Reisverslag Trektocht Schotland - Govaerts, Dries

Our Hiking trip to Scotland; following the West Highland Way.
3.15u, zo vroeg ben ik opgestaan op donderdag 29 oktober 2009.
Snel aankleden, eten en scheren. Het scheren hield ik als laatste gezien ik dit een lange tijd niet zal
kunnen. Robby zou hier geen probleem mee hebben, hij had voor het vertrek nog een ‘long- beardweddenschap’
aangegaan... Hij zal zijn beharing een tijdje laten staan, zien hoelang hij het zal uithouden.
Enkele minuten voor 4u kwam ik samen met Robby aan de op- en afrit van de E34 in Wommelgem, hier
zou onze gezamelijke trip van start gaan. Toen ik het idee wou doorvoeren om écht een trektocht te
beginnen, had ik een kameraad nodig. Via hét medium van deze tijd (Facebook) had Robby zich kandidaat
gesteld. Om 4u ’s morgens stonden we dan eindelijk samen aan het begin van onze trip.
Voordat we dan écht aan onze tocht
konden beginnen moesten we eerst in
Schotland geraken, hiervoor namen we
het vliegtuig dat vanuit Charleroi naar
Glasgow zou vliegen. Door het systeem
van vraag en aanbod bleek het in ons
geval goedkoper te zijn om eerst via
Dublin naar Glasgow te vliegen.
We zagen dit zeker niet als een nadeel,
toen we 7u moesten wachten op onze
volgende vlucht, zijn we Dublin een
keertje gaan bezoeken. Een
snelbezoekje in Dublin bracht ons om 9u
’s morgens al in een échte Irish Pub.
Vreemd was het toen we merkten dat we
helemaal niet de enige waren die zo
vroeg al in de pub doken. Blijkbaar
begint een dag in Ierland steevast in the local Pub.
We namen de bus om in het centrum van Dublin te geraken. Bussen in Ierland en in “the UK” zijn voorzien
op reizigers met rugzakken. Je kan je rugzak kwijt in een voorziene rek op de ‘benedeverdieping’. Veilig is
dit echter niet, want toen ik mijn rugzak terugnam merkte ikdat er iemand interesse had naar de inhoud van
mijn rugzak. Een zijzakje was opengeritst en de inhoud meegenomen. Gelukkig had ik mijn waardevolle
spullen in mijn jaszak gestoken. Achteraf bleek dat de dief mijn aansteker en lucifers interessant genoeg
vond om mee te nemen. Al zijn lucifers in onze wereld kleinigheidjes, ze zijn van groot belang als je op
trektocht vertrekt én af en toe een vuurtje wil maken.
Rond de middag reisden we terug naar ‘the airport’ waar we een volgende vlucht namen naar Glasgow
International. Hierna nog enkele minuten op de bus om zo de trein te kunnen nemen naar het vertrekpunt
van de oudste walking trail van Groot Brittanië: The West Highland Way!

De West Highland Way volgt in grote lijnen een oude treinweg vertrekkende vanuit Milngavie (uitgesproken
als: “Mulguy”) Glasgow naar Fort-William. Gezien ik in Fort-William nog goede herinneringen heb, leek het
me leuk dat we de west highland way zouden volgen. 2 jaar vóór deze trip heb ik namelijk deelgenomen
aan het wereldkampioenschap MTB te Fort-William. Schotland zou het dus worden al kan je in deze
periode van het jaar veel regen verwachten. Zelfs de locals verklaarden ons als idioot, toen we hen
vertelden dat we ons tentje zouden gebruiken. Toch hebben we tegen het einde van onze trip het tegendeel
kunnen bewijzen en laten zien dat we het zeker wél aankunnen om, zelfs in november, in een tentje te
slapen!
Toch hebben we de eerste dag beroep moeten doen op bereidwillige ‘locals’ in het dorpje Milngavie.
Toen we na een eindje zoeken geen slaapplaats vonden, kregen we zelfs even het idee om in het
treinstation te slapen. Kwestie om zo ook eens het leven van een zwerver te leren begrijpen. We spraken
net optijd een koppel vriendelijke Lowlanders aan, die ons gratis slaapplaats konden bieden bij hen thuis.
