DOSSIER DE PRESSE - Koninklijk Museum van het Leger en de ...

DOSSIER DE PRESSE

Inhoudstafel
Persbericht
Campagne « Lend Your Leg »
Het verdrag van Ottawa
Belgische militaire ontmijning
Foto’s « België 1945-­‐1948 »
De rol van België in de strijd tegen anti-­‐persoonsmijnen
Rol van Defensie
Organisatie van de Verenigde Naties
UNMAS
Mijnen
Anti-­‐persoonsmijn fragmentatie op staak
Anti-­‐persoonsmijn opspringend
Anti-­‐persoonsmijn locale werking
Anti-­‐persoonsmijn gericht effect
Afghanistan en Cambodja
Foto’s « Afghanistan »
Foto’s « Cambodja »
Libië
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18

PRESS RELEASE
From March 29 till June 28, 2013
the Royal Military Museum presents
MINES, treacherous weapons
Pictures of victims and deminers in action
From Cambodia to Libya, from Vietnam to Afghanistan
and Iraq… For the past fifty years antipersonnel mines
have made hundreds of thousands of victims in over
ten countries. With this exhibition the Royal Military
Museum wishes to sensitize the public to a problem
that, unfortunately, remains current.
Some fifty UN-­‐pictures of victims and deminers in
action show both the tragedies brought about by these
guileful weapons, and the efforts made to neutralize
them. Demining equipment, uniforms, mines from the
RMM collections and the Engineering Department illustrate Belgian demining operations from
the Second World War till today.
Obtained by the end of the nineties and signed by 161 countries, amongst which Belgium, the
Ottawa Treaty imposes a ban on antipersonnel mines. It calls for sensitization programs, as
well as treatment and rehabilitation for victims. Numerous informative trilingual panels
present the Belgian and UN demining operations.
The exhibition was set up in joint operation with the Ministry of Foreign Affairs, the Ministry of
Defence, the United Nations Program against Mines and Handicap International.
Lend your leg : International Day against mines
As an introduction to the international day against mines on April 4 Handicap
International invites the public to “Lend a Leg”. Everyone is invited to roll up a
sleeve or trouser leg as a sign of solidarity with victims of landmines and to take
a picture. Say no to mines and post your picture on
www.handicapinternational.be before April 4.
Press contact in the Royal Army Museum:
Marie-­‐Hélène Billwatsch marie-­‐helene.billwatsch@klm-­‐mra.be -­‐ 0473/78 41 71
http://www.klm-­‐mra.be Press file and pictures on request.
1

Campagne “Lend Your Leg”
« Lend your Leg » (« leen uw been ») is een campagne die mensen ertoe moet aanzetten een
eenvoudig gebaar te stellen, namelijk het oprollen van een broekspijp of een mouw, om de
aandacht te vestigen op de schade die landmijnen kunnen aanrichten en om zich solidair met de
slachtoffers van landmijnen en ander explosief oorlogstuig te tonen.
Wat is « leen uw been »?
Jaren na een oorlog, in vredestijd, blijven sommige wapens een bedreiging voor de burgers
betekenen. Landmijnen kunnen iedereen treffen en liggen net onder de grond (tientallen) jaren
te wachten. Ze verminken of doden kinderen, landbouwers en burgers wanneer die er toevallig
op stappen. In 2011 maakten landmijnen meer dan 4.200 slachtoffers – 12 mensen per dag.
Wat in Colombia begon als een spontane campagne om de aandacht op deze humanitaire crisis
te vestigen, groeide dankzij de sociale netwerken al snel uit. De actie verkreeg zelfs de steun van
de secretaris generaal van de VN, beroemdheden, ngo’s en regeringsleden. Het is nu een
wereldwijde campagne. Sluit u aan!
http://www.lendyourleg.org/
International Campaign to Ban Landmines : http://www.icbl.org/
Strijd mee met Handicap International
Ook Handicap International, een organisatie die zich al dertig jaar inzet voor de slachtoffers van
landmijnen, doet mee met de actie Lend Your Leg. Rol je broek op, neem een foto van je been,
upload die via www.handicapinternational.be en herinner de wereld aan de gruwelijke impact
van landmijnen.
www.handicapinternational.be
2

