Reisverslag Trektocht Schotland - Govaerts, Dries

Dag 6:
Noodles als ontbijt én dan terugliften naar het vervolg van onze West Highland Way.
Al snel vonden we een vriendelijke chauffeur die ons terug naar onze route kon brengen, het was zelf een
klimmer, hij zou vandaag een berg beklimmen waar hijzelf emotioneel mee verbonden was. Zijn
schoonvader was enkele jaren geleden namelijk van diezelfde berg gevallen en dus verongelukt.
We wensen hem veel geluk en vatten zelf onze eerste échte klim van de toch aan.
Devil’s Staircase wordt in boeken en op het internet aangeschreven als de zwaarste klim van de gehele
tocht. Het was inderdaag redelijk pittig, maar ik kan verzekeren dat het niet onoverkomelijk zou zijn. Voor
we het wisten stonden we al boven en konden we genieten van wel héél prachtige landschappen/bergen.
Dit was echt een moment om even stil te staan. Toevallig komen we ook net een andere belg tegen die op
de top is geraakt, hem zouden we de komende dagen nog vaker tegenkomen gezien hij, met 2 andere
belgen, ook de route volgt. We zijn dus niet de enige idioten die in november nog aan de West Highland
Way beginnen!
Omdat deze etappe redelijk wat hoogtemeters telt, is de totale afstand wat ingekort. We zouden die dag niet
meer dan 15km wandelen. Dit zorgt ervoor dat we snel in Kinlochleven aankwamen. Een heel mooi dorpje
aan monding van Loch Leven (meer), vandaar ook de naam: “Kinlochleven”.
Het was een mooie dag en besluiten om voor het eerst ons tentje te gebruiken. Er zijn dan wel enkele
kampplaatsen, maar we opteren voor de vrijheid en gaan wildkamperen. Het gaf ons de mogelijkheid om te
kamperen waar we wilden en dat we die dag geen kosten zouden hebben.
We volgen nog even de route, tot we tegen de flanken van Kinlochleven een mooi plekje vinden om (weg
van de wereld) ons tentje op te zetten. We hebben een zicht op het hele dorp, terwijl niemand ons zou
weten te vinden. Dit gaf een heel vrij gevoel, het was een hele andere ervaring dan telkens op voorzien
plaatsen, tegen betaling te kamperen volgens de regels.
Vanop “onze” berg zagen we het dorpje bewegen, en ons oog viel op een vlag die daar hing te wapperen
aan een riviertje. Die vlag zou ons doel worden voor die avond. Hij hing aan een houten mast aan de
waterkant, maar met wat behuizing rondom. Het zou spannend worden om ongemerkt de vlag te gaan
bemachtigen. Toen het donker werd, waagden we onze kans en beslopen ongezien onze prooi! We konden
ongezien de vlag lossnijden van zijn mast. Toch was het steeds spannend omdat er niet ver vandaag locals
een feestje hielden en hun gezichten waren grotendeels op ons gericht. Robby kreeg het idee om het
allemaal nog spannender te maken door er een foto van te trekken. Een foto zou geen probleem zijn, maar
de flits zou ons wel verraden.
FLITS én lopen maar!
Afvragend of iemand iets zou gemerkt hebben, liepen we terug richting “onze schuilplaats” ... Het kostte ons
nog wel een kwartiertje op terug aan de andere kant van het water te geraken. En plots, ... toen we bijna
richting onze tent zouden gaan, werden we aangesproken door een man die zijn vlag kwijt was!!! Hij had
met enkele mensen een zoektocht georganiseerd om de vlag terug te halen.
2 jonge kerels, die in het donker nog rondhangen id buurt van het water, zijn dan natuurlijk heel verdacht...
Toch konden we er ons uitpraten en “ontsnappen”, maar al ging het maar om een vlag die verwaarloosd
aan het water hing, hebben we de hele nacht met de schrik gezeten, dat ze ons toch zouden vinden in onze
schuilplaats! Een spannende, mooie dag... morgen onze laatste etappe richting Fort-William!