Dit was voor ons een heel warme verassing, gezien we al dachten om op de banken van het station te
moeten slapen.
Malcolm & Doreen

30 oktober
Dag 1 van onze tocht:
Vandaag zou onze tocht van start gaan. Malcolm & Doreen, de mensen die al zo vriendelijk waren om ons
te laten overnachten stonden erop dat we bij hen zouden ontbijten alvorens aan onze tocht te beginnen.
Toast with Jam en een koffietje zou ons al een eindje opweg helpen. Malcolm zou een eindje met ons
meewandelen om te verzekeren dat we niet al zouden verloren lopen tijdens de eerste kilometers van onze
152km lange tocht. Meteen wisten we dat Schotten een vriendelijk en hartelijk volkje waren, altijd bereid om
te helpen waar ze kunnen.
De eerste etappe verliep vlot, zonder problemen. We hadden gepland om rustig te vertrekken met een
relatief korte etappe. We zouden 19km wandelen van Milngavie naar Drymen. Buiten het feit dat we redelijk
wat tijd hadden verloren om onze pasta op te warmen met ‘esbit-blokjes’, kwamen we dan toch nog goed
optijd aan op ons eindpunt van de dag. We besloten om te overnachten op een campsite in houten
wigwams voor 7£ per persoon. Op het eerste zicht was er niemand die ook zo gek was om te kamperen in
dit weer. We dachten dat we de enige zouden zijn op de kampplaats.
Gezien er niemand anders op de kampplaats te zien was, zou die handdoek, die daar maar hing te hangen,
ook wel bij verloren voorwerpen behoren, dachten we dan. Handig om de druppels uit het lekkende dak op
te vangen, toen er plots een gigantische man om zijn handdoek kwam vragen. Met onze excuses heeft hij
zijn half natte handdoek terug in gebruik genomen.
James was de naam, hij werd door zijn vrouw op
straat gezet en leefde nu zoveel mogelijk in- en van
de natuur. Hij leerde ons over voedsel dat je zo in
de natuur kan vinden: “bessen, paddestoelen,
bladeren,...” en over hoe je dieren moet vangen
om later klaar te maken”. Een ongelofelijk leerrijk
gesprek, maar deze manier van leven ging toch net
iets te ver voor ons als beginnende trekkers. Wij
zouden ons wel redden met wat havermout in koud
water en wat suiker voor de smaak. Smaak is bij
havermout in koud water natuurlijk relatief, we
konden in elk geval iets eten en dat was het
belangrijkste. Morgen zullen we wel weer brood
kunnen kopen in het volgende dorpje.
Gezien het al om 17u donker is in the UK én we
niet veel om handen hadden, kropen we rond 20u
al in onze slaapzak/wigwam.
James

Dag 2:
Om 7.00u stonden we al klaar om te vertrekken. Van zodra het licht was, waren we terug op pad. Van de
regen was niets meer te zien. De eerste 7km zouden we over de weg wandelen, zodat we wat tijd konden
winnen en zo verder konden wandelen vóórdat het donker werd. Het plan was om niet in Rowardennan te
overnachten, maar nog 6km verder in een bothy slapen.
Een bothy is een “shelter”, meestal een oud vervallen huisje, dat ter beschikking staat om wandelaars
onderdak te bieden. Er zijn geen verdere fasciliteiten voorzien dan een slaappodium, het is dan ook een
gratis onderdak midden in de wandelroute.
De volgende 2 dagen zou de route ons langs de oevers van het diepste meer van Schotland voeren: “Loch
Lomond”.
We hadden voorzien om nog wat
eten te kunnen kopen in
Rowardennan, het dorpje dat we
zouden passeren voor onze
“slaapshelter”. Bij aankomst bleek
dat Rowardennan niets meer is dan
een hotel, een parking en een jeugd
hotel. We spraken een ouder koppel
aan met de vraag of ze wisten, waar
we eten zouden kunnen kopen. Ook
al was er een hotel en een jeugd
hotel in de buurt, dachten ze niet dat
we daar eten konden kopen, zonder
daar te overnachten.
Toch maar eens horen in de ‘youth
hostel’.
