur 2010-2011 heeft zelfs in Sint Petersburg, op hun
reis, nog Django Wagner lopen zingen en dit bestuur verklaart de Nederlandse smartlap tot het muzikale
kenmerk van hun bestuursjaar.

Er moet ook worden erkend dat bepaalde zaken waarover moest worden besloten,
ontaardden in een langslepend proces, in plaats van een snelle revolutie. Zo zijn er
vanaf het bestuur 2007-2008 een paar besturen geweest die zich hebben gebogen over
de statuten en pas onder dit tweede lustrumbestuur zijn ze uiteindelijk goedgekeurd.
In 2008-2009 was er voor het eerst discussie over het logo. Het bestuur 2007-2008 had hen al de
opdracht meegegeven te kijken of er een nieuw logo kon worden bedacht. Op een van de ALVs zijn
er vijf voorstellen aan de leden voorgelegd maar uiteindelijk is geen van de logo’s het geworden.
Hiermee was de discussie echter nog niet afgesloten. Doordat er een ander logo werd gebruikt voor
het accessoire van dat jaar, een trui, waren er leden die dachten dat het logo was veranderd. Tot op
de dag van vandaag is dit echter nog niet doorgezet hoewel de meeste leden het erover eens zijn dat
het logo wel aan vernieuwing toe is.
In de interviews is aan de (oud)bestuursleden gevraagd om de ismi te typeren. Zonder leden kan
er immers geen sprake zijn van een vereniging en de karaktertrekken van de leden zullen ook tot
uiting komen in de karaktertrekken van de vereniging zelf. Termen die hierbij veelvuldig werden
gebruikt zijn kritisch, praatgraag, verschillend, ambitieus en betrokken. Alle besturen prijzen zich
gelukkig met de actieve leden, die bij ismus een relatief hoog percentage omvatten.
Naast deze verhalen over ismusbesturen waar we ons als vereniging gelukkig mee mogen prijzen is
er ook een gemis. In 2011 is Roos van de Velde, die deelnam aan het vierde bestuur (2004-2005),
overleden als gevolg van kanker. Voor veel van de (oud)leden, haar bestuursgenootjes, voorgangers
en opvolgers zal zij een warm plekje in hun hart en hun geheugen hebben.
Gelukkig komt in elk interview ook wel terug dat er in een bestuursjaar behoorlijk wat wordt gelachen.
Misschien is door de goedlachse besturen onze vereniging wel zo gezond. Als lustrumcommissie
hopen wij mooie herinneringen aan de vereniging te hebben vastgelegd door middel van
deze woorden en door middel van het filmpje dat vertoond zal worden op de reünie. Want 10 jaar
vol mooie gebeurtenissen mogen niet zomaar aan ons voorbij gaan. 10 jaar ismus, met het puntje
op de i. Laten we hopen op nog vele mooie lustra.
Het is je misschien opgevallen dat er niet veel is geschreven over het derde bestuur, 2003-2004. Dat bestond uit Sander
Pereboom (voorzitter), Matthijs Witkam (secretaris), Huub van den Bosch (penningsmeester), Annejet Lieshout (activiteiten-coördinator)
en Niels Spierings (facultair afgevaardigde) maar het is helaas niet gelukt een interview met hen te
houden. Desondanks zijn ook zij natuurlijk een van de schakels in de mooie reeks ismusbesturen.

Door Myron Albering
Al 10 jaar organiseert deze studievereniging, opgericht op 11 januari 2002, zowel activiteiten
die aansluiten bij de opleiding politicologie als activiteiten die totaal niet studie gerelateerd
zijn. Gastcollege, actuacolleges, debatten, studiereizen, filmavonden, maar ook feestjes, borrels
en kennismakingsweekenden. Al 10 jaar worden alle activiteiten door de leden zelf geregeld.
Vriendschappen, relaties, veel leerzame dingen en natuurlijk heel erg veel gezelligheid
gaan hiermee gepaard.
Natuurlijk weten jullie allemaal over wie deze pluim gaat. De pluim van deze lustrumheraut
gaat naar ismus, studievereniging van politicologie en natuurlijk de leukste studievereniging
van Nijmegen. Daarnaast gaat hij ook naar het ismusbestuur van dit jaar, voor het organiseren
van een onvergetelijk lustrum.
Deze pluim is dus voor alle (oud)besturen, (oud)commissies maar ook voor alle (oud)leden
van de afgelopen 10 jaren. Zonder hen waren er nu geen ismus én wasmus, maar alleen wasmus
geweest. Al het enthousiasme en al het harde werk van de afgelopen 10 jaar heeft ervoor
gezorgd dat ismus is wat het nu is en dat dit hopelijk nog heel lang zo mag blijven. Natuurlijk
ging het niet altijd even makkelijk, maar zoals het spreekwoord ‘na regen komt zonneschijn’
aangeeft: na elke tegenslag zal ismus er weer voor haar leden zijn.
In de afgelopen edities van de Heraut was deze pluim altijd sarcastisch. Moge het duidelijk
zijn dat dat dit keer niet het geval is. Dit keer namelijk geen sarcastische pluim voor de Nederlandse
politiek, waarover niet iedereen het altijd eens was, maar een zeer oprechte pluim voor
onze studievereniging, waarover waarschijnlijk alle ismi en wasmi het met mij eens zijn. Politicologie
kan niet zonder haar -ismes, maar ook niet zonder ismus. Want geef nou zelf toe, het
lid zijn van ismus en misschien van één van haar commissies of besturen, maakt het studeren
van politicologie een stuk leuker.