Het Verdrag van Ottawa
Ten overstaan van de dreiging van nucleaire, chemische en biologische
massavernietigingswapens werd de schade veroorzaakt door antipersoonsmijnen
lang onderschat.
Het eerste internationale instrument dat een beperking van het gebruik van anti-­‐persoonsmijnen
inhield, is het Tweede Protocol bij de Conventie over bepaalde Conventionele Wapens (CCW),
ondertekend in oktober 1980.
Dit protocol begrensde het gebruik van mijnen tot militaire doelwitten en legde op dat mijnen
detecteerbaar moeten zijn en voorzien van zelfvernietigingsmechanismen.
In mei 1996 stemden de aangesloten staten in om het toepassingsgebied van Protocol II uit te
breiden tot niet-­‐internationale gewapende conflicten.
Uit de debatten die volgden op de herziening van Protocol II bleek echter dat deze aanpassingen
voor een aantal verdragspartijen niet volstonden. Daarop drukten in oktober 1996 in Ottawa een
veertigtal landen zich uit voor een verbod op anti-­‐persoonsmijnen.
Dit proces leidde op 18 september 1997 in Oslo tot de aanvaarding van het Verdrag inzake het
Verbod op het gebruik, de opslag, de productie en de overdracht van anti-­‐persoonsmijnen en
inzake de vernietiging ervan. Het werd ter ondertekening opengesteld te Ottawa in december
1997.
Het Verdrag, dat in werking trad op 1 maart 1999, telt momenteel 161 verdragspartijen.
De bepalingen ervan draaien rond een aantal basisprincipes:
• Elke verdragspartij verbindt zich onder geen omstandigheden
-­‐ anti-­‐persoonsmijnen te gebruiken,
-­‐ anti-­‐persoonsmijnen te ontwerpen, te produceren, op eender welke manier
te verwerven, op te slaan, te bewaren of aan eender wie rechstreeks dan wel
onrechstreek over te dragen.
• De verdragspartijen moeten binnen 4 jaar na ratificatie hun voorraden
anti-­‐persoonsmijnen vernietigen;
• De verdragspartijen moeten binnen 10 jaar na ratificatie eventueel bemijnde gebieden op
hun grondgebied ontmijnen.
3

Het is ook het eerste ontwapeningsverdrag dat voorziet dat elke verdragspartij die daartoe in
staat is geneeskundige bijstand aan de slachtoffers van de mijnen verleent, en op hun
rehabilitatie en hun sociale of economische reïntegratie toeziet.In 1997 werd de niet-­‐
gouvernementele organisatie « International Campaign to Ban Landmines” bekroond met de
Nobelprijs voor de Vrede, samen met haar coordinator Jody Williams, als erkenning voor haar
inzet voor de totstandkoming van het verdrag.
De organisatie werd in 1992 opgericht door zes organisaties (Handicap International, Human
Rights Watch, Medico International, Mines Advisory Group, Physicians for Human Rights en
Vietnam Veterans of America Foundation).
3