Vandaag was het ook halloween en dit zullen we geweten hebben. Het jeugd hotel blijkt afgehuurd, we
zouden dan ook niets te eten vinden dachten we. Tot bleek dat het hotel volledig werd afgehuurd door
vroedvrouwen die een halloweenparty zouden organiseren. Ze hadden dus ook een hele keuken vol met
chips, sausages, fruit, biscuits, broodjes ... net wat wij nodig hadden! We werden nog uitgenodigd om te
blijven voor het feestje, maar dat zou onze tocht in gevaar brengen. Nog 6km hadden we voor de boeg en
net toen we uit de youth hostel stapten, komt een auto ons tegemoet. Het waren de mensen die we net nog
aanspraken in onze zoektocht naar wat avondeten. Ze hadden voor ons nog wat eten kunnen kopen enkele
kilometers verderop en zo hadden we plots genoeg voor meerdere dagen. Dit laat zien hoe vriendelijk en
meelevend mensen kunnen zijn! Het was een extra motivatie om onze laatste kilometers af te werken.
Aan de bothy aangekomen hadden we 26km gewandeld en waren zeer fier op onze ‘prestatie’.
Het bunkhuis waar we zouden overnachten was blijkbaar al bewoond voor die nacht. Nog twee britse kerels
wilden die nacht gebruik maken van de bothy. Geen probleem er is plaats genoeg om vier avonturiers te
laten overnachten. Gezien we nog steeds geen vuur hadden, konden we deze companie goed gebruiken.
Via onze britse kameraden konden we een vuurtje maken en hadden we nog een warme avond.
Toch zou onze dag snel eindigen gezien we om 7.30u weer al in onze slaapzak lagen. Het geschreven
bordje waarop stond: “BEWARE OF THE MICE” kon me toen even niet meer schelen.

Dag 3:
Rond 8u in de morgen waren we weer op pad. Het zou weer een lange etappe worden. Ik had de drang om
voor te lopen op schema, omdat dat me een gevoel van zekerheid gaf. Na een kleine 20km zouden we
opnieuw kunnen overnachten in wigwams, maar als we het mogelijk schatte, zouden we nog een kleine
8km verder wandelen zodat we dus voorliepen op schema en in een warm bed konden slapen.
Na enkele minuten stappen wilden we onze drinkzakken/camelbags vullen met water uit een watervalletje.
Het water schijnt zonder problemen drinkbaar te zijn, dus zagen we ook hierin geen gevaar.
Plots zien we een ietswat vreemde tegenligger naderen. Het was een oude man op een nog oudere
koersfiets. De fiets dateerd vanuit een periode die ik me zeker niet meer zal herinneren. Met deze fiets, op
dunne wegbandjes, was de man op tocht langs de west highlang way. Voor ons was het te voet vaak al
moeilijk gezien we regelmatig stromend water moesten oversteken of over stenen klimmen. Hoe deze oude
man met die fiets zijn tocht kon doorstaan was voor onsbeiden een raadsel, we hebben het hem dan ook
niet durven vragen.
Zoals ik al aanhaalde werd het pad moeilijker. Steile hellingen, grote stenen, rotsblokken en watervallen...
Nog steeds liepen we langs de oevers van Loch Lomond, toch zouden we vandaag het einde van het meer
bereiken. De eerste 10km van de dag verliepen, gezien de hindernissen, minder vlot. Dit zouden we op het
einde van de etappe zeker voelen. Het slechte weer van die dag, hielp ons zeker ook niet vooruit. Toch
lieten we ons niet kennen en bereikten na 27 zware kilometers onze volgende tussenstop, het jeugd hotel in
Crainlarich.
Op de achtergrond: Loch Lomond

Dag 4:
Al in de eerste meters merkte ik dat onze lange en zware tocht van gisteren iets teveel van het goede was.
Blijkbaar heb ik me toch moeten forceren en dat voelde ik vandaag al snel aan mijn achillespees.
We besloten dan ook om maar
tot aan het volgende dorpje te
wandelen via de weg. Het
volgende dorpje was Tyndrum.
In Tyndrum konden we nog wat
eten kopen en hebben er zelfs
een gasvuurtje + aansteker
gekocht. Dit zou onze helpen om
zelf wat eten te kunnen koken.
Gezien we eindelijk een
gasvuurtje hadden, moesten we
ook opnieuw eten kopen. Het
zou de volgende twee dagen
spaghetti worden.