Ik zou deze pluim graag willen afsluiten met de wens dat dit lustrum niet het laatste lustrum
van ismus mag zijn en dat er nog vele leerzame en gezellige jaren mogen volgen.

Beste Joost,
Door Dorien Venema
Het zal u niet ontgaan zijn dat mijn partij, de PvdA, momenteel in een cruciale fase zit. Als
nieuwe leider moet ik, Diederik Samsom, de partij een revolutionaire wending geven zodat we
weer omhoog schieten in de peilingen. De vraag is alleen: hoe? Hoe moet de PvdA die revolutie
ondergaan?
Zelf verlang ik nog altijd naar de dagen dat ik voor Greenpeace actief was en mezelf aan bomen
mocht vastketenen. Hele dagen leuzen schreeuwen door een megafoon, je niet laten weghalen
door de politie en vervolgens de nacht doorbrengen in een politiecel. Dat waren nog eens tijden…
Maar goed, de vraag is nu natuurlijk wat de PvdA gaat doen. Beter gezegd, gaat de revolutie
linksom, of toch meer richting het midden? De aanpak lijkt me voor mij duidelijk. Net zoals
in mijn tijd bij Greenpeace. Ik dacht eraan, wanneer het kabinet niet wil hervormen, gewoon een
lid van de PvdA-fractie vast te ketenen aan een bewindspersoon. En als dat niet helpt, omdat
Rutte toch de helft van de tijd niet op onze uitnodigingen voor een debat ingaat, de voltallige
PvdA-fractie vastketenen aan de VVD-fractie. En dit net zo lang volhouden tot die hervormingen
komen die ons land zo hard nodig heeft. Natuurlijk moeten we hierbij dan tactisch te werk gaan.
Bijvoorbeeld niet, ik noem maar, een Jetta Klijnsma aan een Ton Elias ketenen. Deze man ziet de
zaken al niet zo helder, laat staan dat hij Jetta voelt als hij gaat verzitten. Geheid dat ze dan niet
in een politiecel beland maar in een ziekenhuisbed.
Beste Joost, help mij een revolutie te ontketenen binnen de PvdA!
Met vriendelijke groet,
Diederik Samsom
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Beste Diederik,
In een woord: Wauw. Wat een idee! Niet dat slappe en kinderlijke gezwets van Rutte en Wilders
met ‘doe (zelf) eens normaal’, maar echte daden! Dit zullen de kiezers waarderen. Dit is een
partij die ECHT actie onderneemt, een partij die de handen uit de mouwen steekt. En ook niet
onbelangrijk, dit zal de kijkcijfers van het vragenuurtje in de Tweede Kamer flink doen groeien.
Ik ben alvast zo vrij geweest wat leuzen te verzinnen voor als jullie je vastketenen. Ik dacht aan
het volgende: ‘Rutte: Vóór onze steun aan jouw bezuinigingen, eerst de hypotheekrenteaftrek terugdringen’.
Of: ‘Het lachen zal Mark Rutte snel vergaan, als het met onze steun voor Europa is
gedaan.’ En voor onze vice-premier: ‘Maxime heb je het nou nog niet door, de kiezers geven aan
jou geen gehoor.’ En als laatste: ‘Voor bezuinigingen op de sociale zekerheid, kunt u uw quatsch
niet bij ons kwijt. Behalve als het gaat om de AOW, dan doen we wellicht mee.’
Diederik, voel je niet verplicht dit materiaal te gebruiken, maar ik zal het sterk aanraden een pakkende
leus te nemen! Met dit in ons achterhoofd is het enige wat mij nu nog rest jou en je team
een revolutionaire toekomst wensen!
Met vriendelijke groet,
Joost

Door Vivian Sanders
Kees van Kersbergen was tussen 1997 en 2003
hoogleraar bij de opleiding Politicologie in Nijmegen.
Zodoende was hij aanwezig tijdens het
ontstaan van ismus, tien jaar geleden. Hij was
zelfs bijzonder betrokken bij haar oprichting.
Het lustrum van ismus geeft aanleiding om Van
Kersbergen een paar vragen te stellen.
Van Kersbergen werd gevraagd door de oprichtende
studenten van ismus om medeoprichter
te zijn. “Ik was dus aanwezig bij de notaris voor
de ondertekening van de papieren. Dat deed ik
heel graag, want ik vond en vind het belangrijk
dat studenten politicologie zich organiseren. En
ik vond het natuurlijk een eer dat ik gevraagd
werd.”
Van Kersbergen houdt zich vooral bezig met twee
thema’s: christendemocratie en de welvaartsstaat.
“Mijn belangstelling voor beide onderwerpen
is tegelijkertijd ontstaan. In de jaren ´80 van de
vorige eeuw verschenen er vele studies die de
organisatie en de macht van de (socialistische of
sociaal-democratische) arbeidsbeweging aanwezen
als de belangrijkste oorzaken van het ontstaan
en de groei van de verzorgingsstaat. De centrale
stelling was dat hoe sterker de (sociaal-democratische)
arbeidersbeweging was, des te beter
(in termen van sociale uitgaven, dekking tegen
sociale risico's, kwaliteit van de dienstverlening,
etc.) de verzorgingsstaat was.” Van Kersbergen
kwam erachter dat deze zogeheten ”power resources”
theorie heel goed de Scandinavische landen
verklaarde, maar geen goede verklaring had voor
de toch ook goed ontwikkelde verzorgingsstaten
in landen als Duitsland, België en Nederland.
“Dat zijn landen die natuurlijk wel een sociaaldemocratie
hebben, maar waar de christen-democratie
de dominante politieke kracht was. De
theorie had ook een probleem met de geschiedenis:
de eerste sociale wetten zijn eigenlijk nergens
tot stand gekomen onder socialistische of sociaaldemocratische
regeringen, maar onder conservatief
(Bismarck-Duitsland) of liberaal bewind.
