Mijn tweede leven

krijg je anders een meisje weer fris dat een week op klompen heeft gedanst. Nee
ze wil een huis kopen in SL, het partybeest. Ik vraag haar of ik het dan een keer
mag zien, en of ze dan die imposante draak weer wil uitnodigen. Ze belooft het en
vliegt dan weg over de oceaan. Terug naar Holland in Amerika.
Vleugels
Om hier en daar nog wat foto’s te maken struin ik in mijn eentje langs de in het
boek genoemde plekjes in SL. Het is opvallend hoeveel er op sommige plaatsen
dan alweer veranderd is. Heel SL zul je nooit te zien krijgen, daarvoor heb je meer
dan een tweede leven nodig. Maar als het bovendien ook nog zo dynamisch is dat
alles telkens weer wordt verbouwd kun je het helemaal wel schudden.
De pool van Mikki Milo is omgebouwd van een tropisch zwemparadijsje in een
ongezellige open vlakte met nog wel, weggestopt in een hoekje het vertrouwde
zwembad, maar verder niets, leeg als SL zelf. In Amsterdam staat de Dam nog
overeind, al is die inmiddels op marktplaats al te koop aangeboden. Zelfs de fiets
staat nog tegen het amsterdammertje geparkeerd, wat voor Amsterdam gerust
uniek genoemd mag worden. Maar als ik dan de hoek omslenter op weg naar
Second Enschede, op loopafstand van Amsterdam gelegen, is het toch weer
schrikken wat ze er nu weer van gemaakt hebben.
Ik zoek er troost aan de bar, die leeg is. Op de dansvloer staat een dame met
felrood haar en een roze hoofddoekje op dat met een punt eigenwijs de verkeerde
kant op staat te wijzen. Ze staat zich met twee zware vleugels op de rug in het
zweet te dansen. Verder is er niemand. Zij op de dansvloer, ik aan de bar. ‘Hi
Cooly,’ klinkt het vanonder het hoofddoekje. ‘Hoi Doezji,’ zeg ik tussen twee
slokken Grolsch herfstbok door. Doezji blijkt ergens in de omgeving van
Amsterdam te wonen en ik in Enschede. Dat is dus vlak bij elkaar, in elk geval in
SL.
Ze wil wel wat gezelschap op de dansvloer en hoewel ik eigenlijk nog aan het
fotograferen moet stem ik toe even de benen te strekken. ‘Mooie vleugels,’zeg ik
om de stilte te doorbreken. Dat had ik natuurlijk niet moeten doen, want zo kreeg
ik ook mijn eerste klompen. En ja, daar komt het al: ‘wil je er ook een paar.’ Nou
ja van zo’n vurige dame durf ik dat niet af te slaan en ik kijk snel in mijn
rommelkast om te zien wat ze erin gestopt heeft. Twee vleugels. Omdat er hier
verder toch niemand is trek ik ze even aan. Blijken het helemaal niet diezelfde
stoere vleugels te zijn die zij op haar rug meetorst, nee het zijn iele
supervrouwelijke blauwe doorschijnende – en wat kun je nog meer voor negatiefs
erover schrijven – vleugels! Dit trekt toeschouwers aan. Kijkersfile bij de bar.
Verwonderde uitroepen. Doezji begrijpt het en biedt me een paar dezelfde
vleugels aan die ik nu dankbaar accepteer.
Als een stel parende vlinders maken we vervolgens de dansvloer zo onveilig dat
niemand van de toeschouwers aan de bar er nog bij durft. Samen één vlinder
bijna. Een die, net als ik, tegen de lamp gevlogen is en zijn of haar laatste rondjes
draait.
61