Lees mijn interview met Andrea Croonenberghs - Frederika Hostens

AndreA
CroonenBerGhs
is het verleden ook weg?
“Langzaam worden er stukken uit weggewist. Enkele
maanden nadat mama naar het rusthuis was verhuisd,
nam ik haar mee met de auto voor een tochtje door
Genk, de stad waar ze altijd heel graag heeft gewoond.
Om de een of andere reden is ze ook ontzettend fier op
‘haar’ stad. Ze herkende nog veel plaatsen. Als ik nu aan
mama vraag of ze het appartement nog kent waar ze
zeventien jaar heeft gewoond, dan antwoordt ze ontkennend.
Niet alleen het nu is weg, er zijn intussen vele jaren
weggewist”.
Maak je nog altijd uitstapjes met je moeder?
“Almaar minder. Door een heupbreuk loopt ze nu met
een rollator. Ik kan mama niet meer alleen in en uit de
auto tillen. Met extra hulp lukt het wel. Op kerstavond bijvoorbeeld
hebben we haar met de rolstoel in de taxibus
naar mijn zus gebracht. Ze heeft ervan genoten maar tegelijkertijd
raakt ze ook wel weer verward van de drukke
ambiance. Mama is heel emotioneel. Ze zegt elke keer
hoe graag ze ons ziet, letterlijk. Dat werd thuis vroeger
niet gezegd. Niet dat we het zo niet aanvoelden, maar in
ons gezin werd het niet woordelijk gezegd”.
Heb je het gevoel dat je moeder nog kan genieten?
“Ze lijkt te genieten als haar kinderen dicht bij haar zijn.
‘Kom es dicht bij mij’, zegt mama keer op keer. We zitten
soms een hele tijd hand in hand. Ik zie ze ook opfleuren
als een van de rusthuismedewerkers haar aandacht
geeft en haar arm vastpakt. Ik denk dat direct menselijk
contact nu heel belangrijk voor haar is. Ik zie mama ook
genieten van kleine dingen. Een snoepje bijvoorbeeld.
Of een biertje dat ik voor haar inschenk. Of het glaasje
champagne op kerstavond”.
Hoe kijk je naar de toekomst?
“Mama herkent bijna niemand meer, behalve haar drie
kinderen. Wat als ze ons plots niet meer herkent? Sommige
alzheimerpatiënten blijven net hun kinderen altijd
herkennen, maar ik vrees dat dit bij mama op een bepaald
moment zal wegvallen. Ik ben daar zeer bang
voor. Toch wil ik er niet te hard bij stilstaan. Het is zo
al erg genoeg. Het heeft geen zin om me nu al in te
beelden hoeveel erger het nog kan worden. Ik zal nooit
Ik zie mama ook genieten
van kleine dingen.
Een snoepje bijvoorbeeld.
Of het glaasje champagne
op kerstavond.
het verhaal vergeten van de man die in mama’s kamer
haar televisie kwam installeren. Hij vertelde ons hoe zijn
moeder, die ook alzheimer had, niemand meer herkende,
op niets meer reageerde, niet meer kon lopen, in
feite lag te wachten op de dood. Alleen nog maar het
omhulsel en voor de rest niets meer. Ik hoop dat het zo
ver nooit moet komen, maar dat kunnen we niet kiezen
natuurlijk. We kunnen alleen maar proberen te genieten
van de momenten die er nu nog zijn”.
Ze wist niet waar ze was en was al haar routine kwijt. Mama had altijd
alles zelf gedaan. Plots had ze geen enkele verantwoordelijkheid
meer.
maczima maart 2011
11