Kortom, het leek alsof er iets fundamenteels mis
met de theorie was. Zou het kunnen zijn dat ook
christen-demcoratische partijen actief zijn in de
sociale politiek? En zo ja, wat doen ze dan precies?
Voeren ze een andere sociale politiek dan de
social-demcoratische partijen? Waarom dan en
wat zijn daarvan de effecten, bijvoorbeeld op de
machtspositie van de partijen? En toen ik eenmaal
dat soort vragen begon te bestuderen, viel
het me op dat er in de politicologie betrekkelijk
weinig vergelijkend onderzoek naar de christendemocratie
gedaan was, zeker als je bedenkt hoeveel
boekenkasten er vol geschreven zijn over het
socialisme en de sociaal-democratie. Dat vond ik
nogal raar voor een vak dat toch als zijn "master"
variabele macht heeft. Waarom besteedden politicologen
zo weinig aandacht aan de machtigste
politieke beweging op het Europese continent? Ik
heb er eigenlijk nog steeds geen goed antwoord
op, maar ben wel blij dat ik dat fascinerende onderwerp
gekozen heb.”
In de tien jaar dat ismus bestaat heeft het onderzoek
binnen de politicologie natuurlijk niet
stilgestaan. Volgens Van Kersbergen heeft in Nederland
het vak zich de afgelopen tien jaar geprofessionaliseerd.
“De kwaliteit van het onderzoek
is over het algemeen hoog, Nederlandse politicologen
zijn internationaal zeer actief en publiceren
in vooraanstaande tijdschriften. De opleidingen
(BA, MA en PhD), niet in het minst die van
Nijmegen natuurlijk, zijn van hoge tot zeer hoge
kwaliteit, zoals de visitaties en de keuzegidsen
aantonen.” Er is echter nog ruimte voor verbetering.
“Wat mijn vak vergelijkende politicologie
betreft vind ik de voortdurende dominantie van
het institutionalisme, althans bepaalde gortdroge
versies daarvan, een zorgelijke zaak. De reden is
dat de maatschappelijke bronnen van de politiek
niet of nauwelijks meer onderwerp van onderzoek
zijn. Het heeft ertoe geleid dat vergelijkende
politicologen enorm veel kennis hebben van de
werking en effecten van bepaalde instituties (zeg
kiesstelsels), maar zich met fundamentele vragen
van maatschappelijke machtsverdeling en
machtsongelijkheid niet bezighouden. Sommige
mensen zullen dat juist goed vinden, maar ik
vind dat de politicologie zich meer met "rauwe"
machtsvraagstukken moet bezighouden, hoe
moeilijk zulk onderzoek ook moge zijn. Toegepast
op mijn eigen onderzoek naar de politiek van
de verzorgingsstaat en de toenemende ongelijkheid,
laat ik me graag inspireren door Harold D.
Lasswell’s beroemde (verdelingsgerichte) definitie
van politiek als “who gets what, when, how”.”

Ook zijn eigen onderzoeksgebied
is de afgelopen tien jaar
veranderd. “Het vergelijkend
onderzoek naar de verzorgingsstaat
is in de afgelopen tien jaar
steeds meer in het teken van
de puzzel van hervormingen komen te staan.
In de jaren ´90 van de vorige eeuw vroeg men
zich af waarom de verzorgingsstaat, ondanks
alle druk tot radicale aanpassingen (crisis,
vergrijzing, massawerkloosheid) niet of nauwelijks
hervormd werd. Ter verklaring hiervan
werden theorieën ontwikkeld die de institutionele
en politieke oorzaken van dit fenomeen
in kaart brachten.
De sclerose of onbeweeglijkheid
van de
verzorgingsstaat werd
echter vooral door
de institutionalisten
zwaar overdreven. In
feite was het belangrijkste
kenmerk van
de sociale politiek
in Europa en elders
dat er permanent
hervormingen plaats
vonden, meestal klein
maar soms ook groot.
In de jaren 2000 begon
men (en ook ik)
zich dan ook steeds
meer te richten op de vraag waarom, ondanks
de politieke en institionele mechanismen die
hervormingen blokkeren, er toch zoveel hervormingen
plaatsvinden? Een andere kwestie
betrof de opkomst van nieuwe sociale risico's
die samenhangen met de globalisering en de
ontwikkeling van de service economie. Hoe
zetten die de stelsels onder druk? Hoe reageren
belangengroepen en politieke partijen hiervop.
Hoe veranderen nieuwe social risico's de politieke
steun voor de verzorgingsstaat?
Sinds een tijdje ben ik nu vooral geïnteresseerd
in de vraag waarom sinds twee tot drie
decennia de maatschappelijke ongelijkheid
zo sterk toeneemt. Is dat een effect van de
hervormingen in de sociale politiek of zijn
er andere gronden? Wat zijn de politieke
gevolgen hiervan? Ik concentreer me nu op
de Scandinavische landen, waar inkomensgelijkheid
een nagenoeg politiek onomstreden
waarde en doel is, maar waar de ongelijkheid
vooral de laatste jaren niettemin snel stijgt.
Hoe kan dat? En wat zijn daarvan de politieke
consequenties? In de afgelopen tien jaar heb ik
me nog wel met de christen-democratie bezig
gehouden, maar ik moet eerlijk bekennen dat
de liefde een beetje over is.”
Van Kersbergen werd na zijn vertrek uit Nijmegen
hoogleraar aan de VU in Amsterdam.
