Lees mijn interview met Greet Rouffaer in pdf-formaat - Frederika ...

Actrice Greet Rouffaer
Tekst: Frederika Hostens
Foto: Cois Van Roosendael
Portret Portret
8 maczima december 2008

Loop jezelf
niet voorbij
na een ziekte
of ongeval
Door een gasexplosie op de set van
‘Wittekerke’ liep actrice Greet Rouffaer
elf jaar geleden zware brandwonden
op aan gezicht en handen.
Samen met haar man Bart De Bondt
scheef ze een boek over de moeilijke
jaren die volgden. Waarom onthult ze
nu pas hoe ze de gevolgen van het
ongeval werkelijk heeft beleefd? We
vragen het aan Greet Rouffaer zelf.
Voor Greet Rouffaer sloeg het noodlot toe op
30 oktober 1997. Toen ze ’s morgens op de
opnamelocatie in Knokke de mobilhome verliet waarin
ze zich had omgekleed, ontplofte die. Na het ongeval
werd de actrice voor verzorging overgebracht naar het
brandwondencentrum van het Antwerpse Stuivenbergziekenhuis,
waar ze ongeveer een maand verbleef. Om
littekenvorming zo veel mogelijk te beperken, droeg ze
een jaar lang een drukmasker en drukhandschoenen.
Ze werd meermaals geopereerd. “Al die tijd hield ik me
sterk. Althans voor de buitenwereld. Ik ging in februari
1998 naar de uitreiking van het Gouden Oog, trok in juli
de bergen in, ging in september weer werken, richtte
een paar maanden later het Greet Rouffaer Huis op
(zie kader, red.)… Kortom: mijn trein bolde onverstoorbaar
verder. Voor de buitenwereld leek het alsof ik alles
onder controle had, terwijl ik eigenlijk compleet ontredderd
aan het stuur zat”.
Wat heeft je ertoe bewogen om je ontreddering na
al die jaren prijs te geven?
Greet Rouffaer: “Ik had al meermaals de vraag gekregen
om een boek te schrijven over wat me overkomen
was, maar ik voelde me daar niet klaar voor. Een sms’je
van mijn vriend Bart, met wie ik intussen getrouwd ben,
heeft in november 2007 de doorslag gegeven. Nadat
ik tijdens de repetities van Sterren op het ijs tien ribben
had gebroken, kreeg ik van Bart de volgende cryptische
boodschap: ‘Stel even dat je zelf de schrijver bent
van dit script en de regisseur van deze film, kan je dan
bedenken waarom je voor jezelf deze ongevalscène
hebt ingelast?’ Die woorden hebben mij aan het denken
gezet. Waarom bleef ik maar doordraven alsof er
niets aan de hand was? Waarom wou ik niet toegeven
dat ik zowel fysiek als psychisch nog volop worstelde
met de nasleep van het ongeval in de mobilhome? Bart
heeft me overtuigd om mijn verhaal op papier te zetten
en daar kan ik alleen maar blij om zijn”.
5xwaar
voor Greet rouffaer
1. Waar ik een hekel aan heb?
Aan hypocrisie.
2. Waar ik van opkikker?
Een wandeling in de bergen.
3. Waar ik (altijd opnieuw) naar uitkijk?
Een etentje met vrienden.
4. Waar ik ooit nog eens naartoe wil?
Als het ooit kan, naar mijn overleden ouders.
5. Waar ik ontzettend veel van hou?
Sinds kort van mezelf en daardoor ook van
alle andere mensen.
maczima december 2008
9

Greet
Rouffaer
Eerlijk en kwetsbaar
Heeft het schrijfproces de oude wonden niet opnieuw
opengereten in plaats van geheeld?
“In zekere zin wel. Het was heel confronterend om de
film opnieuw te laten afdraaien. Maar het was tegelijk
heel louterend. Ik was eerst van plan om alles in te
spreken op dictafoon. Bart zou mijn verhaal
daarna uittypen. Maar omdat ik te veel van
de hak op de tak sprong, hebben we het
al snel over een andere boeg gegooid.