We ontmoetten ook nog even
een merkwaardig figuur, dat ook
met een rugzak aan het rondtrekken was.
Al waren zijn ideeën over rondtrekken iets spectaculairder dan de onze. Zelfs aan zijn gezicht kon je aflezen
dat de man al enkele weken onderweg was, hij had ook koud. Hij sprak over zijn tentje, waar hij bijna
dagelijks in heeft geslapen, maar het bleek helemaal niet waterdicht te zijn. Met een lekkend tentje en wat
vochtige kledij was hij in Londen vertrokken richting het noorden (waar wij hem tegenkwamen). Toch vond
hij het natte weer maar niets en zou daarvoor naar Zweden willen reizen, gezien het daar “droger” is.
Over “back to basic” gesproken. Deze man verkoos de ijzige koude van de zweedse winter boven het natte,
maar iets warmere weer van Schotland... in een tentje!!!
Na een kort, maar merkwaardig gesprek met deze britse trekker, besloten we om toch niet in Tyndrum te
blijven, maar 10km verder te overnachten. Toch zou ik mijn pees willen laten rusten, dus kozen we voor al
liftend naar Bridge of Orchy te reizen.
Na ongeveer een half uurtje liften in de regen, kregen we een lift van een Jeremy Clarkson-look-a-like &
family. (Jeremy Clarkson = presentator van Top Gear). In de auto rijden we het prachtige landschap binnen
van de centrale highlands. De eerste munro’s rijzen op langs de weg. Een munro is een Schotse berg,
waarvan de top meer dan 900m boven het zeeniveau ligt. Het is een prachtig zicht, spijtig dat we in de auto
zaten, maar zo kon mijn pees wel even recupereren. Morgen zou blijken dat deze ‘rustdag’ goed heeft
gedaan, zodat ik weer zonder al te veel problemen op pad kan!
Deze onvoorziene rustdag heeft ons 20km verder gebracht, dan onze vorige slaapplaats, al heb ik maar
10km zelf moeten wandelen. Dit gaf ons wat extra tijd om ons gasvuurtje voor het eerst te gebruiken, we
kookten onzelf spaghetti en een thee’tje om de dag af te sluiten. Onze natte kledij was ondertussen aan het
drogen in een super-droogkamer. Als er iemand interesse heeft om ooit in Schotland naar de sauna te
gaan, dan raad ik zeker de droogkamer van Bridge of Orchy Hotel aan.

Dag 5:
Mijn achillespees was niet afgescheurt en het voelde zelfs beter. Ideaal voor de etappe die ons door de
prachtige landschappen van ‘Braveheart’ zou brengen. Vanuit Bridge of Orchy klom het pad over een pittige
helling. Over de berg kwamen we in de Mel Gibson-film, ‘Braveheart’ terecht. Prachtig landschap, het enige
nadeel hiervan was het gebrek aan beschutting. “No shelter”
20km zouden we door de vallei ‘Rannoch mor’ wandelen. Doorheen de vallei komen we enkel 3 kleine
bossen tegen, waar we desnoods even onder de bomen konden schuilen.
Gelukkig hadden we van de regen niet te veel last, opklaringen zorgde voor mooie regenbogen en
prachtige uitzichten.
Het mooie landschap doet de afstand vlotter voorbijgaan. Steeds had je een doel voor je, dat je kilometers
voordien al zag liggen. Het was, na de geforceerde etappes voordien, een rustig en aangenamen
wandeling.
Op ons eindpunt stond enkel een hotel en een kampplaats. We zouden terplaatse beslissen welke vorm
van slaapaccomodatie we zouden nemen. Al een 3-tal kilometers voordien, konden we het hotel zien
liggen, het was toen ook nog mooi weer.
We wisten dat het Schotse weer snel kan omslaan, regen kwam heel snel op. Dit maakte dat we ons tentje
al zeker niet zouden gebruiken, zeker omdat we onze kledij/tent nergens konden te drogen leggen. Een
andere mogelijkheid was dus het hotel, maar we waren het beiden eens over de te dure kamer, die we niet
wilden betalen. We besloten al liftend van de route af te wijken én een goedkopere slaapplaats zoeken in
de vallei van Glen Coe. Glen Coe is een gigantisch mooie locatie en het gaf ons dan ook de kans om
opnieuw eten te kopen en goedkoper te slapen in een jeugd hotel.
