Woeste volkeren, Vikingen in Celtic Britain

De slag bij Clontarf
De slag bij Clontarf
Na de slag bij Glenmama in 999, waarin hoge koning
Brian Boru de Vikingen had overwonnen, hadden de
Denen zich rustig gehouden. Maar deze rust was met
harde hand opgelegd en de Denen wachtten voor een
mogelijkheid Brian opnieuw te confronteren. De
samenzwering die leidde tot de slag bij Clontarf was
echter begonnen door Maél Mórda, koning van Leinster.
Maél Mórda had bij een bezoek aan de hoge koning ruzie
gekregen met Murrogh, Brians oudste zoon, na een spel
schaak en hij had de woning woedend verlaten. Hij begon
een opstand en sloot een verbond met de Vikingen van
Dublin. Dit loste Brian diplomatiek op door zijn
kleindochter aan de koning van Dublin te schenken en
zelf te trouwen met Gormlaith, moeder van de koning
van Dublin en zus van Mael Morda van Leinster.
Gormlaith ruide haar broer echter weer op en de oude
allianties met de O‛Neills van ulster, de O‛Ruarcs van
Leitrim en de leiders van Carbury en Kildare werden
vernieuwd.
Ook wist Gormlaith – hoewel ze vanwege haar opstandige
praat gevangen was gezet – Sigurd, earl van de Orkneys,
ertoe te zetten zich bij de alliantie te voegen en deze
nam Bróðir van het eiland Man met zich mee.
De samenzweerders vielen als eerst het koninkrijk
Meath aan, dat trouw was aan koning Brian. Koning Máel
Sechnaill, de vroegere hoge koning, verdedigde zichzelf
en zijn rijk succesvol tot de slag bij Drinan, waar de
Denen en Leinstermen 200 mannen, waaronder Máel
Sechnaill‛s zoon, doodden. Hierop zond Máel Sechnaill
een dringende oproep aan de hoge koning om hem en zijn
koninkrijk te hulp te komen.
Gealarmeerd door de boodschap van de koning en de
dreigende houding van de Denen en Leinstermen
verzamelde Brian, zelf al 70 jaar, een leger. Hij en zijn
zoon Murrogh marcheerden via twee verschillende wegen
noordwaarts, de gebieden van Leinster en de Denen
verwoestend. In september 1013 lagen de beide legers
voor Dublin om de stad door middel van een blokkade in te
nemen. Deze poging mislukte, want het Deense garnizoen
was goed bevoorraad en het Ierse leger niet. De koning
was gedwongen rond kerstmis het beleg op te geven en
keerde huiswaarts.
Maél Mórda en de Denen begonnen nu actief troepen te
werven voor de laatste slag. Er werden troepen gehaald
uit Ierland, Engeland, Schotland, Wales Man en de
eilanden, Frankrijk, Vlaanderen, Duitsland en Scandinavië.
Ook de hoge koning verzamelde zijn troepen, die
bestonden uit mannen uit Meath, Connacht, Munster, zijn
eigen leger van de Dal Caissans, de christelijke Manxmen,
Schotten en Noren en duizend Vikinghuurlingen. Hij kon
een deel van de mogelijke bondgenoten van de Vikingen
overhalen niet aan de strijd deel te nemen. Terwijl zijn
op een na oudste zoon, Donnchad, de opstandige provincie
met een leger plunderde, namen Brian en Murrogh het
hoofdleger mee naar Dublin.
Waarschijnlijk leken de Ieren en de Vikingen wat betreft
soldaten op elkaar. De leiders werden beschermd door een
maliënkolder en een helm en droegen een zware,
tweebladige bijl. Het grootste gedeelte van beide legers
vocht echter onbeschermd met speer, bijl, schild en
zwaard. Tegen deze lichtbewapenden hadden de Vikingen
ongeveer 1.000 soldaten uit Dublin in maliën gehuld. De
Vikingtactiek was om een schildmuur te gebruiken tegen
aanvallen en projectielen. De Ieren hadden daarnaast
kerns, licht gewapende mannen die werpsperen en slingers
22