mei - Meet- en Regeltechniek

Marathonloper rector
Domitien Debouzie en zijn
imperium
Prof. Dr. Ingénieur-diplomé
Domitien Debouzie (53) is rector
van de Université Claude
Bernard in Lyon en tevens voor-
Rector Domitien Debouzie
zitter van de Pôle Universitair de
Lyon, een associatie van de 3
universiteiten en 4 Grandes Ecoles in Lyon. De groep
telt 110.000 studenten. De Claude Bernard
Universiteit (ook Université Lyon I genoemd) is de
grootste. Ze telt 27.300 studenten. Naast een universitair
ziekenhuis omvat de uitgestrekte campus
(waar overigens het wereldcongres plaatsvond), een
200-tal gebouwen waaronder 95 onderzoekslaboratoria.
Aan de universiteit zijn 1.800 voltijdse professoren
verbonden, 450 onderzoekers en een duizendtal
Ph-D studenten afkomstig uit diverse landen. De
campus paalt aan het 105 ha groot park "la Tête-d’Or"
dat ook een unieke Zoo omvat. De prestigieuze
Boulevard des Belges vormt een van de toegangswegen
tot de campus. De invloed van de Belgen en het
vroeger Belgisch vorstenhuis is er duidelijk zichtbaar.
In la Tête-d’Or vindt men er een "kopie" van de serres
van Laken.
Rector Domitien Debouzie behaalde in 1969 zijn
graad van ingénieur-diplomé (biochemie) aan het
Institut National des Science Appliqueées (INSA), een
van de twee Grandes Ecoles voor ingenieurs in Lyon.
In 1980 promoveerde hij tot doctor in de wetenschappen.
Tot 1993 werkte hij als onderzoeker aan
een onderzoekscentrum in Algerië. Op zijn palmares
prijken een 70-tal wetenschappelijke publicaties en
een paar gespecialiseerde wetenschappelijke boeken.
Tot aan de eeuwwisseling was hij een van de topadviseurs
op het Ministerie voor Hoger Onderwijs in
Parijs. Daarna keerde hij terug naar de Université
Claude Bernard in Lyon als "professeur classe exceptionelle",
een functie die hij combineert met deze van
rector van de universiteit en voorzitter van de PUL.
België ligt de bescheiden rector nauw aan het hart.
Spontaan zoekt hij op het wereldcongres het handvol
Belgen op. Door zijn hartelijkheid en openheid leer ik
hem als mens wat beter kennen. Hij is gehuwd en
heeft 3 kinderen. Destijds kwam hij regelmatig mijn
zijn gezin op verlof aan de Belgische kust. "Pas pour
bronzer" zegt hij. Wel om te trainen, om een paar uur
per dag langs de vloedlijn te lopen. De rector is een
sportief iemand. Hij nam aan meerdere marathonwedstrijden
deel, onder meer in Athene en Dublin.
Een "vainqueur" ben ik nooit geweest, zegt hij. Wel
behaalde hij enkele eervolle plaatsen. Dat dankte hij
onder meer aan de training aan onze kust. En daarvoor
haalt hij een reden aan: keiharde discipline en
vooral "l’air que l’on y respire", vindt hij van een "bijzondere
kwaliteit". "L’air n’est pas celui des montagnes.
L’air de votre côte est très agréable pour un
marathonien. Il me semble…".
N.L.
Grandes Ecoles
In Frankrijk worden ingenieurs opgeleid aan "Grandes
Ecoles" (GE). Dit leidt tot de graad van "ingénieurdiplômé".
De studieduur bedraagt 5 jaar. Aan sommige
universiteiten kan men sinds 1991 ook de graad
en het diploma van "ingénieur-maître" behalen aan de
zogenaamde "Instituts Universitaire Professionnalisés
(IUP)". De studieduur bedraagt 4 jaar. De opleiding
verschilt grondig van deze aan de GE’s en is vergelijkbaar
met deze van bijvoorbeeld licentiaat in de wetenschappen.
De Commissie voor Ingenieurstitulatuur erkent de studies
van "ingénieur-maître" echter niet als ingenieursopleiding.
De oudste GE voor ingenieurs in Lyon is de "Ecole
Centrale" (ECL). De tweede oudste is het "Institut
National des Sciences Appliquées" (INSA). Ze ontstond
in 1957 als een fusie van de ingenieursscholen
uit Lyon, Rennes, Rouen en Toulouse. Ze beschikt
over een totale campusoppervlakte van 98 ha. De ECL
verhuisde enkele jaren geleden van het stadscentrum
naar een moderne campus in Ecully. De INSA is
gespreid over 4 campussen, waarvan één campus
van 18 ha gelegen is in de onmiddellijke buurt van de
Universiteit Claude Bernard in Lyon.
"Grandes Ecoles" ontstonden in de vorige eeuw als
afzonderlijke scholen als reactie op de universiteiten
die het moeilijk hadden met de "academische waarde"
van de ingenieursopleiding. GE’s zijn gerenommeerde
instellingen. Ze profileren zich als hoog-gekwalificeerde
onderwijsinstellingen. Universiteiten en GE’s onderscheiden
zich graag van elkaar. Wie aan een universiteit
studeert is een "étudient". Voor de GE geldt de
benaming "élèves". De afgestudeerden noemen zich
respectievelijk "Centraliens" en "Insaliens".
Er bestaat weinig of geen concurrentie tussen de GEinstellingen
voor ingenieurs. Dit komt omdat het aantal
"leerlingen" door het Ministerie van Hoger
Onderwijs in Parijs wordt beperkt. De verdeling van
aantal studenten per GE gebeurt volgens een relatief
strenge regelgeving.
Het volledig studietraject van 5 jaar wordt opgedeeld
in 2 fasen. Na het middelbaar onderwijs en het BACexamen
volgen de kandidaat ingenieurs een vooropleiding
van 2 jaar (Classe Préparatoire). De selectie tot
de laatste fase van de studies (3 jaar), de zogenaamde
"ingenieursfase" gebeurt via het nationaal toelatingsexamen
of "Concours". De opleiding leidt tot de
graad van "ingénieur-diplômé". Doctoreren (3 jaar)
gebeurt meestal aan speciale onderzoeksafdelingen
van de universiteiten, maar ook aan GE’s kan men
tegenwoordig doctoreren.
I.M.- MEI 2002
7