Een vriendelijk frans koppel heeft ons dan opgepikt langs de weg en ons zo naar Glen Coe vervoerd. Het
was leuk om nog eens een andere taal te spreken dan het engels. Frans in the UK is niet vanzelfsprekend,
blijkbaar waren onze franse vrienden nog niet zolang op het engelse eiland, want hij had duidelijk nog
problemen met het links rijden. Voor ons leven hebben we nooit gevreesd, maar we zagen de berm soms
toch akelig dichtbij komen!
In Glen Coe moesten we toch nog enkele kilometers wandelen alvorens het jeugd hotel te hebben
gevonden. Een vriendelijke Schot gaf ons wat uitleg over de locatie waar we ons nu bevonden en een
vriendelijke Noord-Ier gaf ons nog wat verdere uitleg over de problematiek die Ierland al jaren heeft
doorstaan. Het is altijd interessant om zulke onderwerpen te horen uit de mond van een local en
ooggetuige.
Paul was z’n naam, woonde in Belfast (Noord-Ierland = UK). Samen met Paul sliepen we nog met 2 Poolse
klimmers op de kamer. Op de één of andere manier werd ons al snel duidelijk dat we met hen minder
contact zouden hebben. Polen zijn blijkbaar iets afstandelijker van aard, waar ze natuurlijk evenveel recht
op hebben. Van Paul hebben we veel kunnen leren, hij vertelde leuke verhalen over het ontstaan van
verschillende dingen. Zo vertelde hij over het ontstaan van het ‘middelvinger-gebaar’. Leuke verhalen om te
horen van een verteller als Paul. (Mensen die de uitleg willen over dit verhaal vragen maar...)

Dag 6:
Noodles als ontbijt én dan terugliften naar het vervolg van onze West Highland Way.
Al snel vonden we een vriendelijke chauffeur die ons terug naar onze route kon brengen, het was zelf een
klimmer, hij zou vandaag een berg beklimmen waar hijzelf emotioneel mee verbonden was. Zijn
schoonvader was enkele jaren geleden namelijk van diezelfde berg gevallen en dus verongelukt.
We wensen hem veel geluk en vatten zelf onze eerste échte klim van de toch aan.
Devil’s Staircase wordt in boeken en op het internet aangeschreven als de zwaarste klim van de gehele
tocht. Het was inderdaag redelijk pittig, maar ik kan verzekeren dat het niet onoverkomelijk zou zijn. Voor
we het wisten stonden we al boven en konden we genieten van wel héél prachtige landschappen/bergen.
Dit was echt een moment om even stil te staan. Toevallig komen we ook net een andere belg tegen die op
de top is geraakt, hem zouden we de komende dagen nog vaker tegenkomen gezien hij, met 2 andere
belgen, ook de route volgt. We zijn dus niet de enige idioten die in november nog aan de West Highland
Way beginnen!
Omdat deze etappe redelijk wat hoogtemeters telt, is de totale afstand wat ingekort. We zouden die dag niet
meer dan 15km wandelen. Dit zorgt ervoor dat we snel in Kinlochleven aankwamen. Een heel mooi dorpje
aan monding van Loch Leven (meer), vandaar ook de naam: “Kinlochleven”.
Het was een mooie dag en besluiten om voor het eerst ons tentje te gebruiken. Er zijn dan wel enkele
kampplaatsen, maar we opteren voor de vrijheid en gaan wildkamperen. Het gaf ons de mogelijkheid om te
kamperen waar we wilden en dat we die dag geen kosten zouden hebben.
We volgen nog even de route, tot we tegen de flanken van Kinlochleven een mooi plekje vinden om (weg
van de wereld) ons tentje op te zetten. We hebben een zicht op het hele dorp, terwijl niemand ons zou
weten te vinden. Dit gaf een heel vrij gevoel, het was een hele andere ervaring dan telkens op voorzien
plaatsen, tegen betaling te kamperen volgens de regels.
