Mijn tweede leven

Even daarna komt een jong meisje met een rond rood wollen mutsje de set
optippelen. Ik vraag haar ‘do you want to become a movie star?’
Het is even stil en dan snauwt ze in onvervalst Nederlands: ’Je moet niet denken
dat je hier werkt, want dat doe je niet!’ Ik zeg tegen haar dat dat klopt, maar dat de
vraag daarmee wel blijft staan. Ze geeft er geen antwoord meer op. Ik sta op, loop
wat rond en zeg dan in het voorbijgaan: ‘Paul zoekt nog iemand voor de rol van
een bitch, misschien iets voor jou?’ Kleine rookwolkjes komen onder haar
gebreide mutsje tevoorschijn.
Als ik later de set nog eens aan een kennis laat zien zie ik beide filmsterren in spé
weer de loods binnenkomen. Ze zijn vastbesloten door te stomen naar Hollywood.
Met Luuc is het echter minder goed afgelopen, hij heeft de auditie niet gehaald.
Hij wordt nog gebeld.
Ik zou nog wel wat meer van die plekken willen bekijken maar heb niet zo’n zin
om weer nieuwe contacten te leggen. Het kost veel moeite en het is meestal maar
van korte duur. Het heeft eigenlijk niet veel zin. Alleen in een bijzonder geval
klikt het wat beter, waardoor het contact langer standhoudt en ik begin me te
realiseren dat de kans daarop helemaal niet zo groot is. Om avonturen te beleven
en rollen te spelen heb je speelkameraden nodig, die ad rem zijn en op het juiste
moment maffe commentaren intypen. Echte vrienden dus, en die zijn schaars, net
als in RL.
88