Ik heb met één vinger zelf mijn teksten
getypt, Bart heeft ze daarna bewerkt.
Daardoor is het niet ‘mijn’ boek, maar
‘ons’ boek, het is iets van ons beiden.
Al schrijvend en vertellend zijn er heel veel
emoties in alle hevigheid naar buiten gekomen,
maar ik heb me dankzij Barts hulp en steun al die tijd
heel veilig gevoeld”.
Voel je je nog altijd veilig? Je intieme verhaal ligt nu
voor iedereen te grabbel…
“Ik besef dat ik me, door eerlijk te zijn, heel kwetsbaar
opstel. Ik kan alleen maar hopen dat de lezers respect
hebben voor die eerlijkheid en er geen andere dingen
achter zoeken dan ik eigenlijk bedoelde. Ik reken er
ook op dat de pers respectvol omgaat met mijn beslis-
10 maczima december 2008
Greet
Rouffaer:
“Ik besef dat ik
me, door eerlijk te
zijn, heel kwetsbaar
opstel”.
sing om mijn masker af te zetten. Spijtig genoeg heb
ik al daags na de persconferentie moeten vaststellen
dat niet alle media even tactvol omgaan met dit gegeven.
Een krant schreef dat ik pas 100% eerlijk zou
zijn als ik het zou aandurven om zonder make-up op
de persconferentie te verschijnen. Dit doet toch niet ter
zake? Het is toch niet omdat ik de waarheid wil vertellen,
dat ik me niet meer mag schminken? Een andere
krant drukte foto’s van mijn verbrande gezicht af die ze
zonder toestemming van mijn uitgever had overgenomen
uit ons boek. Dat vind ik niet fair. De foto’s zijn bedoeld
voor wie beslist mijn boek te lezen, niet voor de
toevallige krantenlezer die ze ongevraagd op zijn bord
krijgt. Wie de foto’s uit de context van het boek
haalt, laat uitschijnen dat ik uit ben op sen-
satie. Het getuigt trouwens ook van weinig
respect tegenover mijn naasten. Mijn zoon
bijvoorbeeld heeft die bewuste foto’s nog
nooit willen zien”.
Angst voor afwijzing
In je boek schrijf je dat je jezelf onmiddellijk na
het ongeval hebt gegijzeld in de rol van de altijd kranige,
ijzersterke, optimistische doorzetter. Wat heeft
je bezield om al die jaren een masker op te zetten?
“Ik zag toen geen andere uitweg. Ik was bang. Bang
dat mijn zoon zich van me zou afkeren. Bang dat mijn
ouders de moed zouden laten zakken. Bang dat ik de
liefde van de mensen rond mij zou verliezen. Bang dat
ik mijn werk zou verliezen. Ik voelde me goed in de
televisiewereld en wou er koste wat het kost blijven.
Ik dacht dat ik al mijn kansen zou verspelen als ik in
Het Greet rouffaer Huis
Na haar revalidatie richtte Greet Rouffaer eind 1998 het ‘Greet Rouffaer
Huis’ op, een huis waar brandwondenpatiënten met al hun specifieke
problemen terechtkunnen. Het wil voor brandwondenpatiënten
een thuishaven zijn waar zij, voor elk probleem apart, bijstand en steun
kunnen vinden. Om een hoofdstuk in haar leven af te sluiten, heeft
Greet Rouffaer zich recent als lid van de raad van bestuur teruggetrokken.
Binnenkort verandert de naam van het huis.
www.hetgreetrouffaerhuis.be

Greet Rouffaer (°1958) volgde een opleiding
aan de Koninklijke Balletschool in
Antwerpen. Ze danste van 1977 tot 1978
in het Koninklijk Ballet van Vlaanderen.