Sinds 2010 is hij werkzaam aan de Aarhus
Ik vind het belangrijk dat studenten politicologie zich organiseren
University in Denemarken.
“De afdeling politicologie in
Aarhus is een van de grootste
afdelingen in Europa. Er werken,
zo telde ik net, meer dan
100 mensen, inclusief PhD
studenten, die net als in Nederland
een aanstelling hebben.
Mijn sectie vergelijkende
politicologie bestaat uit 25
mensen. De afdeling heeft een
zeer rijk en gevarieerd intellectueel
en academisch leven.
Aangzien de studie politicologie
(statskundskab) bijzonder
populair is in Denemarken,
melden zich jaarlijks soms wel
vijf keer meer studenten aan
dan wij kunnen plaatsen. Dat betekent dat er
geselecteerd wordt aan de poort en we over het
algemeen zeer gemotiveerde en goede studenten
hebben. Dat maakt het onderwijs heel aantrekkelijk.
Studenten volgen hier overigens een
vijf-jarige opleiding. Formeel is er wel een BA
van drie jaar en een MA van twee jaar, maar
studenten zien dat niet zo: zij zien een vijfjarige
opleiding. Een ander aantrekkelijk aspect
voor mij persoonlijk is dat ik hier geen grote
bestuurlijke taken heb en mijn tijd dus 50-50
over onderzoek en onderwijs kan verdelen.
En dat is precies wat ik zocht: tijd voor onderwijs
en onderzoek, omdat ik die in Nederland
dreigde kwijt te raken. De onderwijs- en onderzoeksfaciliteiten
zijn hier goed. Kortom, het
bevalt mij hier uitstekend.”

Door Laurens Reumers
Revolutie is het centrale thema waaromheen het
lustrum van ismus deze keer gebouwd is. Naar mijn
weten ging het bij het vieren van een lustrum eigenlijk
altijd om het feit dat je institutie alweer vijf jaar heeft
overleefd en om bij het vieren hiervan te zorgen dat het
alcoholpercentage in het bloed van de leden niet onder
een bepaald minimum mag komen, maar ik heb bij het
delen van deze visie reeds tegenstand ondervonden.
Vandaar dat ik me aanpas en zo komt het dat ook het
onderwerp van dit stukje barpraat ‘revolutie’ is.
Laat ik beginnen met de onmisbare tegenstelling die
het vieren van een lustrum met als thema ‘revolutie’
met zich meebrengt. Van Dale definieert de term als
een “plotselinge verandering in de bestaande toestand;
algehele ommekeer”, oftewel: alles gaat op de schop. Is
dit misschien een teken dat ismus zichzelf gaat opheffen,
of het hoofddoel van de organisatie gaat veranderen
in het nastreven van zoveel mogelijk nettowinst?
Niet per se, want ik moet toegeven dat Van Dale als
alternatieve betekenis voor revolutie “gewelddadige
ommekeer in de politieke toestand” geeft. Dit maakt
het niet veel beter. Het feestje van ismus zou, deze
redenering volgend, dan de volgende gedachte moeten
bevatten: ‘hoezee, we bestaan tien jaar en nu gaan we
het kabinet gijzelen’.
Het begrip revolutie even vastgesteld hebbend – en
daarbij kritisch gekeken te hebben naar de boodschap
die de ismusextremisten onder ons met het lustrum
willen uitdragen – lijkt het me toch wel weer tijd om dit
stukje lectuur serieus voort te zetten. Revolutie is immers
geen gek iets om politicologisch over na te denken,
vooral nu er momenteel veel landen zijn waarin
revolutie aanstaande is of iets van het recente verleden
is. Mubarak en Ben Ali moesten concluderen dat ze
niet meer zo populair waren en gooiden de handdoek
in de ring, Gaddafi was hier vanwege een volledige
staatsgreep van zijn ego op zijn persoonlijkheid niet
toe in staat, Syrië heeft ook rustigere dagen gekend
en wat betreft Noord-Korea hebben we ook nog niet
het laatste gehoord. En een simpele blik op Wikipedia
toont dat er veel meer protest en revolutie is geweest de
afgelopen jaren.
Nou zal ik niet degene zijn die revolutie gaat verheerlijken,
want in de meeste gevallen zijn de details
ervan niet iets waar je graag over wilt horen terwijl je
je avondeten naar binnen schuift. De drijfveer achter
de mensen die de revolutie op gang brengen is echter
wel iets bijzonders. Zij staan ergens voor en willen er
oprecht voor vechten. Wekenlang een plein bezetten
met honderden tenten, om dan niet zoals de occupybewegingen
een brandspuit of een nachtje cel als ergste
scenario te hebben, maar een flink pak slaag of de dood
te riskeren. Die echte gedrevenheid, om als een gek met
een vlag boven je hoofd een onbegrijpelijke taal (soms
vermoed ik dat ze het ter plekke bedenken) in het
NOS Journaal te schreeuwen, die zie je alleen als het
echt ergens om gaat.
Bij demonstraties in Nederland lijken de onderwerpen
waar de demonstranten boos over zijn, ons als volk
simpelweg te weinig te interesseren. Natuurlijk worden
er nog wel dingen georganiseerd, maar door een
kleine protestactie tegen bezuinigingen van de regering
zal Mark Rutte echt geen minuut slaap verliezen. Wij
snappen dat we het eigenlijk best wel oké hebben, we
zijn niet echt wanhopig – niet zoals de mensen die geen
geld hebben en geen idee hebben hoe ze hun twaalf
scharminkels van kinderen een avondmaal moeten
bezorgen. En niet zo wanhopig als de mensen die
opgepakt worden omdat ze een afwijkende huidskleur,
godsdienst, politieke overtuiging, seksuele geaardheid
of muzieksmaak hebben. In sommige landen kun je
werkelijk in de problemen komen door het luisteren
naar een plaat van Led Zeppelin of The Who, terwijl
het eigenlijk voor ieder normaal persoon als vanzelfsprekend
moet zijn om het tegenovergestelde te propageren.
