DE WERF - vv Enter Vooruit

In gesprek met...
Een ieder binnen de club kent Herman Pluimers. DE voorzitter van Enter Vooruit. Tenminste,
dat was hij. Herman heeft na het tijdperk Luc Markvoort Enter Vooruit in zes jaar op een nog
hoger plan gezet, maar dan helaas niet op prestatief gebied en dat vond deze persoonlijkheid
als voorzitter wel jammer. Uiteindelijk word je als club afgerekend op de prestaties van
het eerste elftal. Ik ging in gesprek met een man zonder capsones en met een overdosis
aan humor.
N´n laksen hond!
Herman Pluimers, 48 jaar, is getrouwd met
Herma en de trotse vader van drie zoons.
Naast het voetballen heeft hij als hobby’s
fietsen, vakanties, zijn gezin en ook het werk
voor de gereformeerde (we moeten een
ieder in zijn waarde laten) kerk laat hij niet
links liggen.
Herman voetbalde vanaf zijn tiende- tot en
met zijn zevenenveertigste jaar en heeft vele
jaren in de sub-top van het seniorenvoetbal
gevoetbald. Onder andere in het tweede,
derde en het vierde elftal heeft hij zijn kunsten
vertoond en ook in de jeugd voetbalde hij in
een gouden lichting. Menig kampioenschap
werd er gevierd.
Na 27 jaar besloot Herman toch over te
stappen naar een lager plan en heeft hij
de ballotage commissie van Enter Vooruit
6 overleefd. Tien jaar heeft hij in een elftal
gezeten met spelers die allemaal dezelfde
visie hadden over voetbal, inzet toonden en
de wil hadden om een goede partij voetbal
op de mat te leggen. Winst of verlies speelde
niet altijd een rol. Ook de humor binnen de
ploeg was een belangrijk aspect en doorslaggevend
voor een goed functioneren.
Tijdens de jaarvergadering
werd door Herman kort
gememoreerd aan het feit
dat hij ooit het eerste van
Enter Vooruit zou hebben
gehaald en ik wilde daar
meer van weten. Herman
glunderde en is er ook wel
trots op dat hij toch ooit
een keer het hoogst haalbare
binnen de club heeft
gehaald.
Ooit speelde hij tien minuten
in het eerste elftal
tegen DOS’37. Daarna
Herman Pluimers
Door: Raymond Meilink
werd ook direct de trainer ontslagen. Herman
kon wel meer presteren en had ook wel
veel meer minuten kunnen krijgen binnen de
selectie, maar dan moest hij meer trainen en
daar had hij geen tijd voor. Hij was toen al
een druk mannetje en deed er dus te weinig
aan. Voetbal was bijzaak. N’n laksen hond
dus.
Trots!
De zes jaar die hij fungeerde als voorzitter is
hem goed bevallen. Hij wilde graag de club
leiden, aangezien hij in het dagelijkse leven
ook al de leiding had. Het was een uitdaging
om te kijken hoever hij met de club kon gaan
en die uitdaging heeft hij met beide handen
aangegrepen en met goed gevolg kunnen
wij wel concluderen.
In het begin van zijn periode werden er diverse
commissies in het leven geroepen en
Herman was daar een groot voorstander van
en heeft zich dan ook hard gemaakt om dat
van de grond te krijgen. De wil was er binnen
de club aanwezig en dat was duidelijk zichtbaar.
De organisatie is hierdoor veranderd en
het gaf een impuls voor de hele vereniging.
De jaren die hij heeft doorstaan zijn precies
genoeg geweest. De grote en belangrijke
beslissingen die genomen moesten
worden komen toch altijd bij
de voorzitter te liggen, maar als
je de rust weet te houden binnen
de club gebeurt er natuurlijk
minder. Na zijn periode hoopt
hij weer op verfrissing en nieuwe
impulsen binnen het bestuur dat
uitgestraald moet worden naar
de hele vereniging toe.
De club is naar een hoger plan
gebracht heeft u kunnen lezen,
mede dankzij Herman. Hij is ook
trots dat hij hieraan meegewerkt
heeft. De verbouwing van de hal,
14 DE WERF
december 2006