Belgische militaire ontmijning
Na de Eerste Wereldoorlog ligt België vol niet-­‐ontplofte munitie. Daarom wordt er reeds in 1918
een eenheid opgericht die dit probleem het hoofd moet bieden. Toch is het wachten op het
uitbreken van de Tweede Wereldoorlog (en het groeiende gevaar van landmijnen) voor er een
georganiseerde aanpak ontstaat.
Terwijl het Belgische leger in Groot-­‐Brittannië ontmijners opleidt die in latere oorlogscampagnes
kunnen worden ingezet, worden aan Duitse zij-­‐de in het bezette België (1940-­‐1944) diverse
geallieerde krijgsgevangenen ingeschakeld om burgerzones te ontmijnen. Na de bevrijding van
het land in september 1944 worden twee bataljons voor het ontmijnen van de kuststreek en de
Ardennen samengesteld. In deze opdracht worden ze, na de Duitse capitulatie in mei 1945, door
Duitse krijgsgevangenen bijgestaan.
Tijdens de Koude Oorlog vormen mijnen geen rechtstreeks gevaar meer op het Belgisch
grondgebied. De Belgische militaire ontmijners beperken zich dan ook tot de vernietiging van
restmunitie uit de twee wereldoorlogen. Door de verhoogde terroristische dreiging en het
gebruik van artisanale ontploffingstuigen worden echter nieuwe missies opgestart.
In de loop van de jaren negentig treden de Belgische ontmijners uit de schaduw: onder de vlag
van de Verenigde Naties binden ze de strijd aan tegen antipersoonsmijnen... en voor een veilige
wereld!
Daarna voert de Belgische diplomatie acties ten voordele van het Verdrag van Ottawa en het
verbod op antipersoonsmijnen. Tegelijkertijd reizen ontmijners de wereld af om de door oorlog
getroffen burgerbevolking te helpen. Cambodja, Laos of ex-­‐Joegoslavië: het zijn Belgische
ontmijners die hen van het permanente mijnengevaar bevrijden. In Afghanistan en Libanon zijn
ze ook vandaag nog steeds werkzaam.
4

DOOVO - SEDEEO
Belgique - België - Belgium
1945 - 1948
DOVO - SEDEEO 1 Bn ‘Ardennes’
5

De rol van België in de strijd tegen anti-persoonsmijnen
België was op 9 maart 1995 het eerste land ter wereld dat een verbod op anti-­‐persoonsmijnen
wettelijk vastlegde. Dat gebeurde voorafgaand aan de onderhandelingen over het Verdrag van
Ottawa.
Op internationaal niveau maakte België vanaf 1996 deel uit van een groep van veertig landen die
een internationale ban op anti-­‐persoonsmijnen nastreefde, met de steun van het Internationale
Comite van het Rode Kruis en een wereldwijd netwerk van niet-­‐gouvernementele organisaties:
de International Campaign to Ban Landmines (ICBL).
België nam actief deel aan het onderhandelingsproces en organiseerde in juni 1997 de
conferentie van Brussel, waarop de “Verklaring van Brussel” werd aangenomen: het startsein
voor formele onderhandelingen over een wettelijk bindend verdrag dat alle anti-­‐persoonsmijnen
verbiedt.
Het Verdrag inzake het verbod op het gebruik, de opslag, de productie en de overdracht van anti-­‐
persoonsmijnen en inzake de vernietiging ervan werd aangenomen op de Conferentie van Oslo
op 18 september 1997 en opengesteld voor ondertekening op 3 en 4 december 1997 in Ottawa.
Het trad in werking op 1 maart 1999.
België nam het voorzitterschap waar van de 4de Verdragspartijenbijeenkomst in Genève in
september 2002.
In 2009 was België samen met Thailand co-­‐voorzitter van het Permanent Comité voor hulp aan
de slachtoffers, dat de Conferentie ertoe aanzette om ambitieuze en concrete beslissingen aan te
nemen inzake het verbeteren van de situatie van slachtoffers.
België staat vandaag in voor de coördinatie van de contactgroep van verdragspartijen die de
Conventie promoten bij staten die zich nog niet hebben aangesloten. Om de Conventie waarbij
momenteel 161 landen aangesloten zijn werkelijk universeel te maken, dient deze inspanning
volgehouden te worden.
België coördineert ook de contactgroep over rapportage die gericht is op een verbetering van de
transparantiemaatregelen in het kader van de Conventie.
Hoewel een anti-­‐persoonsmijn initieel ontworpen werd als een defensief militair wapen
evolueerde dit ook omwille van de lage kost, eenvoudige productie en het gebruiksgemak naar
een wapen waarmee ganse gebieden geterroriseerd kunnen worden. Mijnen blokkeren
toegangswegen, verstoren communicatienetwerken en verhinderen landbouw op vruchtbare
grond.
6