Daarna werkte ze eerst in het theater- en
musicalcircuit en begon in 1989 aan een
indrukwekkende televisiecarrière. Tussen 1990 en 1992
vertolkte ze de rol van Marijke in F.C. De Kampioenen.
In 1993 startte de VTM-serie Wittekerke, waarin ze de
rol van dokter Nellie speelde. Greet Rouffaer was ook
te zien in Witse, Alfa Papa Tango, Geschiedenis Mijner
Jeugd, Oei Jacques, De Gouden Jaren, Commissaris
Roos, Bex & Blanche, de langspeelfilm Max…
In 1996 was Greet de trotse meter van Levenslijn. In het
najaar 2007 nam ze deel aan Sterren op het ijs. Een
valpartij tijdens een van de repetities op de schaatsbaan
maakte abrupt een einde aan haar deelname aan het
programma.
het openbaar vertelde hoe zwaar ik het had. Dus
vertelde ik het niet. Ik heb mijn verdriet en angsten
weggestopt. Daardoor heb ik veel energie verspild en
regelmatig misverstanden en verkeerde interpretaties
uitgelokt”.
Hoop je die nu recht te zetten?
“Ik hoop in elk geval op meer begrip. Niet alleen
voor mijn situatie, maar ook voor die van vele andere
brandwondenpatiënten. Veel mensen begrijpen niet
waarom een brandwondenpatiënt zich altijd brandwondenpatiënt
blijft voelen. Ze denken ‘de behandeling
is voorbij, dus is de patiënt genezen’. Maar zo zit
het niet in elkaar. Als ik in de spiegel kijk, zie ik een
beschadigd gezicht. Als ik naar mijn handen kijk, zie
ik twee handen waarmee ik nooit meer hetzelfde zal
kunnen doen als vroeger en zie ik een linkerhand met
vier vingers. Als ik in de winter buitenkom, voel ik de
littekens samentrekken en verkleumen. Dit zal altijd
zo blijven”.
Beschadigde verpakking
Kan je nog van het leven genieten?
“Nu kan ik dat weer, ja. Ik ben op het punt gekomen
dat ik mezelf kan aanvaarden zoals ik nu ben. Ik voel
me niet langer minderwaardig omdat mijn verpakking
is beschadigd. Als de dokters me nu zouden
voorstellen om nog bijkomende ingrepen te doen,
dan zou ik die hoogstwaarschijnlijk weigeren. Ik heb
vrede genomen met mijn ‘nieuwe’ gezicht, met mijn
‘nieuwe’ handen, met mijn ‘nieuwe’ ik. Daar is een lang
proces aan voorafgegaan waarin Bart een belangrijke
rol - of misschien wel de hoofdrol - heeft gespeeld. Hij
heeft me geleerd om me niet langer blind te staren op
de beschadigde verpakking en om mezelf weer graag
te zien. Dit is meteen ook de aanleiding geweest voor
het schrijven van een tweede boek, dat in het najaar
2009 zal verschijnen, met de titel ‘Ik zie mij graag’,
waarin Bart en ik mensen een handleiding bieden om te
ontsnappen aan een laag zelfbeeld en te groeien naar
liefde voor zichzelf”.
Je schrijft “Traagheid is een woord dat niet in mijn
woordenboek staat”. Is dat nog altijd zo?
“Gelukkig niet. Ik besef nu dat het fout was om na het
ongeval maar door te razen. Ik voel me nu veel beter,
omdat ik niet meer bang ben stil te staan. Misschien is
dit wel de belangrijkste boodschap die ik in mijn boek
heb willen meegeven: als je iets ergs overkomt, ontken
het dan niet, loop er niet van weg, maar geef jezelf de
kans en de tijd om stil te staan bij wat er gebeurd is, om
het een plek te geven en ermee te leren omgaan”.
Ontmaskerd
Greet Rouffaer
Roularta Books
191 blz. - 19,90 euro.
maczima december 2008
11