Vanop “onze” berg zagen we het dorpje bewegen, en ons oog viel op een vlag die daar hing te wapperen
aan een riviertje. Die vlag zou ons doel worden voor die avond. Hij hing aan een houten mast aan de
waterkant, maar met wat behuizing rondom. Het zou spannend worden om ongemerkt de vlag te gaan
bemachtigen. Toen het donker werd, waagden we onze kans en beslopen ongezien onze prooi! We konden
ongezien de vlag lossnijden van zijn mast. Toch was het steeds spannend omdat er niet ver vandaag locals
een feestje hielden en hun gezichten waren grotendeels op ons gericht. Robby kreeg het idee om het
allemaal nog spannender te maken door er een foto van te trekken. Een foto zou geen probleem zijn, maar
de flits zou ons wel verraden.
FLITS én lopen maar!
Afvragend of iemand iets zou gemerkt hebben, liepen we terug richting “onze schuilplaats” ... Het kostte ons
nog wel een kwartiertje op terug aan de andere kant van het water te geraken. En plots, ... toen we bijna
richting onze tent zouden gaan, werden we aangesproken door een man die zijn vlag kwijt was!!! Hij had
met enkele mensen een zoektocht georganiseerd om de vlag terug te halen.
2 jonge kerels, die in het donker nog rondhangen id buurt van het water, zijn dan natuurlijk heel verdacht...
Toch konden we er ons uitpraten en “ontsnappen”, maar al ging het maar om een vlag die verwaarloosd
aan het water hing, hebben we de hele nacht met de schrik gezeten, dat ze ons toch zouden vinden in onze
schuilplaats! Een spannende, mooie dag... morgen onze laatste etappe richting Fort-William!

Uitzicht bovenop Devil’s Staircase
Scottisch Flag

Dag 7: (laatste wandel-etappe)
Vandaag werd het een lange etappe. Niet bepaald in kilometers, maar het vlotte minder goed dan we
gewoon waren. Natuurlijk heeft het er mee te maken, dat het onze laatste etappe was. We wilden nu allebei
zo snel mogelijk aankomen in Fort-William. Vanuit Kinlochloven vertrok er een pad dat rechtstreeks
verbonden was met ons eindpunt. 22km moest er nog bewandeld worden.
Op die ellelange 22km zijn we 1 man tegengekomen. Niets merkwaardig over die man te vertellen, maar
het feit dat we die hele dag maar 1 persoon zijn tegengekomen is wel bijzonder. Het gaf ons wel een gevoel
van vrijheid. We konden even schreeuwen en tieren als we wilden, niemand die daar last van zou hebben.
Ongeveer na een 15tal kilometer
verscheen er plots een richtpunt
aan de “hemel”... Ben Nevis.
Met zijn 1344m is hij de hoogste
berg van het Verenigd
Koninkrijk. Een gigant achter
een andere reus, die plots ons
de weg zou leiden, want we
wisten dat we aan de voet van
de berg Fort William zou
tegenkomen.
Er lag sneeuw op de top, maar
we konden in elk geval de top
zien. Dat wou zeggen dat het
een prachtige en zonnige dag
was, zeker voor de tijd van het
jaar. Toen ik hier 2 jaar voordien
was, werd ons verteld dat als de
Schotten 5keer per jaar de top van de Ben Nevis konden zien, het een mooi jaar was. Ofwel is dit gezegde
lichtjes overdreven, ofwel heb ik altijd het mooie weer naar Schotland gebracht. In die twee keer dat ik in
Fort-William was heb ik zeker 5keer de top kunnen gezien. Een geluksvogel heet dat dan zeker.
We zouden toch nog niet naar het eindpunt van de West Highland Way wandelen vandaag. Het eindpunt
ligt in het dorpje zelf en dat zou dan iets voor morgen zijn. We zouden nogmaals in ons tentje overnachten,
maar dit keer op een voorziene kampplaats van 6,5£ per nacht. De kampplaats stond pal aan de voet van
de Ben Nevis, in Glen Nevis (Ben = berg, Glen = vallei).