Bovenop het lijden van de slachtoffers, wordt zo de sociaal-­‐economische heropbouw ondermijnd
van regio’s die sowieso al kwetsbaar zijn omwille van voorbije conflicten en een
zeer laag inkomen per hoofd.
Daarom blijft België zich tot op de dag van vandaag, samen met de civiele maatschappij en
NGO’s, met behulp van de Federale Overheidsdienst voor Buitenlandse Zaken en zijn diplomatiek
netwerk inzetten voor een strategie van projectfinanciering en de bevordering van de
doelstellingen van het Verdrag van Ottawa.
De Federale Overheidsdienst voor Buitenlandse Zaken financierde sinds 2005 NGO’s als
International Campaign to Ban Landmines, Handicap International, Halo Trust, Geneva Call, Land
Mines Advisory Group, en National Commitee for Demining and Rehabilitation, International
Committee of the Red Cross , APOPO, The Geneva International Centre for Humanitarian
Demining (GICHD) , Danish Church Aid, met het oog op ontmijning en slachtofferhulp evenals
UNMAS en UNDP.
De projecten vinden plaats in Afrika, het Midden-­‐Oosten, Azië en Latijns-­‐ Amerika.
Als mijnen in 2011 helaas nog 4.286 slachtoffers maakten (12 slachtoffers per dag), dan is dit
maar één derde van het aantal slachtoffers dat tien jaar geleden viel.
Op tien jaar tijd werden 1.700 km2 hectaren en 3.1 miljoen mijnen uit de grond gehaald.
Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Astrid is sinds lang persoonlijk betrokken bij de strijd tegen
anti-­‐persoonsmijnen. Ze leidde ondermeer de Belgische delegatie op de tweede, vierde en
achtste Bijeenkomst van de Verdragspartijen en op de tweede toetsingsconferentie in Cartagena
in 2009.
6

Rol van Defensie
Defensie levert een permanente bijdrage in het domein van de ontmijning en het opruimen van
ontploffingstuigen. Met de jaren is deze bijdrage gevoelig toegenomen en dit onder de vorm van:
• Opleiding van Belgische en buitenlandse ontmijners in de vormingscentra van Defensie.
• De opruiming van ontploffingstuigen op nationaal grondgebied.
• De opruiming van ontploffingstuigen in het buitenland.
• Maritieme ontmijningsopdrachten.
• Cursussen Explosive Risk Education aan de militairen en de burgerbevolking in
conflictgebied.
Deze opdrachten worden zowel door de Dienst voor Opruiming en
Vernietiging van Ontploffingstuigen (DOVO) als door de Genie uitgevoerd.
Defensie was, en is nog steeds, actief met een ontmijningscapaciteit in
het buitenland in volgende landen:
• LAOS: van 1998 tot 2005
• CAMBODJA: van 1994 tot 2004
• AFGHANISTAN: sinds 2004 in de streek van KUNDUZ
• LIBANON: sinds 2006
De ontmijningscapaciteit van Defensie wordt ook ingezet voor humanitaire ontmijning. De
middelen en de inspanningen oriënteren zich de laatste jaren naar de actuele noden en dus naar
de opruiming van een gemengde pollutie ; met name de opruiming van anti-­‐personeelsmijnen,
antitankmijnen, niet ontplofte munitie (o.a. clusters) en projectielenalsook de opruiming van
geïmproviseerde ontploffingstuigen.
7

