Untitled - Tento.be

Over oorlog en Diggers
Niet zo ver van Sanctuary Wood ligt het
Hooge erater museum. 'Het beste privémuseum
van de streek' staat op de folder.
Het klopt. Over de opstellingvan de stukken
is duidelijk nagedacht en het geheel oogt
zeer verzorgd. Door middel van duidelijke
diorama's komen verschillende aspecten
van het frontleven aan bod; meteen wordt
de functie en het doel van bepaalde voorwerpen
ook een stuk duidelijker. De kijkkastjes
zijn hiervervangen door een video
met bondige maar zeer degelijke commentaar
in het Nederlands en het Engels.
Een aparte zaal is gewijd aan de Diggers,
een groep amateur-archeologen die overal
in de streek op zoek gaan naar restanten uit
de Eerste Wereldoorlog. Of het allemaal zo
ongevaarlijk is als het lijkt laat ik hier in het
midden, maar de kleine tentoonstelling was
in elk geval zeer interessant.
Troosteloos maar aartsgevaarlijk
Via die Diggers kom ik trouwens ook te
weten dat tot halfweg de jaren tachtig er ook
nog een vierde museum bestond, in
Wijtschate. ln een bosje liggen de restanten
van wat ooit een museum was. De eigenaar
overleed halfweg de jaren tachtig en de
erven raakten het niet eens over de nalatenschap.
Sindsdien staan de gebouwen er
en vervallen bij. Ik kan er gerust gaan kijken,
als ik maar voorzichtig ben.
Ik hoor de plicht roepen en na een korte rit
en serieus zoekwerk ter plaatse sta ik voor
het bewuste stukje groen.
Uitnodigend oogt het (gelukkig!) niet, maar
ik besluit toch maar de boel te gaan
verkennen.
En ook voorzichtig te zijn, trouwens!.
Het terrein is wel afgesloten door middel van
prikkeldraad (!), maar daar wa ndel je zo
overheen. De sfeer is er troosteloos, de
bodem drassig en aartsgevaarlijk. Hier
bevinden zich nog oude loopgraven en
schuilplaatsen, half onder gelopen en overwoekerd.
ln het midden van het toch vrij
uitgestrekte terrein ligt een enorme mijnkrater,
nu helemaal volgelopen. Ook ligt hier
nog ergens de toegang naar de Frauenlobmijn,
met daarin de lichamen van een onbekend
aantal Duitse soldaten.
Het terrein is bezaaid met verroeste
granaten, zo maar voor het oprapen. Met
alle gevaar van dien. Het wapentuig dat ik
zag liggen was ongevaarlijk (denk ik toch!),
maar god weet wat hier onder het gebladerte
ligt. Als het u niets uitmaakt, geef ik de
naam van deze plek liever niet, kwestie van
niemand op ideeën te brengen.
Ik besluit niet verder in deze woestenij door
te dringen. Het heeft opeens ook iets oneerbiedigs,
het voelt aan alsof je hier de rust
komt verstoren.
De overal aanwezige 'remembrance'-kruisjes, © OKV
- N
..
..
N
>
0
7