Het Nederlandse volk ziet wel punten waarop ruimte
voor verbeteringen is, maar er is door een gebrek aan
wanhoop geen bereidheid om hier voor te vechten.
Gelukkig heb ik wellicht de oplossing voor het geval
Nederland. We moeten er eerst voor zorgen dat we het
oprecht slecht hebben voordat we kunnen gaan denken
aan een oplossing. De zorg is flut, zegt u? U heeft
helemaal gelijk, laten we als oplossing de lonen van al
het personeel in de medische sector met 50% verhogen
en verzekeraars de mogelijkheid geven om mensen
een basisverzekering te weigeren op grond van leeftijd,
leefwijze en erfelijke factoren. Het hoger onderwijs kan
ook beter: vanaf nu wordt de OV-studentenjaarkaart
afgeschaft, het collegegeld verdubbeld (we moeten toch
echt bezuinigen hè) en als je langer dan vier jaar over je
studie doet, moet je verplicht gaan werken in de kassen
in Rotterdam.

Verder wordt het progressief belastingstelsel afgeschaft (iedereen betaalt voortaan 70%),
moeten ouderen verpleeghuizen volledig uit eigen zak betalen en krijgen politieagenten
bonussen als ze iedereen die ze recht aan durft te kijken aanspreken met ‘teringhond’ en met
een gummiknuppel een bemoedigende tik tegen het achterhoofd geven.
Misschien krijgen we op deze manier nog wel een keer het echte revolutiegevoel terug in Nederland. Lekker met
z’n allen kamperen op het Buitenhof, om vervolgens Maxime Verhagen in het kanaal te gooien, kijken hoe goed
hij kan zwemmen in zijn stijve pak. En dan, als we eindelijk weer de macht terug bij het volk hebben, kunnen
we alles weer in orde maken. Dan maken we het zelfs beter dan dat het nu is, want daar was het allemaal om te
doen.
Helaas zal de uitkomst van dit gedachte-experiment nooit werkelijkheid kunnen worden. Ergens tussen het
punt dat de mensen geïrriteerd zijn en dat het zo ver is dat men er echt schoon genoeg van heeft, zal er immers
al een meneer met geblondeerd haar in het torentje onder het genot van een peuk zichzelf de vraag stellen of het
Catshuis niet veel mooier zou staan in Venlo.
ismus is natuurlijk een studievereniging voor de studenten, maar zonder wat hulp van de docenten
zouden ze niet ver komen! De afgelopen tien jaar hebben de docenten van Politicologie menig ismuslezing
en filmavond-inleiding verzorgt. Daarnaast zijn verschillende docenten zelfs mee geweest op
de ismusreizen. Maar wat vinden de docenten eigenlijk van ismus? En hebben ze nog goede wensen
op tips voor de volgende tien jaar?
Niels Spierings: “Wat een vraag: met 10 jaar ismus
zijn de herinneringen, als student, bestuurslid
en docent, ontelbaar – en hebben vaak een
hoog ‘je had er bij moeten zijn’-gehalte. Met de
docentpet op moet ik wel zeggen dat de studiereizen
er uit springen. Vijf heb ik er mogen ‘begeleiden’
en elke keer liet het weer zien dat politicologie
geweldig geïnteresseerde en sociale studenten
kent, en hoe ontzettend goed jullie staat zijn om
grootse dingen te organiseren. Dat is ook het moment
waarop wij eens echt met jullie kunnen praten
(in Gerry’s woorden: “de persoonlijk pastorale
gesprekken”) en sommige studenten (RB) de vrijheid
nemen om ons voor rotte vis uit te maken
als ze het kaartspel verliezen. Als oud-bestuurslid
denk ik overigens vooral aan het moment dat ik
voor het eerst –ik was toen tweedejaarsstudent-
op bezoek moest bij Bob Lieshout. Nota bene om
geld te gaan vragen. Dat verhaal komt wel met
een volgend lustrum.”
Bert-Jan Verbeek: “Ik heb de afgelopen jaren met
heel veel plezier inleidingen op filmavonden verzorgt
in kleine, rokerige ruimtes. De beste organisatoren
zitten bij ismus. Het is alleen jammer dat
er altijd zo lang wordt gedaan over de bestuurswissel.
De wisseling van de wacht lijkt bij ismus
op lame ducks! ismus is wel echt een vereniging
met een gezamenlijke identiteit, die er elk jaar
weer in slaagt om een groot aantal nieuwe leden
te trekken. Ik hoop dat dit altijd zo blijft!”
Marcel Wissenburg: “Tja, alleen de slechte
dingen blijven je bij, dus ik heb eigenlijk geen
herinneringen aan ismus. En dat is maar goed
ook dus! Voor de toekomst wens ik dat ismus
blijfmus mag worden.”