Organisatie van de Verenigde Naties
“Wij, volkeren van de Verenigde Naties, wansen de toekomstige generaties te vrijwaren van de
oorlogsplaag die twee keer in één mensenleven de mensheid een onbeschrijfelijk leed heft
aangedaan”.
Wanneer de wereld het meest bloedige conflict uit zijn geschiedenis achter zich heeft gelaten,
hopen de regeringen van de zegevierende naties op een samenleving die van de oorlogsplaag is
bevrijd, evenals op een maatschappij die door gelijkheid tussen de mensen, sociale vooruitgang
en gerechtigheid wordt gekenmerkt. Uit deze wens wordt de Organisatie van de Verenigde
Naties geboren. Geleidelijk aan sluiten alle landen van de wereld zich aan en vandaag tellen de
VN 193 leden.
Sinds bijna zeventig jaar ligt de organisatie – met talrijke organismen die ervan afhangen – aan
de basis van talloze initiatieven die overall ter wereld vrede en veiligheid, menselijke
ontwikkeling en respect voor de mensenrechten beogen, die bevolkingen in nood of getroffen
door oorlog bijstaan en die toezien op de toepassing van het internationale recht.
8

UNMAS
“De Verenigde Naties stellen zich een wereld voor zonder dreiging van mijnen, ontplofbare
oorlogsresten, met inbegrip van clustermunitie, een wereld waar individuen en gemeenschappen
in een veilige omgeving leven die bevorderlijk is voor de ontwikkeling, waar mensenrechten, de
noden en behoeften van slachtoffers van mijnen en ontplofbare oorlogsresten worden
geëerbiedigd en overlevenden volledig geïntegreerd worden als volwaardige leden van hun
samenleving”.
Het redden van mensenlevens, het vergemakkelijken van de inzet van VN-­‐missies en van
humanitaire hulpverlening, het beschermen van de burgerbevolking, het ondersteunen van de
vrijwillige terugkeer van ontheemden en vluchtelingen, het mogelijk maken van humanitaire en
herstelwerkzaamheden en het bevorderen van het internationaal humanitair recht en de
mensenrechten, vormen de kernactiviteiten van UNMAS.
UNMAS telt 135 internationale en 18000 lokale medewerkers en beheert 15 programma’s.
UNMAS UNMAS coördineert de VN-­‐inspanningen inzake mijnbe-­‐strijding. UNMAS, dat deel
uitmaakt van van het Departement Vredeshandhavingsoperaties, werkt in vredesoperaties,
humanitaire en speciale politieke missies en biedt op verzoek ondersteuning aan overheden.
Dankzij haar missies gedurende de afgelopen 15 jaar heeft UNMAS een schat aan ervaring
opgedaan. UNMAS wordt dan ook in toenemende mate gevraagd om niet-­‐geëxplodeerd
oorlogsmateriaal, clustermunitie en geïmproviseerde explosieven te ontruimen. De dienst heeft
bovendien expertise inzake het beheer van voorraden, het bouwen van opslag-­‐plaatsen en het
opleiden van militair-­‐ en politiepersoneel voor het beheer-­‐ en de verwijdering van munitie.
UNMAS leidt en coördineert de noodprogramma’s voor mijnbestrijding, leert mensen die door
mijnen en explosieve oorlogsrestanten bedreigd worden hoe ze veilig kunnen blijven, integreert
de gender dimensie in alle aspecten van haar werk en vergemakkelijkt slachtofferhulp – met
name de sociale en economische reïntegratie van de getroffenen.
UNMAS telt 135 internationale en 18000 lokale medewerkers en beheert 15 programma’s. De
programma’s zijn gevestigd in Afghanistan, Tsjaad, Colombia, Ivoorkust (UNOCI), Cyprus
(UNFICYP), de Democratische Republiek Congo (MONUSCO), Libanon (UNIFIL), Libië (UNSMIL), de
Republiek Congo, de Palestijnse Staat (Gaza & Westelijke Jordaanoever), Somalië (UNSOA), Zuid-­‐
Soedan (UNMISS), Soedan (UNAMID, UNISFA), Syrië en de Westelijke Sahara (MINURSO).
Voor meer informatie:
www.unmas.org
9