Veel zouden we die dag niet meer doen, morgen zouden we nog 2kilometer moeten wandelen om het
officiële eindpunt te bereiken. Maar vooral die 2km terugwandelen naar onze slaapplaats zagen we niet
meer zitten, het werd ondertussen ook al donker en we waren echt wel moe. Nog net een klein hapje in de
loungebar van de camping en nadien in onze slaapzak. Robby was duidelijk overtuigd van zijn keuze en
moest dan ook het recept krijgen van zijn Toffee cake. De kok van de bar was da n ook zo vriendelijk om
het receptje op te schrijven en wat uitleg te geven. Wat Robby met het receptje van plan is en of hij het al
heeft uitgeprobeerd, zal enkel Robby weten ;)
Tijd om in onze tent te kruipen en er morgen NIET te vroeg uit te moeten... hoewel...

Dag 7: De ‘écht’ laatste etappe.
Op de één of andere manier kan ik thuis nooit uit mijn bed. Het gekke is dat, telkens ik in het buitenland
ben, me dat wel lukt. Iets voor 8 was ik al wakker. Robby had géén last van door te slapen, dus besloot ik
om ‘stilletjes uit de tent te sluipen en een ontbijtje te gaan kopen in de campingstore.
Spek met Eieren is nooit slecht als ontbijt, we hadden dan ook wel een stevige maaltijd verdiend na onze
tocht, waarvan we dadelijk de laatste 2km zullen afwandelen.
Intussen was Robby toch ook wakker geworden. Met ons gasvuurtje en in de gamel bakten we wat spek en
sloegen hierbij enkele eitjes kapot. Wat zout én klaar is kees! Zalig is het om een zelfgemaakt op te eten in
de buitenlucht aan de voet van de Ben Nevis.
2kilometer moesten we nog wandelen alvorens het officiële eindpunt van de West Highland Way te
bereiken. Het échte intense
gevoel of de kick was er die
moment niet meer, omdat we
eigenlijk al aanvoelden dat we
de dag voordien ons eindpunt
hadden bereikt. Dit was voor ons
enkel een bevestiging en een
bewijs dat we de volledige route
hebben volgemaakt. Op het
programma stond vandaag nog
wat anders, we zouden het
mountainbikeparcours
bezoeken, waar ik twee jaar
eerder het WK heb gereden. Het
parcours ligt op een fietsafstand
van Fort William, maar te voet
leek het ons wel wat teveel als
we het parcours zelf ook nog wilden bewandelen. Liften
was de beste oplossing en gelukkig was er een
sympatieke, maar chaotische, dakwerker die ons in zijn
camionette meenam tot aan Nevis Range.
Nevis Range is de plaats waar gondelliftjes je op de top
van de verschillende toppen brengt, waaronder ook Ben
Nevis natuurlijk. Dit hebben we niet gedaan, voor ons
was het mountainbike parcours interessanter.
Het was een leuke ervaring om terug op het parcours te
komen. Het parcours dat wij tijdens de wedstrijd moesten
volgen, is intussen afgepijld als: “World Championship
Track”, recreanten kunnen nu het parcours ook berijden,
al zag ik enkele lokale mountainbikers behoorlijk
sukkelen als het naar beneden of naar boven ging.

Nadat we het 6km lange parcours hadden afgewandeld, zouden we nog net de laatste bus terug naar Fort-
William moeten nemen, al zou die bus pas over anderhalf uurtje voorbij Nevis Range passeren.
Gelukkig konden we nog een koffietje bestellen in het restaurantje van Nevis Range.
3 Chineese jongeren waren ook aan het wachten op de bus, het bleken studenten uit Hong Kong te zijn, die
op uitwisseling waren in the UK. Hen zouden we diezelfde avond nog tegenkomen in de local pubs van Fort
William.
Terug in Fort William zoeken we ons iets om te eten. We besluiten om naar de Indiër te gaan, omdat we
dacht veel eten te krijgen. Als we in België naar ‘de chinees’ gaan, kan je meestal een hele week eten van
hetgene je besteld heb. Bij een Indiër is dat blijkbaar anders! Verkeerd gegokt, hadden we dan toch maar
naar de ‘fish and chips’ gegaan! ☺
Toen we dan de rekening vroegen, probeerden ze ons nog snel even af te zetten door een ‘rekenfoutje’.
Niet bij ons dachten we dan toen we de rekening opnieuw vroegen. Met een smoesje wilden ze ons de
rekening niet opnieuw tonen. We bleven volhouden en snel kwamen de excuses voor een rekenfoutje.
