Sociaal Katholicisme en de Joodse kwestie - Het geval Leo ... - SCJ

kerken vervangen de Tempel, maar God woont er intiemer. “ (OSP V, 428). Nochtans beleed hij in een
eschatologische perspectief de rehabilitatie van Israël.
“Salomon die alles heeft gedaan voor de Tempel van God zal ongetwijfeld niet uitgesloten worden van
de eeuwige tabernakels.“ (ibidem). Voorts heeft Christus in zijn kruisoffer alle offers van de Oude Wet
vervangen om zijn Vader te aanbidden en Hem te bedanken.(zie OSP, 124)
Daarom vragen wij onszelf af of de bekering van Israël een absorptie door de Kerk betekent of zal dat
aan het einde van de tijd gebeuren? De realisatie van de verering van het H. Hart wordt door pater
Dehon gezien als een historische voorbereiding van de bekering van Israël. (OSP 439) Elders sluit hij
aan bij Isaias en Sint Paulus ( Romeinen 9-11) door de eschatologische verzoening van Israël te
voorzien.
“Isaïas wordt gerekend onder de roemrijkste vrienden van God en hij wordt gereserveerd om aan het
eind van de tijd een verzoener van de Joden met de Verlosser te zijn.“(BSP, 445).
Op spiritueel plan is het Oude Testament bij Pater Dehon de aankondiging die zijn einde vindt in de
christologische openbaring van God.” Het hart bij Grieken en Latijnen , de ingewanden bij de Joden,
waren de aangewezen metaforen voor het aanduiden van de liefde.“ (OSP V, 434).
Het Oude Testament wordt gekenmerkt door de wet van vrees voor God langs de openbaring van de
rechtvaardigheid, terwijl het Nieuwe Testament zich definieert door de wet van de liefde langs de
meest kostbaarste genegenheden.
De dood van Christus is in de spiritualiteit van Pater Dehon niet aan de Joden alleen toe te schrijven.
De reden van de dood is het heil van geheel de mensheid.(p. 206). Het is de Vader zelf die zijn Zoon
ten gunste van ons heeft overgeleverd. (ibidem). Dehon vermeldt dus niet dat Israël verantwoordelijk
is voor de dood van Christus.
Zelfs de schrijvers die hij aanhaalt ( priesters, wetgeleerden en oudsten…) worden geïdentificeerd met
eigentijdse priesters en religieuzen, die door hun verzet om zich te bekeren doorgaan met Christus te
kruisigen. Judas en Petrus, twee meer nabije discipelen waarvan de een Hem heeft verraden en de ander
de Meester ontkend heeft, worden geassimileerd met hedendaagse priesters en religieuzen, die het Hart
van Christus lijden berokkenen, gelijk aan de haat van de farizeeërs en de priesters (p. 212). Pilatus en
Caïphas zijn onze eigen gevolmachtigden (OSP 11,301).
Marcello Neri is ervan overtuigd dat Pater Dehon een theologisch beeld had van de betekenis van Israël
voor de Kerk en dat hij deze theologische referentie precies heeft gevonden in de actualiteit van het
volk van Israël….. en het gaat hierbij niet over één verlicht moment maar over een samenhangende
stellingname van zijn gedachten. (219).
De uittocht van het antisemitisme
Laurence Deffrayet, professor aan de universiteit van Limoges analyseert in zijn uiteenzetting de
evolutie van de katholieke visie van de Joodse kwestie in de XXe eeuw. Hij noteert dat in 1925 , het
jaar van de dood van de Pater Dehon, deel VIII van het „Woordenboek van de katholieke theologie‟ is
verschenen met drie artikelen die de gedachte van de Kerk over het Jodendom duidelijk maken.
Het eerste somt de grieven op die men in de loop van de eeuwen heeft verzameld; het tweede verwijst
naar artikelen over de aartsvaders, Mozes, Rechters, Koningen en Profeten ( de Joodse godsdienst rond
de ballingschap), maar het legt als besluit het accent meer op de geschiedenis van de godsdiensten dan
op de theologie. Niettemin wenst de schrijver dat het Jodendom uit haar isolement komt terwijl hij
tegelijkertijd Israël beschuldigt degene te hebben miskend, die de weg, de waarheid en het leven is, en