Mijnen
Mijnen zijn er in alle soorten en maten. Doorgaans worden ze onder-­‐verdeeld in drie grote
categorieën: land-­‐, lucht-­‐ en zeemijnen. Ze delen alle één specifieke eigenschap: bij aanraking (of
benadering) ontploffen ze. De schade die mijnen kunnen aanrichten is enorm: mijnen met een
relatief grote explosieve lading kunnen zelfs tanks uitschakelen of volledige schepen kelderen.
Een van de meest gruwelijke mijnen bevat echter minder explosief materiaal. Het gaat hier om
antipersoonsmijnen. Deze wapens worden net onder de grond begraven en ontploffen als er een
persoon overheen loopt. Het doel van deze mijnen is het slachtoffer niet te doden, maar te
verminken. Op die manier is de mijn militair “doeltreffender”: gewonden moeten worden
verzorgd en zorgen er dus voor dat meer vijandelijke manschappen buiten strijd worden
geplaatst.
Eenmaal de strijd is uitgevochten, liggen de mijnen als een dodelijke erfenis in het landschap te
wachten op nieuwe slachtoffers. Een mijn maakt namelijk geen onderscheid tussen burgers en
strijders. Samen met ander niet-­‐ontploft oorlogstuig vormen ze de stille doders van de voorbije
halve eeuw: ze maakten honderdduizenden slachtoffers in tientallen verschillende landen.
10

Mine antipersonnel à fragmentation sur piquet
Antipersonal fragmentation stake mine
Antipersoonsmijn fragmentatie op staak
Fonctionnement : Traction Quantité d’explosif Effets
Activation system : Pull Quantity of explosif Effects
Werking : Trek Hoeveelheid springstof Uitwerkingen
←2 -­‐5 Kg
50 – 500 Gr
2 M 10 M
mmm
MMM

Mine antipersonnel bondissante
Bounding antipersonal mine
Antipersoonsmijn opspringend
Fonctionnement : Pression et/ou
Traction
Quantité d’explosif Effets
Activation system : Pressure
and/or Pull
Quantity of explosif Effects
Werking : Druk en/of trek Hoeveelheid springstof Uitwerkingen
↓ 5-10 Kg
→ 2-5 Kg
100 -­‐ 600 Gr
10 M 25 M

Mine antipersonnel à action locale
Antipersonal mine local action
Antipersoonsmijn locale werking
Fonctionnement : Pression Quantité d’explosif Effets
Activation system : Pressure Quantity of explosif Effects
Werking : Druk Hoeveelheid springstof Uitwerkingen
5 -­‐ 10Kg
↓
10 – 100 Gr

Mine antipersonnel à effet dirigé
Directional antipersonal mine
Antipersoonsmijn gericht effect
Fonctionnement : Traction ou Electrique Quantité d’explosif Effets
Activation system : Pull or Electric Quantity of explosif Effects
Werking : Trek of Elektrisch Hoeveelheid springstof Uitwerkingen
600 Gr -­‐ 12Kg
CLAYMORE M18 A1
(682 Gr Explo + 700 4 mm ø)
15 M
25 M
50M