Wie niet waagt niet wint, zeker hé!
Onze Indische maag wilden we nog wat vullen met Schotse Whiskey, want dat hadden we nog niet
geproefd. Al snel bleek dat het niet echt ons ding was, we hielden het dan maar bij de gekende Strongbow.
We hadden een goede tijd daar in Fort William, we hebben nog enige tijd gefilosofeerd met een nietoorsprongkelijke
Schot over de hedendaagse, Britse jeugd.
Blijkbaar baart de jeugd, de ouderen toch wel zorgen.
Iets nadien kwamen we onze Chinese vrienden
terug tegen. Chris, Ivonne and Ashley zijn hun
engelstalige namen, deze namen hebben ze zelf
gekozen om het de Engelsen wat makkelijker te
maken. We werden uitgenodigd om hen te volgen
naar de ‘Volunteer Arms’ waar ze eerder al enkele
vrienden hadden ontmoet. We maakten kennis met
Nick, Amy, Kevin en nog enkele anderen jongeren.
We hadden een zeer leuke avond, en wisselden
allemaal onze gegevens uit, zodat we contact
konden houden en op de hoogte blijven van
elkaars interessante activiteiten. Bv. Nick is duiker
bij BBC en zou regelmatig met haaien zwemmen.
We hingen aan zijn lippen, de verhalen waren straf.
Steeds werden ze nog straffer, misschien dat de
‘pints’ daar iets mee te maken hadden! Het was
een ongelofelijk leuke avond, iets nadien moesten
we allen afscheid nemen.
En wij moesten toen nog 2 kilometer
terugwandelen om terug bij onze tent te komen.
Slaapwel Robby, Slaapwel Dries...

Zondag 8 november:
Opstaan, opruimen en nogmaals Spek met Eieren! Het tentje voor het laatst opbergen in de rugzak.
Opnieuw moesten we die 2 kilometer wandelen om de bus te nemen, die ons van Fort William naar
Glasgow zou brengen. De rit duurde 3u en volgde grotendeels de West Highland Way. Het was leuk om te
zien waar we de afgelope week hadden gelopen. Het leek enkel onrealistisch dat je de hele weg, waar wij
een volledige 7dagen over hebben gedaan, in 3 uur kon doen als je maar een busticketje had!
Al koste de rit wel onverwacht duur, we moesten zo’n 20£ neertellen om met de bus naar Glasgow terug te
reizen.
De buschauffeur was zo vriendelijk om ons, niet in het centrum, maar vlakbij ons geplande jeugdhotel af te
zetten. Anders dan in België, kan je vragen om je af te zetten waar het beste past in plaats van de volgende
halte. We hadden geen stadsplan van Glasgow, enkel het adres van de Jeugdherberg, door behulp van 2
vriendelijke mafketels konden we onze laatste verblijfplaats nog redelijk snel vinden. Het leek een gewoon
rijhuis in een sjieke buurt, maar binnenin werd ons duidelijk hoe gigantisch groot het gebouw was. Een
imposante traphal en een doolhof van gangen bracht ons op onze kamer, die we zouden delen met 3
andere mannen.
Eén van die mannen was een amerikaans journalist, die voor zijn werk de wereld even ging rondreizen.
Hij werkt voor ‘CNN World’ als weerman. Zijn reis zou hem veel bijleren over de verschillende klimaten over
de hele wereld. Zo zou hij de Kilimanjaro beklimmen, alsook verschillende toppen in de Himalaya.
Hij was nog maar net vertrokken, dus konden we hem nog veel leren over Schotland! :D
Het was verbazingwekkend toen hij vertelde dat hij met die ene rugzak, 6maanden zou rondtrekken en de
hele wereld zou bezoeken. Robby en ik konden net 10dagen overleven met onze twee rugzakken, hoe zou
het dan mogelijk zijn om met 1 rugzak 6maanden rond te trekken? Ongelofelijk ook, hoe rustig hij over zijn
plannen vertelde. Een heel vriendelijke amerikaan die we graag verder volgen, maar wij moeten naar huis...
onze vlucht vertrekt morgen al! Onze trip zit erop!
Het was een ongelofelijk interessante reis, een aanrader! :D