Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Moeilijke tijden<br />
voor Stevo en voor Mans sinds 30 september 2006<br />
Mijn naam is Gait, materiaalman van Stevo, al 32 jaar. Gait van Sinie, noemen ze me in<br />
Geesteren. Míjn Stevo, ons Stevo, want mijn 4 broers en ook drie van mijn zwagers hebben<br />
zo hun functie binnen onze roemruchte club. Wij bestaan al sinds 1933.<br />
Onz’ Sinie wast al 12 jaar de shirts van ons 8e<br />
en doet de bestuurskamer. Ik doe de hesjes,<br />
de netten en de kalklijnen. Ik heb vorige<br />
maand een nieuwe lijnenkar gekregen. Zo’n<br />
nieuwerwets ding, met elektrisch voorwiel. Ze<br />
hebben me wel verteld hoe het ding werkt,<br />
maar ik mis mijn oude kalkkar.<br />
Ik ken iedereen, dus ook de voorzitter Mans.<br />
Vaak praten samen we over dingen die<br />
in onze club spelen. We zitten dan op het<br />
muurtje achter het clubhuis, naast mijn materiaalhok.<br />
Hij praat wel eens tegen mij aan,<br />
over dingen in het bestuur en zo.<br />
Het ging alleen de laatste tijd niet zo goed<br />
met Mans. Hij was onzeker geworden en<br />
keek somber. Hij loopt ook wat krom leek<br />
het wel. Ja, onze roemruchte club is vorig<br />
seizoen gedegradeerd uit de hoofdklasse.<br />
Dit heeft bij veel van ons toch een diep litteken<br />
gemaakt, ook bij Mans. Lange tijd was<br />
hij daarom stil en teruggetrokken. Hij liet zijn<br />
duiven ook steeds vaker niet meer vliegen<br />
en dan weet je het wel met Mans. Maar de<br />
laatste tijd ging het juist weer wat beter met<br />
Mans. Tot dit weekend....<br />
Omdat we met 2-0 van Avanti verloren hebben,<br />
dacht ik bij mezelf. Maar dat was het<br />
niet, mompelde Mans. Omdat we nu onderaan<br />
staan, vroeg ik toen. Nee, ook niet echt.<br />
Hij wou hij eigenlijk niet over praten, merkte ik.<br />
Daar zaten we dan samen, op het muurtje,<br />
en bijna iedereen al naar huis. Sjekkie erbij,<br />
maar geen woord meer hé? Misschien iets<br />
thuis dan? probeerde ik (ik ken Gerda en de<br />
kinderen al vanaf mijn jeugd). Nee, ook niet.<br />
Het bleef lang stil, alleen het geritsel van de<br />
eerste herfstbladeren.<br />
Pas toen ik een snik hoorde, keek ik verschrikt<br />
opzij. De grote Mans, wreef door z’n<br />
ooghoeken! Ik voelde me niet meer op m’n<br />
gemak, dat kun je je wel voorstellen! Ook dit<br />
nog! fluisterde hij gebroken en hij dook nog<br />
verder in elkaar. Hij hield iets in zijn hand, zag<br />
ik. Wat is er Mans? vroeg ik nog eens. Langzaam<br />
draaide hij zijn hoofd naar me toe.<br />
Ja, zijn ogen waren rood. In zijn hand hield<br />
hij een verfrommeld briefje. Is het dat, vroeg<br />
ik wijzend op het beduimelde vodje. Bijna<br />
onmerkbaar knikte hij met z’n grijze hoofd.<br />
Laat me eens lezen, zei ik op voorzichtig<br />
dwingende toon. Ach laat toch, reageerde<br />
hij. Maar ik zette door. Kom op Mans, we kennen<br />
elkaar toch, en als er wat is dan vertellen<br />
we het elkaar, drong ik aan. Toen, langzaam<br />
en een beetje trillend, openden zijn stramme<br />
vingers zich en liet hij het vodje uit z’n hand<br />
vallen. Hij stond op en liep gebogen weg. Ik<br />
keek hem na en zag hem in het schemerdonker<br />
naar huis fietsen. Naar zijn Gerda.<br />
Naar zijn duiven.<br />
Verward bleef ik achter, mijn gedachten bij<br />
Mans. Zelf wilde ik ook naar huis en ging staan<br />
om mijn materiaalhok af te sluiten. Toen viel<br />
mijn oog op het verfrommelde papiertje van<br />
Mans. Ik bukte om het te pakken, vouwde<br />
het open en las het toch wel beverige handschrift:<br />
Stevo F1 - <strong>Enter</strong> <strong>Vooruit</strong> F1: 2-4.<br />
Toen begreep ik Mans.<br />
Gait van Sinie<br />
(opgeschreven door Hans Velten)<br />
4 <strong>DE</strong> <strong>WERF</strong><br />
december 2006
Change language