Gerry van der Kamp-Alons: “Ik heb het genoegen
gehad om in de afgelopen jaren meerdere
keren met ismus op studiereis te gaan. Elke reis
is weer even bijzonder en laat me plaatsen zien
waar ik anders toch niet zo snel naartoe zou zijn
gegaan. Het beste voorbeeld daarvan is denk ik
wel Tsjernobyl, dat dit jaar op het programma
stond, maar ook de ontzettend diepe zoutmijnen
bij Krakow of het bezoek aan Srebrenica staan
in mijn geheugen gegrift. Srebrenica omdat het
zo confronterend is en veel emotie oproept en
de zoutmijnen vanwege de enge, overvolle lift en
eindeloze trappen. En door die trappen denk ik
nu weer aan Minsk, waar we onder tijdsdruk en
niet gehinderd door enige kennis of informatie
over spoornummers zwaar beladen met koffers
trappen op en af renden om de trein te zoeken die
ons naar het vliegveld in Vilnius zou brengen om
weer naar huis te gaan. Ja, stress hoort er zo nu en
dan ook bij ;-) Maar natuurlijk zijn het vooral de
gezellige gesprekken en etentjes met studenten die
een ismusreis voor mij als docent extra bijzonder
en aangenaam maken. Petje af voor de verschillende
reiscommissies dat er elk jaar weer een
fantastisch programma ligt. Ik hoop dat ismus de
traditie nog lange tijd zal voortzetten!”
Anna van der Vleuten: “De oprichting van ismus was
een heuglijke gebeurtenis in mijn ogen: een eigen club
van de Nijmeegse politicologiestudenten die zou bijdragen
aan plezier in de studie & het student-zijn en een
echte gemeenschap zou creëren. ismus heeft laten zien
dat het inderdaad die verwachting waarmaakt.
Mijn meest hilarische herinnering betreft een ismusfilmavond,
ooit in een zaaltje achter Café de Compagnie.
Een handvol belangstellenden had zich verzameld.
Er zou een film over apartheid vertoond worden, die
ik niet gezien had omdat het enige exemplaar in heel
Nijmegen was uitgeleend aan... ismus. Na mijn ongetwijfeld
gedegen inleiding over het Nederlandse beleid
jegens Zuid-Afrika doofde het licht. Ook ismus had de
film niet vooraf bekeken, helaas. De unieke videoband
bleek namelijk zwaar beschadigd, waardoor de beelden
zich schokkerig voortbewogen, alsof Zuid-Afrika naast
alle door mensenhand veroorzaakte ellende ook nog
werd geteisterd door een permanente aardbeving. Ik
heb nooit geweten hoe de film afliep, maar in het café
werd de filmloze filmavond alsnog heel gezellig.
Ik bedank alle studenten die zich in de loop der jaren zo
actief voor ismus hebben ingezet en hoop dat de vereniging
ook in tijden van BSA en boetes het hoofd boven
water en het lijf actief houdt.”
Hans Slomp: “Gelukkig was de revolutie allang
achter de rug toen ismus ter wereld kwam,
anders had ie ook vast van zijn ouders een
andere, minder fraaie, naam gekregen. Dat de
revolutie ver achter ons lag, was ook aan het
uiterlijk van studenten en andere jongeren te
zien. Revolutionaire lange jongensharen en kort
meisjespiekhaar, alsmede tamelijk vervuilde tshirts
of hemden, tekenen van protest tegen de
burgerlijke orde, hadden al geruime tijd plaats
gemaakt voor een ordentelijk en aantrekkelijker
kapsel en kleurrijke overhemden en blousen,
meer uitdrukking van de wens tot contact met
anderen dan van eigen gelijk.
Deze ontwikkeling is in volle gang met steeds
groter variatie in kleding en opsmuk, en ook
discussie over de vraag of ander dan hoofdhaar
niet moet worden afgeschoren, omdat het jezelf
en anderen in de weg zit.
Omdat contact aan alle politieke verbeteringen
ten grondslag ligt, zou ismus zich erop kunnen
richten deze ontwikkeling aan te moedigen met
een eigen kledinglijn. Een eigen deolijn zou
ook heel prettig zijn, want Axe is ook niet alles,
maar die vereist waarschijnlijk teveel onderzoek
met proeven op zielige konijntjes. Bij de
kledinglijn denk ik aan mooie haarbanden voor
meisjes; die bevorderen tevens de integratie van
allochtonen, omdat ze die groep enigszins tegemoet
komen, als compromis tussen hoofddoek
en helemaal onbedekt. Voor jongens valt te denken
aan een nieuw soort hoofddeksel in de sfeer
van een tulband, ook goed ter voorkoming van
teken. Zou dit alles niet een mooi, ja, hoe zal ik
het zeggen, een mooi stukje statement zijn? In
ieder geval mijn gelukwensen, ismus.”

Zolang er geacteerd wordt is politiek een vruchtbaar onderwerp voor films en toneel: van Shakespeare
tot Michael Moore, er zijn talloze mogelijkheden om ons kritisch denken wat te prikkelen.
In de Heraut mag een filmrubriek daarom – en omdat we gewoon dol zijn op films natuurlijk – niet
ontbreken. Dit keer hebben we uiteraard revolutionaire films uitgezocht.
The Lost City (2005)
Door Sophie Lauwers en Chelsey Buurman
Vanaf de eerste seconde komt de adembenemende
muziek van het Havana van eind jaren vijftig je tegemoet.
Het zijn jaren waarin rijke Cubanen en Amerikanen
floreren, maar ook de jaren waar de Cubaanse
revolutie broeit en de positie van president Batista
dreigt te gaan wankelen.
Andy Garcia, die als acteur de hoofdrol op zich neemt,
vertelt in zijn eerste zelf geregisseerde film de herinneringen
aan zijn eigen familiegeschiedenis. Hij schetst
geen rooskleurige revolutie, maar brengt haast een ode
aan het prerevolutionaire Cuba.