Afghanistan en Cambodja
In 2011 reisde fotograaf Marco Grob in opdracht van UNMAS en UNDP naar Afghanistan en
Cambodja om slachtoffers van mijnen te fotograferen.
Afghanistan is nog altijd één van de zwaarst getroffen landen ter wereld met meer dan 6000
bekende gevarenzones die een oppervlakte van meer dan 600 vierkante kilometer bestrijken en
2000 gemeenschappen treffen. In 2011 werden elke maand gemiddeld 33 mensen gedood of
verwond door landmijnen en ontplofbare oorlogsresten. Dat is een stijging van 18 procent ten
opzichte van 2009 en 22 procent ten opzichte van 2006. De grootste groep slachtoffers waren
jongens tussen 7 en 14 jaar. In 2011 werden ruim 48.000 antipersoonsmijnen en meer dan
1.000.000 ontplofbare oorlogsresten vernietigd. Bijna 900.000 mensen werden gesensibiliseerd
rond de risico’s van landmijnen en ontplofbare oorlogsresten.
Het Mine Action Programme of Afghanistan (MAPA) dat sinds 1989 bestaat, had 15.000
Afghanen in dienst in 2011.
In Cambodja hebben ontmijningsdiensten zo’n 700 vierkante kilometer grond vrij gemaakt van
mijnen en ontplofbare oorlogsresten. Hierdoor kregen honderdduizenden mensen weer toegang
tot veilige grond voor hervestiging, voor landbouw en infrastructurele ontwikkeling. Dankzij de
internationale beweging die haar oorsprong vond in Cambodja, is de wereld zich bewust
geworden van de tragische impact van landmijnen.
Er bestaat een duidelijk verband tussen efficiënte mijnactie en vooruit-­‐gang met betrekking tot
de Millennium Ontwikkelingsdoelen. De laatste drie decennia hebben landmijnen in Cambodja
reeds 63.900 doden en gewonden geëist. Algemeen gezien, is de vooruitgang die met mijnactie
in Cambodja geboekt werd gedurende de laatste twee decennia indrukwekkend – het aantal
slachtoffers verminderde van 4.320 in 1996 tot 211 in 2011.
Marco Grob is een portretfotograaf die gevestigd is in New York. Hij heeft vele beroemdheden
gefotografeerd en zijn werk werd gepubliceerd in prestigieuze nieuwsmagazines.
www.marcogrob.com
15

Sensibilisation aux dangers des explosifs
Sensibilisering over het gevaar van explosieven
Explosive risk education
Mortiers 82 mm
Mortieren 82 mm
Motars 82 mm
DOOVO - SEDEEO
Afghanistan
Service d’Enlèvement et de Destruction
d’Engins Explosifs, intervention
Dienst voor Opruiming en Vernietiging van
Ontploffingstuigen, interventie
Service Disposal and Destruction of Explosives,
intervention
16

Peloton de démineurs
Peloton ontmijners
Platoon deminers
Cambodge - Cambodja - Cambodia
Bouchez-vous les oreilles
Bedek je oren
Cover your ears
DOOVO - SEDEEO
Munitions vietnamiennes, russes, chinoises, ...
Munitie vietnam, rusland, china, ...
Munition vietnam, russia, china, ...
Explosion
Ontploffing
Explosion
17

Libië
In september 2011 bracht de Italiaanse persfotograaf Giovanni Diffidenti twee weken in Libië
door om er het werk van de Joint Mine Action Team (JMACT) te documenteren. Hij fotografeerde
allerlei gewone, door de gevechten getroffen Libiërs, die vastberaden zijn om de draad van het
dagelijkse leven weer op te pikken; ook nam hij foto’s van de onmisbare werkers die zich met de
bestrijding van mijnen bezighouden en deze omwenteling helpen mogelijk maken. Hij bezocht
een aantal Libische steden, waaronder Tripoli, Benghazi en Misrata.
De gevechten in Libië hebben tot een belangrijke hoeveelheid ontplof-­‐bare oorlogsresten geleid,
waaronder clustermunitie, waardoor het aantal doden en gewonden onder burgers en
hulpverleners dreigt toe te nemen en ook de levensreddende humanitaire hulpverlening in
gevaar wordt gebracht. Het conflict heeft met een dodelijke verzameling niet geëxplodeerd
oorlogsmateriaal, verlaten munitie en pas gelegde landmijnen, voor een gevaarlijke situatie in
huizen, gemeenschappen en werkplaatsen gezorgd.
Giovanni Diffidenti fotografeert sinds de vroege jaren negentig over heel de wereld slachtoffers
van landmijnen en de impact van mijnactie. Hij heeft gewerkt op plaatsen als Angola,
Afghanistan, Cambodja, de Democratische Republiek Congo, El Salvador, Egypte en Soedan.
www.giovannidiffidenti.com
18