uitgave 3 - 2012 - ter hoeve uitgevers

Autisme 23
Herkennen van en omgaan met autisme
en andere ( psychiatrische) aandoeningen
Onderstaande brief is ingezonden door
mevrouw verkruissen. Zij verwoordt een
gebeurtenis tussen de politie en haar
zoon. In de praktijk gebeuren dergelijke
gebeurtenissen vaker door onwetendheid
over psychiatrische aandoeningen en het
niet weten hoe er mee om moet worden
gegaan. vooral bij personen/verdachten
die geen fysiek geweld gebruiken gaat
de communicatie tussen politie en verdachte
cq persoon met de aandoening uit
de hand lopen. de ingezonden brief gaat
over de zoon van mevrouw verkruissen
die een ernstige vorm van Autisme heeft.
AutIsme
Enige tijd geleden had mijn 33-jarige zoon, die aan
een ernstige vorm van autisme lijdt, een aanvaring
met een politie-agent.
Het was op zich volkomen terecht dat de agent mijn
zoon aansprak op zijn gedrag; hij had zijn middelvinger
opgestoken naar een voorbijrijdende politieauto.
Normaal gesproken zouden de politiemensen
daar hun schouders over hebben opgehaald, maar
omdat nogal wat mensen hiervan getuige waren
wilden ze zich niet zomaar, en onverdiend, voor gek
laten zetten. Daarom keerden ze de wagen en reden
naar mijn zoon.
Die schrok daar erg van en hij vertelde meteen dat
hij autistisch is en begon ook direct zijn excuses te
maken. Daar knoopte hij een verhaal aan vast over
hoe slecht hij in de psychiatrie was behandeld, en
dat hij in het verleden een aantal keren slecht door
de politie was behandeld (in zijn beleving). En dat hij
daarom een wrok tegen de politie had, maar dat hij
niets tegen hen persoonlijk had.
De agent die mijn zoon te woord stond, ging heel
dicht bij mijn zoon staan en zei tegen hem dat hij
hem aan moest kijken. Of durfde hij dat soms niet?
En als hij zo doorging met zijn verhaal, moest hij
maar eens mee, dan moest hij maar eens even de cel
in.
Het probleem met veel autistische mensen is alleen,
dat ze inderdaad anderen niet durven aankijken,
maar dit ook echt niet kunnen. Het is voor iemand
met ernstig autisme even onmogelijk om iemand in
de ogen te kijken, als voor een blinde. Ook is het
heel angstaanjagend als mensen dicht bij hen gaan
staan.
Mensen met autisme kunnen ook niets met een heel
verhaal dat tegen hen gehouden wordt. Ze pikken
daar hooguit een paar woorden uit op, en daar gaat
hun brein mee aan de haal, en maakt er een heel
eigen verhaal van.
Mijn zoon stond inmiddels te huilen en is toen
zo achtergelaten. Hij was dicht bij het plaatselijke
ziekenhuis en is daar bij de Eerste Hulp naar binnen
gegaan. Hij was vreselijk over zijn toeren en huilde
zo, dat hij zijn verhaal niet kon doen. Gelukkig is er
een psychiater bij gehaald die uitgebreid met hem
heeft gepraat en hem heeft weten te kalmeren.
Toen ik dit verhaal later die avond hoorde, besloot
ik een afspraak te maken met de betreffende agent.
Natuurlijk ook om zijn kant van het verhaal te
horen, maar ook om wat uitleg te geven over mijn
zoon en andere mensen met autisme of een
psychiatrische ziekte. Gelukkig was dit mogelijk,
wat ik zeer waardeerde, en zo ben ik naar hem toe
gegaan, samen met de therapeute van mijn zoon.
De agent heeft zijn kant van het verhaal op een
heldere manier verteld. En hij had er natuurlijk
volkomen gelijk in, dat je je als politieman of -vrouw
beslist niet hoeft te laten beledigen.
Wat wij aan hem verteld hebben, is, dat psychiatrische
patiënten op een bepaalde manier benaderd
kunnen worden.
Deze mensen beleven de werkelijkheid vaak op een
totaal andere manier dan “gewone” mensen. Hun
hersenen werken heel anders, op een verstoorde