Onder ons - Wzh

In gesprek met mevrouw Groen
Gezellig zit mevrouw Groen op haar eigen plekje
bij het raam in de grote huiskamer van afdeling
Dotterbloem. Voor ons interview wandelen wij
naar SammersPlaza. Het is er gezellig druk. Bij het
drinken van een beker warme chocolademelk
vraag ik mevrouw Groen naar haar kinderjaren.
Jeugd in Den Haag
Mevrouw Groen vertelt: “Ik ben geboren in Loosduinen in
Den Haag. Thuis was ik de jongste van vijf zussen en drie
broers. Een broer is op 6-jarige leeftijd overleden. Moeder
zei vaak: Ik zou er liever drie bij hebben gekregen dan
één kind te verliezen. Door dat verdriet is moeder een
gesloten vrouw geworden. We hadden het thuis niet
breed, maar ik had heerlijke ouders. En ik had, omdat ik
de jongste was, iets meer privileges dan mijn zussen. Ik
had een eigen kamer. De MULO heb ik helaas niet af
kunnen maken. De oorlog gooide roet in het eten. Vader
zat ondergedoken en mijn broers waren zoals bijna alle
jonge mannen opgepakt en in Duitsland te werk gesteld.
Verschrikkelijke honger hebben we gehad.”
Heerlijk leven met echtgenoot
“Na de oorlog ben ik gaan werken in kruidenierszaak
‘de Volharding’. Aan de overkant van de winkel, op de
tweede etage, stond elke dag een raam open. Er lag
een zieke jongeman. We zwaaiden altijd vriendelijk naar
elkaar. Zo is de vriendschap met mijn man begonnen. Het
was niet gelijk dik aan. Hij studeerde nog aan de tekenacademie.
In het weekend gingen we naar de bioscoop.
Eenmaal getrouwd brak er voor ons een verdrietige
4
periode aan. Er kwamen geen kinderen, dat vond ik
heel erg. Mijn man heeft het eerder kunnen accepteren
dan ik. Op moeilijke momenten zei hij tegen mij: ‘Ik ben
niet getrouwd omdat ik kinderen wil maar omdat ik van
je hou.’ Mijn man leeft niet meer, hij is vorig jaar
overleden. Ik kan er niet overheen komen, we waren
drieënvijftig jaar getrouwd. Het was een heerlijk leven
met mijn man. Onze grote hobby was wandelen door
de bossen, heerlijk in de stilte van de natuur. Mijn man
is maar één week ziek geweest. Hij kreeg longkanker,
maar hij heeft nooit gerookt. Dat maakt mij weleens
opstandig.”
Thuis in WZH Sammersbrug
“In Sammersbrug op afdeling Dotterbloem heb ik het erg
naar mijn zin. Er heerst een open sfeer, ik zou hier niet
weg willen. De zusters help ik af en toe met de tafel
dekken en afwassen. Ze hebben het druk zat en als ik
een helpende hand kan bieden, dan doe ik dat graag.”
Wat zou u tot slot de mensen in Sammersbrug willen
toewensen?
“Dat ze ondanks hun ziekte een waardevol bestaan
mogen leven.”
Mevrouw Groen, bedankt voor het fijne gesprek.
Bernadette Janssens,
geestelijk verzorger
WZH Sammersbrug
Mevrouw Groen op
haar eigen plekje