Reisverslag Trektocht Schotland - Govaerts, Dries

Dag 7: (laatste wandel-etappe)
Vandaag werd het een lange etappe. Niet bepaald in kilometers, maar het vlotte minder goed dan we
gewoon waren. Natuurlijk heeft het er mee te maken, dat het onze laatste etappe was. We wilden nu allebei
zo snel mogelijk aankomen in Fort-William. Vanuit Kinlochloven vertrok er een pad dat rechtstreeks
verbonden was met ons eindpunt. 22km moest er nog bewandeld worden.
Op die ellelange 22km zijn we 1 man tegengekomen. Niets merkwaardig over die man te vertellen, maar
het feit dat we die hele dag maar 1 persoon zijn tegengekomen is wel bijzonder. Het gaf ons wel een gevoel
van vrijheid. We konden even schreeuwen en tieren als we wilden, niemand die daar last van zou hebben.
Ongeveer na een 15tal kilometer
verscheen er plots een richtpunt
aan de “hemel”... Ben Nevis.
Met zijn 1344m is hij de hoogste
berg van het Verenigd
Koninkrijk. Een gigant achter
een andere reus, die plots ons
de weg zou leiden, want we
wisten dat we aan de voet van
de berg Fort William zou
tegenkomen.
Er lag sneeuw op de top, maar
we konden in elk geval de top
zien. Dat wou zeggen dat het
een prachtige en zonnige dag
was, zeker voor de tijd van het
jaar. Toen ik hier 2 jaar voordien
was, werd ons verteld dat als de
Schotten 5keer per jaar de top van de Ben Nevis konden zien, het een mooi jaar was. Ofwel is dit gezegde
lichtjes overdreven, ofwel heb ik altijd het mooie weer naar Schotland gebracht. In die twee keer dat ik in
Fort-William was heb ik zeker 5keer de top kunnen gezien. Een geluksvogel heet dat dan zeker.
We zouden toch nog niet naar het eindpunt van de West Highland Way wandelen vandaag. Het eindpunt
ligt in het dorpje zelf en dat zou dan iets voor morgen zijn. We zouden nogmaals in ons tentje overnachten,
maar dit keer op een voorziene kampplaats van 6,5£ per nacht. De kampplaats stond pal aan de voet van
de Ben Nevis, in Glen Nevis (Ben = berg, Glen = vallei).
Veel zouden we die dag niet meer doen, morgen zouden we nog 2kilometer moeten wandelen om het
officiële eindpunt te bereiken. Maar vooral die 2km terugwandelen naar onze slaapplaats zagen we niet
meer zitten, het werd ondertussen ook al donker en we waren echt wel moe. Nog net een klein hapje in de
loungebar van de camping en nadien in onze slaapzak. Robby was duidelijk overtuigd van zijn keuze en
moest dan ook het recept krijgen van zijn Toffee cake. De kok van de bar was da n ook zo vriendelijk om
het receptje op te schrijven en wat uitleg te geven. Wat Robby met het receptje van plan is en of hij het al
heeft uitgeprobeerd, zal enkel Robby weten ;)
Tijd om in onze tent te kruipen en er morgen NIET te vroeg uit te moeten... hoewel...