Uitgave van Stichting Kat in Nood Drachtstercompagnie

Het avondrondje
Elke avond, tussen half elf en half twaalf, loop ik nog even langs alle verblijven.
Ik heb dan standaard een heel erg lekker hapje bij me, maar wie hier iets van
wil hebben zal toch echt bij me moeten komen. Deze keer met Lindsey.
Wat dat toch is met dat
avondrondje weet ik niet precies.
Maar het is wonderbaarlijk hoe rustig
de katten ‘s avonds zijn. Dat er voor het slapen
gaan nog iemand komt is inmiddels goed bekend.
Dat het negen van de tien keer dezelfde persoon
is ook. En dat lekkere zakje met vlees..... daar
hebben steeds meer katten belangstelling voor.
Zo hebben wij in juni poes Lindsey gekregen.
Lindsey is afkomstig uit een opvang in Zaandam.
Hier zat ze al enige maanden en was bestempeld
als onplaatsbaar. Ze bleef behoorlijk schuw
waardoor de verzorging voor de mensen daar
haast niet te doen was. Lindsey kon gemeen
uithalen en boezemde op deze manier angst in
bij haar verzorgers. Ook bij ons was ze in het
begin zeer pittig. Gelukkig hebben wij kooien
die ingericht zijn voor de verzorging van dit
soort moeilijke katten, dus voor ons geen grote
problemen. Na een kleine maand was ze klaar
voor doorstroming naar een groep. Ook hier
heeft ze nog een even in een bench gezeten om
te wennen ,waarna wij het deurtje open hebben
gezet. Met de bekende instelling van; ‘we zien wel
hoever je komt’ gingen de dagen verder.
Lindsey zat vooral in het begin graag hoog op
één van de krabpalen. Je moest er tijdens het
schoonmaken om denken, want ze kon rake
klappen uitdelen. Opvallend was -vanaf het
begin- haar interesse in het avondrondje. Al die
katten die bij mij kwamen voor een knuffel en een
hapje..... heel fascinerend. Ze twijfelde zichtbaar,
maar vond mij toch te eng. Maar ze vorderde.
Van de krabpaal op een stoel, van de stoel op de
grond. En toen ‘s avonds dat eerste moment van
contact. Ik had mijn arm uitgestoken waar ik het
zakje met lekkers in vast had. Ze rook en gaf een
voorzichtig kopje tegen het zakje. Dat was het
begin...
Elke avond stond Linsey klaar. De hand zonder
het zakje kreeg een tik, de hand met het zakje
een kopje. Soms zo fanatiek dat de klodders gelei
aan haar oren hingen. Tijdens dit feest spinde ze
fanatiek en stond te melktrappelen op de grond.
En toen na enkele weken kwam het moment
waarop de hand die aan het zakje vast zat haar
even achter haar oor kon kriebelen. Lekker. Weer
een paar weken verder kon de hand zonder zakje
Lindsey uitgebreid aaien. Ze genoot.
Als ik overdag bij haar kwam deed ze alsof ze
me niet kende. Hoog boven op de krabpaal
klaar om te slaan. En ik maar vertellen aan alle
medewerkers hoe lief ze ‘s avonds deed. Geen
mens geloofde me. Tot ik op het heldere idee
kwam om overdag ook eens met een zakje te
komen. En ja hoor, Lindsey zag het zakje en kwam
en liet zich en begon te spinnen.
Inmiddels zijn we dikke vriendinnen en laat ze
heel voorzichtig en op haar eigenwijze maniertje
meer mensen toe. En dit allemaal dankzij het
laatste avondrondje en dat kleine zakje lekkers.
Heerlijk om mee te mogen maken.
Rixt
14 15
Klaas Jellesma
Deze boekenlegger is gemaakt door Nicole Mommertz, donateur van de stichting.