Mijn tweede leven

gebruikt, zoals mij dat ook bijna was overkomen. Ineens verandert daardoor de
situatie. Het gebruiken van de SL-naam lijkt zinloos, nu je de echte weet. Ethische
vragen dringen zich op. Ik stuur de tekst van het boekje op en sluit het
begeleidende briefje af met een groet aan Doezji, nu tegen beter weten in. Wat
moet ik ermee.
Maar aan de andere kant wordt ook mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Met copy
en paste en Google binnen handbereik kan ik de verleiding toch niet weerstaan en
loop ik weldra door de lijst waarin steeds dikgedrukt die RL-naam van haar
oplicht. Veel verwijzingen gaan in de richting van een internationaal opererende
vrouw, werkzaam op het gebied van lifestyle, mode en fotografie. Een grote vis
dus misschien, die Doezji. Opererend vanuit Amsterdam en Hamburg, onder
andere in Italië. Rome denk ik, meteen een link forcerend.
Ook de schoolbanksite weet zich haar nog te herinneren, waaruit een mogelijke
leeftijd kan worden afgeleid, die weer redelijk overeenkomt met de leeftijd die in
het profiel wordt genoemd. Toch wel een moeder, misschien.
Als ik haar later terloops vraag of ze binnenkort weer naar Hamburg moet – ook
mannen kunnen doortrapt zijn – reageert ze met louter vraagtekens. Ik wijs haar
de sites waarop ik de mode- en lifestyle-fotosessies heb gevonden en dan schiet ze
in een onbedaarlijke lach. Nee ik zit toch wel helemaal op een dood spoor wordt
me verzekerd. Maar ze kan niet zeggen wat ze dan wel doet. Dat geheim zou ik
met mijn leven moeten betalen. Toch nog maar even anoniem blijven dus.
Op moederdag stuur ik de tekst van het boekje op met de slinkse vraag of ze dat
vandaag ook viert en ja er is moederdagtaart. Als ik dan later vraag of dat die twee
zoontjes zijn die nu naar me staan te zwaaien wordt ze toch wat onrustig. Waar ik
dan nu weer in zit te grasduinen vraagt ze, niet wetend dat ik op die twee vogeltjes
doel die me vanuit de chatbox vrolijk gedag staan te zwaaien.
Verwarring en onrust heersen op de grens van RL en SL. Het is er mistig en je
kunt er maar beter uit de buurt blijven. Soms lekker in SL, en dan weer veilig in
RL. That’s life.
Jurassic Park
Er is weer een hele dag onderhoud aan het systeem dat Second Life voor ons in de
lucht moet houden en het is daarom down. Verveeld slenteren de verslaafden rond
in RL. Totdat via msn kanalen het gerucht zich verspreidt dat Het er weer is.
Iedereen logt tegelijk in waardoor het prompt weer mis gaat. Maar toch na stug
volharden schiet ik door naar Mikki’s Pool. Als een van de eersten kennelijk want
het is er nog erg rustig. ‘Cooly Writer has won L$ 5 for just being here,’ klinkt het
door Mikki’s luidsprekers. Geen kunst een loterij voor mij alleen. Ik zet mijn
vriendenlijstje op scherp om te zien of er nog speelkameraden zijn.
Ik had in een lijstje met parken gezien dat er ergens dino’s waren en stel mijn
speelmakker voor daar eens heen te gaan. Alleen is ook maar alleen en samen valt
er meer te beleven. We suizen naar Jurassic Park. Vanaf de aankomstplek, bij een
grote tijdreisring, zoals in de film Stargate, is het nog een eindje lopen. Bordjes
dinopark volgen.
68