De film draait om de rijke familie Fellove, met drie zoons die zich elk op hun eigen manier opstellen
tegenover de dreigende veranderingen. De jongste, Ricardo, sluit zich aan bij de rebellen en verdwijnt
met Castro en Guevara in de Sierra Maestra. De tweede zoon Luis is zoals zijn vader een pacifist, maar
legt zich niet neer bij het ondemocratische bewind van Batista en komt in actie, waarbij hij bruut wordt
geconfronteerd met de realiteit. De derde zoon Fico tenslotte, eigenaar van de luxe nachtclub El Tropico,
staat centraal in The Lost City. We zien hoe het nieuwe revolutionaire regime Fico, ondanks zijn neutrale
positie, het leven steeds meer onmogelijk maakt en hoe hij zijn werk, zijn geliefde en uiteindelijk ook zijn
vaderland verliest aan de Revolutie.
Door een focus op de upperclass van de Cubaanse hoofdstad is er weinig aandacht voor de schaduwkant
van het Batista-regime. De armoede en onderdrukking komen slechts kort – in een gooi naar historische
correctheid – in zwart-wit fragmenten voorbij. Als geschiedkundig overzicht moeten we de film dan ook
niet zien, eerder als een gepassioneerd sfeerbeeld van een fragment in de Havanese samenleving. In dat
licht ligt het voor de hand dat de ‘helden van de Revolutie’ hier, in tegenstelling tot zoveel andere films,
niet worden geromantiseerd.
Het blijft echter een Hollywood film met mooie mensen, mooie auto’s, mooie pakken en op de achtergrond
een nog mooiere stad. Alleen daarom is de film al een lust voor het oog. Maar tegelijkertijd, vooral
door de intieme manier van filmen, heeft de film ook een soort traagheid en serene schoonheid in zich.
Het is deze, meer oprechte, schoonheid die het verhaal kracht bijzet en die je doet vergeten dat sommige
personages wel wat meer diepte hadden mogen krijgen.
Het feit dat de film de pretentie heeft een groots, panoramisch epos neer te zetten (parallellen met The
Godfather zijn niet te missen), betekent dat ze haar accenten kwijtraakt. Daardoor is het niet de verhaallijn,
die je na afloopt bijblijft, maar des te meer de sfeer en emotie van gekwelde individuen en hun tweeslachtige
verhouding met een verloren stad.
Verlies speelt een sterke hoofdrol. Het verlies van een stad, maar ook van een familie, van liefde, van dromen
en van zekerheid. De slotscène biedt echter weer hoop, wellicht ook hoop voor Havana. Maar deze
hoop lijkt alleen werkelijkheid te kunnen worden als de verloren stad haar zo geliefde en zo gehate Revolutie
achter zit laat.
Wellicht waren de ambities als imposant epos wat te groot, maar dan nog weet de film de aandacht
perfect vast te houden en sleept The Lost City je mee in van een wereld die in ons huidige beeld van de
Revolutie vaak vergeten dreigt te worden.

Ai Wei Wei : Never Sorry (2011)
Van het Sundance Festival en aangeprezen als de film die de ‘nieuwe’ Culturele Revolutie
in China vastlegt, laat Alison Klayman in haar eerste documentaire zien hoe de Chinese
dissident en kunstenaar Ai Wei Wei zich door zijn leven beweegt; ‘I am a brand for
liberal thinking and individualism’. Hoewel het grote publiek waarschijnlijk niet bekend
zal zijn met zijn kunst (hij stortte miljoenen handgeschilderde zonnebloempitten in de turbinehal van
Tate Modern in Londen en is de architect van het Olympisch Stadion in Beijing, The Birds Nest), zal
een deel hem wel kennen als gevolg van zijn in de media breed uitgemeten gevangenschap in 2011. Hij
leefde drie maanden op droog brood, in ‘onmenselijke omstandigheden en onder permanente bewaking’
en op het internet wordt hij heilig, of God genoemd. De grens tussen kunst en activisme wordt
persoonlijk door hem weggevaagd; wanneer hij in elkaar wordt gerost door de lokale politie en daaraan
een hersenbloeding overhoudt, blogt hij foto’s vanuit zijn ziekenhuisbed. ‘If you don’t act, the dangers
become stronger.’’
Ai Wei Wei wordt ook wel de Chinese Damien Hirst of Andy Warhol genoemd; een kunstsuperster –
met bolle buik en lange baard heeft hij meer weg van een mediterende monnik, maar niets is minder
waar. Ai Wei Wei schopt tegen zijn moederland en zegt dat hij de enige is die echt om haar geeft. Hij
roept te pas en te onpas fuck in een samenleving die getemd en gekooid is en ziet zijn leven en zijn activisme
als een grote performance. Twitter is voor hem onmisbaar en hij legt op bijna neurotische wijze
elke beweging in zijn omgeving vast – alsof hij de staat op een fout wil kunnen betrappen en haar daarmee
ontmaskeren. ‘’You can’t just say that the system is flawed, you have to work through the system
and show it in all of its detail and that’s the only way you can ultimately make a critique.’’ De documentaire
vertelt zijn verhaal niet uit een bijzonder oogpunt, is artistiek gezien ook niet speciaal, maar het
geeft de essentie weer van een man die wellicht de Chinese burgers uit haar slaap kan schudden en aan
kan zetten tot een echte (culturele) revolutie. Wei Wei belichaamt de anti-beweging en het moge duidelijk
zijn dat deze film niet om zijn kunst draait, maar om zijn rebellie en hooliganisme.
5 Broken Cameras (2011)
Anders dan andere films maar ook van het Sundance, laat 5 Broken Camera’s het Israël/Palestina
conflict in een intiem, pijnlijk licht zien en wekt ze de nieuwsgierigheid van de kijker. Emad Burnat
(wiens beheerste stem de film omfloerst) en Guy Davidi filmen hoe hun hechte gemeenschap, een dorp
genaamd Bil’in, niet ver van de bezette westelijke Jordaanoever, reageert op de toename van de Joodse
nederzettingen en de houding van het Palestijnse leger. De gezinnen proberen zich staande houden
terwijl hen de grond onder de voeten letterlijk ontnomen wordt; verzet ontstaat en de gewone man probeert
zijn eigen contrarevolutie te ontketenen. De film raakt een gevoelige snaar, want te midden van
het voortslepend conflict laten de beelden de gevolgen zien voor de gezinnen die er eigenlijk niets mee
te maken hebben maar er onvermijdelijk in worden meegesleept. Je kan niet anders dan meegesleept
worden door de sympathieke bewoners en de jonge kinderen, wiens ouders ervan overtuigd zijn dat ze
hun kinderen sterk moeten maken door ze mee te laten lopen in hun wekelijkse protesten.
Emad stelt simpele vragen en legt met zijn camera’s alles vast; boosheid, woede, angst, tranen en een
geluksmoment dat bijna verdwaald oogt. Dat de beelden amateuristisch zijn, dat de techniek niet is om
over naar huis te schrijven; dat doet er allemaal niet toe. De beelden zijn recht toe, recht aan en laten
niets aan de kijker voorbij gaan. Het droge stof van het dorre landschap lijkt zich tastbaar te nestelen
in je keel en wanneer Phil, een dorpsgenoot, dodelijk gewond raakt bij ‘het hek’, voel je hoe de grond
na trilt van het schot en zijn lichaam dat de helling af dendert. 5 Broken Camera’s is een film die het
conflict terug bij de mens brengt. Misschien wel te dichtbij.
Meer zien? 1/2 Revolution over de chaos op het Tahrir-plein vorig jaar, geschetst met ruwe beelden en
daadkrachtige woorden. In Fishing without Nets doen de Somalische piraten het woord terwijl ze op
de strakblauwe zee dobberen en semi-automatische geweren vasthouden. In The Invisble War wordt de
positie van vrouwen in het Amerikaanse leger op penetrante wijze belicht, een kant die normaal gesproken
verborgen blijft.

Terwijl de tentamens voor de deur staan, de onderhandelingen in het Catshuis over bezuinigingen verder gaan
en de zon is ingewisseld voor regen en wolken, is studievereniging ismus bezig met het organiseren van de
lustrumweek.
Het thema van onze lustrumweek is revolutie. Doorgaans worden revolutionaire gebeurtenissen geassocieerd
met mooie momenten; de val van de muur, de emancipatie van vrouwen en homo’s, allicht het ontstaan van
studievereniging ismus. Echter, er zijn ook voorbeelden te noemen van minder ‘wenselijke’ uitkomsten van
revoluties. Denk aan Mao; die stelde dat werkelijke politieke macht uit de loop van een geweer komt. Of denk
aan Stalin die zijn antwoord op de vraag van de Paus om beter voor de katholieken te zorgen als volgt formuleerden;
hoeveel legers heeft u dan, meneer de Paus?
Juist die negatieve en positieve associatie maakt een revolutie een perfect onderzoeksgebied voor de doorsnee
politicologiestudent. Wij zijn doorgaans bezig met het analyseren van vraagstukken van vrede of oorlog, het
analyseren van de aanwezigheid of afwezigheid van democratie. Is het niet juist dat de gemiddelde ismi met
name geïnteresseerd is in de schaduwkant van ontwikkelingen (de oorlog, de afwezigheid van democratie)
waardoor dit lustrumthema zo interessant is? Want als deze schaduwkant afwezig zou zijn, dan is onze studie
inhoudelijk veel minder aantrekkelijk; er is namelijk vrede, er is democratie.
De uitkomst van het lustrumthema heeft misschien een schaduwkant als oorzaak die velen niet zien als interessant.
Daarom is het wat mij betreft het ideale thema voor ons lustrum; tussen zwart en wit, tussen goed
en slecht, tussen mooi en lelijk. Ik hoop jullie allen te zien in de lustrumweek en om alvast in de stemming te
komen. Veel plezier met deze speciale editie van de Heraut.
Malu Verkuil
Voorzitter
Datum Activiteit
16 april Lustrumreceptie
17 april Diner Rouler
18 april Lustrumreceptie
23 april Feestelijke opening Lustrumweek
Revolutionaire Pubquiz
24 april Revolutionaire Tostimiddag
25 april Lustrumsymposium: ‘Misplaatste arrogantie of bittere noodzaak: de Westerse inmenging in de Arabische
Lente’
Arabisch Diner
26 april Revolutionair Speechschrijven
1 mei Spelletjesavond
Kroegentocht: ’10 jaar ismus-stamkroegen’
2 mei Debat in samenwerking met het Centrum van Ethiek
3 mei Bowlen
4-6 mei Excursie naar Keulen
9 mei Inhouse dag SER
14 mei Carrièredag
15 mei Activiteit Werken bij de EU
21 mei Verkiezings ALV
22 mei Gala
30 mei Poolen
31 mei Factultaire Sportavond
4 juni Groten Namencollege: Maarten van Rossum
6 juni Excursie naar de NAVO basis in Brunssum
6 juni Pré M-Feest Borrel en M-Feest
+ ismus agenda

Redactie
Dorien Venema Adres: Thomas van Aquinostraat 5.0.03
Roos van Straaten Email: deheraut@fm.ru.nl
Myron Albering Website: www.ismus.nl/de-heraut
Sophie Lauwers
Chelsey Buurman
Ilona Chmoun
Vormgeving
Roy Blokvoort
Eindredactie
Roos van Straaten
Hoofdredactie
Vivian Sanders
Colofon